Vísir Sunnudagsblað - 23.01.1938, Blaðsíða 1

1938
mjuiniiuni 'i i
3. blað
Sunnudagiun 23. janúar.
Þegar presturinn
reiddist.
Smásaga
eftir
_________D. V. ray.
'T' obv, við ættuxn að
J skanmiast okkar. Eg get
aldrei fyrirgefið sjálfri mér.
— Fyrirgefið sjálfri þcr
hvað? spurði Toby Condor
ógnandi röddu. Hann var
ríkasti maður bæjarins og
mörgum stúlkunum þótti liann
afar falíegur. Hann var dökkur
á hörund og augun tinnusvört.
— Fyrir það, að eg lét þig
halda að þú mættir.......
-—• Kyssa þig, bætti liann við
háðslega. — Hvað er ilt í því?
í fyrra hefði það ekkert gert til,
en nú ertu trúlofuð ■—■ er það
það sem þú átt við? Trúiofuð
síra Warren IIollis, blessuðum
guðsmanninum. Hann elskar
þig og vill ganga að eiga þig.
En í kveld er hann upptekinn,
er í sjúkraheimsókn hjá gam-
alli kerlingu og lætur mig fylgja
þér heim. Hvernig er það eigin-
lega með hann? Yeit liann ekki
að við höfum verið trúlofuð?
Sá liann ekkert í kveld? Hann
lætur mig fylgja þér heim.
Heyrðu, Gladys, er það ællan
þín að draga þennan pokaprest
á eftir þér alt lífið? Yiltu það?
Hann hallaði sér nær henni.
Gladys hörfaði undan og stundi
upp:
— Toby, hættu þessu. Hún
reyndi að stilla sig. — Hann
liefir vafalaust lialdið að óliætl
væri að treysta okkur, Toby.
Eg liugsa......
— Hann er of góður fyrir
þenna heim, svaraði Toby
stuttaralega og fjrrirlitlega. —
Hlustaðu á mig, Gladys. >Hann
breytti röddinni. — Þú skalt
giftast mér. Þú ert kannske á
annari skoðun um þetta mál, en
þú skalt þá Iireyta henni. Þú
skalt giftast mér. Eg er vanur
að fá vilja mínum framgengt.
Það veistu, Gladys.
— Tohy!
TT ún ráðfærði sig við systur
“*■ sína næsta dag, þó með
hálfum liuga. — Eg veit að eg
elska ekki Toby, Gwen. Þegar
eg liugsa þetta með sjálfri mér,
finn eg að hann getur gert
hvaða konu sem er sér undir-
gefna. Eg geri mér engar
gullnar hugmyndir um hann,
en eg veit ekki livað eg vil.
Tohy hefir eitthvað, sem Warr-
en vantar. Warren er svo róleg-
ur.....Þetta er liræðilegt. Þú
skilur ekki við livað cg á.
Warren er altaf í sama góða
skapinu, skiftir aldrei skapi.
— Og þú elskar eldfjöllin,
sem springa, þegar enginn á
þess von, svaraði systirin. —
Það væri kannske hetra að þú
tækir Toby. Annars veit eg
ekki um neinn prest, sem er
öðruvísi en Warren.
— Gwen, hugsaðu þér, ef eg
verð að giftast Toby.
— Ef þú verður? Gwen þótt-
ist hneyksluð. — Er það komið
svo langt?
— Nei, nei, svaraði Gladys
skömmustulega. — Eg á hara
við það, að eg get ekki hugsað
jiegar eg er með Toby. Hann er
svo skapstór. Eg elska Warrcn,
en hann er svo bliður og kyrlát-
ur. Eg myndi vera himinlifandi
glöð, ef eg vissi ekki altaf livað
liann ætlar að gera á næsta
augnabliki.
— Kvenfólkið getur nú aldrei
vitað hvar það „hefir“ hann
Toby, svaraði systirin þurr-
lega.
