Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 13. JÚNf 1992.
Sérstæð sakamál
Sýknaður en..
Philip Bristow.
Caroline Bristow.
Það var mánudagur í febrúar og
vinnudagurinn enn ekki á enda
þegar Philip Bristow kom óvænt
heim til sín, en hann bjó í eigin
húsi við Rowhedge Road í Colchest-
er í Essex á Englandi. Hann lokaði
útidyrunum rólega á eftir sér þegar
hann var kominn inn í anddyrið
en þegar hann opnaði innri dyr
anddyrisins og leit í áttina að stig-
anum brá honum. Dóttir hans nítj-
án ára, Caroline, kom hlaupandi
niður stigann allsnakin og á hæla
hennar kom einn besti vinur
Bristows,-John Foss, og var hann
sömuleiðis klæðlaus með öllu.
Hann var þijátíu og þremur árum
eldi en Caroline.
Um stund horfði Bristow þrumu
lostinn á dóttur sína og Foss. Er
þau sáu hann reyndi þau að hylja
nekt sína með höndunum en það
tókst auðvitað ekki.
Phihp Bristow sagðist ekki hafa
áttað sig á því aö hér væri um að
ræða leik tveggja elskenda. En þaö
var það einmitt og fór fram með
fullu samþykki beggja þátttakenda,
Caroline og Johns. Bristow sagði
síðar að sér hefði aldrei komið til
hugar að dóttir hans léti sér koma
neitt þessu líkt til hugar.
Hún hrópaði...
en of seint
Bristow sagði í frásögn sinni af
atburðinum að sér heíði komið það
eitt til hugar að vinur hans og jafn-
aldri, John Foss, hefði verið geng-
inn af göflunum og hefði ætlað að
nauöga Caroline. Hann hefði því
talið það skyldu sína að verja heið-
ur dótturinnar og það hefði hann
gert af bestu getu. Því hefði hann
gengið til verks án þess aö leita
fyrst skýringa á því sem var að
gerast.
Það fyrsta sem Bristow gerði var
að þrífa í dóttur sína, ýta henni
fram í anddyrið og læsa innri hurð
þess. Hún skynjaði að eitthvað
voðalegt væri í aösigi og hrópaði:
„Nei, nei, pabbi! Hættu!“
En hún fék engu um framvind-
una ráðið. Nokkrum augnablikum
síðar lá John Foss meðvitundar-
laus í blóði sínu á gólfmu fyrir neð-
an stigann.
Philip Bristow, sem virtist nú
hafa fengið útrás fyrir mesta hluta
ofsans sem hafði gripið hann, gerði
sér Ijóst að hann kynni að hafa
meitt John Foss alvarlega. Hann
sótti því teppi, breiddi yfir hann og
hringdi síðan á sjúkrabíl. Hann
gerði þá grein fyrir beiðninni í sím-
ann að slys hefði oröið heima hjá
sér.
Efasemdir
Shmdarkomi síðar kom sjúkra-
bíllinn að húsinu. Sjúkraliöamir
komu inn í húsið til að kanna hvað
gerst hefði og sáu John Foss við
stigaskörina og var ljóst að hann
hafði fengið mikla áverka. Þótti
sjúkraliöunum Ijóst að enginn
hefði fengið slíka áverka í slysi og
því var hringt á lögregluna og hún
beðin að koma á staöinn.
Meðan beðið var eftir lögreglunni
tók Philip Bristow dóttur sína til
hliðar og tók að segja henni hvað
hún skyldi segja að gerst hefði þeg-
ar verðir laganna kæmu. Þá var
Bristow greinilega farið að gruna
hvað raunverulega hafði verið að
gerast á heimilinu þegar hann kom
óvænt heim.
Lögregluþjónamir vom fljótir að
skoða aöstaeður og þótti, eins og
sjúkraliðunum, ekki koma til
greina að John Foss hefði hlotið
þá áverka, sem hann var með, í
slysi. Þeir báöu því Bristow aö gera
grein fyrir því sem gerst hafði.
Sharon Bristow.
Frásögnin
Bristow leit á lögregluþjónana en
síðan á Caroline. Svo fór hann aö
segja frá: „Maður, sem ég hélt að
væri vinur minn, John Foss,
þröngvaði sér inn í húsið meðan
ég og konan mín vom í burtu og
síðan reyndi hann að ráðast á dótt-
ur mína, Caroline. Það vildi hins
vegar svo til aö ég kom óvænt heim
og sá John Foss elta Caroline niður
stigann. Ég kom einmitt í tæka tíð
til að koma í veg fyrir skelfilegan
atburð.“
Lögreglufulltrúinn, sem hafði
með höndum skýrslutökuna, Will-
iam Carroll, leit nú upp úr minnis-
bók sinni og spuröi: „Skeifilegan
atburð? Hvað átttu við?“
„Hvorki dóttir mín né Foss vom
klædd. Þau vom bæði nakin. Mér
var jjóst að hann hafði ráðist á
dóttur mína og rifið utan af henni
fotin. Ég má vart til þess hugsa
hvað hefði getað komiö fyrir dóttur
mína hefði ég ekki komið á þessari
stundu.“
Næst lýsti Bristow svo hvemig
Foss hefði komið hlaupandi að sér
eftir að sér hefði tekist að koma
Caroline fram í anddyri og læsa
innri hurð þess svo Foss kæmist
ekki að henni. Þá hefði hann ráðist
á sig og hafist hefðu átök sem lykt-
að hefði með því að Foss hefði látið
í minni pokann."
