Vísir Sunnudagsblað - 23.01.1938, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Óaldarseggirnir eru e'kki
framar jafnöruggir og' áður í
Landinu lielga og má það þakka
því dýri, sem þar um slóðir er
lalið „óhreint“ — hundinum.
Þ. 5. nóvember síðastliðinn
voru tveir hermenn úr Black
Watcli-herdeildinni — Thomas
Hutcliison og Albert Milton —
skotnir til bana í bakið, er
þeir voru á gangi i Jerúsalem,
«n sex stundum síðar var búið
að handtaka morðingjana. Það
voru tveir lögregluhundar, Jan
og Elsa, sem böfðu uppi á þeim.
Árum sainan hafði ræningj-
um og öðrum óaldarseggjum
tekist að forðast lögregluna og
hent gaman að erfiðleikum
henliár. Þeir voru jafnan ólmltir
í fjöllum Judeú og Galileu, á
eða mikið niðri fyrir, að tvítaka
nokkurn liluta hverrar setning-
ar, er hann mælti. Og nú reidd-
ist hann æsilega, er .Töklarinn
fór að bafa i hótunum við hann.
— Tók liann að hoppa frammi
fyrir „galdrameistaranum“ og
lemja saman hnefunum. Kvað
Jöklarann ekki skvldu hafa
hetra af þessliáttar tiltektum og
mælti m. a. á þessa leið:
— Gerðu það hundurinn —
hundurinn! Eg hræðist það
ekki — liræðist það ekki! — Eg
skal senda þér þúsund djöfla —
þúsund djöfla! — Og þeir skulu
rifa þig sundur — rífa þig
sundur — slíla þig sundur —
slíta þig sundur — tutlu fyrir
tutlu — tutlu fyrir tutlu! I
—o—
Þá er Bersi liafði lioppað um
stund og þeyst þessu og öðru
ámóta upp úr sér, tók heldur að
„lækka risið“ á galdramannin-
um. Gerðist hann nú hinn sátt-
fúsasti og kvaðst ekki vilja
þrálla um smámuni. Og svo
mjúkur varð hann, að liann
lagði deilumálið undir úrskurð
Bersa. óskorað, og hað þá vera
sátta. — Vai'ð Bersi glaður við,
sem von var, en lét þó ekki á
þvi bera að sinni. Sjálfur kunni
hann ckkert fyrir sér — og vissi
að hann kunni ekki neitt -—
en taldi hinsvegar lang senni-
legast, að Jöklarinn væri hinn
rammasti galdramaður.
(Sira Jónas Jónasson gelur
Bersa í Öxnafellskoti í „Þjóð-
liáttum“ sínum. Hér er einkum
farið eftir frásögn gamals
manns i Ilúnavatnsþingi).
Eftir
fréttaritara United Press
í Jerúsalem.
sandauðnunum við Miðjarðai’-
haf, eða meðal ættingja í hinum
óteljandi þorpum um alt landið.
Æfðir arabiskir leitarmenn,
i þjónustu lögreglunnar, urðu
jafnvel að gefast upp við að
leita að óróaseggjunum, þvi að
þeim tókst ávall að dylja för
sín.
En hrátt var þolinmæði lög-
reglunnar á þrotunx og tveir
lögreglufoi'ingjar, Parker og
Pringle, voru sendir til Quagga-
port, i nánd við Pretoria, í S.-
Afríku, en þar æfir S.-Afríku-
lögreglan hunda þá, er hún ætl-
ar að hafa í þjónustu sinni.
I Quaggaport dvöldu lög-
reglumennirnir i sex mánuði og
lærðu málið, sem þar er lalað,
því að þótt kvnlegt kunni að
virðast, skilja hundarnir ekki
önnur mál. Þeir kyntu sér einn-
ig meðferð hundanna og sneru
siðan lieim til Jerusalem með
tvo liunda af svonefndu Dober-
mann Pinsclier-kyni.
Þegar fregnin urn komu
þeiri’a bai’st út i Palestinu
hlógu glæpamennirnir háðslega
og hentu gaman að þessu, en
að fám vikurn liðnum kom
annað hljóð í stx’okkinn. Arah-
arnir fóru að óttast þessa fer-
fætlu leynilögregluþjóna, sem
alt gátu.
Hundarnir eru 3 fet á hæð.
Dobermann-hundarnir eru í
engu líkir hlóðhundunum, sem
menn sjá stundum í kvik-
myndahúsunum, en þeir eru
afarduglegir við að rekja för
xnanna. Þeir eru 3 fet á hæð,
Iirúnir á lit, stríðhærðir og afar
vöðvamiklir. Fyi’stu hundarnir,
sem komu til Palestinu, þoldu
ekki loftslagið og dóu, en höfðu
áður eignast afkvæmi, sem
Parker og Pringle æfðu og
gerðu að ágætum „lögreglu-
þjónurn."
í fyrsta skifti sem þeir voi’U
notaðir var árangurinn ágætur.
