Alþýðublaðið - 14.04.1967, Blaðsíða 13

Síml 41988
O. S. S. 117
Snilldar vel gerð og hörku-
spennandi, ný, frönsk sakamála
mynd. Mynd í stíl við Bond
myndirnar.
Kerwin Mathews
Nadia Sanders.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
Sumsrið með
MONIKU
Ein af beztu myndum Ingmar
Bergrmans.
Harriet Andersson
Sýnd kl. 9.
SMURSTÖÐIN
Sœtúni 4 — Sími l«-2-27
BQlinn er smurðór fljðít ofí VéL
Btóicas allar teg-naaír af Bhiurollli
fjöejoja&s - iSAFiiRraa
E^ANGRU^ARGLER
EIMM ÁRA ABYRGÐ
SöluumboS:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Súni 30120. Pósthólf 373.
Massey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
Nú er rétti timinn tll a6
láta yfirfara og ger& við
vélamar fyrir vorið.
Massey Fergiison-víö-
gerðaþjónustu annaiit
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonat
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662
Framhaldssaga eftir Astrid Estberg
ÉG ER SAKLAUS
‘ — Ég veit það ekki. Hver er
þetta með leyfi
— Þetta er hjá lögreglunni. Þér
talið við Karlsen yfirlögreglu-
þjón.
— Nú já! Þér ætluðuð víst að
ræða við hana um brunann hér
á Ulrikslundi. En það var álitið
að kviknað hefði í út frá raf-
magni.
— Já, en þetta er annars eðl-
is. Ungfrú Ravnsborg lenti einu
sinni í slysi, sem nú er verið að
rannsaka. Ef ég gæti beðið yður
fyrir skilaboð . . .
— Gjarna. Sérlega ef þau eru
góð, sagði Louise glaðlega.
— Það eru þau. Skilið kveðju
til hennar og sögið henni að við
séum búnir að ná í Vilhelmsen,
sagði yfirlögregluþjónninn. —
Hann hefur ekki játað enn en
það lítur út fyrir að við höfum
nægilega miklar sannanir á
hann. Það verður erfitt fyrir,
hann að afsanna þær.
— Á ég að segja henni það?
sagði Louise. — Þetta voru und-
arleg skilaboð.
— AUs ekki. Hún skilur þau.
Við hvern tala ég?
— Ég heiti frú Louise Ras-
mussen og bý hér á Ulrikslundi.
Ég, sé um stjórn heimilisins.
— Svo ég þarf þá ekki að
hringja aftur. Þakka yður fyrir.
— Auðvitað er það óþarfi,
salgði Louise. — Ég skal skila
þessu til ungfrú Ravnsborg.
Louise lokaði augunum og
studdi sig við vegginn. Hún varð
að flýta sér. Bara að Vilhelm-
sen játaði ekki í bráð!
NÍTJÁNDI KAFLI
Oluf stóð lá túninu þegar Me-
rete kom.
— Gott kvöld!
— Gott kvöld . . . Hvert var
óðalseigandinn að fara ef mér
leyfist að spyrja?
Merete gekk til hans og sagði
honum að skógurinn brynni og
að Ulrik og Jensen hefðu farið
og skilið hana eftir eina með
launapokana.
— Ég, óttast svo mjög að eitt-
hvað komi fyrir, sagði hún. —
Þeir héfðu átt að sleppa mér við
þetta.
— Ja, há, sagði hann. — Skóg-
areldur . . . Einmitt . . . Hvar
er lykillinn að peningaskápnum
— Hérna, sagði liún og klapp-
aði á töskuna sína.
— Réttu mér hana, ég treýsti
engum.
Merete skellti upp úr. — ,Ég
er dauðfegin að losna bæði við
lykilinn og ábyrgðina. Tarzan er
annars á verði. Hún tók lykilinn
úr töskunni og lagði liann í gróm
tekna hendi Olufs.
- Gott.
Þau genígu smáspöl þegjandi.
— Viltu koma að róa á vatn-
inu? spurði Oluf.
