Morgunblaðið - 05.10.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Mikkalína MaríaAlexandersdótt-
ir fæddist á Suður-
eyri við Súganda-
fjörð 18. marz 1914.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Höfða á
Akranesi 29. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Línu voru Al-
exander Jóhannsson
sjómaður á Suður-
eyri, f. á Eyri í Ön-
undarfirði, 31.10.
1892, d. 29.11. 1979,
og fyrri kona hans,
Berta Guðrún Dan-
íelsdóttir frá Vöðlum í Önundar-
firði, f. á Sæbóli á Ingjaldssandi
6.8. 1893, d. 31.8. 1916. Seinni
kona Alexanders var Margrét Sig-
urðardóttir, f. 1900, d. 1943. Al-
systir Línu er Kristín, f. 2. apríl
1915, maki Björn Steindórsson,
látinn. Hálfsystkini Línu eru: Sig-
urður, f. 25. nóvember 1920, maki
Kristín Eyjólfsdóttir, látin; Björg-
vin, f. 17. september 1923, maki
Hrefna Jóhannsdóttir, látin; Guð-
munda Berta, f. 11. marz 1926, lát-
in, maki Þórir Daníelsson; og Jó-
hann, f. 14. október 1934, maki
Kristín Antonsdóttir. Lína giftist
1. júní 1941 eftirlifandi eiginmanni
sínum Ingólfi Jónssyni, sjómanni,
f. á Suðureyri 9. ágúst 1917. Ing-
ólfur er sonur Jóns Hálfdans Guð-
Björgvini Sveinssyni, f. 20.10.
1966, og eiga þau tvær dætur,
Tönju Dís, f. 2.10. 1999, og Camillu
Rós, f. 1.8. 2001, c) Halldóra, f.
22.12. 1968, gift Magnúsi Gunnars-
syni, f. 18.4. 1966, og eiga þau fjög-
ur börn, Jakob Daníel, f. 7.11.
1988, Júlíu, f. 18.12. 1990, Lilju Líf,
f. 1.6. 1995, og Enok, f. 3.4. 1997. 3)
Arnfríður Ingibjörg, skólaliði í
Hafnarfirði, f. 29.9. 1947, gift
Pálma E. Adólfssyni, f. 12.2. 1950.
Synir þeirra eru a) Þröstur, f. 30.5.
1965, kvæntur Arndísi Magnús-
dóttur, f. 21.5. 1967 og eiga þau
fjórar dætur, Lindu Björk, f. 29.9.
1986, Andreu Ósk, f. 4.2. 1991,
Helgu Rut, f. 3.4. 1995 og Brynju
Sif, f. 23. 9. 1998, b) Adólf, f. 11.3.
1971 og c) Ingólfur, f. 8.9. 1981. 4)
Hafsteinn, kafari á Ísafirði, f. 20.5.
1950, kvæntur Guðrúnu Kristjönu
Kristjánsdóttur, f. 20.6. 1951. Syn-
ir þeirra eru: a) Hafþór , f. 12.9.
1970, í sambúð með Ragnheiði
Stefánsdóttur, f. 9.8. 1979, og eiga
þau einn son, Ingólf Örn, f. 11.5.
2001, b) Róbert, f. 5.1. 1975,
kvæntur Guðnýju Erlu Guðnadótt-
ur, f. 10.8. 1976, og eiga þau eina
dóttur, Elvu Rún, f. 7.5. 2000, og c)
Stefán Þór, f. 28.4. 1980. Afkom-
endur Línu og Ingólfs eru því 35
talsins.
Lína stundaði ýmis störf ásamt
húsmóðurstörfum frá giftingu,
lengst af í Steinbúð (Garðastíg 4) á
Suðureyri. Lína flutti síðan með
eiginmanni sínum til Akraness
1984 og átti þau heima þar síðan,
fyrst á Hjarðarholti 8, en á Dval-
arheimilinu Höfða frá árslokum
1993.
Útför Línu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
mundssonar frá Gelti í
Súgandafirði og Arn-
fríðar Guðmundsdótt-
ur frá Laugum. Ing-
ólfur og Lína eign-
uðust fjögur börn.
Þau eru: 1) Jónína Jó-
hanna, ljósmóðir á
Akranesi, f. 10.4.
