Morgunblaðið - 05.10.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2001 47
✝ Matthías Jónssonfæddist á Svarf-
hóli í Súðavíkur-
hreppi 17. júlí 1923.
Hann lést á Landa-
kotsspítala 25. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Matthías-
ar voru Guðrún
María Guðnadóttir
frá Seljalandi í Súða-
víkurhreppi og Jón
Júlíus Bentsson frá
Svarfhóli í Súðavík-
urhreppi. Systkini
Matthíasar eru:
Lára, f. 23. desember
1921, Guðrún, f. 8. nóvember
1925, Bent, f. 20. nóvember 1927
og Sigurður Guðni, f. 21. desem-
ber 1935.
Matthías kvæntist 19. nóvem-
ber 1951 Þóreyju Þorbergsdóttur
frá Súðavík, f. 22. september
1926. Foreldrar hennar voru
Rannveig Jónsdóttir ljósmóðir
frá Sæbóli í Aðalvík og Þorberg-
ur Þorbergsson frá Efri-Miðvík í
Aðalvík. Matthías og Þórey eign-
uðust dótturina Hrafnhildi, f. 5.
júlí 1951. Hennar maður er David
P. McGlynn. Þau eiga tvö börn,
Matthías og Nínu. Matthías Glynn
á sambýliskonu og
eitt barn. Hrafnhild-
ur og David búa í
Englandi.
Foreldrar Matth-
íasar hófu búskap í
Meiri-Hattardal í
Súðavíkurhreppi
1924 og þar ólst
Matthías upp til full-
orðinsára. Matthías
naut venjulegrar
grunnskólamennt-
unar þess tíma í
barnaskólanum í
Súðavík og síðar var
hann einn vetur í
Héraðsskólanum í Reykjanesi við
Ísafjarðardjúp. Matthías ólst upp
við venjuleg sveitastörf fram yfir
unglingsárin, en síðan lá leiðin á
sjóinn. Matthías hóf búskap með
konu sinni í Súðavík 1951 og var
þar bæði bóndi og sjómaður, en
þau hjónin fluttu fljótlega til
Reykjavíkur og vann Matthías
þar ýmis störf, bæði á sjó og í
landi. Síðustu árin vann hann á
viðgerðaverkstæði DAS í Reykja-
vík.
Útför Matthíasar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
„Ber er hver að baki nema sér
bróðir eigi“ sagði maður eitt sinn og
var sá þó enginn aukvisi. Ég kveð nú
góðan bróður og góðan mann með
söknuði.
Þegar ég lít til baka til æskuár-
anna í Hattardal, finnst mér, að allt-
af hafi verið gott veður og alltaf gleði
og gott líf á bænum. Þetta hefur
vafalaust ekki verið svo, en þetta
sýnir mér að æskuminningin er ljúf
og björt. Bærinn var nokkuð af-
skekktur, á þess tíma mælikvarða,
og heimilislífið markaðist af því. Við
systkinin tókum fljótt þátt í störfum
heimilisins, en erfið störf lentu fyrst
og fremst á þeim eldri og sérstak-
lega Matta, sem var frá ungum aldri
sérstaklega mikill og laginn verk-
maður og hafa margir notið þess
bæði á æskuheimilinu og síðar, þar
sem hann starfaði. Matti var ekki
allra viðhlæjandi en hjartað var heitt
og stórt og þess nutum ég og mín
fjölskylda í ríkum mæli. Mér dettur í
hug, ég held að það hafi verið fyrstu
peningarnir, sem hann vann sér inn
og þá notaði hann til að styrkja mig
til að kaupa skíði og skó við hæfi. Ég
gat þess, að Matti hefði verið sér-
stakur verkmaður og bar ég mikla
virðingu fyrir honum í þeim efnum,
en öfundaðist ekki yfir. Ef við bræð-
ur fórum á sjó dró hann helmingi
fleiri fiska og ef við slógum á teig þá
var hans spilda helmingi stærri.
Svona var það bara.
Eftir að þau hjón fluttu til Reykja-
víkur komu þau sér fljótlega upp fal-
legu heimili enda bæði dugleg og
kappsöm. Fyrst bjuggu þau í Efsta-
sundi 67, síðan byggðu þau sér fal-
legt raðhús í Huldulandi 8 og síðustu
áin hafa þau búið í Skeiðarvogi 151.
Heimilið bar hjónunum vitni, inni
fallegt og hlýlegt, úti tré og gróður,
sem bar grænum fingrum vitni.
