Morgunblaðið - 07.07.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 2002 33
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
Megi algóður Guð vernda ykkur
og styrkja.
Emilía, Karl, Sigrún og Ívar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku bróðir, nú er komið að
kveðjustund.
Sú stund kom allt of fljótt, þú áttir
svo margt ógert, bæði í leik og starfi.
Minningu um góðan bróður mun ég
ávallt geyma í hjarta mínu. Gjaf-
mildan og traustan á bernskuárum
mínum, og á árunum sem á eftir
komu. Ávallt tilbúinn að taka mig
með, hvort sem það var að færa skip
milli bakka eða í lengri ferðir, aldrei
var ég fyrir. Studdir mig í öllu sem
ég tók mér fyrir hendur, hvort sem
það voru mín fyrstu skref til sjós eða
þegar við Ásta festum kaup á okkar
fyrstu íbúð, alltaf varstu til staðar og
tilbúinn að aðstoða.
Elsku Ásdís og fjölskylda, megi
góður Guð vera með ykkur öllum.
Blessuð sé minning Magnúsar
Kjærnested.
Ragnar, Ásta og börn.
„Dáinn, horfinn!“ – Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit, að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(J. Hallgr.)
Að morgni 28. f.m. færði Magnús
Guðmundsson læknir okkur Erlu þá
harmafregn að nafni hans og frændi,
Magnús Kjærnested, fyrrum stýri-
maður og skipstjóri, hefði látist þá
skömmu áður á sjúkrahúsi hér í
borg. Kært var með þeim frændum
og hlúði Magnús læknir vel að
frænda sínum síðustu misserin sem
og á sjúkrahúsdvöl hans. Magnús
Kjærnested var bróðursonur Erlu,
frumburður hjónanna Lárusar og
Guðrúnar Kjærnested. Bar Magnús
nafn föður Erlu og var einn kærasti
frændi hennar. Minnist Erla enn
þeirrar gleði er koma hans í heiminn
olli og er ótímabær brottför hans nú
hörmuð og hans sárt saknað.
Magnús Kjærnested var mikill
mannkostamaður og glæsilegur
fulltrúi ættar sinnar, sjósóknari svo
sem hann átti ætt til, um árabil stýri-
maður og skipstjóri á skipum Eim-
skipafélags Íslands. Síðustu árin
starfaði hann sem verkstjóri hjá
flutningafyrirtækinu Jónar Tran-
sport hf. Hlaut hann alls staðar ein-
róma lof fyrir dugnað og samvisku-
semi í störfum sínum.
Ræktarsemi Magnúsar við ætt-
menni sín var einstök og kom það
fram með margvíslegum hætti.
Reyndum við Erla vel drenglyndi
hans og góðvild sem við munum
seint gleyma. Biðjum við minningu
Magnúsar Kjærnested guðs bless-
unar. Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Ásdísi, eiginkonu Magn-
úsar, og börnum þeirra, Kristni og
Aðalheiði, sem og fjölskyldum
þeirra. Dugnaður, þrautseigja og
umhyggja Ásdísar og barna þeirra á
þessum erfiðu tímum var slík að orð
fá því eigi lýst.
Erla og Hallvarður.
Harðri baráttu við illvígan og
ósigrandi óvin er lokið.
Kær frændi og vinur er fallinn í
valinn langt um aldur fram. Sökn-
uður, þakklæti og minningar um
góðan dreng sækja á hugann.
Við Maggi vorum tengdir sterkum
böndum frá fyrstu tíð. Systkinabörn
í nánum samvistum alla barnæsk-
una. Fyrstu árin í húsi foreldra hans
á Hraunteig 30 meðan foreldrar
mínir voru að byggja við sömu götu,
og síðan í mikilli nálægð. Maggi fjór-
um árum eldri og því ótvíræður for-
ingi og fyrirmynd mín. Félagarnir í
hverfinu kölluðu okkur Magga stóra
og Magga litla til að geta aðgreint
þennan samrýnda dúett. Sá stóri var
þeim litla einstaklega góður og var
fljótur að koma til hjálpar ef sá litli
lenti í vandræðum vegna uppátækja
sinna, sem mun hafa verið ósjaldan
að sögn kunnugra.
