Íslendingaþættir Tímans - 06.09.1973, Page 3

Olafur Sigurþórsson
gjaldkeri
14 júní var til moldar borinn Ólafur
Sigurþórsson gjaldkeri Mjólkursam-
sölunnar f Reykjavik. Hann lezt 6. júnf
á Landakostsspitalanum, eftir stutta
legu.
Ólafur fæddist 22. febrúar 1908 aö
Hliðarendakoti i Fljótshliö. Foreldrar
hans voru hjónin Sigriður Tómasdóttir
og Sigurþór Ólafsson, sem lengst af
voru kennd við Kollabæ og bjuggu þar
frá 1911. Þar ólst Ólafur upp i stórum
systkinahópi, á góðu menningar-
heimili. Foreldrarnir farsælt gáfufólk,
enda Sigurþóri falin ýmis trúnaðar-
störf fyrir sveit sina og hérað.
1 bernsku hófust störfin við
búskapinn og ungur fór Ólafur i ver,
eins og þá var venja ungra og hraustra
pilt, fyrst til Vestmannaeyja og siöar
til Grindavikur. En brátt lá leiðin til
Reykjavikur.
Hinn 7. okt. 1933 kvæntist Ólafur
eftirlifandi konu sinni Ragnheiöi Ara-
dóttur, ágætri konu frá Stöðvarfirði og
bjuggu þau i Reykjavik alla tið. Þau
eignuðust einn son, Ara, sem nú er
verkfræðingur hjá Reykjavikurborg.
Hann er giftur Þóru óskarsdóttur og
eiga þau tvö börn, Magnús og Ragn-
heiöi. Ari var snemma mikill yndis-
auki á heimilinu, bæði fyrir foreldrana
og okkur, sem vorum þar tiðir gestir
sem bezt má nema af Aravisum, sem
Stefán Jónsson skáld orti um hann, og
nú eru viðkunnar.
Ólafur hóf starf hjá Mjólkursam-
sölunni 1935 og vann þar upp frá þvi.
Hæfileikar og mannkostir ýttu honum
þar upp mannvirðingastigann og frá
1954 var hann aðalgjaldkeri þessa
risafyrirtækis. Hann var traustur og
trúr og fór allt vel úr hendi er hann
lagði hönd á. Hann hafði ekki metnað
eða skapgerð til að láta mikið á sér
bera, en allir sem umgengust hann
fundu fjölþætta mannkosti hans og
innileik, svo að öllum leið vel i návist
hans. Hans verðu þvi sárt saknað af
vinnufélögum og öllum er höfðu af
honum nokkur kynni.
Mér fannst syrta i lofti er ég fékk til-
kynningu um lát frænda mins og vinar
Ólafs Sigurþórssonar. Alvarleg veik-
indi hans örfáa siðustu daga höfðu þó
vissulega leitt hugann aö þeim
sannindum að „eitt sinn skal hver
deyja”.
Fundum okkar bar fyrst saman á
fermingarvori hans, fyrir 51 ári. Þá
vorum við íslendingar ennþá svo nærri
landnámstfð, að ekki þótti nema sjálf-
sagt (kannski nauösynlegt) aö sveita-
bændur færu á hverju vori 10—14 daga
skreiöarferð til að afla heimili sinu
sjófangs fyrir næsta vetur. Þaö var
venja Sigurþórs I Kollabæ að fara suö-
ur meö sjó, út að Járngerðarstöðum i
Grindavfk i slikar ferðir og tók þá
gjarna syni sina meö sér að lokinni
fermingu. Það var æskilegt að venja
piltana við harðrétti slikra langferða,
gott að hafa röska sveina við hesta-
gæzlu og önnur störf á langri reisu, en
jafnframt var þetta forvitnilegt ævin-
týriog skoðunarferö, farið um margar
sveiti, höfuöborgin Reykjavik skoðuð
og margt merkilegt séð og heyrt. Á
ákvöröunarstaö á Járngerðarstööum
beiðþeirra svo amma og al’t ættfólkið,
sem oft haföi borið á góma siöustu
dagana fyrir brottför frá Kollabæ. A
þessum fáu fögru vordögum i Grinda-
vfk var grunnurinn lagður að ævilangri
órjúfanlegri vináttu. Ekki var þaö þó
vegna jafnræðis. Olafur var algjör
veitandi, forframaður ferðalagnur,
skólagenginn og kominn i kristinna
manna tölu, en svo ljúfur og elsku-
legur við okkur börnin að æ siðan var
munað
Sömu hughrifum lýsir skáldið Jónas
Hallgrimsson svo fagurlega i þessari
visu:
Sem þá á vori Sunna hlý
sólargeilsum lauka nærir
og fifilkolli innan i
óvöknuð blöðin hrærir:
Svo vermir fögur minning manns
margt eitt smáblóm um sveitir lands
frjóvgar og blessun færir.
Við andlát Ólafs koma mér i huga
ótal hugljúfar minningar. Verður mér
þá efst i huga þakklæti til hans og konu
hans fyrir vinarhug og hjálpsemi
þegar ég, mánuðum saman, þurfti að
vera undir læknishendi i Reykjavik.
Þá koma fram i hugann myndir frá
sumarferðum okkar ýmist gangandi á
fjöll eða með fram ströndinni og sföan
akandi um sveitir landsins. Veiðiferöir
I ár og læki og skiðaferði á vetrum.
Ekki gleymist heldur samstarfið viö
sjómennskuna. Sjósókn á opnum báti á
vetrarvertiöum var vissulega vett-
vangur til að efla samstöðu og sam-
hug. öll hans framganga örvaöi til
dáða og drengskapar hvort heldur vari
leik eða starfi. Með slikum mönnum er
gott aö eiga samleið. Það er lika
huggun harmi gegn að mannkostir
Ólafs mundu verða honum fararheill
um fagrar lendur nýrra heimkynna.
Einlæga samúö votta ég Ragnheiði
konu hans, Ara og fjölskyldu hans,
einnig öllum Kollabæjarsystkinunum
og öðrum ástvinum hans.
Jón Tómasson.
t
Hinn 6. júni s.l. andaðist ólafur
Sigurþórsson frá Kollabæ i Fljótshlið.
Við ólafur höfðum þá verið samstarfs-
menn i næstum 20 ár og var samstarf
okkar lengst af mjög náið. Ég vildi þvi
islendingaþættir
3