Lesbók Morgunblaðsins - 04.12.1927, Blaðsíða 6

382
óvelkomna gesti. Þegar þeir koma
í dyrnar bregður hvor okkar sem
heima er, upp skræðunni og geng-
ur til móts við þá. Enn þá hefir
það ekki brugðist, að mannaum-
ingjarnir liafa krossað sig og tek-
ið til fótanna, er þeir hafa sjeð
bláh vítan hrennisteinslogann flökta
yfir mögnuðum rúnaristunum.
Svo er nú fjöldinn allur af ljós-
myndum af stúlkunni í öllum stell-
ingum og í öllum nýtísku búning-
um nema sundklæðum, — sumar
eru í gyltum umgjörðum á borð-
inu, en sumar umgjarðalausar og
eru þá nældar í veggfóðrið með
hárnálum.
Raunar finst mjer nóg komið af
þessum hárnálum í herbergið, því
að þær liggja út um alt eins og
mý á mykjuskán. Á borðinu er
gríðarstór öskubikar fullur af
þeim og víðsvegar um gólfið liggja
þær í hrönnum. En verst er þó,
að Hallur, sem leikur sjer að full-
um hárnálaumslögum eftir að
hann er háttaður á kvöldin, missir
feiknin öll niður í rámið eða legu-
bekkinn. Afleiðingin er sú, að við
höfum ekki hálfan svefn og erum
blóðrisa um líkamann.
Einn gluggi er á herberginu og
snýr í vestur. Fyrir honum hanga
bleik tjöld, sem voru þvegin í hitt-
eðfyrra, en úti í sjálfri gluggakist-
unni standa nokkrar vínflöskur
með fagurlega skreyttum áletrun-
um. Þær eru venjulega fullar eða
hálffullar þegar líður á daginn.
En sannleikurinn er sá, að það er
meinlaus og hoílur templaradrykk-
ur, sem á þeim er, því að jeg fylli
þær á daginn með því að halda
stútnum undir vatnshanann fyrír
framan hurðina og skrúfa frá.
Svo þegar Hallur kemur hár-
nálalaus heim á nóttunni, þá þríf-
ur hann einhverja þeirra og drekk
ur stórum sjer til hugarhægðar —
og hann hefir svo dásamlega auð-
ugt ímyndunarafl, að hann þarf
ekki annað en líta á miðann og
tæma flöskuna til þess að komast
á það „kendiríisstig" að sjá veit-
ingameyna koma dansandi inn úr
dyrunum, með fult fangið af hár-
nálum og hamingju.
Stundum ber það líka við, að
stúlkan kemur heim til okkar. —
Það eru gleðiríkar stundir fyrir
þann, en ekki fyrir mig. Hallur
LESBÓK MORGUNRLAÐSINS
vill auðvitað fá að vera einn með
henni, og við það er ekkert að
athuga. En jeg vil aftur á móti
ekki fará út, fyr en þörf er á, því
að jeg veit það af reynslunni, að
það er gott að hafa hvílt sig áður
en maður leggur af stað í fimm
klukkustunda göngu.
Jeg ligg því venjulega endilang-
ur í legubekknum þegar barið er
að dyrum. Hallur stekkur á fæt-
ur og segir, að nú sje jeg að eyði-
leggja alt fyrir sjer og ber sig
svo aumlega, að mjer rennur til
rifja.
Að lokum stekk jeg út um
gluggann og meiði mig altaf á
fótunum, þegar jeg kem niður. —
Þegar fer að líða á nóttina kem
jeg heim aftur og reyni að sann-
færa Hall um það, að ekkert í líf-
inu sje eins hættulegt og að
stökkva út um glugga og misstíga
sig. En Hallur svarar því aldrei,
því undir eins og jeg kem inn úr
dyrunum, byrjar hann á fyrirlestri
um, hvað þeim hafi nú farið á
milli. Og ef alt væri skrásett, er
hann hefir sagt mjer þannig, gæí-
um við farið að selja bækur í s or-
sölu fyrir hundrað krónur tonnið.