Maggi var ákaflega greiðvikinn og
gjafmildur alla tíð og reyndar þótti
mér slæmt að aldrei var hægt að
gera honum greiða, nema að fá hann
margfalt launaðan. En það var ein-
faldlega svo fjarri eðli Magga að láta
halla á sig, hversu illa sem stóð á hjá
honum sjálfum. Hann var ávallt veit-
andinn.
Hrefna móðir mín, sem var sér-
lega næm á innræti fólks, elskaði
hann sem sinn eigin son og Maggi
launaði það eins og annað með mik-
illi ræktarsemi og elsku í hennar
garð og reyndar allrar fjölskyldu
minnar.
Ásmundur „litli“ bróðir hefur
misst mikið, því Maggi reyndist hon-
um einstakur vinur og var Addi tíður
gestur í Sefgörðunum, enda ávallt
velkominn á heimili Magga og Ásdís-
ar.
Maggi dó fjarri því saddur lífdaga,
enda hafði hann frá miklu að hverfa.
Hann hélt lífsviljanum óskertum allt
þar til yfir lauk. Reyndar bar hann
sig svo vel að ég leyfði mér á tímabili
að efast um að sjúkdómsgreiningin
fengi staðist.
Veikindi Magga stóðu nærri þrjú
ár, en allar góðu stundirnar, sem
gáfust milli stríða, voru vel nýttar.
Fjölskyldan var einstaklega sam-
heldin og heilsteypt og Ásdís hefur
sýnt ótrúlegan styrk og ást á þessum
erfiða tíma, sem þó gaf þeim hjónum
svo mikið og verður dýrmætur í
minningunni.
Ég votta fjölskyldu og aðstand-
endum Magga mína dýpstu samúð.
Þeirra missir er mikill.
Blessuð sé minning Magnúsar
Kjærnested.
Magnús Guðmundsson.
Vinur minn Magnús Kjærnested
er látinn langt um aldur fram, en því
miður eru það mörg hraustmenni,
sem eiga fáa sína líka, sem manni
finnst að fái að lifa allt of stutt.
Magnús hafði mikinn persónuleika,
hann var traustur, dugnaðarforkur
sem aldrei hlífði sjálfum sér, mátti
ekkert aumt sjá, en um leið var hann
fylginn sér og góður stjórnandi. Við
vorum vinir. Við hittumst fyrst í maí
1989, þá hafði hann hætt störfum hjá
Eimskip og ákvað að fara að vinna í
landi, réð hann sig sem yfirverk-
stjóra hjá Jónum hf í Hafnarfirði þar
sem ég starfaði. Ég man alltaf þegar
við hittumst fyrst, ég ætlaði að fá
mér kaffi en þá var það búið og
Magnús tók ekki annað í mál en að
hann tæki að sér að hella upp á fyrir
mig. Honum fannst ég ungur fjár-
málastjóri, nýskriðin út úr skóla og
kallaði mig aldrei annað en stelpuna
fyrst í stað. Fyrirtækið sem við unn-
um hjá var í örum vexti og oft var
langur vinnudagur, en þetta var góð-
ur og skemmtilegur tími þar sem
heilu skipsförmunum frá Rússlandi,
Ameríku og meginlandi Evrópu var
landað, losaðir gámar og tekið á móti
flugsendingum, allt þurfti að flokka
og merkja svo ekki sé minnst á alla
pappírsvinnuna. Þarna var Magnús í
forystu, stjórnaði öllum verkum og
gerði það vel. Við áttum farsælt sam-
starf, á milli okkar ríkti gagnkvæm
virðing og leystum við málin í sam-
einingu, hvorugt okkar var þó skap-
laust, en aldrei bar skugga á okkar
samskipti í þau átta ár sem við störf-
uðum saman. Þetta var lærdómsrík-
ur tími fyrir okkur bæði og það sem
mér finnst mest um vert er að ég öðl-
aðist ekki aðeins dýrmæta starfs-
reynslu heldur eignaðist ég trausta
og góða vini á þessu tímabili.