— Mjög gjarnan.
— Ég get farið með þig eftir
augnablik — komdu bara inn og
sjáðu ‘hvernig við mamma húum.
Hann opnaði inn í stofuna og
Merete gekk inn. Hún leit for-
vitnilega umhverfis sig. Hér var
skemmtilegt. Húsgögnin Igömul
og vel með farin. Köttur lá og
malaði í hægindastól. Kona með
hvítt hár stóð við eldavélina.
Merete kom útlit hennar á ó-
vart. Hún var falleg. Lítið, beint
nef, stór brún augu, fallegt and-
litslag. Hún rétti Merete höndina
og tók fram stól.
— Fáið yður sæti. Ætlið þér
að borða hjá okkur?
— Nei, nei, sagði Merete. —
21
Ég ætlaði að fara í róðrarferð
yfir vatnið.
— Rétt er það, sagði Oluf. —
Leiggðu á borðið fyrir hana,
mamma.
Merete fór að strjúka kettin-
um. Hann lokaði augunum og
malaði enn hærra.
— Við skulum borða áður en
þið farið út á vatnið, sagði
móðir Olufs og þannig varð það
Hún var með kjötsúpu, sem
var óvenju góð.
Oluf þurrkaði sér um munninn
þegar hann var búinn að borða.
— Komdu, nú förum við, sagði
hann.
Merete margþakkaði fyrir sig
og fór með honum. Hún var ekki
hrædd lengur. Tarzan gætti pen-
ingaskápsins. Oluf gætti lykils-
ins. Allt var í bezta laigi.
TUTTUGASTI KAFLI
Ulrik og Merete sátu á skrifstof-
unni og biðu þess að verkamenn-
irnir kæmu og sæktu laun sín.
Hvílíkur munur eða í fyrsta
skipti! Þá hafði hún verið dauð-
hrædd yfir að listamir væru
rangir. Nú bar Jensen ábyrgð-
ina og Oluf hafði gætt lykilsins
meðan þeir voru að heiman,
Nú komu þeir fyrstu. Þeir
stilltu upp hjólunum fyrir utan.
Sumir þeirra höfðu dansað við
hana á Jónsmessunótt. Hún
þekkti þá og vissi hvað þeir hétu.
Hún var hluti af hversdagslífi
Ulrikslundar nú . . .
Það var merkt við nafn eftir
nafn á listunum. Það var kvittað
fyrir móttöku peninganna. í
þetta skipti sá Ulrik um að af-
henda umslögin. Merete snerti
ekki peningana.
— Gjörðu svo vel, sagði hún
og rétti manni, sem hafði nýtekið
við launaumslagi, kúlupenna.
— Það vantar fimmtíu krónur,
saigði hann.
Merete leit á hann. Henni var
heitt og kalt í senn. Hana svim-
aði. Róleg sagði hún við sjálfa
sig. Ég ber ekki ábyrgðina. Loks-
ins er ég saklaus.
— Þá höfum við víst sett þær
í annað umslag, sagði Ulrik.
Hann tók peningana úr eigin
veski, rétti manninum, scm kvitt
aði og fór.
Merete stirðnaði upp í hvert
skipti sem mennirnir töldu inni-
hald umslaganna. Loksins vant-
aði hundrað krónur. Ulrik.leit á
Merete og tók peninga úr veski
sinu.
Þetta var líkast martröð. Loks
var veski Ulriks tómt. Merete
rétti honum þá peninga, sem hún
átti eftir af launum slnum. Þögn
in varð að múr á milli þeirra.
Oluf kom með þeim síðustu
ínn. Merete þaut til hans og
greip um handlegg hans.
— Það vantar í umslögin, hróp
aði hún. — Það er satt! -
Hann stóð og starði á hana.
— Hve mikið?
— Sjö hundruð — núna.
— Svo það var ekki nóg að ég
gætti lykilsins, sagði hann.
Merete vissi ekki hvað hún
átti af sér að gera.
— Ég stal hvorki peningun-
um eða kveikti í eða . . . Hún
kjökraði og reyndi að hlaupa út.