Matti unni öllu lífi. Hann fór mjúk-
um höndum um trén sín og blómin.
Ekki fóru heldur smáfuglarnir er-
indisleysu, sem heimsóttu hann í
hörkum vetrarins. Meira að segja
krummi, sem gjarnan bjó í klettun-
um fyrir ofan sumarhúsið þeirra á
Laugarvatni, fékk sitt er hann fór í
ætisleit um nágrennið.
Á heimili Matta og Diddu í
Reykjavík var mjög gestkvæmt. Þau
áttu marga ættingja og vini úti á
landsbyggðinni, sem áttu þar góðan
samastað í höfuðborginni um lengri
og skemmri tíma, enda gestrisnin al-
veg einstök.
Ég og mín fjölskylda nutum mikils
af þessari gestrisni og verður seint
fullþakkað. Báðar dætur okkar
dvöldu á heimili þeirra langtímum
meðan þær voru í námi og þegar
veikindi voru á mínu heimili var
hjálp þeirra ómetanleg. Fyrir allt
þetta þakka ég Matta og hans góðu
konu nú á kveðjustund.
Þau Matti og Didda komu sér upp
griðastað í Snorrastaðalandi í Laug-
ardal. Þar byggðu þau sér fallegt
sumarhús og gróðurinn þar í kring
lýsir áhuga Matta á trjárækt. Einnig
átti fjölskylda Diddu gróðurreit í
Súðavík í fyrrum landi foreldra
hennar. Matti lét sér mjög annt um
þennan reit, þó að árangurinn væri
ekki samkvæmt vonum þeirra.
Ég kveð Matta bróður minn með
söknuði. Ég óska eiginkonu hans,
dóttur, tengdasyni og barnabörnum
alls góðs og sendi þeim mínar sam-
úðarkveðjur.
Bent Jónsson.
Vinur okkar Matthías, kvaddi
þennan heim jafnhæversklega og
hann lifði. Einstakur ljúflingur og
prúðmenni hefur nú yfirgefið okkur.
Það er mikil eftirsjá að svo góðum
manni, sem ásamt sínum góða lífs-
förunaut fann hamingjuna fyrst og
fremst í því „að rækta garðinn sinn“ í
orðsins fyllstu merkingu.
Þórey Þorbergsdóttir, ávallt köll-
uð „Didda“, og Matthías gengu í
hjónaband hinn 19. nóvember 1951.
Bæði voru þau ættuð „vestan af
fjörðum“. Báru þau bæði þess merki,
að vera komin af sterkum, harðger-
um stólpum, sem aldrei létu bilbug á
sér finna.
Hálfa öld fengu þau að vera sam-
an, þessi elskulegu hjón. Byrjuðu bú-
skap sinn í Súðavík, þ.e. bændabýl-
inu Súðavík, sem bærinn Súðavík
dregur nafn sitt af. Súðavíkurþorpið
óx út frá bændabýlinu Súðavík, þar
sem þau Matti og Didda byrjuðu far-
sælt hjónaband sitt sem bændur.
Hann elskaði landið sitt og naut þess
að rækta. Vestfirðina elskuðu þau
hjón mest, þar áttu þau flest ætt-
menni sín. Á þessum árum eignuðust
þau einkadótturina Hrafnhildi, sem
var augasteinn þeirra og hefur hún
erft elskusemi og hæversku foreldra
sinna. Eiginmaður hennar, Dave, er
breskur og eiga þau tvö myndarleg
og vel menntuð börn, Matthías og
Nínu.
Matthías var ættaður vestan úr
Álftafirði. Hann stundað sjó-
mennsku framan af ævi. Var hann
afar vel látinn m.a. af þeim bræðrum
og vinum, vestan af fjörðum, sem
stofnuðu Ögurvík, þar er átt við þá
Þórð og Gísla Jón Hermannssyni,
ásamt mági Matthíasar, Halldóri
Þorbergssyni, sem var vélstjóri á
Ögra fyrsta. Þar var annar öðlingur
á ferð og voru þeir mágarnir miklir
vinir. Mjög mikil eftirsjá var að Hall-
dóri, en hann lést 1984.
Seinni hluta ævi sinnar og eftir að
hjónin fluttu suður til Reykjavíkur,
vann Matthías við alls konar smíða-
vinnu og viðhald húsa. Allt lék í
höndum hans. Vann hann lengst af
hjá Dvalarheimili aldraðra sjó-
manna, í viðhaldsvinnu.