Ég hafði ekki þekkt Magnús lengi
þegar ég tók eftir því hve ástúðlega
hann talaði um konuna sína, hann
sagði ævinlega Ásdís mín, maður
skynjaði væntumþykjuna og virð-
inguna í orðunum. Ég kynntist Ás-
dísi fljótlega og börnum þeirra,
Kidda og Allý, það var gott að koma í
Sefgarðana og þar gleymdi maður
sér stundum við spjall og notaleg-
heit. Síðla árs 1997 hættum við
Magnús að vinna saman, ég flutti í
burtu, en við héldum alltaf sam-
bandi. Við hittumst síðast í janúar á
þessu ári, við mæltum okkur mót á
gamla vinnustaðnum okkar. Við sát-
um og horfðum yfir svæðið sem okk-
ur var kært og senn fær annað hlut-
verk, rifjuðum upp liðna tíð, töluðum
um fjölskyldur okkar, sameiginlega
vini og veikindin. Síðan þá höfum við
talast nokkrum sinnum við í síma og
kvaddi Magnús mig ævinlega með
orðunum: jæja Ásta mín, ég bið að
heilsa Þór og krökkunum og allri
þinni fjölskyldu. Magnús hefur kvatt
mig í síðasta sinn og ég veit að ég á
eftir að sakna hans sárt. Elsku Ás-
dís, Kiddi, Allý og aðrir ástvinir,
innilegar samúðarkveðjur til ykkar
allra, ykkar missir er mikill. Guð
blessi minningu vinar míns Magn-
úsar Kjærnested.
Ásta Pálmadóttir,
Sauðárkróki.
Magnús Kjærnested hefur verið
meðal kunningja okkar í bráðum tvo
áratugi eða allan þann tíma sem Ás-
dís, kona hans, hefur verið vinnu-
félagi okkar. Við höfum kynnst hon-
um við margs konar tilefni þar sem
við vinnufélagarnir höfum komið
saman, svo sem á samkomum og
ferðalögum. Hann varð strax einn af
okkur með hlýrri nærveru sinni og
það var óhugsandi að hugsa sér Ás-
dísi án Magga og Magga án Ásdísar,
svo samrýmd voru þau.
Fyrir nokkrum árum greindist
Magnús með krabbamein og við höf-
um fylgst með baráttu hans og lífs-
vilja. Þann tíma skiptust á skin og
skuggar og þau Ásdís kunnu að nýta
sér sólskinsstundirnar, fóru út í
heim og nutu vel þess sem þeim var
gefið. En örlög sín flýr enginn.
Við flytjum Magnúsi þakkir fyrir
öll kynni og færum Ásdísi og fjöl-
skyldu hennar innilegar samúðar-
kveðjur
Vinnufélagar hjá
Bændasamtökunum.
Kynni okkar Magga hófust þegar
við fjölskyldan fluttum úr Vestur-
bænum í Laugarneshverfið vorið
1956. Þá voru Lækirnir að byggjast
og Laugardalurinn eins og sveit í
borg; sundlaugarnar hálfbyggðar
svo þarna voru næg verkefni fyrir
fríska og fjöruga stráka.
Maggi var tápmikill og oftast for-
ingi okkar strákanna. Þessa dagana
verður mér oft hugsað til þess
hvernig komið væri fyrir okkur í dag
ef við værum á þessum aldri.
Eflaust væri búið að siga á okkur
herskara sálfræðinga og geðlækna
því við vorum óþreytandi að stela
rófum og jarðarberjum úr garði ná-
granna, sprengja kínverja eða
fremja einhver önnur prakkarastrik.
Sennilega hefur það verið okkar
lán að þessir sérfræðingar voru
færri þá en nú.
Maggi var ávallt duglegur að
bjarga sér og byrjaði ungur að vinna
og m.a. var hann kvöldsendill hjá rit-
stjórn Morgunblaðsins.
Snemma mótaðist ákvörðun um
lífsstarfið; að verða sjómaður.
Hann fór ungur til sjós og var
fyrsta skipsrúmið messadrengur á
Esjunni. Leiðin lá síðan í Sjómanna-
skólann. Að námi loknu var hann
ýmist stýrimaður eða skipstjóri á
farskipum allt þar til hann fór í land
og gerðist verkstjóri hjá flutnings-
miðluninni Jónum í Hafnarfirði þar
sem hann starfaði fram á þetta ár.
Þegar við fórum að stálpast
kynnti Maggi mig fyrir stúlku sem
hann hafði kynnst í biðröðinni við
Glaumbæ. Þetta var hún Ásdís. Þau
giftu sig síðan á fallegum júlídegi ár-
ið 1971.
Á þessum 46 árum sem liðin eru
hefur vináttan ávallt haldist. Nokkur
undanfarin ár höfum við hjónin og
Maggi og Ásdís farið saman til út-
landa og hafa það verið hinar
skemmtilegustu ferðir.
