Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 7

ckkert borSað nýlega, Sfvo að ég
keypti mér smurt brauð og pilsner á
stöðinni, o-g hélt á þessum martföng-
um, þegar ég stökk upp í lestina. Þar
rakst ég á tóma-n klefa, en það kom
þangað inn stúlka rétt á eftir mér.
Ég rétt leit á hana, áður en ég fór
að koma mér fyrir í öðru horninu
við gluggann. Hún settist hinum meg-
in, við dyrnar.
Þú veizt, hvernig maður fer að,
þegar rnaður kemur inn í klefa. Ég
strauk rykið af bekknum með vasa-
klútnum mínum og skorðaði flösk-
una á milli hnjáa mér. Svo lagði ég
smurða brauðið á dagblaðið, þannig
að ég gat lesið um leið. Vindlarnir
höfðu verið í töskunni, en ég hafði
tekið einn upp áður en ég settist og
látið bak við eyrað.
Þegar ég var búinn að hreiðra
þarna vel um mig, leit ég nánar á
stúlkuna og varð dálítið undrandi.
Það var lí'kast því, að hún hlægi, en
þó aðeins með hluta andlitsins, og ég
gat með engu móti fundið út með
hvaða hluta þess hún hló. Hún hafði
lagt annan fótinn yfir hinn. Kjól-
arnir voru að vísu eklci jafn stuttir
og 1920. Heyrðu mig, um 1920 höfðu
þær allra snotrustu hnjákolla, ekki
satt? En sérlega síðir voru þeir held-
ur ekki orðnir. Og kjóllinn var erma-
laus. Langir, naktir handleggir, þú
skilur, og afarlangir fótleggir og á
fótunum hafði hún litla skó. Þetta
var eins og að horfa á fæturna á
folaldi. Mér fór að verða órótt. Og
ég sá í græn augu, sem ég varð á
svipstundu skotinn í. Á höfðinu hafði
hún dálítinn topp af bári, sem var
enn þá rauðara en mitt, hvort sem
þú trúir mér eða ekki. Já, segðu mig
Ijúga, en ég roðnaði, þegar hún leit
á mig. Nei, nei, nú gleymdi ég því,
sem verst var af öllu saman. Það
voru sex ör eftir bólusetningar á
upphandlegg hennar, tvö og tvö sam-
an, og þau fóru henni alveg sérsta];
lega vel. Ég hafði aðeins horft andar-
tak á hana, en þessi ör svifu mér
stöðugt fyrir hugskotssjónum. Þau
voru ’Svo fölhvit og falleg með ljós-
leitum dún í kring, þrenn vingjarn-
leg augu, sem voru mér á einhvern
hátt æðri. Sex lítil og sakleysisleg
lævirkjaegg í þessu líka yndislega
hreiðri. Ég varð að líta á þau aftur.
En í sama vetfangi sneri hún höfð-
inu til, og ég sá hnakka hennar. Þá
kom vatn fram í munninn á mér, og
ég fann lykt af steiktri lifur, sem er
bezti matur, sem ég hef smakkað.
Hún hafði dásamlegasta hnakka á
jarðriki.
Ég skal lýsa honum fyrir þér. Það
var alveg þráðbein lína frá efstu brún
hnakkans og niður á bak, rétt eins
og á hnefaleikamanni, og þetta kom
mér einhvern veginn svo á óvart,,
þú skilur kannski, að ég varð að snúo
mér undan, eirt og eitthvað stæði i
mér, til þess einfakllega að skella
ekki upp úr.' Þetta kom dálítið ein-
kennilega út, því að það var ekkert
hlátursefni sjáanlegt, svo að ef ég
hefði hlegið, hefði hún eflaust tekið
í neyðarhemilinn.
En þarna sat ég nú,_ og það var
hreint ekkert þægilegt. Ég ha-fði ekki
lyst á matnum, og ég botnaði ekkert
í því, sem í blaðinu stóð, því að ég
vissi, að nú var hún að virða m:-
fyrir sér í ró og nr-ði. Verst af öllu
var. að ég fann, að hún hugsaði alveg
það sama og ég: Guð minn góður, en
það hor.
Nei, það er ekki heppilegt að vera
rauðhærður. Ég þekkti einu sinni
rauðhærðan náunga, sem lét lita á
sér hárið, en þag hefur líklega eitt-
hvað verið að litarefninu, því að hár-
ið á honum varð Ijósgrænt.
Ég hafði sem sagt enga' ánægju af
matnum, og er ég þó mesti matmaður.
Ég sat þarna og hugsaði með mér,
að ég liti örugglega út fyrir að vera
óvenju heimskur. Og vindillinn! Þú
veizt hvernig vindill er. Maður verð-
ur að veita honum athygli sina ó
skerta. Hann krefst kyrrðar, maga-
fylli, óminnis, hreinnar samvizku.
Ekkert er jafn viðkvæmt, og ef eitt-
hvað væri, væri það sennilega hita
mælir. En nú var þessi vindill orð-
inn eitthvað svo fáránlegur, bara
ströngull af visnum blöðum, og ég
sat þarna grafalvarlegur og reyndi
að halda lifandi í honum.