1941, gift Ásmundi
Ólafssyni, f. 25.11.
1938. Synir þeirra
eru: a) Ingólfur Geir
Gissurarson, f. 4.12.
1962, kvæntur Mar-
gréti Björk Svavars-
dóttur, f. 11.12. 1963,
og eiga þau þrjár dætur, Jónínu f.
7.11. 1985, Sigurbjörgu Ölmu, f.
1.11. 1990, og Línu Maríu, f. 10.11.
1997, b) Þórður Ásmundsson, f.
28.4. 1968, kvæntur Elínu Gunn-
laugu Alfreðsdóttur, f. 28.6. 1970,
og eiga þau tvö börn, Stefaníu, f.
19.4. 1994, og Ásmund, f. 4.1. 1996,
c) Stefán Orri Ásmundsson, f. 18.3
1971, lést af slysförum 13. 5. 1977.
2) Magnús Daníel, vélstjóri í Kópa-
vogi, f. 11.3. 1944, kvæntur Mar-
gréti Guðjónsdóttur, f. 27.10. 1944.
Börn þeirra eru a) Guðjón, f. 18.8.
1965, kvæntur Bjarnheiði Jane
Guðmundsdóttur, f. 30.11. 1965,
og eiga þau tvær dætur, Margréti,
f. 10.7. 1989, og Guðrúnu Ósk, f.
23.3. 1993, b) Inga María, f. 11.9.
1966, í sambúð með Magnúsi
Nú þegar fögru sumri hallar og
haustið og vetur ganga í garð kveður
elskuleg tengdamóðir mín þennan
heim, 87 ára að aldri, og langar mig að
minnast hennar í nokkrum orðum.
Árið 1966 varð ég þeirrar gæfu að-
njótandi að eignast hana fyrir tengda-
móður. Fyrir einlæga vináttu hennar
og fyrir sérstæða nærveru í þau 35 ár
sem liðin eru síðan vil ég þakka af
heilum hug og fyrir þau samskipti öll,
sem aldrei bar skugga á. Það er oft
vanmetið hve dýrmætt það er fyrir
ungt og oft lítt sjálfbjarga fólk að eiga
að góða foreldra og tengdaforeldra,
sér í lagi við upphaf búskapar, og þeg-
ar eitthvað bjátar á eða sorgin bankar
uppá.
Lína var hollráð við slíkar aðstæð-
ur og einnig hafði hún sérstakt lag á
að koma skilaboðum og ráðleggingum
til skila á réttan hátt, og svo lítið bar á.
Þá var skapferli hennar þannig að
flestum leið vel að vera nálægt henni.
Maður fylltist óútskýrðri öryggis-
kennd í hennar góðu návist; batteríin
hlóðust og birta tók að nýju. Eftir erf-
iðan vinnudag jafnaðist ekkert á við
að leita til hennar eftir jákvæðum
styrk og hollráðum.
Ung að árum hafði hún hug á að
læra hjúkrun en af því námi gat því
miður ekki orðið vegna ýmissa ytri
aðstæðna. Voru þetta henni nokkur
vonbrigði, þótt ekki hafi hún látið þau
í ljósi. Ekki er að efa að hjúkrunar- og
umönnunarstörf hennar hefðu komið
samfélaginu í góðar þarfir. Þrátt fyrir
skort á bóknámi hentuðu eðlisþættir
hennar einkar vel til þess að hjálpa
öðrum og byggja upp allt það sem
orðið hafði fyrir hnjaski, því oft er það
svo að þeir sem hafa eingöngu brjóst-
vitið til að byggja á ásamt heilbrigðri
eðlisgreind rata einmitt hina réttu
leið. Greindur nærri getur – reyndur
veit þó betur, sagði gömul vitur kona.
Lína hafði ung sýnt af sér snilld í
handverki, en þar var hún jafnvíg á
fínt prjón, hekl og útsaum. Hún fékk
útrás í þessu listræna fari sínu og má
segja að allt léki í höndunum á henni.
Það varð henni því mikill missir þegar
hún missti sjónina fyrir nokkrum ár-
um. En hún lagði ekki upp laupana
