Dagblaðið - 05.07.1978, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 5. JÚLl 1978.
t —
Verkstjórarnirí BÚH og vinnudeilan:
ERFITT AÐ FÁ VINNU EFTIR
MANNORÐSSKEMMDIR
Bréfritari kveðst þakklátur fyrir viðtalið við verkstjórana tvo i BÚH 26. maí s.l.
Sjómannskona skrifan
Ég hefi fylgzt með fréttum í dag-
blöðunum um átökin í Bæjarútgerö
Hafnarfjarðar og séð hvernig vegið
hefur verið að ungu verkstjórunum
tveim af vissum hópi starfsfólksins, án
þess að þeir hafi sem heitið geti borið
hönd fyrir höfuð sér. Ég er þvi
þakklát Dagblaðinu fyrir viðtalið 26.
júní við jjessa tvo menn, því
nauðsynlegt er að kynnast deilu-
málum frá báðum hliðum, en frá
starfsfólki BÚH birtust sifelldar frétta-
tilkynningar um svívirðilega fram-
komu þeirra. Og nú er svo komið að
búið er að reka ungu mennina úr starfi
að undirlagi og með alls konar hótun-
um þessa hóps og þeir stimplaðir sem
hinir verstu níðingar í verkstjóra-
starfinu. Það mun því verða erfitt fyrir
þá að fá vinnu eftir slikar mannorðs-
skemmdir.
Mér hefur verið tjáð að annar
þessara ungu manna hafi veriö ráðinn
i frystihús á Vestfjörðum til bess að
Raddir
lesenda
skipuleggja og betrumbæta reksturinn
þar. AUir sem í húsinu unnu tóku
höndum saman um að styðja við bakið
á verkstjóranum í þessari viðleitni.
Þarna skildi starfsfólkið að góð
afkoma hússins snerti hvern
einstakling á staðnum. Og afkoma
þessa frystihúss mun hafa sýnt halla-
lausan rekstur, og jafnvel gróða eftir
veru unga mannsins þar.
Nú mun þessum tveim umdeildu
mönnum hjá BÚH, sem báðir eru út-
skrifaðir frá Fiskvinnsluskóla ríkisins,
hafa boðizt starfið í frystihúsinu og
þar áttu þeir að lagfæra og skipuleggja
reksturinn, sem lengi mun hafa verið
talinn einn hallamesti frystihús-
rekstur á landinu. í viðtalinu upplýsa
þeir að svo hafi virzt sem starfsfólkið
hafi getað farið allra sinna ferða og
haft sína hentisemi.
- Með nýrri skipulagningu og starfs-
háttum ungu mannanna byrjaði
„pilsaþyturinn” i gamalgrónu starfs-
kröftunum hjá BÚH, en yngra fólkið
sem þarna vann og studdi
verkstjórana mun ekki hafa komizt
upp með moðreyk svo mikil var
mælskaníhinum.
Öðru hverju birtast fréttir utan af
landsbyggðinni í dagblöðunum um
rekstur frystihússins á staðnum.
Stundum má lesa þau gleðilegu tíðindi
að afkoma hússins hafi verið góð. Það
sýnir sig þá, að hægt er að reka
frystihús án halla. En engir hafa borið
sig eins illa í áratugi eins og frystihúsa-
eigendur á suðvesturhomi landsins og
taka ungu verkstjóramir það fram í
viðtalinu að þetta sé vanþróaðasta
svæðið á landinu í frystihúsarekstri.
Og nú stóð til að hefjast handa í
Hafnarfirði og bæta þar reksturinn
með nýrri skipulagningu þeirra. En
andinn virtist vera annar þar en á
vinnustöðum úti á landsbyggðinni.
Það var „eigið ég” sem réði. Um hag
fyrirtækisins og bæjarins var ekki
hugsað. Tapið af verkfallsaðgerðum
BÚH-hópsins skiptir tugum milljóna
króna, sem bæjarbúar verða að greiða
við næstu skattaálagningu.