Heimili þeirra Diddu og Matta,
garðurinn þeirra, allt sem þau
snertu á, varð sannkallað listaverk.
Þar lagði Matthías svo sannarlega
„hönd á plóginn“. Alveg sama hvað
eiginkonunni datt í hug, alltaf var
Matti tilbúinn að fegra og fram-
kvæma hlutina. Þau unnu svo sann-
arlega saman. Ógleymanleg verða
okkur áramótin sem við fengum að
njóta þess að vera með hinni vest-
firsku fjölskyldu í marga ættliði. Þau
gamlárskvöld verða lengi í minnum
höfð. Það að við skyldum fá að vera
með, tengdaforeldrar bróðurdóttur
húsmóðurinnar, lýsir best gestrisni
og höfðingsskap hjónanna. Sonar-
sonur okkar, Matthías Þór, ber nafn
þeirra hjóna. Við erum stolt af því.
Seinasta minning okkar um
Matthías, sem lýsir honum best, þeg-
ar hann, kominn talsvert á áttræð-
isaldur, spjallaði við okkur lengst of-
an af þaki húss síns, þar sem hann
var önnum kafinn við lagfæringar og
viðhald á húsi sínu.
Í hvert sinn, er við dáumst að fal-
lega stóra reynitrénu okkar í miðbæ
Reykjavíkur minnumst við vinar
okkar Matthíasar, sem af hjarta og
sál gaf okkur litla reynitréð og bað
okkur að láta það dafna, sem það hef-
ur svo sannarlega gert.
Fjölskyldu Matthíasar vottum við
samúð og biðjum Guð að blessa
minningu hans.
Edda Sigrún Ólafsdóttir, Helgi
Sigurðsson og fjölskylda.
Það verður vart sagt að það hafi
komið á óvart þegar systir mín
hringdi og tilkynnti lát eiginmanns
síns Matthíasar Jónssonar, en hann
lést á Landakotsspítala 25. sept. síð-
astliðinn, eftir löng og ströng veik-
indi. Allir vissu að hverju stefndi og
ekki síst hann sjálfur.
Ég var 14 ára gamall þegar við
systkinin ásamt foreldrum fluttum
að Svarthamri í Álftafirði vestra árið
1942. Þá bjuggu í Meiri-Hattardal,
foreldrar Matthíasar eða Matta eins
og hann var ávallt kallaður, ásamt
systkinum hans. 17. júlí þetta sumar
hefur Matti orðið 19 ára og eru þá
þegar farnar að fljúga sögur um
sveitina af dugnaði hans og atorku. Á
þessum tíma var sjávarútvegur með
miklum ágætum á Vestfjörðum og
hraðfrystiiðnaður að stíga fyrstu fet-
in. Nóg störf fyrir duglega menn.
Næstu árin stundað hann sjó-
mennsku frá Ísafirði og Súðavík á
ýmsum bátum og kunni því vel.
Það var haustið 1951, nánar tiltek-
ið 19. nóvember, sem hann gekk að
eiga eftirlifandi eiginkonu sína Þór-
eyju Þorbergsdóttur, og í beinu
framhaldi tóku þau á leigu jörðina í
Súðavík I. og nú var sjómaðurinn
orðinn bóndi. Búskapurinn stóð í
fimm ár og gekk vel. Í hlaðvarpanum
lék sér fjögurra ára falleg stúlka sem
hlotið hafði nafnið „Hrafnhildur“, í
fjósinu 14 mjólkandi kýr og allmarg-
ar kindur.
Þegar hér var komið var ákveðið
að selja bústofninn og halda á vit höf-
uðborgarinnar svo sem fleiri gerðu,
þar var nóg að gera. Aftur var sjór-
inn sóttur, nú á miklu stærri skipum.
Þannig líða árin við allskonar störf til
sjós og lands og á þessum tíma
komst hann í hóp byggingarverk-
taka, sem byggðu raðhús og varð
eigandi að slíkri íbúð sem hann svo
síðan seldi og keypti þá einbýlishús
það sem þau enn eiga í Skeiðarvogi
hér í Reykjavík. 1970 réðst Matthías
sem fastur starfsmaður að Hrafnistu
til lagfæringa og viðgerða, gróður-
setninga og fleira. Þessu starfi kunni
hann vel og þarna vann hann sín
hinstu störf sem mátti vegna aldurs.