En hann tók um handlegg henn-
ar. Fingur hans voru llarðir og
hann var álíka sterkur og ungur
maður.
— Enga vitleysu, sagði hann.
— Setztu. Hann tók umslagið
sitt, taldi peningana og kvittaði
fyrir á listann. Guði sé lof og
dýrð fyrir að ekki vantaði í pok-
ann hans. Nú leit hann á Ulrik.
Þegar þú tilkynnir þjófnað-
inn skaltu muna eftir að segja
að Oluf hafi gætt lykilsins í nótt,
sagði hann svo við óðalseigand-
ann. — Það gæti hent • sig að
smiðurinn igamli væri þjófóttur.
— Nei, sagði Ulrik alvarlegur.
— Kannski ekki ,en hver-
nær getur maður verið viss?
Við hvað átti hann? Merete
leit hræðslulega af einum á ann-
an. Svo reis Oluf á fætur og fór
sína leið. Hann tautaði allan tím
ann eitthvað fyrir munni sér.
Hún heyrði ekki orðaskil en hún
heyrði að hann bölvaði ákaft.
— Hvað nú? sagði Merete.
Ulrik svaraði engu. Henni
fannst skyndilega sér allir óvin-
samlegir. Því fyrr sem hún færi
þeirp mun betra. Annars yrði hún
vitskert. Þegar síðustu verka-
mennirnir voru farnir gekk húii
að borðinu. ,
— Taktu þess'a lista, sagði
hún. — Ég vil þá ekki í minnt
vörzlu.
— Ulrik leit á 'hana, tók listn
ana og setti þá í tösku sína. -«
Ég veit ekki hvernig peninigarn*
ir hurfu eða hver kveikti í, en ég
veit að Iþað er til einskis að
spyrja, hvort þú trúir á sakleysí
mitt enn.
Ulrik þagði. Hann langaði tl|
að trúa henni — innilega. Þettai
var martröð, sem hann hlaut
brátt að vakna af. Hann ætlaðl
að taka hana í faðm sér. En hann
gat það ekki. Það hafði alltof
mikið gerzt eftir að hún kom.
Hverju átti hann að trúa? Hver
var orsök þessa alls? Hvað vissl
hann um hana? Ekkert — nema
að 'hann elskaði hana,-
— Komdu, við erum að fara,
sagði hann og stóð upp.
Hann heldur að ég hafi stolið
peningunum, hugsaði Merete ör-
væntingarfull. Hún ætlaði a5
spyrja hann . . . Hún ætlaði að
biðja hann um að. segja hvað
honum fyndist. Gráturinn var
kökkur í hálsi hennar. Smiðjan
var lokuð þegar þau igengu fram
hjá. Hvar var Oluf? Þau gengu
þegjandi áfram. Það var engi
inn á skrifstofunni.
— Hvar er Jensen sagði Ulrik?
Mér kæmi ekki á óvart þó ég
yrði ásökuð um að stela bæði
peningunum, Oluf og Jensen,
hugsaði Merete. Ulrik setti launa
listana inn í peningaskápinn. Um
leið tók hann út peninga og
greiddi Merete það sem hún
■hafði lá-tið hann fá.
Louise kom inn með kaffi þeg
ar Ulrik og Merete 'komu.
— Skelfing eruð þið þreytuleg,
sagði hún. — Getið þið ekki
slakað á?
— Nei, það lítur ekki út fyrir
það. Það kom dálítið leiðinlegt
fyrir og ég get vel sagt þér það,
því það vita það áreiðanlega all«
ir hérna hvort eð er. Það vant-
aði átta hundruð krónur í launa-
pokana í dag.
— Ekki í umslögin, sem ég
taldi ein í eftir að þið fóruð,
sagði Merete.
— Nei, en hvemig gátu þeir
horfið úr hinum?
Laugavegi 31
GÓLFTEPPI
TEPPADREGLAH
TEPPALAGHIR
EFTIR MÁll
- Sjmi 11822.
-- ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3
14. apríl 1967