Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 106
106
þeirra sjálfra, svo að þeir iðruðust og tœkju sinna-
skipti. Þess vegna tákna líka eða fyrirmynda við-
burðir, sem bent er til, hið komanda. Vér tökum
einnig eptir því, að Frelsarinn bendir einmitt til við-
burða, sem vantrúin hneykslast svo ákaflega mikið
á, eins og t. d. flóðið, íorlög konu Lots og flskrinn,
sem gleypti Jónas. Ekkert af þessu hneykslar
Frelsarann. Og vafalaust sér hann heldr ekki neina
ástœðu fyrir nokkurn mann að hneykslast á neinu
þessu. En hann sér annað. Og það er það, að Guð
einmitt með þessu hefir gefið mönnunum ákaflega
alvarlegar »lexíur fyrir lífið«.
Hvað svo sem öðru líðr, þá má óhætt fullyrða
það, að tilvitnanirnar þó sýni, að Frelsarinn hafi á-
litið gamla test. áreiðanlega bók.
2. Frelsarinn bendir til staða í gamla test.
Hjá Matt. 12, 4 minnir Frelsariun Faríseana á
það, að engum nema prestunum sé leyft að eta af
brauðunum helgu; og bendir hann hér vitanlega til
þess, sem fram er tekið í 2. Mós. 29, 33. Sömuleið-
is minnir hann í 5. versinu á það, að prestunum
leyfist að vinna að fórnfœringunum á hvíldardögun-
um, án þess að þeir fyrir það verði sekir í helgi-
dagabroti, og bendir hann með þessu til ákvæða í
»lögmálsbókinni« viðvíkjandi fórnfœringum á helgi-
dögum. Sjá 4. Mós. 28, 9. 10. Frelsarinn bendir
til þessara ákvæða hjá Móses, í þeim tilgangi að
sýna Faríseunum fram á, að þeir misskilji boðorðið
um helgihaldið. Hann mótmælir ekki með þessu
guðlegu lögmæti lögmáls Mósesar, miklu fremr stað-
festir hann það; en hann mótmælir greinilega mis-
skilningi Faríseanna. Hann hefði vafalaust sagt það,