Árið 1986 keyptu þau hjón sér sum-
arbústaðaland austur á Laugarvatni,
og segja má að nýtt verktímaskeið
hafi myndast, svo ötullega vann hann
að byggingu sumarbústaðar og nið-
ursetningu trjágróðurs í landið. Öll-
um þeir græðlingum sem plantað var
í sumarbústaðalandið, var sáð fyrir í
garðinum á Skeiðarvogi og þeir síð-
an fluttir austur. Það kom í hlut syst-
ur minnar að gefa sumaróðalinu
nafn, það heitir „Árbakki.“ Ég held
að bústaðurinn hefði aldrei getað
heitið neitt annað, svo sterklega
finnst mér lækurinn eða áin sem
rennur niður með landareigninni,
spila inní náttúrudásemd þessa stað-
ar.
Það var um miðjan júní sem við
Gréta áttum þess kost að fara með
ykkur hjónum, dóttur og tengdasyni,
daglangt í sumarbústaðinn, veðrið
var dásamlegt. Það var farið að líða
að því að við færum til baka þegar þú
baðst um að fá snöggvast að líta ána,
ég studdi þig út á árbakkann þar
sem dóttir þín hafði komið fyrir stól
undir litlu tré, þú greipst í grein,
straukst hana þykkri, mjúkri hendi,
sagðir síðan „þú kemur til, sestu nú í
stólinn vinur“, hann leit á mig, „það
átti fremur erfiða æsku,“ hann var
að tala við og um trén sín og nú sett-
ist hann. Ég stóð að baki hans og við
horfðum niður eftir ánni. Að nokkr-
um mínútum liðnum í algerri þögn
ýtti ég við honum, „ha? jú ég held ég
sé búinn að kveðja“, mér fannst sem
ég sæi tár í auga hans, eða kannski
voru það mín augu sem táruðust.
Eg sign’yfir ræktaða reitinn,
hér Reynirinn vaggar í blænum,
og Árbakka lækurinn líður
leitandi hvíldar að sænum.
Hamarshögg heyrast ei lengur,
hljómkviða starfandi handa
svo djúpur og hljóður er harmur
að heyra má jörðina anda.
Matthías!, mágur minn og vinur,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Systur minni Þóreyju færi ég mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur, svo og
dóttur hennar og tengdasyni, börn-
um þeirra og öllum öðrum náskyld-
um ættingjum.
Ragnar Þorbergsson.
Góður vinur okkar Matthías Jóns-
son er látinn. Hann fæddist og ólst
upp í Álftafirði og þar lágu leiðir
hans og Þóreyjar Þorbergsdóttur
föðursystur minnar saman. Snemma
mynduðust sterk tengsl milli fjöl-
skyldu minnar og Diddu og Matta,
eins og þau hafa alltaf verið kölluð.
Þegar ég var á fyrsta ári fluttist fjöl-
skyldan mín, sem þá var fimm
manns inn á gafl hjá þeim hjónum í
nokkra mánuði á meðan beðið var
eftir að hægt væri að flytjast inn í
nýtt húsnæði. Þá eins og ætíð síðan
var okkur tekið opnum örmum, af
einstakri gestrisni og örlæti. Þessu
örlæti kynntust fleiri því um langt
árabil bjuggu börn systkina og vina
sem sóttu skóla í Reykjavík hjá þeim
hjónum.
Matthías var þúsund þjala smiður
og vann við ýmis störf á lífsleiðinni,
til sjós og lands. Hann var einn
þeirra manna sem aldrei féll verk úr
hendi enda ber fallegt heimili þeirra
hjóna þess glöggt merki sem og
sumarbústaðurinn. Allt umhverfi
Matta bar vitni um þá natni og alúð
sem hann lagði í alla hluti.
Þrátt fyrir að hafa í nógu að snú-
ast hafði Matti alltaf tíma til að rétta
öðrum hjálparhönd, hvort sem það
var að leggja parket, flísaleggja eða
hvaðeina sem til féll, hann var jafn-
vígur á öllum sviðum.
Áramótaboðin hjá þeim hjónum
voru fastur og ómissandi hluti tilver-
unnar. Þá var opið hús, borðin svign-
uðu undan veitingum og Matti tók
brosandi á móti gestum með sér-
blandaðri bollu hússins. Ungur syst-
ursonur minn sagði eftir að hafa
dvalið um síðustu áramót á Florida
að hann ætlaði aldrei oftar að vera í
útlöndum um áramót, hann ætlaði
alltaf að vera hjá Diddu og Matta.
