Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 8

skjálfa við lilhugsunina um það, Mér
leiö svo illa, að ég óskaði þess, að
ég hci'i myrt hana og hent henr.i út
um gluggann eimhvers staðar á leið-
inni.
Ég fann, að hún stóð í dyrunum
og horfði á mig. Ég hélt áfram að
lesa, og svipur minn virtist svo fjarri
stað og stund, að ég hefði getað lei'kið
á sjálfan heimsmeistarann í póker.
Eftir andartak myndi hún segja, að
ég væri fífl. Segðu það bara hugsaði
ég og ætlaði ekki að geta setig á mér
lengur, og þá er það búið . . . en ég
hef tvisvar orðið fyrir tundurskeyti
og auk þess fengið heiðursmerki fyr-
ir hetjudáð. Reyndar fékk ég líka
tvö hundruð krónur fyrir þessa hetju-
dáð, og það var það bezta. Ég hafði
á tilfinningunni, að margur fengi
heiðursmerki fyrir lítið, þegar ég
hafði verið að drepast úr lungna-
bólgu, eftir að hafa steypt mér á eftir
stráknum í Norðursjóinn. Þetta var
að vetrarlagi, úff, það var nú meiri
kuldinn.
Ætlaði hún aldrei að hafa sig af
stað? Þá sagði hún hátt og greinilega:
— Vertu sæll og þaklra þér fyrir
samfylgdina.
Ég get fullvissað þig um það, að ég
skrapp snöggvast niður til undir-
heima og rak höfuðið þar í neðsta
gólf; og þá sagði ég líka:
— Vertu sæl.
Ég komst út úr þessari djöfuls lest
og fór beint á veitingahús. Ég hafði
ekkert þarfara að gera, því að ég
var að bíða eftir skipi.
Ég sat þarna á kaffihúsinu og lét
fara vel um mig. Hættan var liðin
hjá, og nú gat ég hugsað um hana í
ró og næði. Ég sá fram á, að það
yrði langt þangað til ég hætti að
hugsa um hana. Þegar ég hafði borð-
áð og drukkið, gekk ég út í borgina
og hélt áfram að hugsa um hana.
Það var vor, rétt eins og núna, ég leit
á stúlkurnar, og mér fannst hún vera
'i þeim öllum. Ef ég bara hefði verið
eins og svo margir aðrir . . .
Hann hló hæversklega. — Þú veizt,
að ég er ekki þannig. En ef ég hefði
verið þannig, hefði ég örugglega farið
eitthvað að daðra við einhverja
þeirra stúlkna, sem blómlegastar
voru þetta vorið. Allar stúlkur eru
fallegar á vorin, eða þegar þær eru
ástfangnar. Og svo þegar ,þær eru ást-
fangnar á vorin . . . nei, ég gekk bara
um borgina og tók mér ekleert fyrir
hendur, ég var saddur og ánægður
og í sérlega léttu skapi eftir tvo
sjússa, og ég var búinn að fá góða
atvinnu og það var vor . . .
Svo vildi það til, að ég gekk fram
hjá gistihúsi einu og leit af tilviljun
upp eftir framhlið þess. Þar var hon-
gluggi, sem gluggatjöldunum var
cyndilega svipt frá með dálitlum
ímelli; önnur hæð. Ég leit upp í
Þóroddur Guðmundsson:
VÍSUR UM VORIÐ
Sjá, Ijóma slœr á útnes, dal og ögur.
Þar ilmar jör&, sem jyrrum blóm ei greru,
um Klýir dagar heim úr suffri sneru.
í hilling rís mörg eyja grœn og fögur.
Hve mannleg brjóst af Ijósi auðug eru,
fyrst enn þá gerast heillavœnar sögur.
Mót sólu, geislar bœði loft og lögur,
og landið skín í bjarma, nýrrar veru.
Við gróður þann min gœfa bundin er,
það gleym mér ei, sem þrána dreymdi forðum,
að bezt og fegurst gœti lifið léð.
Sú jurt er blómguð. Drottinn dýrð sé þér,
sem dauðlegt blessar allt með vorsins orðum.
Nú hef ég loksins hjálprœði þitt séð.
gluggann. Ég get fullyrt það, sem
ég stend hérna, að einmitt svona er
að sjá sjóslönguna. Þarna stóð stúlk-
an úr lestinni og var að bursta fal-
lega hárið sitt.
Haraldur leit upp í græna laufið
fyrir ofan höfuð okkar, dreyminn til
augnanna, og sagði ekki meira.
Ég beið um stund. Hann hélt bara
áfram að horfa upp í trén. Ég leit
líka upp. Kannski sæti þar páfagauk-
ur. Þess háttar hefur maður séð fyrr.
Einu sinni hafði ég setið og beðið
eftir mahni við Austurbrautina. Þá
hafði líka setið þar gamáll maður,
sem hallaði höfðinu aftur á bak og
starði upp í tréð yfir bekknum. Þann-
ig hafði hann setið, þar til ég hafði
líka litið upp i tréð. Þar sat þá páfa-
gaukur, stór og lítt snyrtilegur.
Ég stóð við hliðina á Haraldi Moe-
stue og hallaði höfðinu aftur á bak.
En það voru engin merki um páfa-
gauk sjáanleg.
— Á vorin er hér einkar viðkunn-
anlegt og skemmtilegt sagði Harald-
ur og setti höfðuðið aftur í venjulega
stellingu. En nú verð ég að kveðja
þig. Þarna kemur konan mín.
Hann gekk hratt yfir götuna. Þar
stóð kona með tvö rauðhærð börn
og veifaði til hans. Hún var há og
mjóslegin, sem sagt fallega vaxin,
og berhöfðuð. Golan ýfði upp
klippt hár b»«nar. Það var rautt sem
blóð.
Bfor.i Teitsson þýddi.
LESANDI GÓÐUR! Ef
þér hafið lifaíí sögulega
og óvenjulega atburði,
sem yíur dytti í hug
aí færa í Ietur ein-
hverja kvöldstund, á
slíkt efni hvérgi betur
heima en í Sunnudags-
blaÖi Tímans. Þar
munu slíkar frásagnir
varbveitast um aldur
og ævi. Þúsundir
manna halda blaÖinu
saman, og meÖ tíman-
um verður þaÖ dýr-
mætt safnrit.
344
1ÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