Þjófur braust inn i Talavera-
hermannaskálana í lithverfi
Jerúsalem og stal nolckurum
Millssprengjum. Það var komið
með tvo hundanna til her-
mannaskálans og var annar
látinn þefa af poka, er þjófur-
inn hafði snert. Hundurinn
iskundaði síðan af stað og nam
ekki staðar fyr en i Arahaþorpi,
utan horgarinnar. Fór liann þar
inn í einn kofann, steig' með
framfótunum upp á axlirnar á
Araba, er þar sat og gelti hátt.
Arabinn stökk á fælur og
bölvaði þessu „óhreina“ dýri.
Hann var ásakaður um innhrot-
ið, en sór við nafn spámannsins
að Iiann væri saklaus. Engu síð-
ur var liann settur í gæsluvarð-
liald og síðan var liinn hundur-
inn látinn þefa liann uppi inn-
an um marga aðra Ax-aha. Þá
var lionum nóg boðið og játaði
á sig glæpinn umsvifalaust.
Dobermann-hundarnir liafa
verið notaðir i rúm tvö ár, að-
allega i sveitahéruðunum og
liafa nálega ætið haft uppi á
þeim, sem þeim hefir verið æti-
að að finna.
Einu sinni var pólskur Gyð-
ingur skotinn við vinnu sína í
appelsínugarði i Jaffa. Það
eina, sem fanst eftir tilræðis-
manninn var ólireinn vasaklút-
ur og spor eftir beran fót.
Stanislaus Sluga, sá er á var
skotið, sagði að tilræðismaðui’-
inn hefið verið ungur Arabi,
bex'fættur með dökkan blett á
vinstri kinn.
i
Hundarnir renna á lyktina.
Jan og Elsa voru flutt á vett-
vang. Jan þefaði af fótsporinu
og leiddi síðan húsbónda sinn
langan veg að liúsi Araba eins.
Þar settist liann niður og kast-
aði mæðinni. Gamall maður
kom til dyra, er harið var, og
kvað sig og konu sína húa ein
í húsinu. En á rneðan lögi’eg'lu-
þjónarnir voru að tala við þau,
liafði Jan verið að snuðra um-
liverfis lxúsið og kom nú til
þeirra með slitnar huxur i
munninum.
— Hver á þessar buxur?
spurði Abu-el-Ivalb (það nafn
bafa Arabar gefið þeim lög-
regluþjónum, er gæta hund-
anna).
Garnla konan varð fyrir svör-
um: — Sonur minn, en liann er
í .Taffa. Hann fór þangað í gæi’-
morgun og eg hefi ekki séð
hann síðan.
Arabiskur lögregluþjónn,
sem var kunnugur um þessar
slóðii’, spurði nú: — Eg þekki
son þinn. Hefir liann ekki svarl-
an blett á vinstri kinninni?
— .Tú, svaraði konan og
nefndi jafnframt kaffiliús, þar
sem liann var jafnan gestur í
Jaffa.
Pilturinn, 17 ára, var síðan
handtekinn i Jaffa. Hann var
látinn standa í röð með öðrurn
Aröbum, en hundarnir fundu
hann þegar. Síðan var farið me'ð
lxann á sjúkrahúsið, þar sexn
Sluga lá fvrir dauðanUnx og
kannaðist hann einnig við hann.
Eftir þetta játaði Arabinn.
Um hundrað þúsund sterl-
ingspundum hefir samtals ver-
ið heitið að launum fyrir þá, er
komi upp um hina verstu óald-
arseggi, en enginn þorir að gera
það, því að þeim, sem það gerir,
er dauðinn vís. Þessi laun
myndi vafalaust vera enn hærri,
ef hundarnir væri ekki svo dug-
legir, sem raun her vitni um.
En þeir fá ekki önnur sigur-
laun en aukamola af sykri og
lofsyrði hjá Parker og Pringle.
íslanA og Hollantl.
(Höf. erindisins, sem.fer liér
á eftir, mun vera síra Gunnar
Pálsson í Hjarðarholti, d. 1791).
Ef • menn vildu ísland
eins með fara og Holland,
held eg varla IJolland
hálfu betra en ísland;
auðugt nóg er Island
af ýmsu, er vantar Holland;
eða hví vill Holland
Iijálpa sér við ísland?
Gáta.
Þar reið maður ]iétta braut,
þandi út kálfa báða,
vatnaskratti og þjófaþraut,
þú skalt nafnið ráða.
Karlinn og dauðinn.
Karl örmæddur byrði ber,
•bað grátandi dauða sér.
Ivom þar dauði — karl við brá
og kevrði upp á sig baggann þá.
ÍDýrt er líf og fagurt er fjör
þá farast á.
Sléttubönd.
(Niðurlag annarar Brynju-
bænar):
Minni ræðu flýðu frá,
fjandi ótta-bundinn;
þinni mæðu endir á
aldrei verði fundinn.