Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1996, Qupperneq 35

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1996
bókarkafli
51
rson:
ástina
ara með því skilyrði, að þeir aftur þvingi ekki
skoðunum sínum upp á okkur. Við bíðum
þess með eftirvæntingu að fá að kynnast yður
og veitum ykkur fullt frelsi af okkar hendi til
að taka ykkar ákvarðanir um hvemig þið vilj-
ið byggja upp líf ykkar í framtíðinni."
Þegar við höfum lesið þetta yfir, bætir
mamma munnlega við - til mín:
„Ég finn, að þú ert róleg og hamingjusöm
yfir að hafa hitt góðan og óeigingjaman
mann, sem kann að meta þig. Ég er stolt af því
að eiga svo vel gerð börn. Mín fyrstu við-
brögð, sem voru dálítið ofsafengin, svo rétt-
mæt sem þau þó áttu að vera, hafa breyst.
Þessi fyrsta tilhugsun um, að einkadóttir okk-
ar ætlaði að giftast útlendingi og setjast að í
framandi landi komu mér úr jafnvægi. En að
yfirveguðu máli, þá er það auðvitað þin ham-
ingja, sem skiptir öllu máli. Sem sagt: - Ég
hreyfi engum andmælum, finnir þú sjálf ham-
ingju og frið.“
r
A siglingu
kringum hnöttinn
Við eigum að koma til höfuðborgarinnar
Papeete klukkan sjö um morgun, en erum þeg-
ar komin upp á þilfar klukkan fimm til að
skoða landsýnina. Þetta eru í rauninni tvær
eyjar, sú stærri er Tahiti, um 60 km á lengd,
en strandlengjan um 170 km. Hún er í raun-
inni ekkert annað en tvö gömul eldfjöll, sem
urðu til við mikil gos á hafsbotni. Hærri eld-
keilan, Orohena, er um 2300 metra há, hærri
en Öræfajökull. Það birtir af degi. Upp úr
gróskumiklum hitabeltisgróðri fáum við
greint háiffalinn gamlan kirkjuturn, sem ber
við bláan himin. Kirkjan kemur kunnuglega
fyrir sjónir, minnir á franskt sveitaþorp, en
stingur dálítið í stúf við þetta framandi um-
hverfi. Þegar siglt er inn á höfnina berast okk-
ur til eyrna undurþýðar raddir, skærar, mjúk-
ar og heillandi. Það er beðið eftir okkur á
bryggjunni. Söngkonur, dansmeyjar, hljóm-
listarmenn eru þarna komin til að taka á móti
okkur og bjóða okkur velkomin. Trumbur eru
slegnar, lúðrar gjalla, þrjú pör ungra stúlkna
með blómsveig á höfði og um hálsinn, byrja
að vagga sér í mjöðmunum fyrir framan okk-
ur með allan líkamann iðandi eftir hljóðfalli
tónlistarinnar. Þær hafa kolsvart og sítt hár
sem blaktir þokkafullt í golunni. Bros leikur
um varir þeirra og lendamar sveigjast og
bylgjast mjúklega. Þær heilsa okkur af hefð-
•bundinni kurteisi og gestrisni Suðurhafseyja.
