Þjóðviljinn - 26.04.1984, Blaðsíða 6

6 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN.Fimmtudagur 26. apríl 1984
Minning
1984 1985
Nýtt happdrættísár
með Qölda stórra vínnínga
Á meðal vinninga næsta happdrættisárs eru 100 bila-
vinningar á 100 þúsund krónur hver og 11 toppvinn-
ingar til íbúðakaupa á 500 þúsund krónur hver.
Auk þess aðalvinningur ársins, fullgerð vernduð þjón-
ustuíbúð að Boðahlein 15, Garðabæ, að söluverðmæti
2,5 milijónir króna, 480 utanlandsferðir á 35 þúsund
krónur og fjöldi húsbúnaðarvinninga.
Sala á lausum miðum og endurnýjun ársmiða
og flokksmiða stendur yfir.
TV/rinT tt*tj i\/mr"TTT ittvt
IvllUI £<K MUvtULnllvl
Dregið í 1. flokki 3. maí.
4L,
acj 0
30ARA n*
s r

Happdrættí 84-85
ÚTB0D
Stjórn Landshafnar Þorlákshöfn býður hér
með út framkvæmdir við byggingu varnar-
garðs við Suðurvarargarð í Þorlákshöfn og
nefnist verkið „Landauki við Suðurvarar-
garð“.
Utboðsgögn verða til sýnis hjá Hafnamála-
stofnun ríkisins Seljavegi 32 Reykjavíkog hjá
hafnarstjóranum Þorlákshöfn og verða þar
afhent bjóðendum.
Tilboðum skal skilað í lokuðu umslagi merktu
nafni útboðs til Hafnamálastofnunar ríkisins,
Seljavegi 32 Reykjavík eigi síðar en kl.14-00
hinn 30. apríl 1984, og verða tilboðin opnuð
þar opinberlega kl. 14.00 sama dag.
Réttur er áskilinn til að taka hvaða tilboði sem
er eða hafna öllum.
Hafnarstjórinn í Þorlákshöfn
Innskrift
Óskum eftir að ráða starfskraft til innskriftar-
starfa.
Góð vélritunar- og íslenskukunnátta nauð-
synleg. Vaktavinna.
Nánari upplýsingar hjá framkvæmdastjóra.
Þjóðviijinn
sími 81333.
Leikfélag Hafnarfjarðar
AÐALFUNDUR
Aðalfundur verður haldinn laugardaginn 5.
maí kl. 17 í Gúttó.
Venjuleg aðalfundarstörf.
Stjórnin
Einar Ólafur Sveinsson
F. 12.12.1899 - D. 18.4.1984
Nú er hann genginn, aldamóta-
maðurinn úr Mýrdal, einn þeirra
brautryðjenda íslenskra fræða á ís-
landi, sem vóru aldir upp við
sveitamenningu, þar sem sagnir og
bóklestur vóru veigamikill þáttur í
hvunndagslífinu og mótuðu við-
horf.
Efnalitlir foreldrar Einars Ólafs
Sveinssonar komu öllum sonum
sínum til mennta, og Einar fór til
náms í Kaupmannahöfn. Þar
veiktist hann af berklum, svo mjög
að dauði beið í dyrum. Honum
sterkari varð þó lífsþróttur Einars,
og með Vilborgu móður sína við
hlið, sem hafði komið um haf að
sjúkrabeði sonar, hjarnaði hann
við. Hann lauk meistaraprófi í nor-
rænum málum og bókmenntum frá
Hafnarháskóla 1928, og fram
undan var löng starfsævi.
Meistarans unga biðu embættis-
laus ár eftir heimkomuna frá námi,
en starfið var margt í fræðunum, og
við hlið hans stóð nú og lengi síðar
Kristjana kona hans. Hvert ritið
rak annað, þeirra á meðal dokt-
orsritgerðin um Njálu, og útgáfur
texta. Flest var á þetta á þeim
tveimur sviðum ísienskra fræða,
sem Einar Ólafur lagði mesta rækt
við, sviði þjóðfræða og fornbók-
mennta.
