Morgunblaðið - 07.09.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 2002 47
„Líf mannlegt endar
skjótt.“ Þessar ljóðlín-
ur úr alkunnum útfararsálmi koma
upp í huga mér er ég skrifa nokkur
kveðjuorð við andlát bróður míns
Ella. Þegar dauðinn kemur svo
skyndilega og óvænt skynjar maður
sem aldrei fyrr hve litlu við ráðum í
raun. Elli starfaði í Mjólkursamsöl-
unni næstum allan sinn starfsaldur,
byrjaði þar 22 ára gamall við út-
keyrslu mjólkur og vann þar æ síðan.
Þaðan var hann fluttur alvarlega
veikur mánudaginn 26. ágúst síðast-
liðinn og komst aldrei til meðvitund-
ar eftir það. Hann byrjaði ungur að
vinna fyrir sér enda næstelstur af
stórum systkinahóp. Ungur fór hann
á vertíð eins og siður var í þá daga.
Einnig vann hann hjá föðurbróður
sínum að ýmsum verkefnum. Meðal
annars tók hann þátt í að byggja lax-
eldisstöðina í Kollafirði og að leggja
hitaveitu í Vogahverfið í Reykjavík
En hann átti líka ýmis áhugamál.
Fljótlega kviknaði áhugi hans á
harmonikuspili og eins og annað sem
hann einbeitti sér að tókst það vel.
Er óhætt að segja að hann var lið-
tækur á nikkuna og naut þess að
spila og ekki síður að skemmta öðr-
um. Ósjaldan tók hann nokkur lög ef
maður kom í heimsókn en þó var
minna um það seinni árin. Hann var
bridgespilari góður og keppti oft í
þeirri íþrótt. Gott þótti honum að
koma heim með bikar eða verðlauna-
pening og gat þá verið drjúgur yfir
sigrinum. Elli var mikill heimilismað-
ur og tók alla tíð virkan þátt í öllum
heimilisstörfum og vildi hag sinnar
ERLENDUR JÓN
BJÖRGVINSSON
✝ Erlendur JónBjörgvinsson
fæddist á Barði í
Fljótum í Skaga-
fjarðarsýslu hinn 4.
ágúst 1944. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss við
Hringbraut hinn 30.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Kópavogskirkju
5. september.
fjölskyldu sem bestan.
Í veikindum konu sinn-
ar, sem dó einnig langt
fyrir aldur fram, sýndi
hann fádæma æðru-
leysi og dugnað. Áreið-
anlega hefur missir
hennar verið honum
mjög þungbær en hann
bar ekki tilfinningar
sínar á torg , bar sig
alltaf vel, sagðist hafa
það gott og allt væri í
lagi með sig.
Oft snerust samræð-
ur okkar um hagfræði
og viðskipti og mér er
til efs að langskólagengið fólk jafnvel
menntað á viðskiptasviði sé betur að
sér í verðbréfum og viðskiptalífinu
en Elli var.
Nú er komið að leiðarlokum. Efst í
huga mér er þakklæti til bróður míns
fyrir allar þær góðu minningar sem
ég á frá samskiptum okkar. Það
stóra skarð sem nú hefur verið
höggvið í systkinahópinn svo skyndi-
lega er mér fullljóst að verður aldrei
fyllt, en minningin um heiðarlegan,
hreinskiptinn mann sem ætíð var
hrókur alls fagnaðar mun lifa og
fylgja okkur um ókomin ár. Börnun-
um hans tveimur, þeim Guðmundi
Heiðari og Sólveigu, sendi ég fyrir
hönd fjölskyldu minnar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Ella bróður.
Sigurjóna Björgvinsdóttir.
Góður drengur og kær fjölskyldu-
vinur, Erlendur Björgvinsson, er
fallinn í valinn langt um aldur fram.
Erlendur var bróðursonur Hallgríms
Márussonar heitins, eiginmanns
míns. Björgvin Márusson og Sigur-
lína Jónsdóttir, foreldrar hans, voru
lengst af búsett í Fyrirbarði í Fljót-
um í Skagafirði.
