Heimilistíminn - 06.06.1974, Qupperneq 44

— En viö erum þar. Nótt eöa dagur skiptir ekki
máli, bara að viö erum í Ástralíu.
— En feröin til Sidney?
— Þaö veröur líka aö næturlagi, svaraði hann
mæðulega, en — þú færð aö sjá meira af landinu
seinna.
— Áttu við á leiðinni heim? Skrýtið hvað það
virtist henni eðlilegt að segja heim. En hvort sem
henni likaði það betur eða ver,, þá var Burnettia
heimili hennar og þar af leiðandi var hún ákveðin í
að láta sér lika það.
1 ákafa sínum í að stiga á ástraiska jörð, gleymdi
Neil andartak allri kurteisinni, sem hann hafði sýnt
henni undanfarna þrjá daga. Hann þrengdi sér
framhjá henni til að komast fyrstur niður land
ganginn og sneri sér siðan við, brosandi eins og
smástrákur. Hún skildi, hvað þetta andartak var
honum mikils virði. Hvað skyldi hann hafa sagt, ef
hún hefði látið þess getið, að í hennar augum leit
þetta út eins og hver annar f lugvöllur? Henni tókst
ekki að f inna neitt af þeim fögnuði, sem Ijómaði af
andliti hans.
Viðdvölin i Perth var stutt og eftir tollskoðun,
settust þau aftur upp í f lugvélina. i þetta sinn f lugu
þau næstum yf ir þvera Ástraliu. Janetsvaf líf ið um
nóttina, því að hún var orðin taugaóstyrk á ný og
kvíðin í ofanálag. Bráðum lyki ferðinni og
maðurinn við hlið hennar færi á ný að lifa sínu
hversdagslífi. Myndi hann iðrast fljótfærni sinnar,
þegar hann væri aftur kominn í sitt rétta umhverf i?
Ef til vill yrði hann ástfanginn af annarri. Hún leit
til hans. Hann svaf og hún grandskoðaði andlit hans
í daufu Ijósinu. Hann virtist henni ókunnari en
nokkru sinni, þegar hann svaf. Hvað vissi hún
eiginlega um hann? Eða yngri bróður hans? Var
hann vanur að gera það sem honum datt í hug? Hún
hefði áttað velta þessu fyrir sér fyrr, því núvar það
of seint. Hún hafði brennt allar brýr að baki sér og
varð að halda beint áf ram, þar sem hún var.
Sidney heilsaði þeim með vetrarsól og bláum
himni og þegar þau nálguðust flugvöllinn, sá Janet
út á glitrandi, blátt haf. Gullnum sandi brá fyrir og
svo blasti borgin við. Hún hafði ekki búzt við neinu i
þessa átt. Neil benti á ýmsar þekktar byggingar og
áður en hún gerði sér grein fyrir því, var vélin lent
og ók hægt eftir brautinni.
eftir brautinni.
— Leiðarendi, sagði Neil lagt, eins og við sjálfan
sig.
Hana langaði til að mótmæla, þetta var aðeins
endir eins áfanga, en svo sá hún.að eins og var,
virtist hann hreint ekki muna eftir henni.
I ákafa sinum að.sýna henni allt, dró Neil hana
með sér frá einum stað til annars í striklotu næstu
tvo daga. Það var langt frá þvi að Janet næði að
meðtaka allt sem hún sá. Borgin kom henni á óvart,
allt var stórt og nútímalegt Verzlanirnar voru
glæsilegri en nokkuð, sem hún haf i séð áður, en það
sem henni fannst mest til koma, voru litlirnir á öllu.
Þeir voru svo sterkir og fagrir, hvort sem þeir voru
á himni eða hafi, sandi eða gróðri.
Höf nin, sem fer jur gengu um bæði daga og nætur,
var dásamlega faileg. Janet hefði jafnan viljað
vera lengur, en Neil var óþolinmóður og vildi heim
sem fyrst. Svo var það morgun einn, að Janet steig
um borð i f lugvélina, sem átti að f lytja þau á leiðar-
enda, til bæjarins, sem var næstur heimili þeirra.
Brátt voru þau ytir Bláf jöllum á vesturleið og hún
sat þegjandi og starði á landslagið fyrir neðan.
— Þetta er svo stórt og eyðilegt, hvislaði hún —
Það hljóta að vera margar mílur milli bæja.
— Já, það er það, viðurkenndi Neil — En það er
lengra á milli þeirra fyrir vestan.
— Hvað er langt frá Burnettia til næsta þorps?
— Það eru-bara nokkrar mílur.
Bara nokkrar mílur! 'Henni varð hugsað heim til
Englands, þar sem þorpin eru eins og sam-
hangandi. Já, hér var líklega ýmislegt, sem hún
varð að venjast og hún neri hendurnar í kjöltu sér.
Hún yrði eflaust margt að læra og læra það upp á
eigin spýtur. Hún skalf lítillega þegar hún gekk út
úr flugvélinni og þau óku til þorpsins. Neil sagðist
ætla að athuga, hvort bróðir hans eða nokkur frá
Burnettia væri staddur þar.
Janet undraðist allt það fólk, sem nam staðar og
talaði við Neil. Flestir virtust undrandi á að sjá
hSnn og oft heyrði hún sagt:
— Nei, Neil, ertu kominn heim? Ray minntist ekk-
ert á að þú værir á leiðinni.
Janet var kynnt fyrir öllum og mætti mörgum
forvitnum en vingjarnlegum augum. Allir vonuðu
að hún kynni vel við sig og hún fékk ótal heimboð.
,, Komdu bráðlega og heilsaðu upp á konuna". sögðu
karlmennirnir.
Loks sneri Neil sér að henni og brosti vandræða-
lega.
— Ray var vist hérna í gær og hefur ekki sézt í
dag og heldur enginn bíll f rá Burnettia. Við verðum
líklega að taka okkur leigubíl.
— En heldurðu að hann komi ekki og sæki okkur?
spurði hún og horfði ákaft í kringum sig.
Hún hafði áhuga á öllu, sem hún sá, breiðum götun-
um, bólkinu — og öllum konunum, sem óku hér bil-
um.
— Hann veit ekki, að við erum komin, jáiaði Neil
og Janet sneri sér snöggt við með hrukkað enni.
— Léztu hann ekki vita, hvenær við komum? Neil
hristi höfuðið.
— Hefurðu eKki sagt honum frá mér heldur....?
Neil starði á skótærnar sinar — Nei.
— En hvers vegna ekki. Það verður áfall fyrir
hann, þegar þú kemur heim með mig með þér.
—Það er allt í lagi. Neil yppti öxlum kæruleysis
lega og hafi ekki hugmynd um hvað henni hafði
sárnað. Hvernig þætti Ray Stonham að fá mágkonu
í húsið án nokkurs fyrirvara.
Janet fannst mílurnar langar. Þau óku um ber-
svæði, þar sem auðnin teygðist eins langt og augað
eygði í allar áttir. Janet greip andann á lofti, þegar
hún sá allt í einu tré, alþakið blómum.
— Mímósa, hrópaði hún og horfði f rá sér numin á
tréð.
—Mimósa? Neil hló — Þessi gulu blóm? Þetta er
bara „Wattle" Framhald
44