Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1965, Blaðsíða 1

Mér þólti aldrei veruiega vænt um
Adolf. Þegar við vorum lítil þá kom það
fyrir, að ég jafnvel hataði hann. En
mamma tilbað hann, og dekraði við
hann meira en dæmi eru til. Ég varð að
þjóna honum og hlýða öllum hans skip-
unum, og þó var það rétt á takmörkum
að hann gæti þolað mig. Honum var
sama þó að mamma gældi við hann í
allra augsýn, en ef ég ætlaði að sýna
honum blíðu þá hrinti hann mér alltaf
frá sér.
Hann hafði andstyggð á að vera kysst-
ur af konum.. Þegar eimhverjir úr fjöl-
skyidunni komu í heimsókn, og kysstu
alla eins og þá var títt, var hann van-
ur að koma sér undan.
Þegar mamma vildi að Adolf færi á
fætur á morgnana, þurfti hún ekki ann-
að en segja: „Paula, farðu upp og rektu
r
PAULA HITLER SEGIR FRA
A dolf bróðir minn var einræðis-
berra þegar á barnsaldri.
Einn dag þegar Adolf bróðir minn var
um það bil níu ára að aldri, klifraði
hann upp í toppinn á einu af hæstu
trjánum í garðinum ofckar. Hann sat
yzt á mjórri grein sem svignaði í-
ekyggilega undan honum. Hann þoröi
ékki að hreyfa sig, en var of stærilát-
ur til þess að kalla á hjálp.
Leifcfélagar hans, einir fjórir, fimm
drengir á hans aldri, kölluðu til hans
að hann skyldi koma niður, en hann
kallaði aftur, þó með hálfsfcjálfandi
röddu:
„Ég er konungurinn! Enginn ykfcar
getur klifrað eins Ihátt og ég.“
Einn drengjanna kom hlaupandi inn
í eidhúsið, þar sem ég og mamma vor-
um að bakstri.
„Frú Hitler, frú Hitler", hrópaði
drengurinn í angist, „Adolf er uppi í
trénu og kemst ekki niður.“
Mamma hljóp út í garðinn, og ég á
eftir, og kallaði til Adolfs að koma nið-
ur úr trénu. Ég sá að greinin sem hann
sat á mundi þá og þegar brotna, eða
minnsta kosti svigna svo mikið, að hann
blyti er minnst varði að detta niður.
Hinir drengirnir voru of litlir til þess
®ð geta klifrað upp og mamma sneri
eér til mín viti sínu fjær af hræðslu.
„Þú getur klifrað upp, Paula“, sagði
bún. „Geturðu ekki séð að hann Adolf
er hrædidur? — og ef hann dettur nið-
ur þá rotast hann.“
Ég fór að klifra upp, en þegar Adolf
sá það, læsti hann óhreinum höndunum
tfastar um greinina, og andartaki síðar
etóð hann niðri á jörðinni með ögrandi
evip.
„Ég vissi að ég gæti klifrað hærra en
ellir aðrir", tautaði hann við sjálfan sig.
Nú var hann ekki lengur hræddur, hann
Ihafði gert það sem enginn af félögun-
um hafði þorað að gera. „Eimhvern góð-
»n veðurdag skal ég klifra eims hátt
í hinu raunverulega lífi“, muldraði hann
„svo hótt að enginn maður geti náð
anér.“
E ina nótt, vorið 1945, minntist ég
þessa atburðar eins greinilega og það
befði skeð daginn áður. Þá nótt barði
bermaður úr varnarliðinu á dyrnar hjá
»nér.
„Ég hef verið sendur til að tilkynna
yður að Foringinn sé dáinn“ sagði
iiann kuldalega.
„Hvernig dó bróðir minn?“ spurði ég,
„féll hann i stríðinu?11
„Foringinn stytti sér aldur“, sagði
feermaðurinn.
„Og kona hans Eva Braun?“
„Hún fór sörnu leiðina.“
BRÓÐUR SÍNUM
Þegar ég horfði á eftir herm^nninum,
varð mér á að hugsa, að nú he^ói bróðir
minn klifraði eins hátt. og komizt yrði,
svo hátt að enginn næði tii jians nema
Guð einn.
rembingskoss að homum Adolf og segðu
að hanm eiigi að fara að klæða sig.“
Þetta dugði. Aður en ég hafði horft um
öxi, var hann ailur á bak og burt.