Við Björgvin vorum skólasystkin í
Haganesvíkinni og ég kynntist ung
systkinum Hallgríms sem alla tíð
voru samrýnd. Aldrei var komið svo í
Fljótin á ferðalögum norður í land að
ekki væri farið að bæjum systkina
okkar þar sem gestrisni var rómuð,
ekki síst í Fyrirbarði hjá Björgvin og
Línu.
Erlend þekktum við frá barnæsku.
Hann kom oft á heimili okkar á Siglu-
firði, en vinaböndin treystust þegar
við fluttum suður og Erlendur
kvæntist Elísabetu Guðmundsdóttur
sem var áreiðanlega stóra gæfan í lífi
hans.
Við Erlendur áttum sama afmæl-
isdag 4. ágúst og um verslunar-
mannahelgina vorum við oft saman á
ferðalögum hér innanlands. Þá voru
börn þeirra, Sólveig og Guðmundur,
jafnan með í för og oft glatt á hjalla. Í
huga mér á ég ekkert nema
skemmtilegar minningar frá þessum
ferðalögum. Ýmis uppátæki Erlends,
glaðværð hans og hjálpsemi setti
skemmtilegan svip á ferðir okkar.
Kannski var það einmitt glaðværð
hans og gott skaplyndi sem ein-
kenndi Erlend mest af öllu. Eitt sinn
borðuðum við afmæliskökuna uppi á
miðri Holtavörðuheiði. Þægilegri eða
betri ferðafélaga var ekki hægt að
hugsa sér. Með því á ég ekki ein-
göngu við skemmtiferðir innanlands
og utan, heldur líka hina löngu veg-
ferð um lífið þar sem skiptast á gleði
og sorgir.
Það var aðdáunarvert hvernig þau
umgengust börn sín af alúð og um-
hyggju. Rólyndi Elísabetar og mikið
innra jafnvægi skapaði andrúmsloft
sem var meira virði en mörg orð. Það
er ánægjulegt að sjá þessa eiginleika
endurspeglast í börnum þeirra.
Ég minnist einnig skemmtilegra
spilakvölda þar sem við skiptumst á
heimsóknum og sátum yfir spilum
langt fram á nótt. Erlendur var glúr-
inn spilamaður og háði marga hildi
við föðurbróður sinn þar sem hann
kom ekki að tómum kofunum. Þá var
oft mikið hlegið og glatt á hjalla. Eft-
ir að Hallgrímur veiktist og dvaldi í
Sunnuhlíð, heimsótti Erlendur hann
oft. Hallgrímur var svo lánsamur að
Elísabet vann þá á hjúkrunarheim-
ilinu og hann fékk að njóta umhyggju
hennar. Eftir fráfall Hallgríms kom
enn betur í ljós trygglyndi hans og
vinátta við fjölskyldu mína, en þar
var hann eins og eitt barna okkar.
Það fór ekki fram hjá mér síðustu
misserin að Erlendur var líkamlega
lúnari en árin sögðu til. Fráfall El-
ísabetar eftir erfið veikindi tók áreið-
anlega meiri toll en okkur grunaði.
Hann hafði unnið hörðum höndum
allt sitt líf. Eins og margir frændur
hans var hann orðlagður fyrir dugn-
að og hlífði sér aldrei.
Allt þetta kemur nú í huga minn
þegar ég kveð þennan ljúfa sam-
ferðamann og fjölskylduvin. Hann
verður ekki með á fleiri ferðalögum.
En við munum minnast hans á góð-
um stundum lífsins fyrir það sem
hann var okkur.
Sólveigu og Guðmundi, systkinum
Erlends og fjölskyldum þeirra, send-
um við innilegustu samúðarkveðjur.
Hermína Sigurbjörnsdóttir
og fjölskylda.
Erlendur lést 30. ágúst sl. eftir
hjartaáfall sem hann fékk á vinnu-
stað okkar hinn 26. ágúst sl. Skyndi-
leg veikindi Erlends og fráfall hafði
djúpstæð áhrif á samstarfsmenn
hans. Eftir standa menn í spurn yfir
því hve lífið er hverfult.
Erlendur, sem var á svipuðum
aldri og sá sem þetta ritar, var fædd-
ur og uppalinn í sveit, en fluttist rúm-
lega tvítugur að aldri til Reykjavíkur
í atvinnuleit, eins og títt var um
sveitamenn á sjötta og sjöunda ára-
tug síðustu aldar.
