Heimilistíminn - 11.11.1976, Blaðsíða 26

Þetta mun vera stærsta hópferö Islend-
inga til annarra landa. Karlakór Reykja-
vikur og ferðaskrifstofan Landsýn stóðu
fyrir henni og hafa þarna unnið merkilegt
brauðtyðjendastarf á sviði ferðamála. Og
þótt ýmislegt hafi mátt betur fara, eins og
alltaf er um viðamikil fyrirtæki, var þetta
hin fróðlegasta ferð, sem ég hygg, að
þátttakendur minnist lengi, þegar ýmis
aukaatriði eru gleymd. Um ferð þessa
mætti sjálfsagt skrifa heila bók, en i
þáttum þessum verður að sjálfsögðu
stiklað þ stóru.
Suður um höf
Það var leiðinda-haustveður, þegar
farþegar voru fluttir i Baltika i tveimur
ferðum, og tók þetta allt lengri tima en
áætlað var. Mörgum var orðið hrollkalt
við að koma sér og farangri á réttan
samastað, en klefastærð og þæginda-
skortur á II. farrými, sem þarna gekk
undir nöfnunum touristclass B og folli
mörgum vonbrigöum. Hið rússneska
starfsfólk tók vel á móti okkur ,og gerði
sitt til að þessi búferlaflutningur gengi
sem bezt fyrir sig. Fljótt myndaöist hópur
viö barina, þvi að menn þurftu að kynna
sér verðlagið, sem var hagstætt, og taka
úr sér hrollinn. Stuttu siðar skreið Baltika
út flóann og menn fóru að skoða sig um og
virða fyrir sér ferðafélagana. Þarna var
vissulega þverskurður af Islenzku samfé-
lagi. — Hygg ég, að flestar stéttir hafi átt
þarna sina fulltrúa, frá táningum til for-
stjóra. Fljótlega rakst ég á félaga mina,
lögreglumennina Hauk Matthiasson og
óskar Friðbjörnsson, sem voru þarna
ásamt konum sinum i sumarleyfi. Ég
komst að þvi, að margir, sem litið sumar-
fri höfðu tekið undanfarandi ár, höfðu
fljóttgripið tækifærið, þegar svo löng ferð
var auglýst, sem haföi upp á fjölbreytni
að bjóða. Er þetta eðlilegt, þegar þess er
gætt, að ferðalög erlendis eru orðin nokk-
uð almenn fyrir allar stéttir i lýöfrjálsum
löndum, en auk þess eru Islendingar
frægir fyrir langan vinnudag undanfarin
ár. Þarna voru margir aldraðir menn og
konur, sem höfðu skilað þjóðfélaginu
sinum hlut, sjómenn, bændur, iðnaöar- og
Þórður Kárason varðstjóri:
BALTÍKUFÖRIN
Ferðasaga eins 430 íslendinga úr
Miðjarðarhafs- og Svartahafsferð með
sovézka skipinu Baltíka haustið 1966
erfiðisvinnumenn', sem litið höfðu haft af
sumarfrii og frii yfirleitt að segja. Höfðu
sumirekki út fyrir landhelgi komið. Aðrir
voru ferðavanir og miðluðu þeim óreyndu
af reynslu sinni.
Dagurinn leið og nóttin með brælu og
undiröldu. Margir urðu sjóveikir, og var
litið samkvæmislif fyrsta kvöldiö. Sumir
fóru þegar I koju, sem gafst oft vel.
Starfsliðið var sjóveikt og átti nóg 'að
gera. Klefanautar hjálpuðu hverjir öðrum
eftir beztu getu. A öðrum degi voru flestir
orðnir sjóaðir, sem kallað er, og léttari i
lund, enda veður gott. Margir fengu sér
nokkra sterka sjússa til að sleppa við sjó-
veikina, aö þeir sögðu, og hafa vonandi
haft rétt fyrir sér. En það skal þegar tekið
fram, að þótt mikið væri drukkið, var það
sizt meira en vant er á sjóferðum, þar
sem vin er ódýtt og alltaf fáanlegt. Lærðu
menn fljótlega að gæta hófs og virða þau
takmöík og reglur, sem gilda á svona
ferðum.
