Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1955, Blaðsíða 12

' 56
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
mundu líta út eins og fingurbjargir
við hliðina á henni. Hún er úr
kopar, fagurlega skreytt með áletr-
unum og flúri. Við gizkuðum á að
hún mundi vera tuttugu til þrjátíu
tonn. Hvernig hún hefur verið flutt
upp á þennan háa fjallstind var
okkur ráðgáta.
— Þess er vert að geta að Jung
Loh keisari, sá hinn sami, sem talið
er að hafi staðið fyrir framkvæmd-
um á Vúdangshan í fyrstu, hefur
um líkt leyti látið steypa aðra
klukku, og er hún enn í tölu
stærstu klukkna í heimi. Sú klukka
hangir í hofi skammt frá Peking.
Hæð hennar er tæpir fimm metrar,
ummál neðan til nær því tíu metr-
ar, en þungi hennar um það bil 54
tonn.
— Nokkrum árum eftir að við
gengum á Vúdanshan, komum við
til Moskvu, á leið okkar heim frá
Kína fyrra skiftið. En þar, í Kreml,
er stærsta kirkjuklukka í heimi.
„Drottning kirkjuklukkna“ hefur
hún verið kölluð. Hún var steypt á
fyrri hluta nítjándu aldar og vegur
180 tonn. En skarð brotnaði í hana,
skömmu eftir að hún var hengd
upp og hefur hún því ekki verið í
notkun síðan.
Sakamannastein í Vúdang-
shan fær enginn gleymt, sem hann
hefur séð. Honum er tyllt á kletta-
brún þannig, að hann teygir sig
eins og dreki þrjá metra út yfir
mörg hundruð metra hátt hengi-
flug. Yzt á enda steinsins stendur
reykelsisker. Væru menn bornir
sökum án þess að sannanlegar
væru, voru þeir títt dæmdir til að
leiða í ljós sekt eða sakleysi með
því að ganga á sakamannasteininn,
sem er þrjátíu sentimetra breiður,
og færa guðunum reykelsisfórn.
Var ekki álitið að menn gætu unn-
ið slíkt afrek nema því aðeins að
þeir væru undir sérstakri vernd
guðanna.
— Loks var á Vúdangshan graut-
lega. Kváðust þeir flytja okkur
kveðjur æðstaprests með ósk um
að við létum svo lítið að koma við
hjá honum, og þiggja tesopa. Við
þökkuðum virðulegt boð, en við
gætum, því miður, ekki þegið það,
með því að nú væri orðið áliðið
dags og við ættum fyrir höndum
langa leið í náttstað. Þjónarnir
endurtóku kveðju og boð æðsta-
prests, en við afsakanir okkar,
nokkrum sinnum. Endir reiptogs
okkar varð sá, að við urðum að láta
í minni pokann, félagarnir. Þeir
bókstaflega þröngvuðu okkur til að
koma með sér, þó á hinn elskuleg-
asta hátt væri. Tveir þeirra leiddu
mig á milli sín og tóku þéttings-
fast í handleggina. Hinir tóku fé-
laga minn á sama hátt. Við vorum
fangar þeirra, — fangar kínverskr-
ar gestrisni.
Æðstiprestur tók á móti okkur
eins og bezt varð á kosið. Hann var
maður ljúfmannlegur í viðmóti og
virðulegur í framkomu, hámennt-
aður í kínverskum fræðum. Við
áttum ánægjulegt samtal við hann
um kristna trú. Hinar mörgu guða-
myndir á Vúdangshan kvað hann
vera aðeins tákn andlegra vera og
verðmæta, þó að pílagrímar og fá-
kunnandi hofprestar litu á þær
sem sanna guði.
Hann gaf okkur að skilnaði sinn
pakkan hvorum af tei, sjaldgæfa
og dýra tegund. Okkur varð hlýtt
til þessa mæta manns og óskuðum
honum betra hlutskiftis í lífinu.
Hann hefði til dæmis sómt sér vel
við einhvern háskólann sem pró-
fessor í kínverskum fræðum.
A8 leiðarlokum
IÐ hröðuðum okkur nú sem
mest við máttum niður fjallið.
Framundan áttum við fjórar erfið-
ar dagleiðir fótgangandi. Fyrsta og
stytzta áfangann vorum við einir.
Pílagrímar allir voru farnir á und-
an okkur og lögðu engir af stað
Æðstipresturinn var Ijúfmannlegur og
virðulegur í framkomu
arpottur, sem mikið orð fór af.
Hann var svo stór, að matreiðslu-
menn urðu að standa á hlóðar-
steinum, þegar þeir .hrærðu í hon-
um. Var okkur sagt að hann kæmi
oft í góðar þarfir.
Fangar kínverskrar
gestrisni
YflÐ höfðum verið á fjallinu meiri
* hluta dags og vorum orðnir
seinir fyrir. Ræningjaflokkur hafði
bækistöð í fjallinu, ekki ýkja langt
frá veginum. Rán höfðu verið
framin á gistingarstöðum píla-
gríma þremur nóttum áður. Var
því ætlun okkar að vera komnir
í öruggan áfangastað undir nóttina,
en vorum þegar orðnir full seint
fyrir.
Er við höfðum gengið um það
bil þrjá km, lá leið okkar fram hjá
setri æðstaprestsins. Bústaður hans
er í stórum hofgarði og er þar
margt fornra bygginga. Þaðan
komu fjórir menn í veg fyrir okk-
ur og heilsuðu okkur afar kurteis-