Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Blaðsíða 17

Kveldúifs-
bryggju
aðferðin
Saga efíir
Guðmund Sigurðsson
— Kallaðu hærra, Villa, — ég
heyri svo iila til þín fyrir lækjarbun-
unni, sem fellur hérna rétt fyrir aft-
an mig ofan í vatnið, — galaði ég.
— Já, já, — tappinn minn er horf-
inn, — sokkinn á bólakaf. — Ó, Jesús
minn, almáttugur! — Eg sé hann
ekki; hann er horfinn, — hrópaði
iiún örvæntingarfullt.
— Ha, — hver er horfinn? lirópaði
ég og skildi ekki neitt í neinu, —
og leit allt í kringum okkur, en sá auð
vitað ekki -neitt, því að hann var jú
farinn, — en hver var þessi hann, sem
virtist horfinn svo skyndilega?
Hún hljóp til og frá á vatnsbakk-
anum og lét undarlegum látum; ýiúist
hoppaði upp og fórnaði höndum. —
eða beygði sig í hnjáliðunum og ?<at-
aði og benti — og starði, að mér
sýndist, alltaf út á vatnið.-
Eg varð um stund orðlaus af undr-
un. Hver andskotinn gekk eiginlega
á fyrir henni ViHu? Var hún hreint
og beint að tapa sér, eða hvað? Ha!
— Ellegar var einhver að ?■.-..
Ja, það gat svo sem vel verið, að ein-
hver væri að drukkna! En hver? —
Nei! — og þó! — Það var ekki nema
um í>á tvo að ræða. — Ó, Drottinn!!
— Pabbi, pabbi! kallaði ég í ör-
væntingu.
— Já, já, hann er kominn á bóla-
kaf! — Sokkinn! tappi, — tappi! —
Honum skaut upp rétt áðan og þá sá
ég hann allan snöggvast, — og núna
sé ég hann aftur! — Þetta er agalega
spennó, ég verð að setjast niður og
fá mér að reykja, — það róar taug-
arnar, á meðan maður bíður eftir því
að hann drepist!
— Almáttugur, góði Guð! Hjálpaðu
mér! Villa mín er orðin snarbrjáluð,
og pabbi minn að drukkna! —
— Kominn á bólakaf! Sokkinn!
Pabbi, pabbi! sagði hún, hoppar og
patar og sezt svo niður og fær sér
„smók“ og ætlar að bíða, unz hann
drepst!
— Það var sjáanlega enginn vafi
ó því, að hún var búin að missa vitið.
— Það greip mig einhvers konar
vanmáttarkennd eða hræðsla, mér
fannst ég vera svo einn og yfirgef-
inn og lítils megnugur, þar sem ég
stóð með nýju veiðistöngina í hönd-
unum og starði yfir litlu víkina til
Villu. Hún var nú setzt niður og var
að kveikja sér í sígarettu, í mestu ró-
tegheitum.
Eg ætlaði að segja eitthvað, en
hætti við það, því að mér fannst þýð-
ingarlaust að tala við brjálaða mann-
eskju.
Þess í stað ætlaði ég að hlaupa af
stað yfir til hennar og reyna að
bjarga pabba mínum, sem ég vissi, að
var ósyndur og var að drukknun kom
inn, og þar sem ég var vel syndur
fannst mér ég hafa smávon. En þeg-
ar ég athugaði, að ég stóð á steini úti
í vatni, þá kom á mig hik og um læri
mín og hné fór titringur eða skjálfti
og aftur fannst mér ég ekkert geta
gert; ég var svo einn og vanmáttug-
ur! Ó! — Hvers vegna kom enginn til
að hjálpa mér? — Hvar var Geiri?
Eg harkaði þó af mér, því að engan
tíma mátti missa, sekúndurnar liðu
óðfluga — og án umhugsunar æddi ég
fram af steininum og út í vatnið og
óð þvert yfir víkina í áttina til Villu
og pabba!
Sem betur fór var vatnið í vikinni
ekki djúpt; víðast hvar ekki dýpra en
upp að hnjám, en samt fannst mér ég
ekkert komast áfram, og þegar ég leit
til Villu, er ég var um það bil í miðri
víkinni, og sá, að hún sat enn þá og
reykti, varð ég öskureiður yfir þess-
um ægilegu rólegheitum á manneskj-
unni og æpti til hennar í vonzkutón:
— Sittu ekki svona manneskja. Við
megum engan tíma missa, gerðu eitt-
hvað, — já, bara eitthvað. — Notaðu,
— notaðu færið, — já — auðvitað fær
ið, — manneskja!! Það getur vel kom-
ið að notum, ef það er almennilegt —
Er það ekki sterkt, Villa?
í gegnum skvettu- og gusuganginn í
mér úti í miðri víkinni, heyrði ég
hana kalla:
— Agalega ertu spenntur, Gummi
minn, — þú ert bara æstur, en það
er svo sem ekkert óeðlilegt, ég er
það auðvitað líka, því að þetta er nú
í fyrsta skipti og vonandi ekki það
síðasta, sem við lendum í slíku.
— Drottinn minn! — Hún er þá
ekkert að lagast, ég hélt, að það
mundi brá af henni við það, að hún
settist niður og hvíidi sig, hugsaði
ég. — Og vonandi ekki í síðasta
sinn, — segir hún!
— Almáttugur Guð! — Hvar ertu
nú, með alla þína gæzku?
Finnst þér ég kannske eklu eiga
bágt eða hvað? — Hví leggur þú þessi
ósköp á mig einan, hér uppi á miðri
heiði?
Pabbi minn að-drukkna og Villa
mín orðin kolvitlaus. — Það er að
vísu ofur skiljanlegt með hana, —
að verða að horfa upp á slíkan hörm-
unaratburð. — Já, hún hefur ávallt
veikgeðja verið, og margur hefur
minna þurft til en þessi ósköp!
-----Ó! Guð minn góður! — Þú
verður að hjálpa mér núna, — bara
núna í þetta eina skipti!!-----
— Við þessar hugleiðingar og bæn
mína óx mér greinilega þrek og á-
ræði. — Eg göslaði af fullum krafti
yfir víkina, sem leyndi töluvert á
sér; hún var mun breiðari heldur en
ég reiknaði með í fyrstu; já, og það
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
137