Tíminn Sunnudagsblað - 04.09.1966, Blaðsíða 5

Um borð í Vesturleiðum kynntist
ég hjónum frá Sandavogi. Þegar kom
til Vestmanna, varð ég þessum hjón-
um samferða af skipsfjöl, og vísuðu
þau mér á gistihúsið, þar sem ég fékk
mér hressingu. Þá var klukkan fjög-
ur, og hafði ég því tvo tíma til um-
ráða, því að klukkan sex ætlaði ég
að fara með áætlunarbíl til Þórshafn-
Þegar haldið yar frá Miðvogi, var
siglt mjög næFri'' björgunum, og sást
því mjög vel^ Tröllkonufingur, eitt
mesta náttúruimdur Færeyja. Er þQtta
geysihgr drangur, sem rís utan í fjall
inu. Niður við sjávarmál er gat í
gegnum bergið. Nú vorum við kom-
in á Vestmannasundin, og nokkru
seinna fórum við fram hjá litlu þorpi,
Kvívík. Ferðinni var nú haldið áfrarn
til Vestmanna. Þarna á sundunum
sá ég hnísu hvað eftir ánnað iyfta
sér upp á yfirborðið rétt hjá bátn-
um.
Vestmanna er þriðji stærsti bær í
Færeyjum, og þaðan er talsverð út-
gerð. Bærinn stendur í fjallshlíð. Ég
rölti þarna um bæinn og hitti þá
aftur kunningja minn af skipinu.
Hann gekk með mér að húsi þarna
skammt frá til að sýna mér hrafn,
sem geymdur var þar í stíu. Þar
hafði krummi sína eigin „villu“ með
ártalinu 1944. Sennilega hefur hann
verið handsamaður þá sem ungi.
Hann er því jafngamall íslenzka lýð-
veldinu. Kunningi minn sagði mér,
að hrafninn kynni að segja nokkur
orð og þau væru:: grindaboð, haltu
kjafti, en hið þriðja, sem hann kunni
að segja, man ég nú ekki lengur.
Þarna í kringum stíu krumma var hóp
ur af börnum, sem biðu eftir að
krummi tæki til máls. Auðvitað vildi
hann ekkert við mig tala, enda eng-
in grindavaða núna, og svo kurteis
var hann að lofa mér að tala án
þess að segja mér að halda kjafti.
Eftir að hafa beðið árangurslaust
nokkurn tima eftir því, að þessi
svarti mælskufugl tæki til máls, yfir-
gáfum við hann og héldum brott. Ég
fór á gistihúsið, þar sem ég náði í
áætlunarbílinn til Þórshafnar.
Frá Vestmannahavn er farið upp
hrikalegan fjallveg, upp í rúmlega
350 m hæð, þar sem ekið er frammi
á fjallsbrúninni. Þaðan er dásamlegt
útsýni yfir sundin og bæinn. Þá er
haldið yfir fjallið og hallar síðan nið-
ur, þar til ekið er í gegnum þorpið
Kvívík, sem er fjarska hreinlegt og
snoturt pláss. Þarna í Kvívík hafa
fundizt merkar minjar frá víkinga-
öld. í þorpinu stendur eina vindmyll-
an, sem enn er til í Færeyj-
um og er vel við haldið. Frá Kvívík
er haldið með fjallinu Leynar með-
fram Leynarvatni og fyrir Kollafjarð-
arbotn og upp Oyggjarveg. Þá var
komið á sama veginn, sem ég fór um,
Á byrggjunni í Elduvík við Funningsfjsrð. Lendingin er í klettagjá.
þegar ég fór til Hvalvíkur á leið
minni að Eiði tveim dögum áður.
Þegar til Þórshafnar kom hitti ég
landa, Halldór að nafni, á Hótel Hafn-
ia. Hann hefur verið búsettur í Þórs-
höfn í mörg ár og rekur þar heild-
sölu. Hann bauð mér upp á kaffi,
og við röbbuðum saman drykklanga
stund.
Seinna um kvöldið gekk ég út á
Vaglið, torgið í Þórshöfn. Þar stóð
þá yfir útisamkoma hjá Hjálpræðis-
hernum, og fór hún fram á svipaðan
hátt og þær gerast hér á Lækjartorg-
inu. Hér virtist þó fólk fylgjast betur
með því, sem fram fór, og var ekki
á sífelldu rápi, á meðan á samkom-
unni stóð.
Smákynni af færeyskri myndlist.
Daginn eftir, laugardag, dvaldist ég
um kyrrt í Þórshöfn. Veðrið var alveg
dásamlegt, heiðrikja og sólskin. Um
miðjan daginn var mjög heitt, nærri
því of heitt fyrir mig.
Eftir hádegið gekk ég upp í lysti-
garðinn. Hann er mjög fallegur. Mest
ber þar á barrtrjám. Efst í garðin-
um, þar sem hæst ber, stendur minn-
isvarði um færeyska sjómenn, sem
fórust á stríðsárunum. Færey$”kir sjó-
menn urðu að færa miklar íórnir á
þeim árum til að draga björg í bú,
og mikill fjöldi vaskra manna lét líf-
ið í þeirri baráttu. Þarna skammt frá
minnisvarðanum eru smátjarnir í
skógiklæddu og gróðurríku umhverfi.
Vatnið í þeim var skolplitað, og
syntu á því svanir og endur.
Þegar ég kom aftur í bæinn, brá
ég mér inn f Föroya Bank til að
skipta peniagi'.ö.'. Hið fyrsta, sem ég
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
749