Erlendur var mjög dulur um sína
hagi, en var ræðinn og vel heima um
marga hluti og fylgdist vel með því
sem var að gerast í þjóðlífinu. Er-
lendur var Fljótamaður og nátengd-
ur sveitinni. Fann ég einhvern sam-
hljóm í hans fari sem tengdist
æskuárum mínum í sveit, sem byggð-
ist á nægjusemi, vinnusemi og því að
fara vel með verðmæti.
Erlendur hóf störf hjá MS 1966 við
útkeyrslu, hann leysti af sem mjólk-
urbílstjóri í Borgarfirði sunnan
Skarðsheiðar og var þar kunnugur
mönnum og málefnum. Við ræddum
oft samdráttinn í landbúnaðinum og
hvaða stefnu hann tæki á næstu ár-
um. Við ráðgerðum ferð saman norð-
ur í Fljótin þar sem við ætluðum að
heilsa upp á bændur og búalið í sveit-
inni hans. Þessi ferð verður því miður
aldrei farin.
Erlendur missti konu sína fyrir
rúmu ári eftir erfið veikindi. Börn
þeirra hafa því misst báða foreldra
sína með stuttu millibili.
Ég vil fyrir hönd okkar samstarfs-
manna Erlends í Mjólkursamsölunni
færa börnum hans, systkinum og
öðrum aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur okkar allra.
Eysteinn Bjarnason.
31. ágúst síðasliðinn lést á
Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum Að-
alsteinn Bjarnason, fyrrverandi
bóndi Höfða á Völlum. Hann fædd-
ist 9. apríl 1914 í Tunghaga á Völl-
um. Foreldrar hans Bjarni Jóns-
son er bjó í Tunghaga og á
Reyðarfirði, starfsmaður Kaup-
félags Héraðsbúa og Margrét Þor-
steinsdótttir. Þau eignuðust 10
börn og var Aðalsteinn 3 yngstur
barna þeirra. Aðalsteinn var tek-
inn í fóstur af föðursystkinum sín-
AÐALSTEINN
BJARNASON
✝ AðalsteinnBjarnason fædd-
ist í Tunghaga á
Völlum 9. apríl 1914.
Hann lést 31. ágúst
síðastliðinn á Sjúkra-
húsinu á Egilsstöð-
um. Foreldrar hans
voru Bjarni Jónsson
búfræðingur, f. 30.
desember 1872, d. 7.
apríl 1959. Bjó í
Tunghaga og á Ósi í
Reyðarfirði og Mar-
grét Þorsteinsdóttir
frá Ósi í Hjaltastaða-
þinghá. Þau eignuð-
ust 10 börn og eru þau öll látin.
Aðalsteinn ólst upp hjá föður-
systkinum sínum á Höfða á Völl-
um. Árið 1967 tók hann við búi á
Höfða og fluttist til Egilsstaða
1990 eftir að hafa hætt búskap og
dvaldi þar síðan. Hann var ógiftur
og barnlaus.
Útför Aðalsteins verður gerð
frá Vallaneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
um sem bjuggu í
Mjóanesi, en áður
bjuggu þau á Hall-
bjarnarstöðum í
Skriðdal en þar
bjuggu 6 systkini
ásamt föður sínum.
1924 kaupa þau Höfða
á Völlum og bjuggu
þar síðan og voru
kennd við bæ sinn.
Ég sá Aðalstein
frænda minn fyrst ár-
ið 1940 er ég var send
að Höfða til sumar-
dvalar. Hann ásamt
systrum sínum Vil-
borgu og Guðlaugu voru alin upp
hjá Höfða systkinunum.
Móðir mín var systir Aðalsteins
og minntust systurnar oft á það
hve glaðar þær voru að fá þennan
litla bróður sinn til að leika við og
annast enda vor þau mjög sam-
rýnd alla tíð.