Nú við leiðarlok sendum við Inga
og móðir mín Ásdísi og fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Jóhann G. Guðjónsson.
Elsku hjartans afi.
Það er liðinn meira
en mánuður síðan þú
fórst og loks sest ég niður og skrifa
til þín. Þú getur ekki ímyndað þér
hvað ég sakna þín mikið. Það er eitt-
hvað svo skrítið að þú sért farinn
burt, skrítið en samt ekki skrítið, þú
varst nú orðinn 83ja ára. Ég hef víst
bara alltaf vonað að þú yrðir eilífur.
Síðan þú fórst hefur varla liðið ein
mínúta án þess að ég hugsi til þín og
svo ótalmargt hefur rifjast upp fyrir
mér. Ég gleymi því aldrei þegar ég
var lítil, þú lást í rúminu þínu sofandi
en ég vakti þig eiginlega alltaf og þá
lyftirðu mér uppá bumbuna þína,
ruggaðir mér fram og til baka og
söngst: „Ró ró ró ró rúnki minn, rýk-
ur allur fjörðurinn.“ Mér þótti þetta
svo gaman.
Eitt atvik situr þó svo fast í mér
sem sýndi svo vel hversu yndislegur
og góður þú varst mér alltaf. Ætli ég
hafi ekki verið 15 ára og var á leið til
Vestmannaeyja með vinkonu minni.
Ég kom til ykkar ömmu til að kveðja
og kyssa ykkur bless en það gerði ég
alltaf þó svo að ég væri bara að fara
eitthvað yfir helgi. Þú réttir mér 50
krónur og sagðir mér að kaupa mér
hamborgara í Herjólfi. Þó svo að
þetta hefðu ekki verið nema 50 krón-
ur þá þótti mér svo vænt um það því
þú gerðir alltaf þitt besta. Þetta
ÖGMUNDUR INGVAR
ÞORSTEINSSON
✝ Ögmundur Ingv-ar Þorsteinsson
fæddist í Gíslholti í
Holtum í Rangár-
vallasýslu 29. desem-
ber 1919. Hann lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala sunnu-
daginn 12. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Fella-
og Hólakirkju 17.
maí.
sýndi svo vel hversu
hlýr þú varst og verður
alltaf í hjartanu mínu.
Síðasta skipti sem ég
hitti þig var laugardag-
inn 6. apríl. Ég kom til
Reykjavíkur og
mamma og pabbi fóru
með mig uppá spítala til
þín. Ég sat við hliðina á
þér í sjúkrarúminu og
hélt í höndina þína og
grét heil ósköp. Ég
reyndi samt að láta þig
ekki sjá það, ætli þú
hefðir ekki bara hlegið
að mér og sagt mér að
hætta þessu voli.
Það er svo margt sem mig langar
til að segja þér, elsku afi, en ég held
að ég láti það nægja að segja þér frá
draumi sem mig dreymdi nokkrum
dögum eftir að þú fórst.
Það var þannig að ég var heima hjá
ykkur ömmu. Pabbi, Jói og Lúlli sátu
allir við eldhúsborðið og töluðu um
jarðarförina þína. Ég fór inn í svefn-
herbergi og inni í fataskápnum var
leyniherbergi. Þegar ég fór þangað
inn voru skópör upp við alla veggina,
nema í einu horninu, þar var lítill sófi.
Ofaní hverjum skó var páfagaukur.
Allt í einu heyri ég þig segja: „Farðu
varlega með þá, Kristín mín, mér
þykir svo voðalega vænt um þá.“ Og
þarna varstu. Sast á hjónarúminu.
Ég var svo ánægð, þó svo að ég
heyrði enn í pabba, Jóa og Lúlla
frammi að tala um jarðarförina, þá
var ég svo ánægð. Og þá vaknaði ég.
Elsku afi minn. Núna veit ég að
þér líður vel. Það hefur verið tekið
vel á móti þér, Bóbó afi og allir engl-
arnir hafa verið ánægðir að fá þig til
sín. Ég mun hugsa fallega til þín á
hverjum degi.
Mér þykir vænt um þig.
Þín sonardóttir,
Kristín Dögg Kristinsdóttir.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðfer. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning-
@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu).
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina