Morgunblaðið - 05.10.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Valgeir Guð-mundur Sveins-
son skósmiður fædd-
ist á Seyðisfirði 6.
febrúar 1916. Hann
lést á Landspítala í
Fossvogi 29. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Friðrikka Viktoría
Jensen frá Eskifirði,
f. 1868, d. 1956, og
Sveinn Stefánsson
bátasmiður frá
Norðfirði, f. 1868, d.
1935. Valgeir var
næstyngstur sex
systkina. Þrjú elstu börnin, þau
Karl, Jóhanna og Jens, fæddust á
Eskifirði þar sem Sveinn og Frið-
rikka bjuggu fyrstu búskaparár
sín. Svo fæddust þrjú yngri börnin
á Seyðisfirði, þau Aðalbergur, Val-
geir og Dagmar. Eru þau nú öll
látin. Sveinn og Friðrikka bjuggu í
Odda á Seyðisfirði.
Valgeir kvæntist árið 1944 unn-
ustu sinni Svövu Þórarinsdóttur, f.
29.5. 1917, d. 17.7. 1989. Foreldrar
Dögg. 3) Þórarinn Guðmundur,
var kvæntur Stellu Meyvantsdótt-
ur. Sonur þeirra er Sigurður. 4)
Guðlaug, gift Stefáni Andréssyni.
Börn þeirra eru: Stefán Baldvin og
Hildur.
Valgeir gekk í skóla á Seyðis-
firði. Hann fluttist til Reykjavíkur
árið 1930 og starfaði í fyrstu sem
sendisveinn en seinna sem innan-
búðarmaður í versluninni Hermes.
Síðar nam hann iðngrein sína hjá
skóverksmiðju Lárusar G. Lúð-
víkssonar og aflaði sér réttinda í
skósmíði. Hann vann við þá iðn í
hálfa öld á Njálsgötu 25 í Reykja-
vík, fyrst með bróður sínum Jens
uns hann lést og rak síðan skó-
verkstæðið þar til hann lét af störf-
um fyrir 15 árum.
Síðustu 17 árin bjó Valgeir í
þjónustuíbúðum aldraðra á Dal-
braut 23, fyrst með konu sinni en
hún lést 1989. Þá fluttist hann á
Dalbraut 27.
Útför Valgeirs fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15. Jarðsett verður í Foss-
vogskirkjugarði.
hennar voru Guð-
mundína Einarsdóttir
frá Stakkadal á
Rauðasandi, f. 1887, d.
1956, og Þórarinn
Bjarnason frá Kolls-
vík í sömu sveit, f.
1878, d. 1963. Börn
Valgeirs og Svövu
eru: 1) Ólafía Eva, var
gift Sveinbirni Ár-
sælssyni sem er látinn.
Þau eignuðust tvo
syni. Eldri sonurinn
lést skömmu eftir fæð-
ingu en síðar eignuð-
ust þau Hlyn Þór.
Sambýliskona hans er Guðrún
Björk Þorsteinsdóttir og eiga þau
einn son. 2) Sveinn, kvæntur Ásdísi
Sigurðardóttur. Börn þeirra eru:
Ægir Örn, kvæntur Önnu Mar-
gréti Pálsdóttur og eiga þau tvær
dætur. Valgeir, kvæntur Önnu
Kristine Larsen og eiga þau fimm
börn. Helgi Freyr, sambýliskona
hans er Árndís Hulda Óskarsdóttir
og eiga þau eina dóttur. Einnig tví-
buradæturnar Alda Mjöll og Eva
Nú þegar sumri hallar og haust-
ið heldur innreið sína hefur Valgeir
tengdafaðir minn kvatt og haldið á
móti hinu eilífa sumri.
Ég kynntist Valgeiri Sveinssyni
og konu hans fyrir rúmum 30 árum
þegar ég kom inn í fjölskyldu hans.
Þá bjuggu þau hjón ásamt þremur
af fjórum börnum sínum á Njáls-
götu 25. Þar var einnig vinnustað-
ur hans í fimmtíu ár, hann vann
þar sem skósmiður ásamt bróður
sínum. Á skóvinnustofuna lögðu
margir leið sína. Verkstæðið var
oft eins og samkomustaður þar
sem menn gátu komið við hjá þeim
bræðrum, Jens og Valla, og spáð
og spjallað um lífið og tilveruna.
Valgeir var hjálpsamur og greið-
vikinn, hann var ávallt til staðar
fyrir þá sem leituðu til hans. Dag-
urinn varð því oft æði langur og
ekki taldi hann eftir sér að sinna
ýmsu kvabbi að loknum vinnudegi
á verkstæðinu. Hann var t.d. oft
beðinn um að hjálpa til við að mála
hjá kunningjum og fleira þess hátt-
ar.