Aðalsteinn frændi minn var
glaðvær ungur maður þegar ég
man eftir honum, unni hestum sem
var eina skemmtunin sem fólk á
þessum tíma gat leyft sér. Ég
minnist þessa tíma sem voru fimm
sumur í eilífu sólskini umvafin um-
hyggju frændfólks míns. Heimili
þeirra systkina var myndarheimili,
gestrisnin og höfðingsskapurinn
annálaður. Mikið var um gesta-
komur nær daglega og öllum jafn
vel tekið og fór enginn frá garði án
þess að þiggja rausnarlegar veit-
ingar.
Vilborg og móðir mín Guðlaug,
systur Aðalsteins, fluttust til
Reykjavíkur en hann varð eftir á
Höfða. Aðalsteinn reyndist Höfða-
systkinunum stoð og stytta þegar
aldurinn færðist yfir. Þau náðu öll
háum aldri og síðustu árin voru
þau þrjú í heimili.
Eftir að Aðalsteinn var orðin
einn byggði hann nýtt íbúðarhús á
Höfða og bjó hann þar í nokkur ár.
Hjá honum leigðu hjónin Helga og
Magnús Ingólfsson sem reyndust
honum einstaklega vel er á leið og
kann ég þeim bestu þakkir.
Aðalsteinn hætti búskap 1990,
seldi húsið og flutti til Egilsstaða
þar sem hann keypti sér íbúð. Þar
bjó hann þangað til að hann fékk
áfall og vistaðist á Sambýli fyrir
aldraða. Hann undi hag sínum vel
þar þrátt fyrir heilsuleysið, lúinn
eftir erfiðistu verkin heima á
Höfða. Svo kom að hann gat ekki
lengur verið á sambýlinu og var
færður yfir á sjúkrahúsið á Egils-
stöðum þar sem hann lést.
Við hjónin og fjölskyldan fórum
nokkrar ferðir austur í heimsókn
til hans og vorum hjá honum í
íbúðinni og síðan í sumarhúsum á
Eiðum. Á þeim tíma var hann
nokkuð hress og fórum við saman
út í Húsey, í Borgarfjörð eystri og
vítt og breitt um héraðið í glamp-
andi sólskini. Þá sá ég að minn-
ingin úr barnæsku minni um birt-
una var ekki bara draumur einn
þar sem það var brakandi hiti og
sól í heiði í hvert eitt og einasta
skipti sem við komum. Fyrir okkur
voru þessar ferðir ómetanlegar.
Að lokum langar mig að þakka
af alhug umhyggjuna og aðstoð
Ingibjargar Stefánsdóttur og Vil-
hjálms Emilssonar sem þau veittu
Höfðasystkinunum og Aðalsteini
frænda mínum til hinstu stundar.
Kæri frændi, hvíl í friði.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
✝ Ósk Sigurðar-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 28. febr-
úar 1933. Hún lést á
heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
31. ágúst 2002. For-
eldrar hennar voru
Sigurður G. Jósafats-
son, f. 15. apríl 1893,
d. 5. ágúst 1969, og
Guðrún Þóranna
Magnúsdóttir, f. 19.
ágúst 1895, d. 30. júlí
1968. Systkini Óskar:
Magnús Hofdal, f. 6.
október 1916, d. 11.
apríl 1999, Jósafat, f. 23. nóvember
1917, Guðrún Ólöf, f. 6. febrúar,
1919, d. 13. febrúar 1948, Guðrún
Bergs, f. 22. júní 1921, d. 8. októ-
ber 1987, Hólmsteinn, f. 27. janúar
1924, Lilja Ólöf, f. 27. júní 1926, d.
3. mars 1982, og Sigurberg Magn-
ús, f. 9. ágúst 1931. Uppeldisbróðir
Óskar er Ævar Ingólfsson, f. 27.
nóvember 1939. Hinn 26. maí 1951
giftist Ósk Guð-
brandi Skarphéðins-
syni, f. 11. júlí 1925,
d. 7. desember 1990.
Þau eignuðust eina
dóttur, Kristínu Sig-
urlaugu, f. 14. febr-
úar 1951, gift Jóni
Jakobssyni, f. 28.
apríl 1947. Sonur
þeirra er Jón Óskar
Jónsson, f. 18. febr-
úar 1981. Ósk og
Guðbrandur skildu
1961.