En það er aftur á móti ekki satt, eins
og stundum hefur verið haldið fmm,
að Adoli' hafi verið ónæmur fyrir kveai-
legum ymdisþokka. En það er sannieikur
að honum féll betur félagsskapur karla
e kvenna. En það er langt fró þvi að
konur hefðu engin áhrif á hann. Og ég
er sannfærð um, að það er að vissu
leyti sök tveggja kvenna að AdoM varð
sá er hann var.
Hatur er eins og krabbamein, sem
vex og vex unz það hefur étið alla mann
eskjuna upp.
Bróðir minn tærðist upp af hatri.
Fólk taldi sér trú um, að hann hefði
ekki hæfileika til að elska, og áleit að
hann hefði gifzt Evu Braun, af þvi að
hún hafi átt von á barni." En ég vissi
að Eva átti ekki von á neinu barni.
Adolí giftist henni af skyldurækni. Eva
vissi að hún mundi deyja um leið og
Adolf, og vildi deyja sem eiginkona
hans.
En bróðir minn elskaði allt sitt Hf
aðeins eina konu. Hún hét Greta Rauibal
og var dóttir hálfsystur okkar, Angelu.
Angela kom til Miinohen til þess að ger-
ast ráðskona hjá Adolf, og hún var með
dóttur sína með sér. Greta var um þess-
ar mundir sjö eða átta ára. 3róðir minm
hafði feiknarlegt dálæti á litlu stúlk-
unni og umvafði hana allri þeirri ást
sem hann átti til. Honum hafði alltaf
þótt gaman að börnum. og nú var það
þessi litla telpa sem allt snerist um. Þeg
ar þetta var, vann Adolf við húsamál-
un í Munchen. Hann hafði ekki mikil
laun, en reyndi samt að spara samam,
svo hann gæti seinna stundað verk-
fræðinóm, en þrátt fyrir þetta gaf
hann Gretu einhverja smágjöf á hverj-
um laugardegi. Gretu þótti líka vænt
um Adolf frænda og 1928 hafði húm néð
þeim aldri að mega gifta sig. Adolí bað
hennar, og hún játaðist honum. Og hálí-
systir okkar samþykkti ráðahaginn.
Greta var yndisleg stúllka, með skínandi
fallegt Ijóst hár, og elskulega fram-
komu. En ég er ekki viss um, að Greta
hafi gert sér grein fyrir, að tilfinning-
arnar sem hún bar til Adolfs hafi ekki
verið ást, heldur góðvild. Umíhyggjö
hans fyrir henni hafi ruglað hana í
riminu. En þegar ég frétti að þessi gift-
ing væri í aðsigi, brá mér ónotalega við.
Ég vissi, að Adolf var metorðagjam, og
að hann var ekki þannig gerður, að
honum tækist að gera konu hamingju-
sama.

ekki mótfallin því, að þau gangi í hjóna-
band. Og ég held að hann verði góður
eiginmaður. En það er von, að þér svíði,
Paula, því móðir okkar dekraði við
hann á þinn kostnað.
En þau verða áreiðanlega gæfusöm,
og eignast fjölda barna. Við vorum bjá
Stjörnuspámanni í gær, og það kom í
Ijós að þau hafa bæði Venus að leiðar-
stjörnu.“
Ég vissi að Adolf var mjög trú-
aður á stjörnuspádcma, og að hægt væri
segja fyrir örlög manna. En systir
min sagði mér þá um leið, að gifting-
unni yrði frestað um fimm mánuði
Þetta var árið 1930, og í marz hafði
Hmdenburg ríkiskanslari undirritað
ymis skjöl, sem vakti óhemju reiði hjá
hinu unga Þýzkalandi. Og það var í bar-
attunni við ríkiskanslarann, að Adolf
bróðir minn komst fyrst í snertingu
við stjómmálabaráttuna í Þýzkalandi.
Einn dag sagði hann við mig: „Ég
\il sjá Þýzkaland voldugt aftur, eitt af
leiðandi stórveldum veraldar. Ég veit að
ég get endurreist Þýzkaland, og með
eins góða konu við hlið mér og Gretu
skal mér takast það.“ Einhverniveginn
fann ég á mér að þetta mundi rætast.
Því Adolf virtist strax á barnsaldri vera
efni í forustumann.
Mamma átti í miklum erfiðleikum
með Adolf, því hann var veikbyggður
að eðlisfari og berklaveikur. Hún hafðl
þegar misst tvö börn, og það þriðja,
Eduard, var ólæknandi. En mamma var
ákveðin í, að Adolf skyldi lifa. Hún var
Framhald á bls. 12.