Vísir Sunnudagsblað - 23.01.1938, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
í NÁND VIÐ HVERINA.
Undir þessari fyrirsögn birtir danskt blað myndi'na liér að of-
an og getur um leið um áform |>au, sem nú eru á döíinni, um
aukna notkun hveraorku hér á landi.
var þctla sem sál manns liði á
draumvegu -— til þess svo að
komast að raun um, að hæðirn-
ar í kring væri enn snævi þakt-
ar.
Og svo komu aðrar hugsanir.
Svona löng sumarvera var ekkí
heppileg fyrir börn á skóla-
skyhlualdri.
„Ef við förum þangað ekki
aftur næsta vor,“ sagði konan
hans, „væri kannske ráðlegast
að leigja húsið, til dæmis frá þvi
í nóvember og þar til í júní“.
Og þau settn auglýsingar í
blöðin og Iofsungu fegurð stað-
arins, eins og þau enn sæi hann
sjálf i fegurðar ljóma. Og í lok
auglýsingarinnar settu þau eins
og líðkasl: Engin börn.
Hjón, sem áttu eina dóttur,
komu til þess að skoða liúsið.
Þau voru lágvaxin og gild og ó-
lundarleg, og erfitt að giska á
aldur þeirra, en stúlkan þeirra
var himnesk, það var sem liún
væri af annari þjóð, hvít yfir-
litum með rósrauðar kinnar,
snoturlega klædd og án alls ó-
hófs, i hvítum kjól með blakt-
andi blátt bindi á brjóstinu. 011-
um geðjaðist þeim að liúsinu,
en það duldist svo sem ekki, að
það sem máli skifti í augum for-
eldranna var það, að stúlkan
yrði ánægð. Hún gekk fram og
aftur um garðinn, horfði á alt,
sem fyrir augun bar, tólc lauf af
sedrusviðartré og sleit af legg
draumsóley, sem hafði sprungið
út seint. En svo baðst liún af-
sökunar og roðnaði. Það var
sem liún hefði komið fram eins
og húsið og garðurinn væri þeg-
ar þeirra eign.
„Er dóttir ykkar frisk?“
spurði Grei, ekki í grunsemdar
tón, heldur til þess að segja eitl-
hvað.
„Já, nú er hún alveg búin að
ná sér,“ sögðu foreldrar hennar
háðir í einu, en þau gátu ekki
dulið áhyggjur sínar, er þau
liorfðu á liana.
„Hún hefir lagt svo mikið á
sig. Og hún verður nú að hvíla
sig það, sem cftir er ársins.
Kennararnir í tónlistarskólan-
um eru svo kröfuharðir."
Einu sinni eða tvisvar fölnaði
stúlkan, en hún skifti fljólt lit-
um., Hún varð þegar rauð í
kinnum aftur. Henni fanst
grunsemd í augum frú Grei og
til þess að leiða athygli frá sér
isnéri hún sér að Grei:
„Hérna hefðið þér getað haft
fagran laufskála, signor Grei,“
sagði hún og lagði sig fram til
þess að mæla sem alúðlegast,
„það hefði verið hægt að sitja
þar i forsælunni við leslur. Þér
munduð ekki liafa neitt á móti
því, ef að við hefðum laufskála
hérna?“
Viðræðurnar urðu dálítið
stirðari eftir þetla og stuttu síð-
ar fóru hjónin og dóttir þeirra
og létu sem þau ætluðu að taka
til frekari íhugunar, að hittast
aftur í Milano, til þess að útkljá
málið.
„Nei, nei,“ sagði signorina
Grei við manninn sinn, þegar
þau voru ein saman, og hún
liristi höfuðið eins og sú, sem
ríkjum réði þarna, „stúlkan er
veik“.
„Kirkjugarðurinn er ekki
langt frá,“ sagði Grei, en svo var
sem hann iðraðist þessara orða,
og hann sagði:
„Ef svo er ættum við að selja
þeim húsið, þú kemur ekki til
mála, að leigja þeim það.“
Og liann var ekki í rónni fyrr
en hann hafði selt Garð — þess-
ari fjölskyldu. Honum þótti
leilt, að fleiri vildu kaupa það,
en hann dró alt á langinn, er
um aðra var að ræða, datt ofan
á ýmislegt til þess að halda þeim
i skefjum, þar til alt var komið
í kring, og hann var viss um að
htli píanistinn hans, litla stúlk-
an himneska, fengi að vera þar,
eignaðist heimili þar. Með sjálf-
um sér kallaði hann bana skírn-
arnafni hennar, en hún hét Ada,
og hann sá hana fyrir hugskots-
augum sínum í Gárði, þar sem
hún sat undir laufskálaþaki og
las eða hallaði sér fram á garð-
vegginn og horfði út á vatnið.
