Tíminn - 01.07.1967, Blaðsíða 7

LAUGARÐAGUR 1. júlí 1967
TÍMINN
EyjóSfína Guðrún Sveinsdóttir
Mjög eriU‘m tregt tungu að
hræra, sagði Egill forðum og eins
er um mig, er ég tek mér fyrir
hendur að minnast með nokkrum
orðum á mína elskulegu látnu
mágkonu Eyju í Mioldnúpi, eins
og hún var jafnan nefnd meðal
vina og vandamanna.
Hún andaðist aðfaranótt þess
27. maí í Landsspítalanum, eftir
nokkra vikna ekki all stranga legu
og vai- jarðsett 3. júní að Ásólfis-
Skála.
íÞótt við öll þættumst mega sjá,
þegar í uppihafi legunnar að mik-
il alvara var á ferðum, þá vorum
við samt öll mjög vanbúin þess-
tun skjótu umskiptum.
Við mannanna börn erum svo
eigingjörn og sjálfselsk, að við get
um sjaldnast séð af okkar þægileg-
um og elskulegum samferðafélög-
um yfir landamœri lífs og dauða,
án mikils trega og sárisauka. Þótt
við vitum að þeir eru aðeins rétt
snertispöl á undan okkur í áfanga
stað og öll eigum við að hittast
aftur við leiðarlokin okkar allra.
Skyldum við þvi helzt óska okkur
þeirra vitsmuna, að þakka Guði
fyrir möorg og farsæl samveruár,
eins og hér átti sér stað, þar sem
þessi góða og fórnfúsa kona hafði
náð 70 ára aldri, því að hún var
fædd 9. janúar 1897 að Melhóli
(eða Undinhrauni að öðru nafni) í
Meðallandi.
Sveinn Þorsteinsson og Guðrún
Eyjólfsdóttir hétu foreldrar henn
ar.
Hun var yngst 4 systkina átti
hún 2 alsystkin Sumarliða og
Sveiniborgu og eina h'áifsyistur sam-
mæðra Margréti Jónsdóttir.
Þegar Eyja var 9 ára fluttust
foreldrar hennar að Feðgum í
sömu sveit og þar ólst hún síðan
upp með systkinum sínum.
Það er til gamall og gegn máis-
háttur, sem segir, að svo gangi
hverjum, sem hann er góður til.
Þótt ég þykist nú oft hafa séð
mishrest á því lögmáli, þá sann-
aðist það þó á Moldnúpsheimilinu,
þegai Eyjólfína kom þangað, því
að það var, þótt ég segi sjálf frá,
mjög einn'kennt af heimilisfriði og
samheldni.
Þegar Eyja kom fyrst að Mold-
núpi vorið 1928, var þar fyrir 6
manna samstilltur hópur. Þar var
pabbi sem búið hafði með syistur
sinm Þórönnu um margra ára
skeiu Líka höfðum við systkinin
einnig notið umönnunar okkar
elskuiegu föðurömmu, Gunnvarar
Sigurðardóttur, þegar við allt of
ung, og ósjálfbjarga misstum móð-
urina frá okkur, fyrst í veikindi og
síðan dauða. Við vorum svo hepp
in að njóta ömmu allt til mann-
dóms ára, hún dó 1921.
Við vorum 3 systkinin tvær
telpur og einn drengur. Einar
sem var augasteinn og eftirlæti
föðui síns.
Líka eig'Paðist Þóranna einn son,
Sigurjón Vídalín Guðmundsson,
sem fæddist og ólst upp heima í
Moldnúpi, sem yngri bróðir okk-
ar. Vandalausan dreng höfðum við
þá !íka í fóstri Guðmund Eiríksson
frá Vestmannaeyjum.
petta var nú heimilisfólkið í ný
raflýstum bæ, sem Eyja kom til,
þegd: hún gekk að eiga Einar
Sigurþór Jónsson að Moldnúpi,
sem nú situr þar eftir, eins og
svarini i sárum og minnist sælla
og unaðsríkra samverustunda,
sem íðar en varð; urðu að 4 ára-
tugum. fátt í ári.