Og nú birtist grein í Morgunblaðinu
29. júní eftir Eyjólf ísfeld Eyjólfsson
með fyrirsögninni „Gengislækkun er
óhjákvæmileg”. Og enn sem fyrr eru
þarna að verki erfiðleikar
frystihúsanna. Gengislækkunar-
ráðstafanir eru orðnar óhugnanlega
margar vegna þessarar framleiðslu-
greinar okkar. Ætli það sé ekki víðar
pottur brotinn en í Hafnarfirði hér á
suðvesturhorninu. Væri ekki einmitt
bráðnauðsynlegt að kalla til starfa sem
flesta nýbakaða verkstjóra úr Fisk-
vinnsluskólanum til þess að
skipuleggja rekstur þessara illa stöddu
húsa hér á horninu okkar? Sannarlega
eigum við að leyfa unga fólkinu að
spreyta sig í þessari grein atvinnu-
lírsins, sem er undirstaðan undir
velmegun okkar ef hún er rekin af
samvizkusemi og þjóðhollustu.
„Pilsaþytur” og aðrar álíka aðgerðir
nokkurra smáhópa á vinnustöðum
mega ekki ráða þarna úrslitum.
Og í Dagbl. 30. júní er viðtal við
konu þá sem styrinn hefur aðallega
staðið um. Hún tilkynnir landslýðnum
að hjá Bæjarútgerð Hafnarfjarðar
vinni hún ekki áfram nema að stjórn
fyrirtækisins hverfi líka. Kannski
verður næsti leikurinn sá, að hún
verði ráðin sem forstjóri fyrirtækisins.
Þá yrði nú „dansað glatt í höllinni”.
Kirkjugólfið
á Klaustri
erillafarið!
Steinn Jóhannesson hringdi:
Kirkjugólfið á Klaustri er svo illa
farið að til vandræða horfir. Þýzkir
túristar og sjálfsagt fleiri rífa upp
steina úr gólfinu og taka með sér sem
minjagripi úr landi. Þetta þolir gólfið
engan veginn. Þennan stað þyrfti að
friða enda álíta sumir hann heilagan.
Hvað segir Vilmundur
við þessu?
Löglaust
ogsiðlaust
íKópavogi
Sjálfstæðismaður I Kópavogi hringdi:
„Ég sé hér i plöggum frá fræðslu-
nefnd Kópavogs að Oddi Sigurjóns-
syni hefur verið veittur ferðastyrkur á
skólastjóramót i Noregi. Raunar hafði
Oddur farið þessa ferð og var kominn
aftur. Eftir að núverandi meirihluti
krata, framsóknar og komma tók við,
sækir Oddur um, — og fær 80 þúsund
krónur.
Mér sem borgara i Kópavogi finnst
ýmislegt athugunarvert fyrir siðferðis-
postulann Vilmund. Oddur er hættur
starfi skólastjóra fyrir mörgum árum,
en er blaðamaður Alþýðublaðsins sál-
uga. Sonur Odds var í efsta sæti krata í
Kópavogi. Farið er fram á þennan
furðulega styrk eftir að nýr meiri
hluti nær völdum.
Er hér á ferðinni úlfur, sem farinn
er að skyggnast undan sauðargær-
unni.
Kópavogsbúar bíða spenntir eftir
grein frá Vilmundi þar sem þessi
vinnubrögð verða fordæmd.”
Að hengja þrjá bakara fyrir
Skynsamlegasta, skarplegasta og jafn-
framt heiðarlegasta skýringin á óför-
um stjórnarflokkanna I alþingiskosn-
ingunum var sett fram af konu sem
sjálf féll I kosningunum, Sigurlaugu
Bjarnadóttur.
Þannig talar kona, sem hefir setið á
Alþingi í 4 ár í þingflokki Sjálfstæðis-
flokksins og orðið það á oftar en einu
sinni að vekja á sér athygli þeirra sem
nokkuð fylgjast með þingmálum, með
því að segja orð af viti og ekki alltaf í
fyllsta samræmi við afstöðu flokks
síns.
