Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 146
146
lega geti verið sannleikr, svo framarlega sem guð
sé kærleikans guð. Þér vitið allir. við hvað eg á.
Það er það, sem á tungumáli kristninnar er kallað
glötun eða fordœming. Það er stundum nefnt út-
skúfun, en það orð er ekki af kristilegum, biblíu-
legum uppruna, og ætti helzt aldrei að heyrast innan
kirkjunnar. Hvað þetta sé, sem kallað er glötun
eða fordœming, þarf eg ekki að gjöra grein fyrir.
Það er vist öllum tilheyrendum mínum kunnugt.
Þar á móti ætla eg að reyna að gjöra þeim, sem
á mig hlusta, það skiljanlegt, að það eru til mjög
sterkar líkur, mér liggr við að segja sterkar
sannanir, skynsemis-sannanir einmitt, fyrir því i
þessari sýnilegu jarðlífstilveru, þar sem vér erum
liver með öðrum staddir nú í dag og þar sem vér
höfum átt heima síðan vér fœddumst, að allt það?
sem í heilagri ritning er kennt um glötunina eða
fordœminguna, sé óhagganlegr sannleikr, hljóti að
vera áreiðanlegr, óhjákvæmilegr virkilegleikr.
Hvervetna í náttúrunni hér í þessum sýnilega
heimi eru ýms ósýnileg, ákaflega máttug öfl sí og
æ verkandi, sundrleit, hver öðrum andstœð öfl, sem
að vísu enginn fær rannsakað, enginn í raun og
veru fær skilið, en eru þó að því leyti þekkt, að
menn geta ekki annað en tekið eftir verkunum
þeirra. Og menn sjá, að einmitt þessi breytilegu,
hver öðrum andstœðu öfl, um leið og þau eiga í sí-
felldri baráttu sín á milli, halda þó einmitt heimin-
um saman. Heimrinn helzt í sínu óraskanlega jafn-
vægi einmitt fyrir þá sök, að eitt aflið stríðir á móti
öðru. Væri eitthvert af þessum náttúruöflum tekið
burt, t. a. m. þyngdarkraftrinn, þágliðnaði heimstil-
veran öll í sundr, og alveg eins með öll önnur nátt-