„Er þetta það sem gerðist?"
spurði Carroll.
Eftir stutta þögn og með tár í
augunum leit Caroline niður og
kinkaði kolii. Síöan skrifuðu þau
feögin bæði tmdir skýrsluna.
Órói í hverfinu
Tveimur dögum síðar lést John
Foss af áverkunum sem hann hafði
fengið þegar Bristow réðst á hann.
Ákæravaldið fékk málið því til
meðferðar og bað um lögreglu-
skýrslumar svo ganga mætti úr
skugga um hvort ákæra ætti Philip
Bristow fyrir morð eða líkamsárás
sem leitt hefði Foss til dauða. Nið-
urstaðan varð sú að hann var
ákæröur fyrir það síðara.
Þegar það spurðist í hverfinu sem
Bristow-fjölskyldan bjó í að svo
gæti farið að Phihp Bristow kynni
að verða ákærður fyrir morð kom
upp mikil reiði meðal marga ibúa
þar. Fregnin um það sem gerst
hafði á heimilinu hafði að sjálf-
sögðu vakið athygli og hafði fjöl-
skyldan fengið mikla samúð. Því
þótti ýmsum nú sem mælirinn
væri fullur ef draga ætti Bristow
fyrir dóm fyrir morð, því í raun
hefði hann aðeins veriö að verja
dóttur sína fyrir manni sem hefði
ætlað að misnota hana.
Máhð komst næstum á það stig
að hópur hverfisbúa krefðist þess
í mótmælagöngu að Bristow yrði
látinn laus. Lögreglan óttaðist að
til uppþots kæmi ef Bristow yrði
hafður í gæsluvarðhaldi þar til
máhð kæmi fyrir rétt. Varð því úr
að hann fékk að ganga laus fram
til þess tíma.
Sýknun
Saksóknarinn ákvað að leggja
mesta áherslu á hve grimmilega
Bristow hafði leikið John Foss, en
verjandinn hafði góð sph á hendi.
Hann lagði mikla áherslu á það
ástand sem Bristow hefði komist í
er hann kom heim og sá dóttur sína
koma hlaupandi niður stigann
nakta og á hælum hennar Foss,
sömuleiðis nakinn. Ljóst væri að
Bristow hefði vhjað veija dóttur
sína svo henni yrði ekki misboðið.
Var aö sjá sem kviðdómendur teldu
verjandann hafa mikið th síns
máls. Og það reyndust þeir gera.
Phihp Bristow og kona hans,
Sharon, brostu þegar dómarinn
fékk svar formanns kviðdómsins.
Það var jákvætt og reyndist kvið-
dómurinn hafa sýknað Bristow af
öllu saknæmu athæfi í tengslum
við verknaöinn.
En það vakti athygli að Caroline
brosti ekki.
Samviskubitið
í fjóra daga mælti Caroline varla
og það var ekki annað að sjá en
henni liði afar hla. Loks fór hún
ein síns liðs á fund lögreglunnar
og geröi fuha játningu.
Hún sagði að þaö sem faðir henn-
ar hefði séð þegar hann kom heim
hefði ekki verið nauðgunarthraun
heldur hluti leiks sem oft hefði far-
ið fram áður þegar hún hefði verið
ein heima og John Foss hefði heim-
sótt hana.
Lögreglunni varð þegar ljóst aö
Bristow hafði sagt rangt frá þegar
hann sagði að Foss hefði ráðist á
hann við stigaskörina. í raun hefði
Foss orðið fómardýr Bristows sem
hefði verið gripinn mikihi reiði yfir
því að sjá að nítján ára dóttir hans,
Carohne, og Foss, sem var þrjátíu
og þremur ámm eldri en hún,
skyldu hafa þekkst svo náið.
Carohne viðurkenndi að hún
hefði áöur gefið þá skýringu sem
hún gaf th þess að koma í veg fyrir
aö faðir hennar yrði ákærður og
dæmdur fyrir morð. En hún sagðist
ekki geta afborið að fólk skyldi
ætíð eiga eftir að minnast Foss sem
manns sem hefði haft í huga að
nauðga henni.
Dómurinn
Lögreglan tók nákvæma skýrslu
af Carohne og sendi hana síðan th
saksóknaraembættisins. En í ljós
kom að þessi framburður Carohne
gæti ekki orðið th þess að frelsið
yrði dæmt af fóður hennar. Ensk
lög kveða svo á um að ekki sé hægt
aö ákæra neinn tvivegis fyrir sama
glæpinn. Phhip Bristow hafði veriö
sýknaður og hann yrði því ekki
leiddur fyrir rétt á ný og því yrði
engin breyting á hans högum.
Phhip Bristow er því enn frjáis
maður. En það urðu breytingar á
högum Carohne. Hún hafði aldrei
komið fyrir rétt og engan dóm feng-
ið svo hún var ákærð fyrir að koma
með rangan vitnisburð, en það er
alvarlegt afbrot.
Carohne var dæmd th fjögurra
ára fangelsisvistar. Hún sat þó ekki
inni svo lengi og fékk reynslulausn.
En hún var ekki hamingjusöm þeg-
ar hún fékk frelsið og sumir töldu
aö hún yrði lengi að jafna sig.