Heimilistíminn - 11.11.1976, Blaðsíða 14

„í æsku”, kvað Jón, „fékkst ég við
málastapp
og jagaðist við konuna’ um hvert mál, —
en það var mér gott og glæsilegt happ,
þvi gómar minur urðu þá sem stál”.
„Þú er gamall”, kvað Sveinn, „það er
greinilegt mál,
að þú grillir trautt það, sem er hjá þér, —
og þó geturðu jafnt látið jarðepli’
og ál
halda jafnvægi’ á nefinu á þér”.
„Ég hef svarað þrem spurningum, —
núerþaðnóg”,
svo nörlaði Jón við hann Sveinka.
„Farðu i háttinn, þvi annars ég
út á skóg
rek þig, ef að mér þykir þér seinka”.
„Þetta er ekki rétt með farið”, sagði
kálormurinn.
„Nei, það er vist ekki allskostar rétt”, sagði
Lisa.
„Það er vitlaust frá upphafi til enda”, sagði
kálormurinn ákveðið. Siðan var löng þögn.
Loks spurði kálormurinn: „Hvað viltu vera
stór?”
„Það skiptir ekki svo miklu máli, bara ef ég
breyist ekki svona oft, það er óþolandi eins og
þér skiljið vist”.
„Ég skil það ekki”, anzaði kálormurinn.
Lisa þagði. Hún hafði aldrei á æfi sinni talað
við annan eins þverhaus, og það var farið að
siga i hana.
„Ég vildi gjarnan vera dálitið stærri herra
minn, ef yður er það ekki á móti skapi. Það er
14
svo fjarskalega litilmótlegt að vera aðeins þrír
þumlungar”.
„Það er ágætis stærð”, sagði kálormurinn
reiður og rétti úr sér (hann var nákvæmlega
þrir þumlungar).
„En ég á þvi ekki að venjast”, sagði Lisa
aumkvunarlega. Með sjálfri sér hugsaði hún:
„Það vildi ég, að dýrin væru ekki svona gjörn á
að móðgast”.
„Þú venst þvi smátt og smátt”, sagði kál-
ormurinn. Hann lét nú pipuna upp i sig og fór
aftur að reykja.
Lisa beið þolinmóð þar til honum þóknaðist
að taka til máls á ný. Eftir stundarkorn tók
kálormurinn pipuna út úr sér, geispaði
nokkrum sinnum og teygði sig. Siðan skreið
hann ofan af gorkúlunni og inn i grasið. Rétt
þegar hann var að hverfa sagði hann: „Af
annarri hliðinni stækkar þú, en minnkar af
hinni”.
„Hvaða hliðar á hann við”, hugsaði Lisa.
„Hliðar gorkúlunnar”, anzaði kálormurinn
rétt eins og hún hefði spurt upphátt. í sömu
svipan var hann horfinn.
Lisa stóð nú þarna og virti fyrir sér gor-
kúluna um stund. Henni fannst mjög örðugt að
gera sér ljóst, hvemar væru hliðar gorkúl-
unnar, þar sem hún var kringlótt. Að lokum
teygði hún samt fram hendurnar og braut tvö
stykki af rönd gorkúlunnar.
„Hvað minnkar nú og hvað stækkar”,
hugsaði hún. Til þess að reyna áhrifin, beit hún
ofurlitið i stykkið, sem hún hafði i hægri hendi.
A sama augnabliki skall hakan, af alefli á ein-
hverju — hún hafði fallið niður á fætur hennar.
Lisa varð mjög skelkuð yfir þessari snöggu
breytingu, hún minnkaði mjög hratt og snöggt,