Vera má að ein'hverjum sýnist
það hafi verið vandi, sem bei.ð
'Eyju þegar hún gekk inn í þetta
nýja sér alókunnuga heimili. En
það varð aldrei að sök, því að
' hún Eyja var ekki komin til þess
að ríkja og sundra, heldur til þess
að unna og þjóna.
Þá hafði hún líka tæmt sinn
beiska sorgarbikar, þar sem hún
hat'ði áður verið gift frænda sín-
um, Jóni Ingibergssyni, elskuleg-
um manni, en misst hann eftir 3
mánaða hjónaband.
Það var á gróandi vori, sem
Eyja kom að Moldnúpi Hún kom
líka með vor og góðan gróðurilm
í bæinn þar sem þeim hjónum
varð fljótlega 6 indælla barna auð
ið. 4ra sona og 2ja dætra. Eru þau
hér talin eftir aldursröð: Guðjón,
Sigríður, Eyþór, Baldvin Guðrún
og Sigurjón.
i Það er mikil náðargjöf, að vera
j viðmótsgóður og samvinnuþýður,
sá sem þannig er innrættur mun
sjaldan þurfa að berjast einn.
Þetta rættist á mágkonu minni,
hún naut allra trausts og um-
hyggju á heimilinu. Það var eins
og allir ættu börnin og allir héldu
áfram að hlú að sameiginlegri vel
ferð heimilisins, þótt hú.sbænda
'skipti yrðu óhjákvæmilega.
Pabbi var að rót sinni Skaft-
fellingur, þar sem faðir hans var
frá Seljalandi í Fljótsihyerfi. Ey-
jólfur Þórarinsson og amma voru
fædd og uppalinn í Mýrdal.
Það var þess vegna, ekki nema
eðlilegt, þótt Eyja þessi góði
Skaftfellingur félli honum vel í
geð. Hann fékk líka að njóta þeirr
ar blessunar að vera samvistum
við sína góðu tengdadóttur í meira
en 20 ár og fékk að njóta þeirrar
ánægju að sjá sán hugljúfu sonar
börn vaxa upp og blómgast til
mannvænleika.
Þannig bætti Guð honum upp
sínar fyrri raunir, er hann varð
að sjá af sinni ágætu konu frá 3
ósjálflbjarga börnum.
Engin hefur heldur átt sér betri
og eftrrlátari son, en hann þar
sem Einar var. Aldrei heyrði ég
hann í eitt skipti svara honum
styggðaryrði. Geta þó dauðþreytt-
ir og vanmegnugii hugmenn oft
litið öðrum augum á gang lífsins
og búskaparmöguleika. en ungir
og hraustir fullhugar.
Það voru erfið ár í hönd far-
andi. þegar Einar Eýia hóru hú-
skap sinn, þar sem kreppuárin
dundu yfir upp úr 1930. Þá var
erfitt að fæða og klæða stórt heim
ili.
Þá var ekki vélvæðingin komin
til sögunnar, svo að það þurfti
mikla iðni og atorku að fram-
fieyta búi, sem nægði til þes-s að
bjarga öllum frá nauð
Mörg fyrstu búskaparár ún
hélt Einar upptekn"m h•••■
fara til sjós á vetrarvertiðum að
leita tanga, var jafnvei um nokk
ur ár formaðui • Vestmannaeyj-
um með mótorbát Hvíldi ba ærí-n
vandi og erfiði á herðum þess veik
ara liðs. er barðist á lieim ' •
stöðvunum, ef svo mætti segja En
allt flotaðist með prýði vfir
hörzlin, þar sem allir stóðu sam-
an i eindrægni, þótt minna væri
um lúxusinn til fæðis og klæðis,
en nú þekkist.