Þannig hefir jþað gengið til
þangað til í gærkvöldi. Þá varð
okkur Halli sundurorða í fyrsta
sinn, eftir að við kyntumst.
Vinátta okkai; hrökk í sundur
eins og hundrað hjónabönd á
einni nóttu, þegar mennirnir verða
gjaldþrota, svo að konur þeirra
verða að klæðast baðmullarkjólum
og ganga með hælalausa skó. Það
var eitt þessara hamingjuríku
kvölda þegar hann sat hjá ved-
ingameynni og talaði um trúlof-
unarhringa og heimilisánægju. —
Jeg kom heim á sama tíma og jeg
var vanur og mætti þá stúlkunni,
er var að koma frá honum.
Hún straukst fram hjá mjer
í stiganum, liðug og stælt eins og
rauðbrúna hryssan, sem einn kunn-
ingi minn narraði mig til að fara
á bak í sumar — hryssan kast-
aði mjer svo harkarlega af sjer,
að jeg lá í bælinu í þrjár vikur
á eftir. —
Jeg bauð stúllcunni gott kvöld.
Hún tók kveðju minni og leit til
mín einkennilega leiftraudi aug-
um. Kannske þetta hafi nú verið
Ijósbrot í binum „tárhreinu
■ain.j.. x....,,, .-,=j=jac
• i ■ ‘ *'». \ • j ’ j ■ ’i ' '
speglum óviðjafnanlegrar kvensál-
ar“, sem Hallur talar um, en
merkilegt er það, að jeg hefi sjeð
samskonar leiftur í augum ást-
fanginna katta á næturþeli,
Jæja, jeg hjelt áfram upp á
loftið og opnaði dyrnar.
Hallur sat flötum beinum á gólf-
inu og glápti á dyrnar. Hann hafði
raðað í kringum sig vínflöskunum
og þambaði drjúgan úr einni, sem
bar það utan á sjer, að í henni
var þriggja stjörnu koníak.
Jeg gekk inn og settist á stól
til að hvíla mig eftir göturöltið.
— Nú, hvernig var það með
veitingameyna? spurði jeg.
— Hvort voru það nú rúgbrauð
eða rjómakökur, sem hún gæddi
þjer á?
Hallur reis upp af gólfinu, hægt
og þunglamalega eins og maður.
sem hefir allar hárnálar heimsins
í bak, en rúgbrauðssekk í fyrir.
— Það er alt saman búið að
vera, svaraði hann. — Hún hefir
sagt mjer upp.
— Þú mátt þakka fyrir, að hún
sagði þjer ekki niður!
Hallur ansaði þessu engu, en
virtist hugsi um nokkra hríð. Alt
í einu mælti hann dapurlega.
— Jeg held það væri rjettist
að ganga sig í sjóinn! Jeg get elcki
lifað án hennar!
— Nei, heyrðu góði! Láttu það
bíða þangað til í fyrramálið, þá
skal jeg ná í bíl, svo að þú þurfir
elcki að ganga. En jeg er hræddur
um að þú getir ekki drekt þjer.
— Hvers vegna?
— Vegna þess, að ef þú getur
ekki lifað án hennar, geturðu
sennilega ekki heldur dáið án
hennar.
Hallur hristi höfuðið og slagaði
fram og aftur um gólfið.
Það var hörmung að sjá mann-
inn, þarna skakklappaðist hann
áfram eins og úttaugaður fjár-,
hundur á afturfótunum. Hárið
stóð út í allar áttir og augun voru
líkt og á grindhoruðum golþorski,
sem dreginn er á djúpu vatni.
— Þú getur hent gaman að
þessu öllu saman, sagði hann. —
Þú veist ekki hvað það er að elska ’.
Þú getur ekki ímyndað þjer hvað
hún er yndisleg — hvílík sæla þoð
er að horfa í augu hennar — þessi
hyldjúpu úthöf.,,.