Ég fékk strax dálæti á Valgeiri
og sá að þar fór hversdagshetja
sem ekkert aumt mátti sjá. Mikill
fjölskyldumaður og gestrisinn enda
tók hann strax að dekra við mig.
Þar sem ég var sjómannskona
þótti honum sjálfsagt að ég kæmi í
mat til þeirra hjóna helst hvern
sunnudag.
Valgeir var einstaklega snyrti-
legur maður og var alla tíð mjög
vel klæddur. Einnig var hann mik-
ill bindindismaður og reglusemi
einkenndi líf hans.
Valgeir var svo lánsamur að eiga
yndislega konu, Svövu Þórarins-
dóttur. Var það honum afar þung-
bært þegar hún lést eftir stutt
veikindi árið 1989.
Valgeir var Seyðfirðingur en
flutti þaðan aðeins fjórtán ára
gamall. Samt lágu ræturnar þar.
Eftir að fjölskylda mín fluttist
austur á Seyðisfjörð árið 1975
komu þau hjón til okkar í heim-
sókn og eftir að Svava lést kom
Valgeir nokkur sumur austur og
hafði óskaplega gaman af því.
Hann sagði oft að hann vonaðist til
að geta komið aftur fljótlega. Hann
ferðaðist líka töluvert innanlands
með syni sínum Þórarni, en þeir
feðgar voru mjög góðir vinir og var
Þórarinn alltaf boðinn og búinn að
fara með pabba sínum í Hvera-
gerði eða eitthvað annað þegar
tími gafst til.
Þegar barnabörnin fæddust
sýndi Valgeir þeim mikinn áhuga
og hændust þau mjög að honum.
Hann var þeim góður afi sem gam-
an var að vera hjá. Eftir að fjöl-
skylda mín fluttist aftur til Reykja-
víkur árið 1990 gátu barnabörnin
verið í nálægð afa síns og meta þau
það mikils, ekki síst að hann skyldi
koma til okkar öll jól en Valgeir
var alveg sérstakur jólamaður og
hlakkaði til þeirra eins og barn.
Valgeir var mikil félagsvera alla
tíð. Hann hafði gaman af því að
spila og gerði mikið af því. Hann
var trúaður maður og ræktaði trú
sína.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
fjölskyldu minnar þakka Valgeiri
samfylgdina og allt það sem hann
gaf okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ásdís Sigurðardóttir.
Mig langar með nokkrum línum
að minnast tengdaföður míns Val-
geirs G. Sveinssonar.
Kynni okkar hófust árið 1972
þegar ég kynntist Guðlaugu dóttur
hans.Þá strax tók ég eftir hvaða
mann hann hafði að geyma. Mann
sem sinnti heimili sínu vel, mann
sem alltaf var reiðubúinn til að
rétta öðrum hjálparhönd og skipti
þá ekki máli hvernig stóð á hjá
honum sjálfum, og mann sem var
mjög vinnusamur og ósérhlífinn.
Valgeir fæddist og ólst upp á
Seyðisfirði og fluttist ungur að ár-
um til Reykjavíkur til að vinna fyr-
ir sér. Hann vann ýmiss konar
störf þar til hann hóf að læra skó-
smíðar hjá skóverksmiðju Lárusar
G. Lúðvíkssonar. Hann starfaði við
þá iðn alla tíð eftir það, nánar til-
tekið í 50 ár, eða þar til heilsan
brást honum. Lengst af starfaði
hann hjá Jens bróður sínum, en að
honum látnum eignaðist hann skó-
vinnustofuna og vann þar myrkr-
anna á milli á meðan kraftar hans
entust honum til þess.
Á þessum tíma var alla jafna
mjög mikið að gera hjá honum við
skóviðgerðirnar og hann passaði
alltaf upp á að klára allar viðgerðir
fyrir þann tíma sem hann sagði að
þær yrðu tilbúnar, þótt það þýddi
að hann ynni oft á tíðum fram und-
ir miðnætti, því Valgeir vildi ekki
að viðskiptavinir hans þyrftu að
bíða óþarflega eftir skóm sínum.
Best þótti honum ef hann gat sagt
þeim að koma samdægurs að
sækja skóna en því var ekki fyrir
að fara vegna anna. Svona var Val-
geir.
Hann var einnig mjög fé-
lagslyndur og skemmtilegur maður
og það vita allir sem hann þekktu,
enda var það þannig að þann tíma
sem hann rak skóvinnustofuna þá
var alla jafna mjög gestkvæmt hjá
honum, því fólki þótti gaman að
heimsækja hann, tala við hann og
ekki síst að hlusta á hann, því hann
kunni að segja frá og hafði húm-
orinn í lagi.
