Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Blaðsíða 19

um hjálp, mig, sem ekkert kunni á
þessi veiðitæki þeirra; var eiginlega
sárgramur við „mína“ veiðistöng, já,
og helzt allar stangir!
Veiðihjólið tók aftur smá sprett og
Villa, sem hélt stönginni þannig að
toppurinn nam við vatnsyfirborðið,
fór að veina og æpa. — Ö, ó, — æ,
ég ræð ekkert við’ann, þetta er svaka
bolti! Ó, hérna, Gummi, taktu við
þessu, elskan!
— í hendingskasti fór ég yfir það
í huga mínum, hvað ég gæti yfirleitt
gert og hvað ég kynni í þessum sök-
um. — Fyrst í stað var hugur minn
algjörlega tómur — auður!
Eg stóð á sokkaleistunum þarna á
vatnsbakkanum og tvísteig í grasinu
og starði á veiðihjólið, og vissi ekki
hvort heldur ég óskaði þess, að það
færi af stað, — eða stæði kyrrt! —
Sem ég stend og einblíni á hjólið,
hreyfingarlaust, finnst mér ég sjái
þar mynd, sem fyrst í stað er dauf
og óregluleg, en skýrist svo snögg-
lega.
-----Eg er smástrákur, 8 ára og ég
hafði stolizt til að fara niður á Kvöld-
úlfsbryggju með félaga mínum jafn-
gömlum. Við vissum, að stóru strák-
arnir voru þar að veiða og við fórum
í humátt á eftir þeim. Að vísu vorum
við dálítið smeykir við þá, — stund-
um, því að þeir áttu það til að reka
okkur með harðri hendi heim. En
stundum var stóri bróðir góður og þá
var auðvelt og gott að vera á bryggj-
unni, þá var öryggi og vernd hjá hon-
um og áhyggjur allar og ábyrgð
hvíldu á hans herðum. Þá var leikur
einn að vera til!
— Og nú vorum við veiðifélagamir
með færin okkar, snæri vafin utan
um spýtu og öngul — alvöruöngul,
— hnýttan á endann!
Er við nálgumst „veiðistaðinn", tek
ur félagi minn í peysuermina mína
og segir:
— Sérðu, hver er að veiða þarna?
og bendir niður á bryggjuna. — A—a
Sæmi bróðir, segi ég og stanza augna-
blik.
— Komum bara, segi ég, og við
höldum áfram niður á bryggju og
stönzum ofarlega á henni, sem lengst
í burtu frá Sæma bróður, sem er allra
fremst á bryggjuhausnum, ásamt
tveimur öðrum. — En sem við stönd-
um hljóðir og rekjum færin okkar of
an af spýtunum og látum sem minnst
á okkur bera, heyrðum við, að það
er kallað: — Halló, litlu guttar, hvað
eruð þið að sniglast niður á bryggju
núna í leyfisleysi?
Við þekkjum strax röddina og litlu
hjörtun taka smákipp niður á við!
En svo bætir Sæmi bróðir við: —
Verið þið þarna kyrrir, og farið ekki
neðar. — Og enn könnumst við við
tóninn og hjörtun okkar litlu komast
aftur á sinn venjulega stað, því að
það er nefnilega ekki „heimreku-
tónn“ í honum núna! Húrra!
— Á bryggjunni eru um það bil 12
til 14 strákar og það er hrópað og
kallað, skrafað og hlegið.
Það er sem sé með meira móti æs-
andi og spennandi núna fyrir okkur
litlu guttana! —
— Nú gellur við glymjandi hlátur
hjá einum, og fleiri taka til að hlæja,
og svo er allt í einu kallað: — Kemur
þessi skrítni kall með bambusstöng-
ina, sem var hérna um daginn og
veiddi stóra þyrsklinginn!
— Kallinn þrammaði niður bryggj-
una og alla leið út á „hausinn“, þar
sem Sæmi bróðir og hinir 2 voru.
Þar fór hann strax að veiða með
stönginni sinni. — Gapandi og undr-
andi horfðum við, minnstu veiðimenn
irnir, á hann og allar hans tilfæring-
ar með þetta skrítna veiðitæki sitt.
En það undarlega skeði, að honum
gekk ekkert betur að veiða en stóru
strákunum á bryggjunni, og það leið
góð stund, þar til hann veiddi fyrsta
fiskinn, en hann var töluvert stærri
en fiskarnir strákanna, en þeir voru
líka búnir að fá 2 eða 3, áður en
hann fékk sinn.
Við komu karlsins minnkaði veiði-
áhugi okkar félaganna, en í staðinn
fylgdumst við vel með honum. Við sá-
um því og heyrðum, er slysið henti
hann!
Það skeði, er hann var að „þreyta"
eins og hann kallaði það, 4. fiskinn.
