Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1955, Blaðsíða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
53
Ólafur Ólafsson
kristniboði:
Með pílagrímum I Kína
ÞÓTT íslendingar sé miklir ferðalangar og hafi víða farið, mun Ólaf-
ur Ólafsson kristniboði vera sá eini, sem hefir tekið sér pílagrímsstaf
í hönd og gengið á hin heilögu fjöll Teishan og Vúdangshan í Kína
og Fúsiyama í Japan. í Lesbók 1953 birtist frásögn hans af pílagríms-
göngunni til Taishan, elzta heilaga fjalls í heimi. Hér segir hann svo
frá göngunni á Vúdangshan, hið heilaga fjall í Mið-Kina.
Kínverskt hof
piLAGRÍMSFERÐIR til helgra
* staða voru ekki óvenjulegt fyr-
irbrigði í Kína. Almenningur leit á
það sem eftirsóknarverðasta hnoss
og mestu forréttindi, að eiga þess
kost að taka þátt í pílagrímsferð.
Auk þess að vera þörf tilbreyting
í lífi kínverskrar alþýðu, voru píla-
grímsferðir að einhverju leyti svöl-
un fyrir meðfædda útþrá og trúar-
þörf.
Pílagrímsferðir höfðu venjulega
langan aðdraganda. Mér er bezt
kunnugt um það frá þorpum í mínu
stöðvarumdæmi, í Honan.
Fólk, sem hyggst fara í píla-
grímsferð, myndar samtök eða fé-
lagsskap með það fyrir augum.
Meðlimir þessa „hsing shan hvei“,
fjallgöngufélags, eins og það nefn-
ist, leggja sjálfviljuglega á sig skatt
mánaðarlega, en félagsstjórn ávaxt
ar peningana. Þó að fimmtíu þátt-
takendur greiði ekki nema tíu aura
á mánuði til sjóðsins, er það orðið
mikið fé að þremur árum liðnum.
Venjulegt er að undirbúningur far-
arinnar vari það lengi. Peningarnir
eru lánaðir út til skamms tíma í
senn, fyrir okurrentur, innheimtir
aftur og lánaðir út á ný, æ ofan í æ.
Á tilteknum tíma koma meðlimir
fjallgöngufélagsins saman til gleð-
skapar, það er að segja þegar nóg
er komið í ferðasjóðinn, og sitja
nokkrar klukkustundir yfir feitum
krásum og sterkum vínföngum.
Næsta morgun í býti, leggur allur
hópurinn af stað fótgangandi. —
Kostnaður er greiddur úr sameig-
inlegum ferðasjóði. Önnur útgjöld,
svo sem til fórnargjafa, kaupa á
helgum munum og minjagripum,
verður hver um sig að borga úr
eigin vasa.
Fjallið helga
ÚDANGSHAN er mesta og
nafnkunnasta fjall Húpehhér-
aðs í Mið-Kína. Tindar þess eru
sjötíu og einn að tölu, allir brattir
og með stuttu millibili. Gróðurlaus-
ir eru þeir hvergi nema þar, sem
eru klettar og hengiflug.
Útsýni er stórfenglegt og fagurt
á hæsta fjallstindi. En þar, á tor-
sóttasta og afskektasta stað héraðs-
ins eru mikil mannvirki, flest forn,
allt að því fimm alda gömul. Þar
eru búsett nokkur hundruð manna.
Og þar hefur um margra alda skeið
verið gestkvæmara nokkurn hluta
hvers árs, en á nokkrum öðrum
stað í þremur héruðum.
Til Vúdangshan leituðu í upphafi
menn, sem langþreyttir af skarkala
lífsins þráðu einveru og frið. Þeir
voru ekki fáir. Og þeim fór ört
fjölgandi. Kofar og hellar munka
og einsetumanna urðu fleiri með
ári hverju. Orðrómur um helgi
staðarins tók að berast út og náði
loks keisaranum til eyrna. Hann
lét héraðsstjóra senda sér skýrslu
og komst að þeirri niðurstöðu, að
Vúdangshan væri tilvalinn helgi-