Heimilistíminn - 11.11.1976, Blaðsíða 13

samræðunnar. Lísa var móðguð yfir þvi, að
kálormurinn skyldi aftur spyrja svona og hún
sagði þess vegna: „Mér finnst, að þér ættuð
fyrst að segja mér hver þér eruð!”
,,Hvers vegna?” spurði kálormurinn.
Þetta var önnur erfið spurning. Lisa hafði
ekkert svar á reiðum höndum, og af þvi að kál-
ormurinn virtist vera i önugu skapi, skundaði
hún leiðar sinnar.
„Farðu ekki”, kallaði kálormurinn á eftir
henni, „ég þarf að segja þér nokkuð áriðandi”.
Lisa stóðst ekki mátið og sneri við.
„Hafðu gát á geðsmununum”, sagði kál-
ormurinn.
„Er þetta allt?” sagði Lisa og reyndi að bæla
niður gremju sina.
„Nei”, anzaði kálormurinn.
Lisa hugsaði sem svo, að bezt væri að biða
átekta, enda hafði hún ekkert sérstakt fyrir
stafni. Það gat vel verið, að kálormurinn segði
eitthvað af viti. Hann reykti makindalega i
nokkrar minútur, en að lokum tók hann pipuna
út úr sér og sagði:
„Þú heldur, sem sagt, að um þig hafi skipt?”
„Ég er hrædd um það, herra minn! Minnið er
i megnasta ólagi, og svo er ég ekki jafnstór tiu
minútur i senn”.
„Það er bezt að athuga, hversu slæmt minnið
er”, sagði kálormurinn. „Reyndu að fara með
kvæðið: „Þú ert gamail, Jón frændi!”
Lisa spennti greipar og byrjaði:
„Þú ert gamall, Jón frændi”, sagði hann
Sveinn,
„og silfurhvitt hár þitt er.
Samt alltaf á höfði þú stendur sem steinn, —
hvernig stendur á öðru’ eins af þér?”
„t æsku ég skelfdist”, svo skýrði frá Jón,
„að það skaðaði heila minn, Sveinn.
Nú er ég ei lengur slikt erkiflón, —
það er alveg vist, ég hef ekki neinn.”
„Þú ert gamall Jón,
eins og ég áður hef sagt,
og með istru, svo það eru firnar, —
hvernig stendur þá á þeirri stinnleikamakt,
að þú stakkst þér hér koilhnis inn um
dyrnar?”
„í æsku ég fékkst mjög”, svo anzaði hinn,
„við iþróttir, vinnu og dans.
Þvi eru min liðamót ennþá svo stinn
við öll afrek til sjós og til lands”.
„Þú ert gamall”, kvað Sveinn, „eins og
greindiégfyrst,
þinir gómar bera’ ellinnar mein, —
en samt áztu nú gæsina af ódæmalyst
og eftir ei skildir nokkurt bein”.