Hann var kátur og hafði hátt, talaði
við fiskinn eins og hann væri maður
og skildi og heyrði til hans. Hann hélt
stönginni beint út frá maganum á sér
og gekk til og frá um bryggjuhausinn,
eftir því hvert fiskurinn synti.
Allt í einu dettur hann kylliflatur
á bryggjuna; hefur sennilega runnið
til á slorinu, — og hljóðaði hátt. Okk-
ur virtist hann reyna að standa upp,
en hann gat það ekki, — og aftur
hljóðaði hann!
— Ó, ó. Ég get ekki staðið upp, ég
er meiddur, slasaður, get ekki staðið
í fótinn. Æ-æ! Nei, — get það ekki!
veinaði hann bröltandi á bryggjunni.
— Strákar mínir, — þið verðið að
hjálpa mér, ég er máttlaus. Hérna,
takið þið að minnsta kosti við stöng-
inni og reynið þið að koma fiskinum
á land. Æ-æ, — þetta er vænn fiskur!
Hérna, greyin mín, takið þið nú við
henni!
Hann rétti stöngina að stóru strák-
unum, en þeir stóðu hreyfingarlausir
allir þrír og gláptu bara á karlinn.
— Ilvað er þetta? Á ég að trúa því,
að þið viljið ekki hjálpa gömlum
manni, sem liggur slasaður við fætur
ykkar? Nei, því trúi ég alls ekki! —
Héma!
Loksins gekk einn þeúTa fram og
tók við útréttri stönginni gamla
mannsins, lyfti henni upp og hélt
fram af bryggjunni alveg eins og væri
hann þaulvanur slíku áhaldi, — já,
og hann fór meira að segja að eiga við
hjólið, sem áfast var stönginni og vatt
inn á það! Og sá, sem þetta þrekvirki
vann frammi fyrir rannsakandi augum
allra viðstaddra, var enginn annar en
— stóri bróðir minn, já, Sæmi bróðir!
— Sá er kaldur núna, hann Sæmi
bróðir þinn, sagði veiðifélagi minn.
Ég var honum algjörlega sammála og
ég tókst allur á loft af monti yfir því,
að það skyldi vera bróðir minn, sem
nú var orðinn aðalmaðurinn á bryggj-
unni!-------En hvað var þetta? Gat
það verið, að hann ætti í einhverjum
vanda með stöngina? Jú, það var eitt-
hvað að hjá honum; ég held að það
hafi verið hjólið eða eitthvað í kring-
um það, því að hann beygði sig yfir
það og baksaði eitthvað við það taut-
andi og bölvandi þar til hann labbaði
aftur á bak, spottakorn upp bryggj-
una og lagði þar i snatri stöngina nið-
ur og hljóp fram fyrir toppinn á henni
og þreif upp línuna, sem fiskurinn
hékk enn þá á, og sagði og sneri sér
að þeim gamla:
. — Þetta er ónýtt og ryðgað skran,
þessi hjólgarmur þinn; allt að detta
í sundur og stendur á sér af ryði og
skít, maður! — Smurningsleysi! Eg
hef það bara eins og við erum vamr
hér á bryggjunni. gamli minn, svona
— sko! — En þetta er stærðar
slcepna; golþorskur!
Og svo dró hann fiskinn og tosaði
honum smátt og smátt nær, með
gömlu Kvöldúlfsbryggjuaðferðinni, —
og hélt áfram að vera het.ia dagsins!
Ég starði alltaf á hjólið hennar
Villu meðan myndin — sýnin— leið
mér fyrir sjónir, en nú fannst mér
hún dofna hægt og hægt.-------Og nú,
— það tók allt í einu dálitinn sprett,
— og sýnin hvarf mér snögglega.
Þá leit ég á Villu, en hún hafði víst
eitthvað verið að segja við rnig — en
ég ekki veitt því athygli, — því að
hún einblíndi á mig og sagði:
— Jæja, ætlar þú ekki að anza mér?
Ósköp þarftu að hugsa þig lengi um,
drengur!
En ég var ekkert að hugsa, —
þurfti ekkert að hugsa, því að það var
eins og hvíslað væri að mér: Já, góði!
Gríptu nú tækifærið! Nú getur þú
kannske orðið hetja dagsins eins og
Sæmi um árið!
Er ekki Villa líkt á sig komin og
karlinn þá, — og ert þú ekki í sömu
aðstöðu og bróðir þinn var? Jú, skilj-
anlega, — ég sá þetta allt fyrir mér,
og það var ekkert um annað að gera,
því að Villa gat ekki meira, ég varð
að sýna, að ég væri maður með mönn-
um og koma vinkonu minni til hjálp-
ar þegar hún var hjálparþurfi!
Ég kunni þó allavega gömlu aðferð-
ina frá Kvöldúlfsbryggjunni, og þó að
við værum hér í raun og veru á
stangarveiðum, þá gaf ég skít í það,
T I M I þJ N — SUNNUDAGSBLAÐ
139