Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 4
I „VIÐ KEPPTUM UM LÚÐ-
I UNA, GVENDUR OG ÉG”
^------------- - - - ■—————
ÓLAFUR EINARSSON frá Háholtl við netin sín. (Ljósm.: TÍMINN-RE).
— „Ég get varla talað við þig. Ég
er nýbúinn að fá tennur og allur
bólgiifn í kjaftinum. Svo svaf ég ekk-
ert í morgun. Ég gleymdi útvarpinu
á, og þeir voru að jarða einhvern
rétt við eyrað á mér“.
Ólafur sezt upp í fletinu — Reyk-
víkingur í húð og hár — sjóari fram
í fingurgóma. Allt umhverfis hann
eru net og snæri, lóðir og nál-
ar. Þetta er hans netaverkstæði —
eins og hann kallar það— en svefn-
hús og kokkhús um leið. Orgelið
stendur við rúmgaflinn, gamalt og
lúið. Gítarinn hangir uppi á vegg —
með tveim strengjum; í þessari
„hljómlistarhöll" er sennilega ekki
spilað lengur, en orgelið og gítarinn
vitna um forna frægð.
Hann var þrettán ára, þegar hann
fór á sjóinn fyrst — á kútter. Það
var algengt, að menn færu þá um
fermingaraidur á sjóinn. Heimilin
matarlaus, skrimtu einhvern veginn
af veturinn, tóku út hjá útgerðar-
manninum upp i væntanleg afla-
brögð. Ekkert handtak að hafa í
landi á veturna. Pólk varð að lifa af
því, sem sjómennirnir í fjölskyld-
uinni, faðirinn, synirnir, öfluðu á
vertíð og sumarfiskveiðum. „Það var
ljóta lííið á þessum kútterum_ Þetta
voru manndrápskollur og alltaf að
farast. En maður hafði það gott á
þeim. Sá hafði bezt, sem mest dró.
Það hefur aldi-ei neinn botnað í því,
'hvers vegna einn dregur meira en
annar. Það er leyndardómur. Já,
maður fékk soðningu kvölds og
morgna, en sætsúpu á sunnudögum.
Rúgbrauð alla vikuna."
Það varð alltaí að halda hjó á þess-
um kútterum, og þá gerðust illviðri
rnikil eins og nú. Öldurnar gleyptu
etundum kútterana og skiluðu engu
aftur. En þær náðu ekki í Ólaf. Hann
flakkaði um sjóinn, þrettán ára,
fjórtán, fimimtán, sextán . . . og þar
fram al.lar götur, þar til hann situr
hérna í fletinu sjötíu og íjögurra
ára, og það bi-akar stundum í liða-
mótum hans, þótt hann sé hraustur
og vaki í hvalbátunum á næturna,
þar sem þeir liggja við Ægisgarð:
„Ég lærði að spila á gítar og harm-
óniku og allan andskotann, þegar ég
var ungur. Ég dansaði eins og óður
væri og spilaði á böllum á ísafirði
og hérna. Þá dönsuðu allir fram undir
morgun. Það var ekkert annað hægt
að gera sér til skemmtunaj’. En mað-
ur fór ekki heim með stúlkunum og
kyssti þær í dyrunum. Maður var svo
feiminn." —
Hann var í ellefu ár á mótorbát-
unum frá ísafirði. Þeir reru í skamm
degismyrkrinu og sóttu fiskinn langt,
oft undir Jökul um lokin. „Það var
ekkert betra á þeim en kútterunum
og verra, þegar fiskaðist, ekkert sofið
fyrr en búið var að fylla bátinn. Við
urðum að beita allar lóðir áður en
við fórum á sjó, við bæði beittum
SjémaSur segir af kynnum sínum af hafinu og siglingunni um lífsins sjó.
340
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