— Satt er það, svaraði Gla-
djrs.
— Eg liefi liafl gott af að
tala við þig. Annars liefði eg
setið ein tímunum saman og
liugsað um þetta. Nú veit eg, að
eg ætla að giftast Warren, hvað
sem hann er og gerir. Heldurðu
ekki að eg verði góð prestskona,
Gwennie?
Systirin liló. — Jú, það liugsa
eg, en eg myndi nú reyna að
komast lijá þvi, að liitta þennan
lierra Toby.
— Það ætla eg líka að gera,
áreiðanlega. Hann ætlaði að
liringja í dag. Ef hann gerir það,
þá skal það verða í síðasta sinn.
Þær feldu niður talið.
Skyndilega hringdi síminn.
— Jæja, sagði Gwen ögrandi.
Gladj’s gekk ákveðin að síman-
um.
— Er það Toby? Hún varð
rugluð og utan við sig, fékk
hjartslátt. —■ Hlustaðu á mig,
Toby. Það tók mig tólf klukku-
stundir að skilja það, live illa
þú fórst með mig í gær, en það
tekur að eins tólf sekúndur
að segja þér, að þú færð aldrei
tækifæri til að endurtaka það.
Eg hugsa að þú skiljir mig. Það
er dónalegt af þér að hringja
og lieimska af mér að svara. Er
hún lagði hej’rnartólið á litraði
hún, en var ánægð með sjálfa
sig.
— Nú liefi eg betri samvisku
gagnvart Warren, sagði hún. —
Það er eins og eg liafi sagt lion-
um það alt um leið.
að leið fram yfir hádegi.
Þegar tók að skyggja, fór
að rigna, svo að illa sást út um
gluggarúðurnar. Gladys sat í
rökkrinu í stofunni, er síminn
liringdi á nýjan leik: Hún svar-
aði og heyrði að það var Warr-
en Hollis. Það gladdi hana.
— Gladys, sagði liann og hún
sá fyrir liugskotssjónum sér
unga prestinn, alvarlegan og
með gleraugu. — Eg sé að það
er rigning. Farðu varlega í
kveld, ef þú ferð út og farðu í
skóhlífar. Gladys liló. Svo spurði
hún livort hann kæmi til lcveld-
verðar.
— Nei, eg þarf að standa í
hreingerningum í kveld. Nokk-
urar stúlkur úr sunnudagaskól-
anum liafa lielt bleki j’fir bæk-
urnar mínar, sagði bann glað-
lega.
— Guð hjálpi þér, lirópaði
Gladj's — geturðu aldrei reiðst?
Svo slitu þau samtalinu og hún
brosti. Hvað gerði það til, þótt
liann j’rði aldrei reiður? Hún
elskaði hann.
— Gladys. Það var pabbi
hennar sem kallaði. Eitthvað í
rödd lians vakti ótta liennar,
hún vissi ekki við hvað. Svo
flýlti hún sér út í forstofuna.
— Hvað viltu? spurði liún.
— Veistu að Toby hefir verið
fluttur á sjúkrahús?
—- Toby! Hann rej’ndi von-
andi ekki að fyrirfara sér?
spurði hún óróleg.
— Fyrirfara sér ? Palibi lienn-
ar leit fast á liana. — Nei, og
hann er heldur ekki mikið
meiddur. Andlitið er að visu
blátt og bólgið og tvær fram-
tennur hafa verið slegnar úr
honum.
TT ana sundlaði. Herbergið
snerist fyrir augum lienn-
ar.
— Hver gerði það? spurði
hún eftir drykklanga stund —
og hversvegna?
— Síra Hollis gerði það, svar-
aði faðir hennar. — Ráðskonan
hans segir að hann hafi hringt
Iiingað og ætlað að tala við þig.
Hann lilustaði á þig i nokkurar
mínútur, hélt hann áfram með
iáherslu — án þess að segja eitt
einasta orð. Að því búnu rauk
Frh, á 8. síðu.