Þjóðviljinn - 27.10.1945, Blaðsíða 6

2
Laugardagur 27. okt. 1945.
Rósalind kóngsdóttir
(Lauslega þýtt).
Það varð mikil gleði í höllinni, þegar þau riðu í
hlað.
Gamli kóngurinn gleymdi að setja á sig kór-
ónuna og hljóp berhöfðaður út á móti þeim. En
á eftir honum kom allt hitt hallarfólkið prúðbúið
og syngjandi.
Ráðgjafarnir sjö hættu að þræta og sofnuðu.
Síðan hafa þeir verið sammála og leikið við hvern
sinn fingur.
Svona urðu allir glaðir, þegar Rósalind kom
heim.
ENDIR.
Marika Stiemstedt:
Ullabella
Ullabella var á leiðinni suður í kirkjugarð,
til þess að sjá leiðið hennar mömmu sinnar. Malin
gamla leiddi hana.
Malin hafði verið á heimilinu, síðan Ullabella
fyrst mundi eftir sér. Hún var vön að segja Ulla-
bellu frá mömmu hennar — henni mömmu, sem
alltaf var í burtu. ✓
Það var skrítið. Öll börn áttu mömmur sínar.
heima, nema Ullabella.
Ullabella hafði ekki komið að gröfinni síðan í
fyrrasumar. Eða svo sagði Malin. Sjálf mundi hún
ekki eftir því. Hún var heldur ekki nema fjögra
ára.
Íít (M ÞETT4
Enginn maður var frægari
í jsinni stétt á gullöld sjóræn-
ingjanna en Englendingurinn
Henry Morgan. Herjaði hann
aðallega við Vestur-Indíur og
stóð öllum sjófarendum stugg
ur ac gkmmd hans. Hann
réð yfir miklum flota og sagt
v.ar, að menn hans kynnu
ekki að hræðast.
Sögulegasta herferð hans
var, ^-"gar hann réðist á Pan-
ama ár'ð 1671 með 37 skip og
mik:ð lið. Sigldu ræningjarn-
ir urp Ghargesfljótið, en
Spánverjar tóku á móti þeim
með her manns og 1000 mann
ýg naut. Ræningjunum tókst
að snúa nautahjörðinm gegn
Spánverjum sjálfum, komast
til borgarinnar Panama og
jafna hana við jörðu. Morgan
fíutti þaðan 175 hestburði af
gulli cg sllfri.
Hann skipti fengnum í 5
jafna hluta. Sjálfur tók hann
4. En þeim 5. skipti hann á
milli manna sinn — og tók
þó sjálfur hlut líka! Voru þó
í „lögum“ sjóræningja
strangar reglur um, hvernig
skipta ætti ránsfeng.
Morgan vissi það líka vel,
að hann var óalandi og óferj-
andi meðal „heiðarlegra11 sjó-
ræningja eft'r þetta. Þorði
hann ekki annað en slíta fé-
’ag við menn sína og hafa
sig á brott. En þá höfðu Spán
verjar kært rán hans í Pan-
ama fyrir Englandskonungi.
Morgan var fluttur fangi til
Englands og lokaður inni í
kastalanum Tower.
Héldu menn nú. að hann
væri réttdræpur í siðuðu
Undi, úr bví að hann var of
óráðvandur til að vera með
sjóræningjum! En auðæfi
hans freistuðu Karls II. Eng-
landskonungs. Sæmdi hann
Morgan aðalsnafnbót og gerði
hann að landstjóra á Jama-
æa. Og þar sat hann í sóma
og yfirlæti til daugadags.
ÞJOÐVILJINN
þess vissi hann, að Hilary
þekkti hann miklu betur en
hann þekti Hilary. Og það
var óþægileg tilf'nning. Þess
vegna var Stefán ekki viss
um, hvað hann ætti að segja.
„Þú treystir mér ekki til
framkvæmda,“ sagði Hilary.
