Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Blaðsíða 18

sem verra var: hún fór dýpkandi og
botninn fór einnig versnandi.
En það varð að hafa það; það mátti
ekkert tefja mig við björgunarstarfið!
Og nú hélt Villa áfram og kall-
aði: — Hvað ertu að segja, á ég að
taka í færið, ef það er sterkt? — Já,
það er áreiðanlega nógu sterkt, —
alveg splunkunýtt; ég keypti það sjálf
hjá Ellingsen, daginn áður en við
fórum og reyndi að slíta það, en gat
það ekki! — Það er áreiðanlega eng-
in hætta á, að færið slitni, því að
hann er ekkert mjög þungur; ég sá
hann núna rétt áðan, — hann kom
syndandi hér um bil alveg upp í
vatnsskorpuna, en þá var eins og
hann væri orðinn dauðþreyttur og
uppgefinn — og lyppaðist bara niður
og sökk! — Og ég sé hann ekki leng-
ur,— nei, — nei, — það er nefni-
lega svo agalega djúpt hérna!
— Ó, ó! Hvernig vitskert fólk gat
talað! Eg hafði svo sem heyrt þess
getið, en aldrei heyrt vitleysing tala,
hugsaði ég og varð bæði sár og reið-
ur.
— Hættu þessu kjaftæði, Villa, þú
ert orðin kolvitlaus! — Hann hefur
alls ekki synt neitt, þvi að hann
kann ekki einu sinni sundtökin, hon-
um hefur bara skotið upp, — já, skot-
ið upp í síðasta sinn------og sokkið
svo — til botns! sagði ég.
-----Sjálfur getur þú hætt þessu
kjaftæði þínu, — þetta er ekkert fynd
ið hjá þér, þó að þú getir stundum
sagt brandara, þá er ekki þar með
sagt, að það sé hægt að hlæja að öllu,
sem þú býður manni upp á, þú ert
bara frekur og dónalegur! Hann
kunni, sko, vel að synda — áður en
hann varð svona dasaður og uppgef-
inn, greyið!
— Já, en, Villa mm, reyndu nú
með færinu, áður en hann sekkur al-
veg, — fyrir fullt og allt — Dragðu
inn, — og kastaðu þangað, sem hann
b.vrjaði að sökkva!
— Nei, annars! Bíddu, ég er alveg
að koma og þá fer ég úr stígvélun-
um og sting mér eftir honum, — það
er eina ráðið, úr því sem komið er!
-----Þegar ég steig upp á landið,
þá heyrði ég hennar gamalkunna,
dillandi hlátur, og er ég leit rann-
sakandi á hana og í augu hennar. —
þá sá ég ekkert brjálæði þar, — ekki
hið minnsta, Nei, þar var aðeins hið
vel þekkta, breiða bros, kringum
varaþykkan munn hennar og hinar
gáskafullu hláturshrukkur við augun.
— Hvernig geturðu fengið þig til
að hlæja, undir þessum kringumstæð
um, Villa? sagði ég og settist niður i
snatri til þess að fara úr bússunum.
—- Ó, það er ekki hægt, annað en að
hlæja að þér, þó að þú móðgir mann
stundum og særir, eins og þú gerðir
áðan, En þessi síðasti brandari hjá
þér; að fara úr stígvélunum og stinga
þér eftir silungnum, var alveg pen-
ingavirði. Til hvers erum við þá að
fara með stangir og allar þessar veiði-
græjur, þegar við höfum annan eins
silungaslæðara, ha, ha, ha!!
— Eftir silungnum, segir þú! Hver
heldur þú, að sé að hugsa um veiði-
skap undir þessum kringumstæðum?
Eg var kominn úr bússunum og
stóð á sokkaleistunum í grasinu og
ætlaði að fara að spyrja hana, hvar
pabbi hefði sokkið, — ákveðinn í því
að stinga mér og reyna að bjarga
honum, ef það væri þá ekki orðið of
seint, — en það var þó tilraun, —
þegar hún sneri sér allt í einu frá
mér og hljóp að stönginni og lyfti
henni upp og kallaði um leið: — Jú,
hann er á enn þá, — ég hélt, að hann
væri búinn að losa sig af, því að ég
sá stangartoppinn ekkert hreyfast, ég
hef, skal ég segja þér, alltaf fylgzt
með honum, með því að horfa ýmist
á toppinn eða tappann.
Nú var ég Kominn að hlið hennar,
— eiginlega með það fyrir augum að
þrífa af henni stöngina og------ja,
----- og hvað? —
— En þessi síðustu orð hennar, —
og sér í lagi tónninn, sem hún lagði
í setninguna og, sem ég svo oft síðan
hef heyrt hjá stangveiðimönnunum
(og þeir óafvitandi framleiða) undir
sams konar áhrifum, — stöðvuðu mig
'og breyttu í einni svipan öllu við-
horfi mínu til hinnar liðandi stundar.
Því að hver er sá, sem á annað borð
hefur einhvern tíma verið með félaga
á stangveiðum, sem ekki þekkir tón-
inn í orðunum, þegar hann heyrir fé-
laga sinn segja, eftir að hann hefur
átt í einhverju stríði með lax eða sil-
ung á stöng og hefur kannske hald-
ið, að hann væri búinn að „miss’ann",
já heyrir hann þá segja: — Jú, hann
er á! — Ha, kannastu við tóninn?!
-----Þetta var i fyrsta skipti, sem
ég heyrði þennan tón og samstundis
vissi ég, hvað hann merkti: Villa var,
sem sagt, alls ekki brjáluð, og hún
var heldur ekki í neinum björgunar-
hugleiðingum. Nei, hvorugt!
En hún var á stangarveiðum og í —
— veiðihug!
-----Það var greinilegt, að enginn
var að drukkna hér; ekki einu sinni
silungurinn, sem nú synti um og var
að sjá hinn sprækasti!
Það var sem þungu fargi væri af
mér létt, er ég fór að átta mig á hlut-
unum, en til frekara öryggis og með
eins eðlilegri rödd og ég gat, spurði
ég Villu: — Heyrðu, Villa, hvar —
hvar er pabbi-------og Geiri?
— Ha, veiztu það ekki? — Hefurðu
ekki séð þá, þarna undir melnum
eða hólnum, eða hvað það nú er, þeir
hafa allan tímann verið þar, og ég
hugsa, að þeir standi í honum grjót-
nógum. — En það gerum við nú líka,
— við erum bara rétt að byrja, —
heldurðu það ekki?
Hún benti í áttina að lítilli hæð,
sem gekk fram að vatninu töluvert
langt í burtu, og sá ég þá greinilega
þar! — Já, já, — báða!
Og samstundis hurfu allir skuggar
burt úr veröldinni; hún ljómaði hrein
og skær í hvítu heiðarsólskininu og
mér fannst svo undursamlegá gott að
lifa og vera til, — þvi að nú voru
líka allir til, — já, allir voru til, sem
einhvers virði var að lifa fyrir.----
Og þá, allt í einu, fór hjólið —
veiðihjólið að marra: fyrst hægt. en
svo tók það töluverðan =pretí o,g þagn
aði svo snögglega!
— Ó, ó, — almáttugur minn! Aga-
lega er-hann sterkur. Hann strikar, —
strikar! — Ó, hvað á ég að gera!?
Hjálp! Hjálpaðu mér, góði Guð og
Gummi minn! hrópaði Villa, sýnilega
skelkuð og leit bænaraugum til mín.
— Eg! — Átti ég að hjálpa henni?
Var hún í raun og veru að biðja mig
B«?isif%
JZKrKHSQtj
138
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