Síðar bættust embættisstörfin
við, starf háskólabókavarðar, próf-
essors í íslenskum bókmenntum og
loks forstöðumanns Handrita-
. stofnunar íslands, en í því embætti
lagði Einar Ólafur giftudrjúgan
grundvöll að starfi nýrrar stofnun-
ar og undirbjó af kostgæfni
heimkomu handrita frá Dan-
mörku. Stofnun Árna Magnús-
sonar á ísiandi gaf hann að leiðar-
lokum fágætt safn fræðirita.
Ættland og átthagar áttu hug
Einars Óiafs, og þeim vann hann
ævistarf sitt, sem varð ótrúlega
mikið, enda var hann eljumaður.
Hún Stella frænka er dáin. Þetta
er skrítin tilhugsun, því mér hefur
alltaf fundist Stella ódauðleg.
Jafnvel þegar hinn ógurlegi sjúk-
dómur var svo greinilega búinn að
taka öll völd í sínar hendur fannst
manni hún hljóta að geta sigrast á
veikindunum eins og öllu öðru.
Sjálfsagt hefur hún gert það, bara
flutt um ieið á annað tilverustig.
Þegar náinn ástvinur eða vinur fell-
ur frá rifjast liðnar samverustundir
upp. Alla mína ævi hafa leiðir okk-
ar Stellu legið saman. Hún starfaði
í 26 ár á Sjúkrahúsi Patreksfjarðar,
ég átti heima þar skamt frá og þar
var stutt að fara í heimsókn til
hennar enda var það óspart notað.
Stella var með afbrigðum gjafmild
og greiðvikin. Mörgum sinnum
forðaði hún mér frá „jólakettin-
um“, saumaði og gaf mér jólakjól-
inn og iðulega barnaballskjólinn
líka. Það yrði of langt mál að fara
að rekja allar hennar velgjörðir í
annarra garð, það vita líka þeir sem
til hennar þekktu að allt hennar líf
gekk út á að hjálpa og gleðja, bæði
menn og málleysingja. Hún unni
öllu sem gréri, hvort sem það var
Hann vaknaði til vinnu fyrir allar
aldir, en fékk sér miðdegisblund,
þegar tóm gafst, að gömlum
sveitasið.
Einar Ólafur bar íslenskan þjóð-
arsóma fyrir brjósti, og hann bar
hróður íslenskrar menningar víða,
bæði með ritum sínum, sem sum
hver vóru þýdd á erlendar tungur -
auk heldur á kínversku - og með
fyrirlestrum sem hann var fenginn
til að flytja við háskóla um víða
veröld.
Átthögum sínum, Skaftafells-
sýslu og Mýrdal sérstaklega, þar
sem Einar mun þó ekki hafa dvalist
langdvölum eftir fermingaraldur,
sýndi hann ræktarsemi með bók
sinni Landnám í Skaftafellsþingi og
fleiri ritum. Það reyndi ég líka, af
því að leið mín lá stundum austur í
Mýrdal á þeim árum sem fundum
okkar Einars Ólafs bar oftast sam-
rótföst jurt eða gekk laust á jörð-
inni.
Stella var einlægur friðarsinni og
fylgdist vel með slíkum málum,
ekki bara hér heima, heldur líka út
um allan heim. Þeir sem minna
máttu sín í Grikklandi, Chile, Arg-
entínu og víðar áttu eldheitan
málsvara þar sem hún var. Hún
hafði ríka samúð með Pólverjum
og öllum sem mannréttindi voru
brotin á, enda hafði hún frábæran
hæfileika til samhygðar hvort held-
ur var í sorg eða gleði, hvort heldur
áttu í hlut ungir eða aldnir. Þótt
hún væri 35 árum eldri en ég fann
ég aldrei fyrir þeim mun. Eg átti
því láni að fagna að fara með henni
í hennar einu utanlandsferð sem
var ógleymanlegt ferðalag til
Grikklands. Sú ferð var okkur til
mikillar ánægju og oft rifjuðum við
upp þær minningar og oft spilaði
hún lögin hans Theodorakis sem
hún dáði bæði sem mannvin og
listamann.