Eftir þvi sem sunnar dró og hlýnaði i
veðri, voru sjó- og sólböð mikið stunduð.
Sundlaugin var litil, en gerði þó sitt gagn.
A háþiljum var oft þröng á þingi, en menn
sýndu tilhliðrunarsemi, og fljótt mynd-
uðust óskráðar reglur um stóla og legu-
pláss. Menn gerðust sóldýrkendur og uröu
brúnir. Sólin sem er Austurlandabúum
ömurlegur hversdagsleiki og jafnvel böl-
valdur, var okkur mikill munaöur fyrst I
stað, en viöhorfið breyttist, þegar á ferð-
ina leið, enda komu þá erilsamir dagar.
Ég og kona min, Elin Gisladóttir vorum
i klefa með fararstjóra kórsins, Gisla
Guðmundssyni, og konu hans, Nönnu
Magnúsdóttur. Klefinn var mjög lítill,
fataskápa- og handlaugarlaus og svo voru
allir klefar á II. plássi. Eins og áður er
sagt, urðu margir fyrir vonbrigðum með
klefana, og þá sérstaklega, að verðmis-
munur á þeim og rúmbetri klefum aftur á
var sáralitill, u.þ.b. 1.000 kr. á fjögurra
manna klefum, og höfðu þóklefarnir aftur
á bæði vaska og rúmgóða fataskápa fyrir
hvern mpnn. Voru menn almennt undr-
andi yfir þessari verðlagningu, kór-
meðlimir og þeir, sem bjuggu aftur á,
ekki slður en aörir. Kórmenn deildu kjör-
um með öðrum farþegum um góða og
slæma klefa, og sambúð þeirra og ann-
arra farþega var hin bezta, enda var skip-
ið eitt farrými, þegar klefar og borðsalir
eru undanskildir.
Að sjálfsögðu kom margt spaugilegt
fyrir i svona langri ferð og ýmislegt, sem
virtist mega betur fara i skipulagningu og
stjórn, sérstaklega i landkynningarferð-
um, en mikið af þvi mætti skrifa á reikn-
ing forráðamanna þeirra ferðaskrifstofa,
sem sáu um ferðalög og fyrirgreiðslu i
landi. Voru þær misjafnar, eins og
gengur, en á Baltika var gott andrúms-
loft, og starfsfólkið gerði sitt bezta. Matur
var allsæmilegur, nokkuð einhæfur, en
það fór þó batnandi.
Menn gerðu sér ýmislegt til dægrastytt-
ingar um borð, svo sem að spila, tefla og
horfa á kvikmyndir, eða bara spjalla
saman, auk sjó- og sólbaða. A kvöldin var
dansað. Stundum voru skemmtanir, og
söng þá karlakórinn öllum til ánægju.
Rússar lögðu sitt af mörkum. öllum var
boðið að skoða stjórnpall, og kvenfólk
fékk að taka I stýrið. Þannig leið ferðin
suður um höf. Við fórum um Njörvasund
(Gibraltarsund) að kvöldi til, og um nótt-
ina var lagzt að bryggju i Oran i Alsir.
Borg andstæðnanna
Hvaö er hægt'aö segja um'Oran eftir tiu
klukkustunda kynningu? Stór borg, sú
stærsta i Alslr, og hefur til að bera töfra
og fegurð, þrátt fyrir ömurleik^np, sem
alls staðar blasir við. Þar er nægjusemi
og fátækt I hreysum, sem þó varla verö-
skulda það nafn, en örstutt frá risa skýja-
kljúfar og nýtizku skrifstofuhallir. Skal nú
vikið að skoðunarferðinni. Menn þyrptust
i land, en það virtist einhver fyrirstaða
vera i tollskýlinu. Kjartan Helgason, for-
stjóri Landsýnar, sem sá um ferðir i lönd-
um þeim, er viö heimsóttum, gat þó
fengið hafnar- og lögregluyfirvöld til að
sleppá formsatriðum, og stigum við nú
upp i allgóða hópferöabila, sem biðu
þarna eftir okkur. Brátt var ekiö af stað
til að skoða frægt Mariu-klaustur I ná-
grenni borgarinnar. Er það á höfða allhá-
um, sem skagar út I sjó vestan hafnarinn-
26