„Jú. En ég vil helzt ekki
að þú framkvæmir neitt.“
Hilary hló gremjulega og
Stefáni sárnaði það. „En við
getum þó að minnsta kosti
treyst hvor öðrum,“ sagði
hann.
Hilary tók snöggvast um
handlegg hans og það örvaði
Stefán til einlægni. „Mér
gremst, að þú skulir vera
flæktur inn í þessa fábjána-
legu rekistefnu.“
Bifreið nálgaðist þá aftan
frá og einhver kallaði: „Ilvað
segið þ'ð gott?“
Svo var veifað til þeirra
hendi. Það var mr. Purcey
í „Fyrsta flokks Daimler-
bílnum“ á leið til Wimbleton.
Ofurlít’ll skuggi flögraði
framan v.'ð bílinn í sólskin-
inu og að aftan spúði hann
benzínreyk.
„Þetta er táknrænt“, sagði
Hilary.
„Hvað áttu við?“ spurði
Stefán. Honum gramdist allt-
af orðið „táknrænn“.
„Vélin á fullri ferð. Flögr-
andi skuggar á undan.
Reykjarsvæla — úrgangurinn
á eftir. Þjóðfélagið —“.
Stefán þagði um stund.
„Þetta er æði langt sótt. Áttu
v;ð, að Hughs og þess háttar
fólk sé úrgangur eldsneytis-
ins?“
„Já, einmitt“, svaraði Hil-
ary. „Milli okkar og þeirra er
vagninn og maðurinn í vagn-
'num. Þar er engin leið fram-
hjá“.
„Hver er að biðja um það?
Ef þú hefur „Bræðralag11
gamla mannsins í huga, þá
skal ég ekkert segja“.
„Eg er hræddur um, að þú
líkist Marteini okkar í þvi,
að vanmeta bað afl í mannfé-
laginu, sem he:ta tilfinn'ng-
ar“, sagði Hilary.
Stefán missti þolinmæðina,
aldrei þessu vant. „Eg skil
þig víst ekki“.
„Lifandi menn eru ekki vél
ar — hvork' „fúskarar“ eins
og ég eða þrjótar eins og
Hughs. Mér skilst. að bú haf-
ir áhuga fyrir þessu málk Þér
gremst það. En hreinskilnis-
lega sagt, þá hefur einlíf'ð
ekki góð áhr'f á mig. Eg get
ekki treyst sjálfum mér fylli-
lega. Þér er bezt að láta þetta
afskiptalaust, Stefán. Það er
allt og surnt".
Stefán sá, ad hönd Hilarys
skalf og það fékk honum
meiri áhyggju en allt, sem
þeim hafði farið á milli.
Þeir héldu áfram göngu
sinni meðfram vatninu. Stef-
án horfði til jarðar. Hann
sagði rólega:
„Hvernig á ég að láta það
afsk:ptalaust, ef þú ert í ein-
hverjum vandræðum? Það er
mér ómögulegt".
Stefán sá það glöggt. að
bessi orð, sem voru líka í ein-
lægni sögð, höfðu djúp áhrif
á Hilary. Nú reið á að færa
sér þessi áhrif í nyt.
„Þú ert okkur öllum svo
mik'ls virði“, sagði Stefán.
Cecilia og Thyme mundu
taka það nærri sér, ef þið
Bianca —“.
Hann þagnaði, því að Híl-
ary le't á hann. Þetta kald-
hæðn’slega augnaráð hafði
þau áhrif á Stefán, að honum
fannst hann m'nnka ónota-
lega. Hann hafði verið stað-
inn að verki, þegar hann var
að reyna að hafa hagnað af
bróðurkærleika sínum. Hon-
um sárgramd'st skarpskyggni
Hilarys.
„Eg hef engan rétt til að
gefa þér ráð“, sagði hann.
„En að mínum dómi væri
skynsamlegast, að þú hættir
alveg að skipta þér af þessu.