Valgeir taldi ekki eftir sér að
vinna heimilisstörfin með konu
sinni, svo sem að elda, baka, þrífa,
þvo og bæta.
Valgeir var listakokkur og alltaf
hlakkaði maður til að njóta þeirra
lystisemda sem hann hafði á borð-
um. Það var ósjaldan því þau hjón-
in vildu sem oftast hafa fólkið sitt í
mat og var það lengi vel fastur lið-
ur að við hjónin værum í sunnu-
dagsmat hjá þeim. Hann miðlaði
líka kokkakunnáttu sinni til barna
sinna og ekki síður til mín, og ég
man að það var hann sem kenndi
mér að búa til góðar sósur.
Það átti ekki við Valgeir að vera
veikur og hann mátti ekki til þess
hugsa að einhver þyrfti að hjálpa
honum, því fólk hefði nóg annað að
gera. En samt fór það nú svo að
hann fékk að njóta þeirrar að-
hlynningar sem hann átti skilið
þegar hann þurfti á því að halda og
ekki síst nú undir lokin. Ég vil því
nota þetta tækifæri til að færa
starfsfólkinu á Dalbraut bestu
þakkir fyrir þeirra umönnun, og
ekki síður starfsfólkinu á deild 7b
á Landspítala í Fossvogi, en um-
hyggja þeirra allra hefur verið
ómetanleg
Ég vil að lokum þakka fyrir þau
ár sem ég þekkti Valgeir og fékk
að njóta nærveru hans.
Guð blessi hann og varðveiti.
Stefán Andrésson.
Við leiðarlok Valla afa rifjast
upp fallegar minningar.
Hann afi var stemmningsmaður.
Íslenski fáninn, ættjarðarlögin,
skrúðgöngur og jólin. Afi að fylgj-
ast með boltanum, afi að spila. Afi
með svuntu í eldhúsinu og messan
í útvarpinu.
Fólk átti að vera heima hjá sér
og skoða landið sitt og vera ekki að
flækjast þetta í útlöndum. ,,Þan-
negin“, eins og hann sagði alltaf,
vildi hann hafa það. Gott væri að fá
sér eitthvað ,,stimúlerandi“, sagði
hann líka. Það er sjónarsviptir að
honum afa. Hann gekk eftir sínu
,,fortovi“.
Mér er sagt að verkstæðið á
Njálsgötuhorninu hafi verið við-
komu- og samkomustaður margra.
Þar komu ráðherrar og einstöku
róni og allt þar á milli. Afi varð
víst stundum að stjaka við hinum
síðarnefndu, því hann var stakur
reglumaður. Já, hann hafði gaman
af þessu fjölbreytta mannlífi og
vissi oft hvernig persóna það var
sem átti þessa eða hina skóna bara
við að meðhöndla þá. Hann var fé-
lagsvera, sannkallaður 101 Reykja-
vík-maður.
Ég man vel þegar hann bjó í
Bólstaðarhlíðinni með ömmu, þá
dvaldi ég hjá þeim sem barn og
þau lögðu mér lífsreglurnar. Ég
var ekki sá eini sem naut góðs af
því, heldur öll barnabörnin. Afi
lagði mikið upp úr reglusemi og
var aldrei ósáttur út í einn né
neinn. Ef einhver var leiður út í
þennan eða hinn sagði hann alltaf
að taka þyrfti fólki eins og það
væri, annað gengi ekki.
Hann kenndi mér líka bænir og
sagði mér sögur. Ég man líka eftir
öllum ferðalögunum austur á firði,
í þeim var hann frábær félagi.
Afi átti til að koma á óvart með
ýmsum uppátækjum. Eitt sinn
mætti hann í upphafi ferðar með
glæsilegan Gatsby-hatt og sólgler-
augu. Hatturinn var sjaldan tekinn
ofan í ferðinni og hafði fólk gaman
af. Já, hann afi átti það til að vera
,,spontant“.
Valli afi stóð á meðan stætt var
og barðist þar til yfir lauk.
Í lokin var heilsan farin og ekk-
ert eftir nema röddin hans sterka
og djúpa. Hann var tilbúinn til að
kveðja og sáttur. Lífsklukkan hans
hefur stöðvast.
Á Dalbrautinni tók hann ávallt á
móti mér með bros á vor.
Ég kveð þig með þakklæti, kæri
afi minn.
Sigurður Þórarinsson.
Hann elsku afi minn er dáinn.
Það er erfitt að hugsa um það að
hann sé farinn frá okkur en það
huggar aðeins þegar maður veit að
hann er kominn á mun betri stað.