heldur viðaði að sér hljóðbókum og
spilaði í útvarpinu sínu ýmsan þjóð-
legan fróðleik og skáldsögur. Einnig
blandaði hún mjög geði, bæði við
starfsfólk og íbúa Höfða, en hinir já-
kvæðu eiginleikar hennar juku á vin-
sældir hennar og eignaðist hún
marga vini á heimilinu.
Þó svo að ýmsir vestfirskir eigin-
leikar hafi verið ríkir í fari hennar má
segja að hún hafi frekar verið dæmi-
gerður heimsborgari, bæði í fram-
göngu og fasi, sem og í allri hugsun.
Hún beitti málfari sínu þannig að un-
un var á að hlusta, og jafnvel kónga-
fólk sat ekki betur í stól en hún eða
beitti höndum og göngulagi.
Við Jónína höfum ekki eingöngu átt
þau Ingólf og Línu að góðum foreldr-
um og tengdaforeldrum, heldur
myndaðist traustur félagsskapur
okkar í milli, sem aldrei bar skugga á.
Við höfum átt margar góðar stundir í
sumarbústaðnum í Svínadal. Einnig
höfum við ferðast saman vítt og breitt
um landið, bæði um Vestfirði, útí Eyj-
ar og hringveginn. Öll þessi ferðalög
og aðrar samverustundir hafa skilið
eftir fjársjóði sem ekki glatast. Slíkar
samverustundir staðfesta að fram-
undan sé í raun betra líf með blóm í
haga, og sæta langa sumardaga. Fyr-
ir þetta allt viljum við þakka á þessari
kveðjustund.
Blessuð sé minning þín.
Þinn einlægur tengdasonur,
Ásmundur.
Laugardagurinn 29. október síð-
astliðinn reyndist ekki alveg sá gleði-
dagur sem ég og fjölskylda mín ætl-
uðum. Því til stóð að fara uppá
Akranes einu sinni sem oftar til að
heimsækja bæði foreldra mína sem
fengu afhenta nýja íbúð þann dag og
einnig að heimsækja ömmu Línu og
afa Ingólf, sem við gerðum mjög
reglulega. En áður en af því varð þá
hafði hún elsku amma mín ákveðið að
nú væri rétti tíminn fyrir hana að yf-
irgefa þetta jarðlíf og halda til himna-
ríkis þar sem henni hefur örugglega
verið tekið opnum örmum, enda vand-
fundinn sá einstaklingur sem þar ætti
frekar heima, að jarðvist lokinni.
Þrátt fyrir erfið veikindi bróðurpart
æfi sinnar hafði amma náð nokkuð
háum aldri eða 87 árum og var heilsa
hennar síðustu árin orðin nokkuð
bágborin, þó aldrei vildi hún kannast
við að eitthvað mikið væri að hjá sér.
Hún bar sínar byrðar í kyrrþey og
vildi aldrei að fyrir sér væri mikið
haft. Undir það síðasta sá hún nánast
ekkert og gekk við göngugrind, en
alltaf var hugurinn og andinn jafn
hreinn og elskulegur. Hjartahlýjan
og hugulsemin hjá henni ömmu
minni, bæði í minn garð og annarra,
var alveg einstök og snart hvern
mann sem kynntist henni. Það var
hreint unun að koma í heimsókn til
ömmu og afa á Höfða og sjá hvernig
þau ljómuðu við að heilsa uppá og tala
við börnin mín, okkur hjónin og í
rauninni alla sem til þeirra komu.
Afi og amma bjuggu nær allan sinn
aldur á Suðureyri við Súgandafjörð,
byggðu þar bú og yndislegt heimili
sem nefnt var Steinbúð sem stóð rétt
ofan við fjörukambinn og hafði útsýni