Stúlkan er ekki þess virði,
að þú berir svona mikla um-
hyggju fyrir henni. Sendu
hana til þessa félags — ég
man ekki hvað það heit'r —
sem frú Smallpiece starfar
fyrir“.
Stefán heyrði hlátur og le;t
upp. Hann var ekki vanur. að
heyra bróður sinn hlæja.
„Marteinn v.íldi líka ræða
málið á heilsusamlegum
grundvelli“, sagð; Hilary.
Nú varð Stefán alyarlega.
móðgaður.
Má ég biðja þig að líkia
mér ekki v'ð þann heilbrigð-
ísoostula. En hitt er annað,
að það er are:ðanle^a margt,
sem þú yeizt ekki viðvíkjandi
bessari ungu stúlku“.
„Og hvað um það?“
„Ja, þá — þá er hægt að
umgangast hana eft'r því“.
Hilary svaraði engu og
Stefán flýtti sér að bæta v:ð;
„Þér finnst ég líklega harð-
brjósta. En þá er ég líka
hræddur um að þú sért aft-
ur á móti of tilfinninganæm-
ur“.
H lary nam skyndilega
staðar.
„Þú fyrirgefur, Stefán. En
v'ð verðum víst að skilja hér.
Eg skal athuga málið“.
Þar með sneri hann við og
gekk þangað, sem bekkur var
og settist þar með andlitið á
móti sblinni.
ÁTJÁNDI KAFLI
H'mn fullkomni hundur.
Hilary sat lengi 1 sólskin-
inu og horfði á hvernig feitar
og sællegar endurnar ösluðu
um sef.'ð við bakkann. Skær
og krmglótt augu þeirra
skyggndust eftir ormum.
En endurnar gátu ekki leitt
huga hans ■ frá þeim vand-
kvæðpm. sem voru smátt og
smátt að vaxa honum yfir
höfuð. Og það var meira en
lítil þrekraun fyrir mann,
sem var því vanari, að ráða
fram úr hugsanaflækjum en
raunverulegum viðfangsefn-
um. Stefán hafði gert honum
rækilega gramt í geði- Hann
hafði lag á að gera allt smátt
og auðvirðilegt. En satt var
það, að þetta var broslegt
mál frá hlutlausu sjónarm:'ði
séð. Hvernig mundi til dæmis
hygginn maður eins og mf,
Purcey líta á það? Var ekki
réttast að láta það afskipta-
laust, eins og Stefán hafð;
lagt til? En þá komu ti'lfinn-
ingarnar til sögunnar.
Átti hann að gefast upp við
að éreiða götu þessarar e n-
stæðingsstúlku, jafnskjótt og
bað varð honum sjálfum t'l
dálítilla óbæginda? Það var
honum óholandi tilhugsun.
En var hún þá alveg ein-
mana? Var það ekki alveg
satt, sem Stefán sagð’, að
hann væri gjörsamlega ó-
kunnugur högum hennar.
Þekkti hún þá engan, sem
hún gat le'tað til? Hafði hún
ekki lent í einhverju ævin-
týri?
Hér kom tilfinninganæmi
Hilarys t;l sögunnar. Það var
óviðeigandi að snuðra í einka
málum annarra.
En það sem gerði allt erf-
iðast viðfangs var ástand'ð á
he:mili Hughs. Hilary var
samvizkusamur maður, hvað
sem annars mátti um hann
segja, og hann gat ekki lok-
að augunum fyrlr þessari
hlið málsins.
Og svo var það Bianca.
Hún var konan hans. Hvað,
sem sambúð þeirra leið og
þeim tilfinningum, sem hann
bar t'l hennar, var langt frá
því. að hann langaði til að
særa hara. Hann var þvert á
móti fú«, t'l að vernda hana
gegn skayraunum og óbæg-
indum. Hann hafði sagt Stef-
áni, að hann bæri umhyggju
fvrir stúlkumr, en það væri
allt og sumt. En nóttina, sem
hann stóð við gluggann í
tunglsljósinu og hlustaði á
markaðsvagnana, sem komu