„Fyrrverandi kjósandi” skrifa'r:
Skynsamlegasta skarplegasta og
jafnframt heiðarlegasta skýringin á
óförum stjórnarflokkanna í alþingis-
kosningunum var sett fram af konu
sem sjálf féll í kosningunum, Sigur-
laugu Bjarnadóttur fyrrverandi
alþingismanni. Hún sagði í Morgun-
blaðinu27.júní:
„Ég tel að þessar ófarir stjórnar-
flokkanna stafi að miklu leyti af því,
að ekki var staðið rétt að verðbóta-
skerðingunni I febrúarlögunum I vetur
og tel að gremja fólksins hafi brotist
át. Það átti að greiða þeim lægst
launuðu fullar verðbætur, en þeim
hæst launuðu engar. Bráðabirgðalögin
í vor voru spor í rétta átt en komu of
seint og á viðkvæmum tima þegar
kosningar voru í sjónmáli.”
flokkarnir höfðu tapað 16.511
kjósendum i lok kjörtímabilsins 1974-
1978?
Skyldi hún ekki hafa uppgötvað það
fyrr en eftir kosningar að „ekki var
staðið rétt að verðbótaskerðingunni” i
febrúar? Það fara ekki sögur af þvi.
Það fara heldur ekki sögur af prófkjöri
í Vestfjarðakjördæmi milli Þorvaldar
Garðars Kristjánssonar og Sigur-
laugar Bjarnadóttur. Hvernig væri að
Sjálfstæðisflokkurinn efndi til gáfna-
prófs á milli þeirra? Um hreinskilni og
manndóm þarf ekki próf, þótt ekki
hefðu komið fram skoðanir Sigur-
laugar á febrúarlögunum.
Skyldi sú skoðun hennar, að
„gremja fólksins” vegna febrúarlag-
anna sem hún skildi svo vel eftir að
hún var fallin, hafa fæðst þá fyrst,
þegar það var Ijóst orðið að stjórnar-
Ökukennsla
Kennslubifreiðin er
Toyota Cresida '78
ogannaðekki.
Geir P. Þormar
ö^ucennari.
Símjr 19896 og 21772 (símsvari).
Kveðjuorð
utanrfkisráðherra
Heimskulegasta, hrokafyllsta og
jafnframt fávislegasta umsögn um
kosningaúrslitin er höfð eftir Einari
Ágústssyni, fyrrverandi utanrikisráð-
herra í sjálfu málgagni flokks hans,
Tímanum 27. júní. Hún var svohljóð-
andi orðrétt:
„Það er greinilegt að mikill fjöldi
fólks vill ekki atvinnuöryggi, ekki
launajöfnun, ekki byggðastefnu og
ekki útfærslu landhelgi. Þetta eru
meðal annars okkar verk og eftir þeim
hlýtur fólkið að hafa fellt sinn dóm.
Það hlýtur því að vera allt annað, sem
fólkið sækist eftir og vonandi verður
það ekki fyrir vonbrigðum”.
Þetta eru kveðjuorð utanríkisráð-
herra og varaformanns Framsóknar-
flokksins til þeirra 7720 — sjö þúsund
sjö hundruð og tuttugu —
Framsóknarkjósenda, sem sneru baki
við flokknum á kjörtímabilinu 1974-
1978. Þau þarfnast í rauninni ekki
skýringa. Auðvitað eru þau ekki sögð
til þeirra Framsóknarkjósenda einna,
7720 að tölu, meira en þriðja hvers
kjósanda Framsóknar sem sneru baki
við flokknum og sýndu með því, að
þeir vilja ekki „atvinnuöryggi, launa-
jöfnuð, byggðastefnu og útfærslu
landhelgi”. Þau eru af ráðherrans
hálfu einnig til þeirra 8791 — átta
þúsund sjö hundruð níutiu og eins —
kjósanda Sjálfstæðisflokksins 1974,
sem leyfðu sér að snúa baki við honum
i kosningunum 25. júní 1978.
Það eru því samtals 16.511 —
sextán þúsund fimm hundruð og ellefu
— kjósendur, sem vitsmunaveran
Einar Ágústsson segir við i kveðju-
skyni:
Þið viljið ekki atvinnuöryggi, launa-
jöfnuð, ekki byggðastefnu og ekki
útfærslu landhelgi, þið eruð þvi fifl og
farið hefir fé betra!
Það sem ráðherrann á við og hann
hefði með örlítið beinna orðalagi getað
orðað hreinskilnislega er þetta: Þið
eruð asnar, sem ekki eigið skilið að
hafa kosningarétt þvi þið kunnið ekki
með hann að fara. Þið eru vanþakk-
látir bjálfar sem vitið ekki hvað ykkur
er gott gert, né hvað ykkur er fyrir
beztu.
