Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1973, Síða 13

Jón H. Fjalldal.sem ótti niræðisafmæli á dögunum. Þá fékk hann frá svcitungum sinum þetta hvita kálfskinn skrautritað
afmæliskveðjum frá fólkinu i Armúla, Skjaldfönn, Laugalandi, Laugarholti, Laugarási, Melgraseyri, Hamri, Halls-
stöðum og Rauðamýri vestur þar. (Timamynd)

"ím '1i-
iar MJ
<wám <•
£<ndutB |»rr nirscOu81
amaðavoste «« batíorignr waaöu
bnUatteu*"
sitia |?rr uíö bltð u® oKMtuu ác
busbfUuia kwSwun
fra fcrodura 05 urauin.
lírœula L fitmúk il.SKjíildfostn
Sútucutlané. gjugarboln.
:i|ttipi5si. |Slld0fa«pt. líanm
liailoR*um, riauitantýn
stóru búi, og það var þar, sem ég hefði getað ilenzt, ef ég
hefði viljað.
— Svo hefur þú snúið þér að búskapnum, þegar heim
kom?
— Já. Ég byrjaði að búa á Melgraseyri i Norður-Isaf jarð-
arsýslu og bjó þar allt til ársins 1955, að ég fluttist hingað til
Reykjavikur.
— En eitthvað muntu nú hafa gert fleira en að búa — i
þrengstu merkingu þess orðs?
— Vist var maður alltaf eitthvað að bjástra. Ég vann
fyrst hjá Búnaðarfélagi Nauteyrarhrepps við jarðabætur,
og svo fór ég að vinna að endurreisn Búnaðarfélagsins, sem
var hálfgert i molum. Og svo var það náttúrlega búskapur-
inn á Melgraseyri, sem áhuginn beindist að.
Faðir minn og afi höfðu átt jörðina, og nú keypti ég hana á
fimm þúsund krónur. Það þætti vist ekki mikið verð nú, en
það var drjúgur skildingur þá, þegar ein kýr kostaði sjötiu
krónur. En nú kosta ein axlabönd sjö hundruð krónur.
Hugsaðu þér bara: Ein axlabönd — tiu kýrverð! Hver hefur
heyrt annað eins? Auðvitað veit ég, að það er hægt að fá
ódýrari axlabönd i Reykjavik núna, en það gerðist nú samt
hér um daginn, að konan min keypti mér ein axlabönd, og
þau kostuðu þetta. Ég lét skila þeim aftur, þvi að mér fannst
ég orðinn of gamall til þess að bera tiu kýrverð á öxlunum.
Og svona hefur flest eða allt breytzt á okkar landi.
En þótt Melgraseyri væri þetta dýr, þegar ég keypti hana,
var hún þó ekki orðin neitt stórbýli. Túnið var fimm hektar-
ar, og heita mátti, að ekki væru þar nein peningshús.
— Þú bættir nú vei og rækilega úr útihúsaieysinu, eins og
frægt er orðið.
— Fyrst byggði ég fjárhús með gamla laginu, en árið 1919
byggði ég hús fyrir þrjú hundruð fjár, fimmtán kýr, átta
hesta — og hlöðu i miðju. Þetta stóð allt á sömu plötunni.
— Byggðir'ðu þetta allt úr steinsteypu?
— Já. Það var allt úr steini. Jóhannes Kristjánsson, sem
lengi var ráðunautur okkar, stóð fyrir verkinu.
Arið 1921 byggði ég svo ibúðarhús úr steini með tvöföldum
veggjum og tróði á milli. Þetta var ný byggingarlist hjá Jó-
hannesi, og gafst hún vel á Vestfjörðum, svo mikið vissi ég.
Aftur á móti hefur mér skilizt, að hún hafi ekki gefizt eins
vel á Suðurlandi.
— Hvers konar tróð notuðuð þið á milli veggjanna?
— Það var þurr mómylsna. Að sjálfsögðu varð hún að
vera vel þurr, og skiljanlegt er, að hún gæfist verr þar sem
votviðrasamara var.
— Var þetta ekki algert einsdæmi á þeirri tið, árið 1919,
að byggja svo vönduð gripahús?
— Ég veit ekki. Nei, ætli það. Þetta var nú að byrja. Ann-
ars var ég heppinn. Ég átti ekki neina peninga, þegar ég
byrjaði á þessu. Skuldaði meira að segja tólf hundruð krón-
ur úti i Noregi, vegna náms mins þar — og það var talsvert
mikill peningur i þá daga.
Sunnudagsblað Tímans
205