Ég hef ekki fyrr stigið á land en ég hraða mér
til tónlistarmannanna og dansmeyjanna til að
þakka þeim fyrir. Þau eru öll hissa á að heyra
mig tala á þeirra tungu og krýna mig fallegum
blómsveig sem angar af höfgum en þó æsandi
ilmi, ég fæ raunar tvo-þrjá til viðbótar um
hálsinn. Annars eru allir farþegamir blómum
skrýddir með sama hætti. Við verjum degin-
um á sæluríkum baðströndum við sömu
áleitnu og nálægu tónana undir vaggandi
pálmatrjám í þægilegri hafgolu. Kókospálm-
arnir, með þráðbeinum gnæfandi háum bol-
um, hneigja sig glæsilega meðfram allri
ströndinni og ber fagurlega við blátæran him-
ininn. Við gæðum okkur á nýrri kókosmjólk,
framreiddri sérstaklega okkur til heiðurs af
ungum dreng sem klifrar af undraverðri fimi
eftir hnetunum í 10 metra hæð. Við erum um-
vafin söng og dansi allan daginn og fram eftir
kvöldi. Þessar yndislegu ungu stúlkur eru á
endalausu flögri, dillandi sér og sveiflandi í
síðu raffiu-pilsunum sínum, með glæsilegmn
armbeygjum og sveigjum i allar áttir. Loftið
er þrungiö af áfengum blóma- og ávaxtailmi
og hlaðborðið svignar undan allra handa
kræsingum: fiskiréttum, krabba, grænmeti,
sykruðum ávöxtum, sem hlaðið er upp í blóm-
um skrýdda toppa. Ég get ekki stillt mig um
að spreyta mig í frumstæðum dansinum og
reyni eftir bestu getu að fylgja hljómfallinu og
líkja eftir dansmeyjunum í bolbeygjum og
armsveiflum. Fyrr en varir finnst mér ég sjálf
vera orðin ein af polýnesíu-stúlkunum. Dökk-
ur litarháttur minn og sólbrúnan til viðbótar,
hjálpar mér til að líkjast þeim - ég verð gagn-
tekin af allri þessari unaðstilveru og get ekki
stöðvað mig. Ég dansa og dansa frá mér num-
in af tónlistinni og allt í einu er ég hvött
áfram af kröftugu lófaklappi gestanna í seið-
mögnuðu andrúmslofti kvöldblíðunnar.
Lilian lýsir paradísinni
Papeete og svo kemur
seinni hluti kafians:
Margir telja að Tahiti sé
ekki annað en gervipara-
dís ferðamanna, undir
niðri séu íbúarnir hrjáðir
af þjáningum sjúkdóma,
eiturlyfja, áfengissýki,
hrörnunar. Við höldum
siglingunni áfram og
stefnum til Acapulco í
Mexikó, sjóbaðstað auð-
kýfinga sem eins og víðar
á suðrænum ströndum
búa í nábýli við urmul
allslausra bama og betl-
ara. Við stöndum aðeins
við í nokkrar klukku-
stundir á þessum brenn-
heita stað. Hitinn er þijá-
tíu og sex gráður í skugg-
anum. Við dröttumst
áfram, áhugalaus og yfir-
komin af þessum sjóðandi
hita. Kaupmn okkur
barðastóra stráhatta til að
skýla okkur fyrir sólinni.
Það er ekki að furða, þótt
Mexikanarnir sem em að
bjóða vörur sínar séu
syfjulegir. Hver getur þol-
að þennan þrúgandi hita?
En Acapulco lifnar við
um kvöldið i nætursvalan-
um. Fólkið lifir fyrst og
fremst á ferðamönnum.
Fyrr en varir erum við
umkringd aragrúa bama
sem reyna að selja okkur
allskyns ódýra skartgripi,
körfur, stráhatta, leikfong,
póstkort, svaladrykki,
ávexti o.s.frv. Þau eru
neydd til að vinna seint á
kvöldin til að ná í fáeina
peseta til þarfa fiölskyldu
sinnar. Þeim era kennd
nokkur orð í ensku og
byrja á því að bjóða varn-
inginn á háu verði, en
hægt að prútta því niður í
næstum ekki neitt. Svo
era þau horfin, strax að
viðskiptum loknum. En
það verður að gæta vel
buddunnar i návist þeirra.
Hvort sem þau eru þjófar
.eða ekki, þá búa mexík-
önsk böm við ömmTeg
kjör og era mörg hörmu-
lega á sig komin. Fyrir
utan þessa túristaverslun,
ráfa Mexikanar aðgerðalausir um göturnar
eða krjúpa niður á hnén við teningaspil.
