Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Blaðsíða 10

jþiggja boð Hjálpræðishersins, þegar
hann efndi til jólasamkvæma barna.
Þótt oft glymdu hlátrar á samkom-
unum og ekki heyrðist mannsins mál
fyrir ópum og háreysti, fór ekki hjá
því, að margt fólk snerist til fylgis
við þessa duglegu predikara. Fleiri
og fleiri komu líka upp pallinn á
samkomunum og gerðu játningu, og
vitnisburðunum í Herópinu hrað-
fjölgaði:
„Það gleður mig innilega að vera
fullviss um fyrirgefningu synda
minna, að vita, að ég er frelsuð fyrir
Jesú Krists dýrmæta blóð. Sál mín
er endurfædd fyrir náðarkraft heil-
ags anda. Halelúja! Ég vil í Jesú
nafni lifa þeim til hjálpar, sem villtir
eru.
Auðbjörg Jónsdóttir“.
En bardaginn var strangur og
stundum þurfti hugrekki í baráttunni.
Kadettinn Guðríður Ólafsdóttir segir
til dæmis í skýrslu um stríðið á ísa-
firði:
„Fyrsta sunnudag höfðum við á
isamkomu sem áður ekki svo fátt
fólk, og djöfullinn sýndi, að hann
var vel vakandi og spriklaði út öllum
öngum í fólkinu. En mér liggur við
að segja eins og bróðir Lárus, að við
hefðum gengið af honum dauðum,
hefði ekki svo margur orðið til þess
að hjálpa honum“.
X.
Kadettum, lautinöntum og majór-
um 'hraðfjölgaði, og mikill fjöldi fólks
orti sálma í gríð og ergi. En það
sálmaskáldið, sem af bar, var rithöf-
undur Sigurbjörn Sveinsson, sem
gekk Hjálpræðishernum á hönd á
fyrstu misserum hans hér. En jafnvel
svo mætur maður sem hann var, varð
að sætta sig við misjafnar móttökur,
þegar hann gekk um meðal manna
erinda Hjálpræðishersins. Einu sinni
sagði hann þessa sögu, sem er nokk-
uð lifandi mynd af því, er stundum
gerðist:
„Nýlega var ég að selja Herópið
hér í bænum. í einu húsi, þar sem
ég bauð blaðið, kom, ung stúlka til
dyra. Þegar hún sá mig, lét hún þau
orð yfir mig dynja, sem mig hryllir
við að hugsa til, slengdi síðan aftur
hurðinni og hljóp inn.
Hér er ekki allt með felldu, hugs-
aði ég, um leið og ég gekk inn og
heilsaði fólkinu. Úr hverju andliti
gat ég lesið háð og hatur.
„Hvað hef ég til saka unnið, að
Myndirnar hér að ofan eru af Sigurbirni Sveinssyni og konu hans, Hólmfríði
Hermannsdóttur. Það var mikill viðburður í Reykjavík, er þau voru gefin saman
30. ÍÚIÍ sumarið 1901 arf dróttstjóra Hjálpræðishersins, Kristjáni Bojsen, enda i
fyrsta skipti sem íslenzkt fólk efndi til svonefnds halelújabrúðkaups. Þangað gátu
allir komið, og inngangurinn kostaði 10 aura. Varð enda mjög fjölmennt, og meðal
gestanna voru „vísikonsúll Vídalín með frú slnni, frökenarnar Stephensen og
Havsteen, ásamt fjölda alþingismanna". „Að bæði brúður og brúðgumi voru upp-
örvuð til að bera vitnisburð, var svo sem sjálfsagt, og með hjartanlegri gleði
vitnuðu þau bæði um fullt frelsi ■ gegnum lambsins blóð með innilegri áherzlu,
hversu dýrðlegur hlutur guðs frelsi væri".
ég skuli mæta slíkum viðtökum’“
spurði ég.
„Ekkert. En við viljum ekki kaupa
Herópið", var svarið.
Ég talaði nú alvarlega við fólkið
og gi'átbændi það um að snúa sér
til lifandi guðs. Síðan féll ég fram
og bað: „Heilagi guð, miskunnaðu
þig yfir þetta fólk — lát það sjá,
hvað það hefur móðgað þig, svo þa®
Ieiti eftir náð“.
Nú hlupu sumir út, einhver þreif
í hár mitt og hrópaði: „Ó, Jesús“, f
háðslegum róm ....
„Ég vil ekki heyra þetta rugl“>
heyrði ég nú einhvern segja. Ég bjóst
jafnvel við, að ég myndi fá höfuð-
högg og ætlaði að líða það með þús*
undfaldri gleði . . . . “
Af svona mikilli auðmýkt gátu hiu-
ir beztu menn HjálpræðishersinS,
sem annars var oft brugðið um gor-
geir og dómgirni, talað og skxifað-
Varðveitt er líka frá þessu tíma-
bili svipmynd með spaugilegu ívafi,
þótt raunar virðist gamansemi hafa
verið víðs fjarri predikurum Hjálp"
ræðishersins. Má og vera, að þei®
hafi verið heilög alvara.
Jón Ólafsson gaf um þessar mundir
út blað, sem nefndist Nýja öldin-
Hann var enginn vinur Hjálpræðis-
hersins og skrifaði nöturlega um
hann. í langri grein haustið 1898 fer
hanh mörgum orðum um það, að alls
konar skríll laðist á hverju kvöldi að
samkomum hersins. Sumir kom1
þangað til þess að „klæmast við her;
kerlingarnar", aðrir hrindi og stjaki
hver við öðrum og unga fólkið noti
Herkastalann til stefnumóta. Stund-
um slái í bardaga, og menn komi
þaðan með blóðnasir og jafnvel glóð-
araugu, og nýlega hafi tvær konur
slegizt í fordyri, dyravörður og gest'
ur. Hafi þær hangið hvor í annars
hári, og önnur komið úr orrahríðinm
klóruð á hendi, en hin í andliti. Iðu-
lega verði að kalla lögregluna á vett
vang, en þegar hún komi, slái kyrrð
á allt, og enginn þykist hafa séð neitt-
Herfólkið vilji ekki kæra sökudólg;
ana, og er því um kennt, að það vilJ1
frekar fjölmenni og róstur en fa'
menni og spekt, því að inngangseyrir-
inn sé tíu aurar.
Þá er því lýst í greininni, hvernig
vinnukonur standi upp og vitni um
það, að heilagur andi hafi yfirskyggj
þær hálfri stundu fyrir miðaftan a
sprengidag í fyrra, og lofi frelsi sitt
frá þunga syndarinnar.
Greinin var mjög óvinsamleg HjálP
ræðishernum, og lét hann nú koma
krók á móti bragði. Litlu síðar var
ein samkoman helguð Jóni Ólafssym
— ekki til þess að úthúða honum,
heldur var þar beðið fyrir honum
heitt og innilega á marga vegu. Jóu
Ólafsson gat svo um þessa óvenju-
legu samkomu nokkru síðar og let
sem sér hefði vel líkað.
130
T í M I N N — SUNNUDAGSBLA**