4ð visu hljóðnaði yfir heimilinu
Framhald á bls 12
Pétursson:
LENT
KAÍRC
Um kl. 5 e.h. var komið lil
Erítar og lagzt að bryggju,
kl. 6. Krít er undrafögur ey,
en hcldur er hún jarðvegs-
lítil og ber viðast. Höfuðborg-
in stendur við fagran vog með
lág fjöll í fjarska og stendur
sjálf í hlíðum er liigigja til fjaii
anna. Krítverjar eru fremur
lágvaxnir, svartir á brún og
brá vel'flestir, brosmiildir og
mjög vingjarnlegir að sjá. Þeir
eru fremur iaglegir, sér-
staklega kvenfólikið, þótt það
sé sennilega og sýnilega ekki
eins laglegt og forðum, er feg
urstu konur við gervallt Mið-
jarðarhaf voru á Krít. Senni-
iega eru þær heldur ek'ki eins
frjálslyndar í ástum og þær
voru þá, hvort heldur þær voru
giftar eða ógiftar, en þetta
var á fornifrægðardöguim Krít-
ar, er nú eru því miður löngu
liðnir.
Landgangan tók töluverða,
stund, sem von var fyrir um
700 manns, en hefði þó getað
varað miklu lengur, ef frá
bærs skipula'gs Þjóðverja hefði
ekki notið við. Þeir höfðu
skipuliaigit 19 hópa mð um
30 í hverjum hóp, og vissi hver
maður, í hvaða hópi hann var.
Ég var t.d. nr. 12 í hóp nr. 12
og fór því í bifreið, er merkt
var 12, og mundi fana í her-
flugvél nr. 12 með mínum
hóp.
Norðurlandabúar áttu að
gista á Krít, og voru víst
flestir fegnir, að fá bað og
gott rúm. Næsta dag áttu að
koma flug'vélar frá SAS og
flytja þá til Kaupmannahafn-
ar.
Er ég var setztur inn í bif
reið nr. 12, var ég kallaður
út aftur af sænska fararstjór-
anum og nú skildi ég, hvers
vegna ég var beðinn að fara
i land sem Skandinavi. Það
átti sem sagt ekki að sleopa
mér, og nú var komimi fil við
bótar danskur konsúll og um-
boðsmaður SAS í Aþenu. Voru
nú talin öll tormerki á, að
hægt væri að strika mig út af
lista þeirra. Loks slapp ég með
því að segja, að ég væri með
diplómatapóst frá danska sendi
herranum í Kaíró og ætti
að koma honuim til skila í
Lond'on.
Nú héldu þeir þýzku og ég
LOKA
GREIN
með bifréiðinni til ágæts hótels
,,Astoria“. Var þar fram bor-
inn fyrirtaks kvöldverður, og
veitt með vín þeim, er hatta
vildu. Var öll þjónusta Knít-
verja með sórstökum ágætum.
Bftir kvöldverð eða fremur
miðnæturverð, var ekið til flug
vallarins, og sunnudag kl. 1
að nóttu lagði flugvél nr. 12
af stað með hóp sinn, og var
haldið til Napoli, en þar
skyldi tekið benzín. Tók sú
ferð 5 tíma, og var komið þar
ki. 6 að morgni. Bkki var
svefnsamt í flugvélinni. Kom
þar tvennt til í fyrsta lttgi var
hávaðinn inni ógurlegur, og
það svo, að ógeriegt var að
lóta sessunaut sinn heyra orð
sín, og í öðru lagi voru sæti
með hliðarveggjunum,* þam.
ig, ?.* við snerum baki að hlið
um vélarinnar. Voru sætin svo
óþægileg, að við urðum stöð-
ugt að skipta um setlag til að
halda út að sitja í þeim. Ég
slappaði saml af eftir föngum
og télkist það furðanlega, og
það svo vel, að ég gleymdi
mér snöggvast tvívegis.
Br við komum til Napoli
var fagurt um að litast. Rignt
hafði þar um nóttina. og var
loftið því óvenju tært. Bæði er
við komum og fórum. Fegurð
Napoli er rómuð, og í morg-
unsólinni var Napoliiflóinn allt
til Capri og Vesú'víusar ásamt
borginni baðlaður sól, og út að
líta var und.rafögur sýn.