Ráðherrann fyrrverandi, vonandi í
bráð og lengd, segir nánast berum
orðum:
Þið eruð svo mikil fifl að þið viljið
ekki atvinnuöryggi, ekki launajöfnun,
ekki byggðastefnu og ekki útfærslu
landhelgi. AUt þetta höfum viö fært
ykkur og þið viljið ekki þiggja það,
hvað þá að þakka fyrir.
Þessi orð ættu að verða óbrot-
gjarnari minnisvarði um ráðherratíð,
vitsmuni og dómgreind þessa manns
heldur en höllin sem hann byggði sér,
m.a. fyrir lánsfé úr einum eða öllu
heldur tveimur rikisbönkum, til þess
að geta haldið erlendum gestum
veizlur á kostnað þjóðarinnar heima
hjá sér, en ekki í þvi húsi, sem aðrir
ráðherrar hafa orðið að notazt við í
því skyni um áratugi og verða enn. Út
af fyrir sig ætti þaö afrek að vera nqg
til þess að halda nafni hans og frægri
siðferðisvitund á loft, þvi að það er
algert einsdæmi um utanríkisráðherra
í heiminum, nema e.t.v. í ríki Bokassa
keisara.
Það er þó skylt að segja til lofs þeim
þingmönnum, sem féllu í kosningun-
umogflestirerufirrtiraUrivon um
að eiga afturkvæmt til setu á Alþingi,
að enginn þeirra hefir verið svo
gersneyddur dómgreind og vitund um
grundvallaratriði þess lýðræðisskipu-
lags, sem Islendingar eiga að búa við,
að þeir hafi eins og þessi utanríkisráð-
herra hreytt fúkyrðum að kjósendum í
kveðjuskyni. Hinir föllnu óbreyttu
þingmenn Framsóknarflokksins,
virðast skilja það betur en hinn
„löglærði” ráðherra og varaformaður
flokksins, að það er undirstöðuatriði
„lýðræðis” að á kjördegi hefir alþýðan
öll völd og dómi hennar verður ekki
áfrýjað um sinn. Sá sem hlýtur harðan
dóm og að því er honum virðist ósann-
gjarnan, á þann kost einan, sem Geir
Hallgrímsson tók, að játa að honum
hafi mistekist að skýra málstað sinn
nógu rækilega fyrir dómendum. Hitt,
að bregða þeim, sem dæma á kjördegi,
um heimsku, fáfræði, vanþekkingu og
vanþakklæti, eins og Einar Ágústsson
gerir, ætti að kosta það, að sá maður
mætti aldrei framar bera sér orðið
lýðræði í rnunn, án þess að þola fyrir
það hróp og maklega hegningu. Vegna
stöðu mannsins ætti að mega ætla, að
hann væri eins vel eða betur siðaður
en aðrir menn, sem þó eiga um sárara
að binda en hann, þvi hann hangir enn
í þingmennskunni, af því að honum
tókst að bola burtu þeim manni, sem
hefir margfalda þekkingu og hæfni til
að gegna því ráðherraembætti, sem
Einar Ágústsson hefir gegnt um
margra ára skeið.
Eitt af þvi, sem hann bregður hinum
horfnu 7720 kjósendum Framsóknar
um, er að þeir vilji ekki „útfærslu
landhelgi”. Auðséð er af þessu, að
maðurinn hefir haldið, að hann gengi
með skínandi geislabaug um höfuð sér
i augum þjóðarinnar fyrir frammi-
stöðu sína í landhelgismálinu.
Nú vill svo til, að sá maður sem fyrr
var vikið að, Þórarinn Þórarinsson,
ritstjóri Tímans, hefir nýlega lýst því,
hvernig Einar Ágústsson leysti af
hendi það, sem hann mun hafa álitið
mesta afrek sitt sem utanrikisráð-
herra, þangað til Þórarinn sópaði
geislabaugnum frá höfði dýrlingsins í
Timanum 6. júní, 1978.
Þórarinn Þórarinsson sagði svo frá:
„Sögulegir
þingflokksfundir"
„Þaö voru ekki heldur allir innan
v