útá fjörðinn og upp til fjalla. Þau voru
búin að vera gift í rúm 60 ár og hjóna-
band þeirra var eins og vel rekið
einkafyrirtæki sem skilaði ríkulegum
arði. Fjögur mannvænleg börn, 12
barnabörn og talsvert af barnabarna-
börnum eru komin til sögunnar. Það
var mitt stóra lán í lífinu að vera elsta
barnabarn þeirra afa og ömmu og var
ég fæddur í hjónarúmi þeirra fyrir
um 40 árum. Skírður var ég eftir afa
og dvaldi hjá þeim í Steinbúðinni
fyrstu æviárin auk þess sem ég var
þar hvert sumar frammá unglingsár.
Mikil var tilhlökkunin hjá mér á
hverju vori yfir því að vera að fara til
ömmu og afa á Súganda, því þar var
maður umvafin ástúð og umhyggju
auk þess sem markvisst var unnið að
því hjá þeim hjónum að kenna manni
hin réttu gildi í lífinu hvort sem var í
framkomu eða til vinnu. Minnist ég
ennþá hversu gott mér fannst að
byrja daginn fyrir vestan á því að fara
og heilsa uppá ömmu og Jönu í
þvottahúsi frystihússins. Það var
ógleymanlegt fyrir ungan dreng að
hlusta og horfa stundarkorn á þessar
samrýndu og elskulegu konur vinna
störf sín. Það var einstakt að vera
sumargestur á Súganda í þá daga í
kringum 1970-80 og lenti maður í
ýmsum ævintýrum. Mikið var dvalið
og leikið við sjávarsíðuna og ósjaldan
kom maður holdvotur heim eftir að
hafa dottið ýmist alveg eða að hluta til
í sjóinn. En amma gerði nú ekki veður
útaf því og tók öllu með sinni alkunnu
ró og jafnaðargeði. Það voru reyndar
fleiri barnabörn sem dvöldu hjá
ömmu og afa sumarlangt og er ég viss
um að þau hafa öðlast sömu reynslu
og ég. Amma og afi fluttu á Akranes
1984 og bjuggu þar síðan. Síðustu ár-
in á dvalarheimilinu Höfða og býr afi
þar nú enn. Alltaf fannst mér jafn
ótrúlegt hversu gott minni hún amma
hafði. Hún mundi ótrúlega vel hina
smæstu atburði sem gerðust og
ámargslungnum ættartengslum
kunni hún góð skil, vissi ávallt hverra
manna þessi og þessi var sem tengd-
ust mannlífinu fyrir vestan. Þó heils-
an hafi verið farin að bila eins og oft
gerist hjá fólki á háum aldri þá var
amma alltaf með höfuðið og sálina í
lagi og fannst mér enginn munur á því
að tala við hana í síma í síðustu viku
MIKKALÍNA MARÍA
ALEXANDERS-
DÓTTIR



    

 

  





 

  

 
   
 
    
!  " #
 



  !
 " "  #$% " &

'!
 " & ()  "
* +,-.+!
 " "
    &
#$  
 " & /  0) &

1$
 " & +'2 "
    , ,. &+, , ,. !

 
    
  
 

3
4
35 *55* .,67
0)
$  % &&
'(  
)  * !
+



 ,& "
  
    
#+   & $) * +$ "
$$" "  
  &
+  " /  " $$" &
$) "
++  & 8 2 "
.  & ( ,-.+
+"
      +",. , ,. &+, , ,. !

 

 


    

 

  


#
##(9 5.$$,&+6:
1-0)
$  - *"  % 


 
)  .
+



 /&

+ 

0   )) 

,-.+(!   "
,.  +",. , ,. &+, , ,. !

 

 


    

 

  


/
/
 $,;<
1-0)

  & 


 

 
  # +' "
# 2$"  &
,-.+ $- "
 ,&+  2$"  &
  ""
 " "

 " 2$"  & 3 +"
  2$"2 "  2
 " &

  2$"2 "
$$" 2$"2 " $3($ &
,. &+$ +,. !
5 #=#5*>(

$)+.;
 ? 
 

.
+



 



  
    
%(
 +   
       $$+"!