Allt var þetta ferðalag með
fluigvól'unuim fyrirfram skipu-
lagt af Þjóðverj'U'm, eins og
þeirra var von og vísa. Hver
flugvél hafði fyrirfram ákveð-
inn lendingarstað á ítalíu allt
fra Napoli og norður til Míl-
anó, og konsúll hvers uaðar
undirbjó koimu þeirra.
Móttökurnar er við fengum
í Naipoli voru af konsúlsins og
flugvallarstjórans háilfu kon-
unglegar. Ilver maður fékk
fluigbréfpo'ka, og þar var m.a.
há'lfur kjúiklingur með þrem
fiski'bollum og makkaroni í
túmat, hálf flaska af köldu
uppsprettuvatni, litla flösku af
rauðvíni, brauð, appelsína og
eilthvað það bezta búttdeies
vínarbrauð, er ég hefi smakk-
að. Þetta var svo vei utilálið
að ég varð þess var, að enginn
ga.t lokið þvi öllu, og fóru því
al]ir með nesti til næsta 6
tíma flugs til Munohen. Lagt
var aí stað ki 7.3(J
Var fagurt að fljúga í morg-
unbirtunni norður með Ítalíu-
strönd, og mátti auðveldlega
fikra sig áfram með njálp
landaibréíf'S. Síðan var flogið
ofar skýjum yfir Alpafjöll, og
næst sáust þorp Þýzkalands
mjög vel hvert art öðru, unz
komið var til herfluevallarins
í Munohen kl. 1.03. Þar biðu
veitingar og fóru allir par
strax inn, nema ég. Þarna var
nefnilega fyrsta tækifœri til
að þvo sér. raka sig og hafa
skyrtuskipti, allt frá Kairó, og
var nú ekki vanþörf á þvi
ég lét því fæðuna fara fyrir
hreinlætið, og taldi tímanum
vel varið, enda allur hressari
á eftir. Vissi ld'ka sem var, að
é.g myndi fá tíma til hress-
ingar á flugvellinum, er bai
að kæmi, og varð það svo
Fyrst varð ég að fljúga ti)
Dusseldorf kl. 2.45, og skipta
þar um vél til London. -in
þaðan fór raunar sama vélin
kl. 4,30. Kom á hótel um
kvöldið, og stóð i nokkru
stappi með að flá herbergi, þvi
vitaskuld átti ég enga pöntun,
en Bretinn vill helzt hafa slíka
reglu á hlutunum, en af þvd
að ég þekkti mest af starfs
fólkinu, þá fyrirgafst það, in
þeir áttu mjög bágt með ið
skilja. að ég sat ekki með
nokkru móti sagt um það fyrir-
jiraro í Kairó, hvenær ég yrði í
Englandi og því aðeins látið til
mín heyra, að danska sendi
ráðið sendi skeytið, ég
gat það ekki, og þeir vissu
ek'ki frekar en ég hvernig
för minni mundi reiða af.
Jæja, ég koms* ioks í bað
um kl 8.30 e.h. sunnudaginn
11 júní, og höfðu þá liðið einir
64 tíma frá þvi ég vaknaði i
Kaíró á föstudagsmorgun 9.
júní, og verið síðan á stöðu
ferðalagi. Tafið sennilega
um 4 stundir. en .siappcu
af“ hvenær sem íæri gafst.
„Slappað af“ frá toppi • til táar
ef svo mætti segja, og með
þeirri kunnáttu var ég ekkj
neitt sérlega þreyttur, og ég
er þess fullviss, að enginn sem
hefði séð niig, hefði getaö
rennt minnsta grun i að é?
hefði verið á neinu óvenjulegu
ferðalagi. Svo miklir eru kostii
bess að kunna rétta „afslöpp
un.“
En hað var gott að iosna
úx nærfötunum, og fá ærlegt
bað og góðan nætursvefn.
Vmm