Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1973, Síða 15

Maria Skagan:
Stóri vinn-
ingurinn
Smásaga Teikning: Halldór Ólafsson.

Hún kom að áliönu hausti. Fjöllin
þann dag voru kólgublá, sumarleyfis-
blærinn löngu rokinn af fólkinu á skrif-
stofunni, þar sem tilverunni var skipt i
dálka með lengdarbilum. Þetta var
roskin kona, sveipuð sjalklút um höfuð
og herðar, beið þolinmóð yzt i röðinni,
unz hún var orðin ein eftir, hóvikaði
sig þá nær borðinu og tók seinlega til
orða.
— Ekki vilduð þér nú vera svo væn
að athuga fyrir mig, hvort það muni
kannski vera einhver smávinningur á
þetta númer, hálfhvíslaði hún og
uppdró vandlega samanbrotið vasa-
bókarbfað úr snjáðri tösku með
biluðum lás, þrýsti þvi i lófa minn eins
og i mikilvægum trúnaði. Fingurnir
voru hnýttir, höndin þessleg að hafa
kunnað vel félagsskap treskeftra
verkfæra, allteina skóflu, orfs og hrifu,
myndi þó hafa lipra stjórn á prjónum
og nál.
Ég leitaði, fann ekkert i fyrstu, fletti
afturábak i skránni Biðum við, árið
1949 — númer 11689 efst á blaði? Ég
rýndi vandlega i vasabókarbleðilinn,
tölustafirnir voru viðvaningslega
dregnir, en greinilegir, og i vinninga-
skránni sama tala i prentstöfum —
11689 og þar fyrir neöan hundrað-
þúsundin. Það var ekki um að villast.
Ég hraðaði mér yfir að afgreiöslu-
borðinu og rétti konunni pappirs-
blaöið.
— Eruð þér með miðann?
— Er — er kannski vinningur?
spurði konan og fátaöi niðurlút viö
skriffærin á borðinu.
— Já, meira að segja hundrað-
þúsundin flýtti ég mér að segja, ánægö
að geta sagt það gamalli konu með
klút i þetta sinn.
— Svo-o já, og hafa ekki veriö sótt?
innti konan, leit upp og brosti eitthvert
burt.
— Nei, þau eru i ósóttum vinningum,
áréttaöi ég, undandi á þessum óþarfa
vafningum.
— ósótt — þetta grunaði mig, tautaði
konan, leit siðan upp ein sér.
— Já, en fyrirgefið, ég var að spyrja
um miðann. ( Kannski heyrði hún ekki
rétt vel)
— Miðann, já. Hún hörfaði eilitið frá
borðinu, stakk númerinu djúpt i
veskið, allt i einu vanmegna mitt i
unnum sigri. — Það er nú einmitt þaö,
andvarpaði hún treglega, brosið á
vandræðalegu flökti um varirnar.
— Miðinn, hann brann.
Og hún horfði framhjá mér inn i
logana, sem engu þyrmdu.
— Það brann allt, við komumst út
með eina sæng.
Þessi fáoröa frásögn var dapurlega
sannfærandi. Brosið frosið, þar sem
hún stóð, hafin likt og i hillingu yfir
grundvöll almennra hversdagsviö-
burða, þessi ókunna kona. Loks
nálgaðist hún mig á ný, ögn eins
og samansigin af þungri göngu og
langri, lét hallast fram á afgreiöslu-
borðið ogu spurði i hvislingum, hvort
hún mætti kannski tala við mig nokkur
orð undir fjögur augu, það væri nefni-
lega ekki svo auðvelt að útskýra þetta i
fljótu bragði — þetta er i rauninni
dálitil — ja, einskonar saga.
Það beið enginn, svo að ég brá mér
fram fyrir borðið.
Það var nú svona, eins og ég sagði,
góða min, þá brann hann, miðinn,
endurtók konan hljóðlega, umleikin
dul þessarar óafturkallanlegu eld-
vigslu, sem eftirskildi svo dýrmæta
ösku, vindum aö leik.
— Þá, er ég hrædd um, að ekkert sé
hægt að gera i málinu, sagði ég vand-
ræðalega. Miðarnir hér eru ekki nafn-
skráðir, þvi er nú ver. Konan horföi
mildilega á mig innan úr óumdeilan-
legri sannfæringu.
— Þessi miði, hann á sér alveg
sérstakasögu, sagði hún, eins og til að
reyna að yfirstiga tilvistarleysi þess,
sem hér var ekki skráö á spjald
ellegar önnur viðlika gögn. Bros
hennar ekki lengur á hvikulu flökti,
heldur staðfestuljómi þess, sem veit.
— Nú já, sagði ég hikandi — efaöi,
að hér gæti annað gerzt en það, sem
ritað varð i sannanlegum tölustöfum.
— Ég átti fósturson, góðan dreng,
sem var hvers manns hugljúfi. Röddin
brast, og hún brá klúthorni upp að
augunum.
— Hann dó fyrir átta árum,
blessaður drengurinn, sagði hún slit-
rótt — senn orðin gömul kona og yfir-
gefin.
— Hann var alltaf svo hjálpsamur og
vænn, það sögðu allir, alveg einstakt
barn, það var hann. Einu sinni, góða
min, þá hjálpaöi hann blindum manni
yfir götuna — hann var svo skir, bara
sex ára þá, en passaði sig alltaf á
bilunum. Og þegar þeir voru komnir
yfir, þá baö gamli maðurinn honum
allrar blessunar, sagöist ekki vera
með aura á sér, en gaf honum þennan
miöa og bað hann að geyma hann vel.
— Kannski verður hann þér einhvern
tima að láni, sagði hann gamli maður-
inn. — Lifið er svoddan happdrætti,
drengur minn.
Hún þagnaði, losaði um sjalklútinn,
orðin rjóð i vöngum, tók aftur til máls
handan pappirs og prentsvertu.
— Fyrir hálfum mánuði eða svo
dreymdi mig blessaðan drenginn.
Hann kom þarna gangandi rétt eins og
hann átti að sér hýr, og glaður mitt i
lýsandi móðu og rétti henni hvitt blað,
sem á var skrifuð þessi tala, stórum,
auöum störfum og orðiö VINNINGUR
yfir. — Þetta var miðinn minn, sagði
hann og hvarf á samri stundu. Hún
heyrði óm likt og klukknahringingar i
fjarska, og flýtti sér að pára niður
númeriö, eins og hún sá það fyrir sér
ljóslifandi, þegar hún vaknaði. — Ég
var næstum búin að gleyma þessum
miða, en þetta hlaut að merkja eitt-
hvað, eins og lika var komið á daginn
— hann hafði aldrei blekkt hana,
blessaður drengurinn — og þó að þér
kannski trúið mér ekki, þá var þetta
hann, eins og ég stend hérna sjálf.
— Já, ég skil, tautaði ég, skildi
raunar varla, hvernig hún stóð þarna
sjálf.
Sunnudagsblað Tímans
207