Lesbók Morgunblaðsins - 04.12.1927, Blaðsíða 7

Lesbök mobqunblaðsins
SSa
1 — Ef þú sjerð öldur víthafsins
hef jást hátt og falla í augum heuu-
ar, hlýtur þú einnig að sjá skipin,
sem ferðast um höfin.
— Nei, jeg sje þar að eius
draumaskip dáinna vona!
— Gáðu betur! Vittu hvort þú
sjerð enga koladalla — jeg hefi
heyrt að bærinn sje að verða kola-
laus.------ i
Jeg greip gamalt dagblað af
borðinu og fór að lesa það til
dægrastyttingar.
Hallur kom til mín og ýtti við
mjer.
— Ertu vitlaus, maður! Skil-
urðu ekki að mjer er alvara.
•*- Veðurútlit næstu tvö dægur,
fyrir Norðurland og Vestfirði:
Andsveipur og bjartviðri yfir Hal-
anum á hægri ferð til suðvesturs.
Sennilega úrkoma með kvöldinu.
. -.. Hallur þreif í handlegginn á
mjer.
— Láttu nú ekki eins og asni.
Þú ættir heldur að reyna að hjáipa
mjer eitthvað í þessum vonbrigð-
um! ; j j
Jeg hjelt áfram að lesa.
— Símað er frá Berlín, að þekt-
ur kvikmyndaleikari hafi gengið
út og hengt sig, af því að kona
hans var honum ótrú.
— Það er ómögulegt að eiga
neitt við þig, andvarpaði Hallur
og settist á rúmið.
En varla var hann sestur, er
hann rak upp vein og hentist upp.
Hann hafði stungið sig á einni
hárnálinni.
— „Á sætustu blómrós er sár-
ust þyrniflís“ sagði jeg og kastaði
blaðinu. — Eigum við ekki að
fara til hennar á morgun og biðja
hana að gefa okkur rjómakökur,
svo að við getum haldið nokkurs-
konar „begravelsi" yfir þínum
dánu vonum?
Hallur gretti sig ámátlega eins
og dýrlingur, sem veður óhreinan
eld.
— Hefirðu þá hjarta úr blá-
grýti er þú færð eigi skilið hví-
líkar heiftar kvalir jeg tek út ?
spurði hann.
— Þú hefir auðvitað tekið heift-
arlega mikið út hjá henni upp á
síðkastið, en það hafa mest verið
rúgbrauð og óreykjandi sígaraett-
ur. Skyldi það borga sig betui' að
versla með rúgbrauð heldur en
rjómakökur ?
Hallur varð orðlaus. Hann tíudi
Iiárnálarnar úr rúminu og settist.
Jeg fór að hugsa um, hvernig jeg
ætti að koma vitinu fyrir hann —
hvort jeg ætti að snúa mjer til
kunnáttumanns og fá liann dá-
leiddan, og ef til vill sendan yfir
um sjer til heilsubótar. En eru
þá ekki bæði rjómakökur og veit-
ingameyjar hinumegin líka? Það
er óráðin gáta. En hvernig væri
með Klepp ? Nei, haun mundi
komast að þeirri niðurstöðu um
sandburðinn, að liann væri að
byggja sjer steinhús til að geta
gifst henni og stofnað heimili. Það
var erfitt að finna ráð, sem dygði
— en jeg vildi þó ekki gefast
upp.
Það er nú með þessa ástardellu
í Halli, hingað til hefir hún verið
skemtilega vitlaus, en nú er hún
að verða grátlega vitlaus. Að lok-
um datt mjer í hug að gefa honum
inn sem svaraði nokkrum mat-
skeiðum af óblönduðum sannleika
og sjá hvernig honum yrði við.
— Heyrðu mig, Hallur! byrjaði
jeg og glotti. — Á jeg að segjr
þjer, hvað veitingamærin þín er
í raun og veru? Hún er ein þeirra
skemtistúlkna, er halda uppi merki
’ kvenlegrar fegurðar á afskektum
stöðum af þeirri einföldu ástæðu,
að engin er til að keppa við þær.
Þú verður að læra að sjá það
hlægilega við hlutina — þú verð-
ur að læra að koma auga á orsök
ástadellunnar — verður að sjá
auðvirðileikann í allri sinni dýrð.
Þá fyrst geturðu farið að hugsa
'um konur en fyr ekki. Jeg þekti
þessa rúgbrauðsprinsessu löngu áð-
ur en þú kyntist henni — líklega
áður en hún varð skemtistúlka.
Jeg á nokkur brjef frá henni síð-
an, þar sem liún talar um mömrnu
sína og þvottabalann heima hjá
sjer — og segir að það sje fram-
tíðardraumur sinn að verða sauma-
kona. Jeg skal lána þjer þessi
brjef. Þú mátt trúa því, að þau
eru fjandans ósköp skemtilega vit-
laus. En svo að við snúum okkur
*að nútíðinni. í þrjú ár hefir þú
gengið á eftir henni með grasið
í skónum, eytt í hana öllu, sem þú
hefir unnið þjer inn og meiru til
— og hver er svo árangurinn? —
38Ö
Nokkrar tylftir af hárnálum og
fjórar, fimm ljósinyndir. En þar
að auki veistu það vel sjálfur,
að hún hefir altaf verið hálftrú-
lofuð hinum og öðrum á mánað-
arfresti. Þú liefir aldrei verið anu-
að en ljeleg varaskeifa til að ann-
ast bíltúra og bíóferðir, þegar hún
hefir ekki haft völ á öðru betra.
Flestir aðrir en þú myndu fyrir
löngu lxafa þakkað fyrir tevatnið
sykurlaust og sagt, — bættur sje
skaðinn. En þú ert blindur á báð-
um augum og þekltir ekki freinur
á kvenfólkið en jeg á kompásinn.
Mjer varð nú litið á Hall. Hann
lá á grúfu í rúminu með andlitið
falið í yfirsænginni og hafði auð-
sjáanlega ekki heyrt lielminginn
af því, sem jeg sagði.
— Stattu. upp, maður! kallaði
jeg og brýndi röddina. — Hvaða
bölvans aumingjaskapur er þetta
í þjer!
1 Hallur bylti sjer til og leit um
öxl.
— Jeg get ekki að þessu gert,
mælti hann. —• Jeg elska haua út
af lifinu!
—• Hvort sem þú elskar hana út
af eða inn af lífinu, þá sje jeg
enga ástæðu til, að þú gerir þig að
fífli og íarir að skæla eins og
smábarn.
—• Mjer er sama, livað þú segir.
mælti liann dapurlega.
— Jeg get ekki annað en grátið,
því að sannarlega er Dóra....
....— einskisvirði! botnaði jeg.
Hallur spratt upp af rúminu
eins og stálfjöður. Hann starði á
mig galopnum heiftaraugum og
skein út úr þeim vitfirringin. —
Heljarmenni sem hann er, tók hann
stólinn og mjel-mölvaði hann með
því að slá honum niður í gólfið.
Svo tók hann borðið, sneri því við
og braut undan því alla fæturna,
en kastaði hinu út í horn.
Hann kastaði í mig einum borð-
fætinum, en tvíhenti sjálfur
annan.
— Verðu ]>ig, mannhundur!
hvæsti hann út á milli tannanna.
Jeg skal mölva í þjer hvert bein
fyrir það, sem þú hefir sagt í
kvöld!
Jeg segi ykkur það satt, að mig
langaði ekkert til að lenda í áflog-
um við Hall, eins og hann var á
sig korninn, því að jeg var visö