Ósk ólst upp á
Sauðárkróki. Að lok-
inni hefðbundinni skólagöngu
vann hún almenn verkakvenna-
störf meðal annars á hótelunum á
Blönduósi, Varmahlíð og Sauðár-
króki. Árið 1967 hóf hún störf í
eldhúsinu á Sjúkrahúsi Sauðár-
króks og vann þar næstu 26 árin,
meðan kraftar entust. Útför Óskar
verður gerð frá Suðárkrókskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar við hjónin fluttum norður á
Sauðárkrók haustið 1980 vildi svo til
að við dvöldum hjá Ósk frænku í viku,
meðan við biðum eftir húsnæði. Hún
hafði þá búið ein í nokkur ár eftir að
Kristín dóttir hennar og Jón tengda-
sonur höfðu flutt í eigið húsnæði. Alla
tíð síðan var mikill samgangur á milli
Óskar og okkar. Þegar elsta barnið
okkar fæddist árið 1983 gekk Ósk
henni og síðar hinum börnum okkar í
ömmu stað. Báðar ömmur barna okk-
ar bjuggu utan Sauðárkróks svo ekki
var ónýtt að eiga aðgang að einni á
staðnum. Börnin nutu þess þegar
skólagangan hófst að geta hlaupið yf-
ir til Óskar hinum megin götunnar og
beðið eftir að verða sótt úr skólanum.
Tveimur árum áður en elsta barn
okkar fæddist kom skær sólargeisli
inn í tilveru Óskar þegar Jón Óskar,
eina barnabarn hennar, kom í heim-
inn.
Frá því að við fluttum á Sauðár-
krók starfaði Ósk í eldhúsi Sjúkra-
húss Skagfirðinga. Hún starfaði þar í
rúm 26 ár, þar til hún lét af störfum
vegna veikinda árið 1993.
Ósk var sérstaklega dugleg og
myndarleg í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Ef eitthvað átti að gera þá
varð það að gerast ekki seinna en
strax. Við nutum dugnaðar hennar á
ýmsan hátt, t.d. prjónaði hún vett-
linga og sokka á börn okkar alla tíð og
ófáir hlutir eru til á heimili okkar sem
hún heklaði af myndarskap og aldrei
stóð á hjálp þegar að sláturgerð kom,
aðstoð við handavinnu eða önnur
verk.
Okkur var það mikils virði að eiga
Ósk að og enn meira virði að geta orð-
ið henni að liði í veikindum hennar
síðustu árin sem hún lifði. Ósk hafði
skoðanir á flestum hlutum sem hún
lét gjarnan í ljósi umbúðalaust. Hún
var hreinskiptin og höfðu kunningjar
okkar gaman af því að hitta hana, þar
sem hún var bráðskemmtileg og
gustaði af henni. Hún var ekki mikið
fyrir að flíka tilfinningum sínum en
sýndi þær því betur í verki. Hún
sýndi fjölskyldu okkar einstaka rækt-
arsemi og hlýhug sem við munum
búa að um ókomna tíð. Hún á sterk
ítök í börnum okkar sem minnast
hennar með hlýju og væntumþykju.
Við fráfall Óskar varð til skarð í til-
veru okkar, en eftir standa minningar
um einstaka konu sem hefur verið
stór hluti af lífi okkar. Við erum afar
þakklát fyrir þessi kynni sem hafa
auðgað líf okkar allra.
Við vottum Kristínu, Jóni og Jóni
Óskari innilegustu samúð okkar.
Lydia, Þorkell, Helga Elísa,
Margrét Silja og Ingvi Aron.
Elsku Ósk frænka. Mamma segir
að þú sért farin að hitta Magga lang-
afa. Ég skil þetta nú ekki alveg en ég
veit að Maggi langafi er engill hjá
Guði. Mér finnst gott að þú varst búin
að kenna mömmu að hekla dúllur því
nú er hún að hekla dúlluteppi handa
dúkkunni minni. Ég ætla að lána þér
bænina mína í ferðalagið, sem Maggi
langafi kenndi mér þegar ég var lítil.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Amma Lella og Guðmundur afi í
Kanada, mamma og pabbi, Alfa og
Víðir biðja að heilsa og við óskum þér
alls góðs. Elsku frænka, takk fyrir
allt og allt.
Kveðja, þín
Sigurlaug Rún.
ÓSK
SIGURÐARDÓTTIR