Hann hafði nú tekið það í sig,
að þessi fjölskylda skyldi eign-
ast Garð og engin önnur — og
vegna þessa þráa tapaði hann
allmiklu fé, þvi að hann hefði
vafalaust getað selt öðrum hús-
ið og garðinn með meiri hagn-
aði.
„Þegar alt kemur til alls,“
sagði liann við konu sína, „er
húsið helgur staður. Eg get ekki
til þess hugsað að láta það í
hendur ókunnugra manna, ef til
vill fyrirlitlegra, vondra manna,
])vi að það yrði lil þess að van-
helga minningarnar um staðinn.
Ertu ekki á sama máli.“
Hún lét hann segja það, sem
honum bjó í brjósti, en svaraði
engu, og sýslaði við að semja
lista yfir þá hluti, sem ekki var
tiltekið í samningunum, að
fylgdu húsinu. Og það var eink-
um einn stóll, sem henni var
hugleikið að taka með sér, og
liann var kyrr á sínum stað,
uns að þvi kom, að það sem
flytja átti væri flutt á hrott.
„Hvernig stendur á því, að
þú vilt hafa þennan stól,“ sagði
maðurinn hennar, „þennan
kanarí-gula stól. Eg veit ckki
hvar þú ætlar að finna stað til
þess að hafa hann.
„Eg ætla að setja áklæði á
hann. Það er lögunin, sem mér
fellur, ekki liturinn.“
Þau fluttu snemma morguns
dag nokkurn í maí.
Ada gekk um garðinn, hún
sleit blað al' sedrusviðinum og
blóm af liljurunna og nú spurði
hún engan leyfis: Blærinn lék
um hár liennar, kastaníubrúnt á
lit, dálítið úfið. Grei langaði til
þess að strjúka það.
Hann gekk á eftir henni inn í
húsið, í síðasta sinn, og hann gat
elcki stilt sig um að segja við
hana:
„Viljið þér ekki eiga þennan
stól? Eg kæri mig ekkert um
hann. Kannske — móður yðar
kæmi sér vel að hafa hann? —
Eg er smeykur um“, bætti hann
við „að liljóðfærið sé ekki gott.
Það hefir dálítið hörkulegan
hljóm, en þér munuð venjast
því. Vatnið hérna fram undan
hefir sín álirif. Það gerir menn
umburðarlynda“.
Báturinn, sem flutti Grei og
fjölskyldu hans á brott sigldi
með ströndinni f>æst i stað, en
er hann lagði frá, beint undan
Garði, bárust hljómar að eyrum
— snöggir leifturhraðir ómarr,
en það var Ada, sem lék á hljóð-
færið, og Grei fanst hljómarnir
minna sig á svölur, 'sem skyndi-
lega taka til vængjanna og svifa
hátt í loft upp.
Þessir tónar — og kannske
vélarhljóðið — örvaði liann til
þess að segja konu sinni frá
þessu litla atviki, um stólinn,
og hann gerði það kæruleysis-
lega, eins og þetta væri smáatr-
iði, sem ekki skifti miklu máli.
En konan hans sagði:
„Það er ljóst, að þú liefir skil-
ið ásthug þinn eftir i Garði.“
I fyrstu særði þetta liann
djúpt, getsakirnar, háðið i á-
spkuninni — sem ekki var bor-
in fram af neinni afbrýði. En
svo fyrirvarð liann sig fyrir
hversu mikil géðshræring hans
var. Hann gat ekki gert sér
grein fyrir henni, en vissulega
var ást i liuga lians, ást sem var
eins og rós, sem elcki blómgaðist
fyrr en undir haustið.
Hann stóð kyrr um stund og
sagði svo við konu sína, en leit
i aðra átt en liún stóð:
„Eg elska hana — eins og eg
mundi elska mína eigin dóttur,
sem væri veik. — Henni mun
batna þarna.“
Húsið, rósrautt á íit og traust-
legt, var næstum horfið milli
trjánna. Að eins fimm ár voru
liðin frá þeim tíma, er Grei
hafði verið alveg sannfærður
um, að hann mundi aldrei
hverfa þaðan, ])ar sem innan
þessara veggja átti að vera heig-
ur friðarslaður tengjandi saman
sál hans og barna hans. En nú
vildi hann framar öllu koraast
á hrott og gleyma. Honam var
skapi næst að henda öllum far-
angri sínum og flulningi í vatn-
ið, til þess að honum tyndist