Það væri efni í stóra bók að gera
lífsmunstri Stellu sæmileg skil svo
margar og háleitar voru hugsjónir
an, að um þá sveit þótti honum gott
að tala, og algengu veðurfari æsk-
uslóða, hlýrri úrkomu, kunni hann
veðra best; Einar Ólafur setti upp
loðhúfu í vetrarfrostum, en gekk
endranær einatt berhöfðaður,
hvort sem veður var vott eða þurrt.
Ekki vil ég ljúka þessum fátæk-
legu minningarorðum um Einar
Ólaf Sveinsson án þess að geta
þeirrar þakkarskuldar sem ég stóð í
mestrar við hann; hann spandi mig
heim frá Danmörku. Það mun hafa
verið í ársbyrjun 1967 að ég var
staddur hér heima og Einar Ólafur
kallaði mig til sín, þá lítt kunnugan,
og færði í tal við mig að ég kæmi til
starfa við Handritastofnun. Víst
hafði ég nokkurn hug á því, en sá
ekki gjörla hvernig það mætti
verða, því að tala starfsmanna var
bundin í lögum og ekkert rúm autt.
Einar gekk þá með mig á fund
Gylfa Þ. Gíslasonar og tjáði ráð-
herra að hann hefði hug á að fjölga
við stofnun sína. Þessu tók
menntamálaráðherra vel, og allt
gekk eftir, þannig að ég kom til
starfa við stofnunina rúmu misseri
áður en Einar lét þar af starfi for-
stöðumanns.
Þægilegur húsbóndi var for-
stöðumaður - eða jöfur, eins og
menn hans kölluðu hann oft í sinn
hóp, - og við fáa var jafn-örvandi
að ræða um þau verkefni sem sýsl-
að var við hverju sinni. Það var því
skemmtun að því, þegar Einar
Ólafur leit inn til okkar árin eftir að
hann lét af forstöðumannsstarfi og
hafði uppi bæði gamanmál og
alvöru- í kaffistofunni.
Nú þegar hann er horfinn um
þessi sumarmálj sé ég hann fyrir
mér á hlaðinu í Árnagarði, þar sem
hann leiðir meyjuna Ástu Krist-
jönu Sveinsdóttur, sonardótturina,
trítlandi sér við hlið. Sjálfur gengur
hann hægum skrefum, berhöfðað-
ur í grasveðrinu.
Stefán Karlsson
hennar um betri og fegurri heim og
engan hefi ég þekkt sem betur hef-
ur lifað samkvæmt hugsjón sinni.
Víða til þess vott ég fann
þótt vendist tíðar hinu,
að Guð á margan gimstein þann
sem glóir í mannsorpinu.
Hún Stella var svo sannarlega
gimsteinn í mannsorpinu. Svo kær
gimsteinn að orð eru í raun og veru
allsendis óþörf og vanmegnug til að
bæta þar um.
Stella giftist ekki og eignaðist
ekki böm, en henni var einkar
iagið að umgangast börn, enda
hændust þau að og stórum hópi
þeirra var hún sem besta móðir.
Okkur systkinabörnum sínum var
hún sem önnur móðir og varla gæt-
um við heiðrað minningu hennar
með öðru betur en reyna að lifa í
anda hennar og breyta eins og hún.
Megi minningin um elskaða
frænku milda söknuðinn.
Sólveig
Minning
Guðbjörg (Stella)
Stefánsdóttir
frá Hvalskeri
F.18.10 1922 - D.16.4. 1984