Við í fjölskyldunni í Sæviðarsundi
98 syrgjum góðan vin sem við eigum
mikið að þakka og við munum ætíð
minnast með mikilli hlýju. Diddu
frænku, Hrafnhildi, David og fjöl-
skyldu sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Inga Jóna.
MATTHÍAS
JÓNSSON
Fátt er betra en
góður granni. Það
sannaðist enn einu
sinni þegar þau Anton
og Stella fluttust af
Álfhólsveginum suður í Fjörð og
settust að í nágrenni við Torfa son
sinn, tengdadóttur og barnabörn.
Svo sem misseri áður hafði Anton
orðið fyrir sjúkdómsáfalli. Ná-
kvæmlega fjögur ár eru liðin síðan
hann hóf það stríð sem nú er lokið.
Við höfðum verið nágrannar í
nærri fjóra áratugi, byrjuðum um
svipað leyti að byggja sitt hvorum
megin við götuna. Þá tókst með
okkur góður kunningsskapur sem
varð að vináttu og þar bar aldrei
skugga á. Við áttum sameiginleg
vandamál húsbyggjandans og þá
kom sér vel reynsla hans í atvinnu-
lífinu, bæði til sjós og lands, og þó
sérstaklega fagmennska hans sem
múrara. Hann átti veg og vanda af
múrverki á a.m.k. einu húsinu ofan
við götu, númer 68, og þar leyndi
sér ekki vandvirknin og nákvæmnin
í vinnubrögðum. Allt skyldi „traust,
sólítt og vandað“ heyrðist oft á
þeim árum.
Ævinlega var gott að koma til
þeirra hjóna og glatt á hjalla í fjöl-
skylduboðum. Þau virtust samtaka í
hverju og einu. Úr fjarlægð gátum
við merkt að þau töldu ekki eftir
sér að hlaupa undir bagga eða jafn-
vel skjóta skjólshúsi yfir þá sem í
nauðum voru staddir. Greinilegt var
að bústaðurinn austur í múrara-
landi var þeim sælureitur og hans
nutu þau út í hörgul meðan heilsan
leyfði. Fjölskyldan var þeim eitt og
ANTON
GUNNARSSON
✝ Anton Gunnars-son fæddist á
Reykjum í Ólafsfirði
30. september 1927.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði 20. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 28. ágúst.
allt og þegar barna-
börnin komu var ekki
annað að sjá en að fyr-
ir þau væri lifað.
Anton var stéttvís
maður. Væri á múrara
eða verkalýð yfirleitt
hallað lét hann engan
eiga hjá sér. Hann var
róttækur í pólitík og
ekki átti hann erfitt
með að halda „flibba-
klæddum“ mönnum
við blákaldar stað-
reyndir þegar hann
rökstuddi skoðanir
sínar. Honum gat hitn-
að í hamsi þegar hann deildi á
ójöfnuð í þjóðfélaginu. Hann gat
brýnt raustina þætti honum hallað
réttu máli um kjör sinnar stéttar.
Hann var víðlesinn og vel máli far-
inn. En eftir sjúkdómsáfallið varð
honum vant margra þeirra orða
sem áður léku honum á tungu þeg-
ar hann þurfti að tjá hugsanir sín-
ar. Æðruleysi hans var þá aðdáun-
arvert en þeim mun sárar tók
okkur hin að geta ekki rætt við
hann um landsins gagn og nauð-
synjar af sama krafti og við gerðum
áður fyrr.
Margs er að minnast og margs
munum við sakna. Við söknum ekki
hvað síst þeirra stunda þegar við
tókum lagið. Þar reis hæst söng-
gleðin milli jóla og nýárs og ára-
mótafagnaður á gamlárskvöld. Þá
var Anton hrókur alls fagnaðar.
Efst í huga okkar eru þó þakkir
fyrir margan greiða og ljúfar sam-
verustundir í nærri fjörutíu ár.
Sjúkdómsstríði er lokið. Eins og
örþreyttur maður að loknu erfiði
hins rúmhelga dags hefur Anton
Gunnarsson nú tekið á sig náðir.
Okkur yljar minningin um trausta
vináttu hins góða drengs og
granna.
Við vottum Stellu, Torfa, Ingu,
börnum og barnabörnum innilega
samúð okkar.
Áslaug og Ólafur Jens,
Sigrún og Guðmundur.