Samt vissi ég, að ég hafði fulla
stjórn á mér, bað hafði ekki mistek-
izt, nema þegar ég hafði snúið mér
undan vegna hláturkastsins. Ég
horfði lí'ka andartak beint í augu
henni, rétt eins og ég hefði vanið mig
á að virða fyrir mér kvenfólk með
stökustu ró.
Því næst tókst mér að sitja kyrr
og lesa lengi, kannski f klukkutíma.
Ég hafði keypt mér skáldsögu, og
sökkti mér niður í hana á hinn eðli
legasta hátt. Það er annars rétt, úr
því að við erum farnir að ræða um
skáldsögur ,að ég las einu sinni eina
eftir þig. Það var dæmalaus þvæ'-
_ um eitthvert stúlkutetur, sem hafði
stolið gullpeningi og svo hafi hún samt
hvernig sem á því stóð, alls ekki
stolið honurn. Það hefðirðu getað
sagt strax.
— Fyrirgefðu, en þá bók skrifaðí
ég nú víst eltki,
— Það var eitthvert dæmalaust
kjaftæði, þú skalt ekki reyna að bera
á móti því. En ég var þarna með
hana, stúlkuna. Það komu ekki fleiri
inn f klefann . og þarna sátum við.
Og svo varð ég allt í einu gripinn
hræðslu. Var hægt að sitja svona í
návist annarrar manneskju klukku-
tímum saman án þess að segja, að
það væri gott veður, eða til dæm-
is, að það væri vlst rigning? Átti
maður að sfkýra frá, hvert maður
væri að fara, eða átti ég að spyrja,
hvort henni þætti verra, að ég reykti?
Það gerði hún nú reyndar sjálf, svo
að það gat ekki verið hættulegt. Ég
hugsaði lílka um það, hvort ekki væri
kurteislegt að bjóða henni eldspýt-
ur. Það var alls ékki til að reyna
neitt að kynnast henni, heldur til að
sýiia, að ég væri kurteis. Já, þú gætir
það sjálfsagt, ég sé, að þá ert orðinn
svo mikið menntaður. En ég hef
alltaf haldið mig frá öllu svoleiðis.
Auðvitað hef ég kynnzt ýmsum. en
þá'ð er samt dálítið annað. Nú er ég
búinn að vera stýrimaður í ellefu ár.
og fólk myndi sjálfsagt halda, að- ég
hefði séð mikið af heiminum. og það
hef ég reyndar gert, en þetta með
framkomuna er nokkuð, sem ég hef
aldrei verið alveg öruggur á. Það er
einhvern veginn svo, að sjómaður-
inn veit mi'klu betur, hvað hann á að
gera, þegar eitthvað er að á sjónum
eða léttadrengurinn þarf að fá ráðn-
ingu. Það er reyndar alveg eins og
maður sé allt af hinn öruggasti með
sig gagnvart tilverunni, en samt er
öðru nær. Ég er í raun og veru ekki
öruggari með mig en kálfur. sem á
að fara að hengja. Reyndar eru kálf-
ar víst aldrei hengdir, en þú skilur.
Og nú varð að finna lausn. Vanda-
málið blasti æ betur við í allri sinni
stærð. Beið hún þess, að ég segði eitt
hvað? Hafði hún eiginlega nokkurn
rétt til að bíða eftir því? Eða væri
það hámark mannlegrar kurteisi,
ef ég þegði? Fannst henni, að ég
væri stakur skynsemdarmaður, en
bara laus við að vera fríður í útliti?
Eða var ég kannski bæði vitlaus og
ljótur?
Guð minn góður, hvað átti ,ég að
gera? Og svo skammaðist ég mírf
fyrir að vera rauðhærður. Það hlaut
vissulega að virðast allt að því
frekjulegt. Eða móðgandi? Kannski
hún héldi, að ég hefði gert þetta af
ásettu ráði? Skyldi hún, eins og ég,
hafa reynt að ímynda sér. að rautt
hátt væri fallegt? Eftir að hafa séð
mitt, gæti hún ómögulega ímyndað
sér það lengur. Þarna hafði ég af-
hjúpað sjálfsblekkingu hennar. Já,
ég veit vel, hvernig það er að þurfa
alltaf að burðast með þetta rauða
hár. Þarna i lestinni komst ég líka
að raun um, hvernig manni, sem
stamar, verður innanbrjósts við að
rekast á mann, sem stamar meira en
hann.
Ég get sagt þér, að þegar við
komum til Osló, var ég enn niður-
sokkinn í skáldsöguna. Og ég sat
lcyrr. Hún tók dótið sitt saman, en
ég sat kyrr og la-s í ákafa. Mér datt
í hug, að kannski ætti ég að kasta
á hana kveðju undir svona kring-
umstæðum, og ég fór blátt áfram að
T í M I N N — SUNNUOAGSBL AÐ
343