Ég á alltaf eftir að sakna hans, það
er svo skrítið að nú fer ég aldrei
aftur inn á Dalbraut í heimsókn til
hans á laugardögum þar sem hann
var alltaf með tilbúna nammiskál á
borðinu og stundum var líka farið
ofan í skúffu og sótt eitthvað annað
spennandi. Þessir síðustu dagar
voru erfiðir og hann átti erfitt með
að sætta sig við að aðrir þyrftu að
hugsa svona mikið um hann. En ég
vona að honum líði betur á nýja
staðnum, í himnaríki. Ég vona
einnig að hann viti að við munum
aldrei hætta að hugsa um hann
elsku afa minn.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hildur Stefánsdóttir.
Þessi orð koma upp í huga mín-
um þegar ég lít til baka og hugsa
um elsku Valla afa minn. Á hverj-
um einasta laugardegi var það
fastur liður í tilverunni að heim-
sækja afa í hádeginu. Þar var mað-
ur alltaf velkominn, ekki bara á
laugardögum, og átti jafnvel von á
að fá eins og einn mola eða svo. Ég
man eftir steinasafninu hans sem
hann hafði safnað í gegnum árin og
hélt mikið upp á og var stoltur af.
Þar voru slípaðir sem óslípaðir
steinar, erlendir jafnt og innlendir,
meira að segja brot úr Berlínar-
múrnum. Ég man eftir gamla
manninum sem var alltaf tilbúinn
að koma með okkur í bíltúr og
uppáhalds viðkomustaðurinn var
Hveragerði. Alltaf vildi Valli afi
hafa bíltúrana stutta því honum
þótti best að vera heima. Næstu jól
verða öðruvísi en öll fyrri jól, því
frá því að ég man eftir mér hefur
Valli afi verið hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld, borðað með okkur og
opnað pakkana. Ég mun sakna afa
míns og minnast hans með hlýhug
og hann mun lifa í minningu minni.
Stefán Baldvin Stefánsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kær vinur og mágur er kvaddur.
Við höfum margs að minnast og
þakka fyrir þeim heiðurshjónum,
Valgeiri og Svövu systur minni.
Þau voru með afbrigðum gestrisin
og heimili þeirra, sem var lengst af
á Njálsgötunni, alltaf opið okkur,
börnunum okkar, ásamt allri stór-
fjölskyldunni. Aðalsmerki þeirra
hjóna var hjálpsemi og greiðvikni.
Valli minn, þú varst alla tíð okkar
trausti vinur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur til
barna, tengdabarna, barnabarna
og annarra er sakna góðs vinar.
Elsa H. Þórarinsdóttir.
„Æ, hún Sigríður er orðin svo lé-
leg,“ var eitt það síðasta sem þjáð-
ur og þreyttur afi minn tjáði mér,
og átti þá við aldraða vinkonu sína.
Frá því ég man eftir honum var
hann með aðra en sjálfan sig efst-
an í huga. Einhvern veginn fannst
mér afi vera alla tíð í sjálfskipaðri
samfélagsþjónustu, rétti þeim
hjálparhönd er á þurftu að halda
með auðsýndri samkennd og vel-
vilja.
Við trúum að nú uppskeri afi
fyrir örlæti sitt og góðmennsku á
betri stað, með ömmu og öðrum
ástvinum sem á undan hafa gengið.
Sjálfsagt hefði hann Valli afi ekk-
ert kært sig um væmin eftirmæli,
hann hafði nú oft trúað mér fyrir
því að í raun væri hann af dönsk-
um aðalsættum og það mun ég
aldrei draga í efa því höfðinglegri
manni og tignarlegri hef ég ekki
kynnst. Ég minnist gönguferða yf-
ir Klambratún sem ég gekk með
afa mínum og nafna á leið á verk-
stæðið hans á Njálsgötunni. Alltaf
var áð í sjoppu, keypt happaþrenna
og hvað svo sem drengurinn gæti
girnst. Reistur og vel klæddur í
gljápússuðum skóm var hann með
mér og Hlyni frænda mínum í
Templarahöllinni um árið, og þá
fengu allir að vita að Valgeir væri
kominn í salinn er hann kallaði
með sinni djúpu og þrumandi
röddu „Bingó“ fyrir mína hönd, ég
vissi strax að ákafinn, gleðin, og
fögnuðurinn allur snerist um lán
okkar frænda, en við fengum vinn-
ing en ekki hann.
Þannig vildi hann hafa það.
Ég vil þakka bæði ömmu heit-
inni og afa fyrir ómetanlega tíma
og þau munu eiga stað í hjarta
mínu og fjölskyldu minnar að ei-
lífu.
Nú opnast þér öll hin gullnu hlið
og almættið þér tekur við,
ljósið skæra eftir langa bið
lýsir upp eilífan himnafrið.
Valgeir Sveinsson
og fjölskylda.
VALGEIR GUÐMUNDUR
SVEINSSON
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning-
@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina