Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1945, Síða 76

76
PÁLL EGGERT ÓLASON
bækur, sem safninu bárust jafnóðum. ÁriS 1924 varð Pétur magister SigurSsson, sem
veriS hafSi eitt misseri sjálfboSaliSi í bókhlöSu konungs í Kaupmannahöfn, aSstoSar-
maSur landsbókavarSar og hafSi á hendi skrásetninguna sjálfa (en landsbókavörSur
flokkaSi bækurnar); lauk Pétur og viS höfundaskrána, svo aS fullkomin skrá er til
í safninu í tvennu lagi (eftir flokkum og eftir höfundum í einu lagi frá upphafi til
enda). ÁriS 1929 tók Finnur magister Sigmundsson viS störfum Péturs, aS öllu á
sama veg, jók þó bráSlega á sig aS semja aSfangaskrá, og er hún haldin jafnóSum
sem bækur berast, en þaS starf hafSi áSur hvílt á landsbókaverSi. Auk þess gerSi
Finnur skrá um höfunda og efni í tímaritum (til 1930), og er hún varSveitt sér.
Nú hefir alþingi byrjaS á fjárframlögum til þess aS birta skrá um prentaSar bækur
íslenzkar og útlendar bækur, sem varSa Island. Grundvöllur-
inn aS því verki er vitanlega sjálf spjaldskrá safnsins um þetta
efni, þó aS góS not megi hafa af útlendum ritum prentuSum,
er þetta varSa (Bibliotheca Danica, skrá eftir Lidderdale um
íslenzkar bækur í British Museum, ásamt nokkurum fleiri rit-
um, en einkum af ágætum skrám Halldórs Hermannssonar um
Fiskessafn).
Um tildrögin aS handritalýsingu safnsins er rætt fremst í
næstsíSustu málsgrein. Fyrsta hefti hennar kom út 1918, en lok-
iS var henni 1936, og er hún í þrem bindum þykkum. Lyklar
aS henni (efnisskrá og höfundaskrá) var samin 1935—7, æriS
GuSmundur Finnbogason torvejt ygj-k. I>egar lokiS var prentun handritaskrár, námu
handritin 8600 bindum. I handritunum er aS finna margt ó-
nýtt. Stafar þetta vafalaust meS fram af því eSa mestmegnis, aS skrár voru ekki gerS-
ar jafnóSum, aSrar en aSfangaskrár; vissu bókaverSir því, sem vonlegt var, lítt, hvaS
fyrir var, og þorSu ekki aS hafna. Hefir því veriS tekiS meira inn í safniS en þörf var
á. Frá því aS lokiS var prentun skrárinnar hefir handritum fjölgaS talsvert, sem
fyrr er getiS, svo aS nauSsyn er brátt á aS birta aukabindi og síSan jafnóSum sem
þörf segir til. Mættu skrár vera framvegis drýgri en upphafsskráin (líkari því sem
síSari bindi hennar).
Um yfirmenn safnsins er þess aS geta, aS Jón Jakobsson (síSari árin skrifaSi hann
sig Jacobson) fór frá safninu 1924, vegna þreytu og heilsuleysis. Voru honum veitt
eftirlaun af alþingi. í þágu safnsins leysti hann af hendi ritaukaskrár, frá því aS tók
viS til 1917, og (meS litlum stuSningi frá öSrum) minningarrit um safniS (Rv. 1920).
Hann stóS og fyrir hátíS í minning aldarafmælis þess, er þá var taliS 28. ágúst
1918, og flutti þar langt erindi (prentaS aftan viS minningarritiS). Var þá Dr. GuS-
mundi Finnbogasyni fengin forstaSa safnsins, enda hafSi hann um hríS áSur veriS
þar bókavörSur, en lagt niSur starf, er hann hafSi gegnt í háskólanum. HafSi hann
einkum á hendi bókaval til safnsins, reikningagerSir og yfirumsjá, en aSstoSarmenn