Panamaskurðurinn tengir saman úthöfin
tvö með vatnsmiklu fljóti og víðum útgröfnum
skurði, þar sem vatnsborðið lyftist í skipastig-
um. Það kemur mér á óvart, hve þar er hvasst
í veðri og vatnið í skurðinum órólegt með
miklu ölduróti. Við mætum fjölmörgum skip-
um, umferðin er gífurleg. Víða hverfúr mann-
virkið allt að þvi inn í þétta hitabeltisskóga á
bökkunum, sem leiða hugann að sjóræningj-
um fyrri tíma i leit að dularfullum gimsteina-
námum! Síðustu viðkomustaðir okkar era
hitabeltiseyjamar Kúrakó og Trinidad viö
Karíbahafið. Við stígum á land á suðrænum
sjávarströndum vöxnum tággrönnum
pálmatrjám sem bærast fyrir minnsta goluþyt
og þar tökum við þátt í söngvum og dönsum
þar sem fagrar þeldökkar og síðhærðar stúlk-
ur dilla sér eftir villtu hljómfalli hinnar losta-
fullu suður-amerisku tónlistar. Hér blandast
allt saman í hringiðu mannlífs og náttúru,
rjúkandi eða kælt rommið, sólarlagið, sykur-
reyrinn og kakó-ekrurnar, kynblendingarnir,
bamamergðin, hávaðasöm og litrík markaðs-
torg, kofahreysi og hvítar lúxushallir í
spænskum stíl með bogadregnum gluggum,
útskornum viðarhurðum og blómskrýddum
svölum og veröndum - áður en stefnan er tek-
in heim á leið. Suðurhafsævintýrið er úti.
Skipið nálgast meginland Evrópu, kælt af
óveðrum og snjóbyljum vetrarins. Hnattsigl-
ingin er á enda. Við göngum frá borði í grárri

Njáll og Liliane nýgift og hamingjusöm í Paris.
SIMVAKINN
Southampton, sveipaðri dimmri þoku. Þann
15. janúar 1964 fljúgum við frá London áleiðis
til íslands, eyju elds og ísa.
Sólbrún í andliti, enn dekkri en venjulega
vegna langrar dvalar undir suðrænni sól,
afslöppuð og geislandi af ánægju, sit ég við
hlið míns íslenska eiginmanns aftast í suð-
andi flugvélinni sem flytur okkur beint til ís-
lands. Ég finn mig vera í fúllri sátt við það
hlutskipti sem bíður mín í nýju heimalandi
mínu. Ég halla
mér ásamt
Njáli út að
kýrauganu til
að reyna að sjá
til jarðar um
hálftíma fyrir
lendingu. En
það er ómögu-
legt að sjá eitt
né neitt. Við
komum úr
sumri suður-
hvels jarðar inn
í háveturinn.
Snjóél gengur
yfir landið,
þyrlast og rýk-
ur um stjórn-
klefa vélarinn-
ar sem heldur
ótrauð áfram
stefnu sinni. ís-
land er til að sjá ekki annað en ólöguleg is-
hrúga, þar sem ekki er hægt að greina neitt
landslag, hvorki fiöll né dali, fljót eða vegi.
Himinn og jörð renna saman í eitt. Allt er svo
breytt - umbreytt í átökum storms og snjó-
hryðja, sviptibylja sem afmá öll form, lyfta
landinu upp í risavaxnar öldur sem veltast og
hníga niður að frosinni fannbreiðunni. Hafiö,
grágrænt og skuggalegt breiðir sig í mikilúð- •
legri óravíðáttu út að ystu sjónarrönd.
sýnir og geymir
símanúmer þess sem
hringir hvort sem þú
ert heima eða að
heiman.
Geymir allt að
120 númer með
dagsetningu og
klukku.
Verð kr. 4.490 stgr.
® htei
Síðumúla 37, 108 Reykjavík
Sími 588 2800 - Fax 568 7447