Heimilistíminn - 11.11.1976, Blaðsíða 33

ógnandi úr huga sér og gleðst yf ir f rásögn Ragnars
Karlmans um aldur og innréttingu matsalarins.
— Já, þaðerdálítiðflókiðað skýra það út. Hótelið
sjálft var víst byggt nokkrum árum eftir brunann
mikla i Karlstad 1865 en siðar var byggt við það og
endurbætur gerðar, ekki sízt í tíð Friðriks Oden. Þú
ert skyld honum, er ekki svo?
— Langaf i minn og hann voru systkinabörn. Þeir
tóku sér nafnið Odén á sama tíma, en hétu áður
Andersson-Björn og voru frá Austurmörk.
— Hér kemur laxakokkteill, ég vona að hann
smakkist, hann er venjulega góður. Hvað viltu
drekka?
— Bara öl, takk,
— Tvo öl og einn snaps fyrir mig.Já þessi
borðsalur var vígður 1906, en til að byrja með var
hann notaður sem kaffistofa það var á þeim góðu
og gömlu dögum áður en Bratt-kerf inu var komið á,
og það gert að skyldu að borða, þá gat maður setið
hér heild kvöld án þess að innbyrða nokkuð sterkara
en púns. Hvað er að herra Biseus?
Yfirþjónninn hefur nálgazt með vínseðilinn.
Hann hefur stöðugt ynnt þá þraut af hendi að hafa
f ullkomið vald á vígvellinum en likist nú skyndilega
hershöfðingja, sem komið hefur auga á ringlureið
einhvers staðar í yztu röðum hersins, og veit ekki
hvernig hann á aftur að koma skipan á hlutina.
— Þarna... við dyrnar... Þarna eru frú Sam-
zelius.
Og ég, sem hef ekki eitt einasta laust borð í dag!
Afsakið mig andartak.
Þar með vakna þau aftur til raunveruleikans,
þess raunveruleika, sem Ingalill er miðdepillinn f.
Það var hún, sem þú hittir i hlíðinni hjá Hvíldar-
steini...
— Já, þekkir þú hana?
— Já eins og maður þekki alla hér á Vermalandi.
— Já eins og maður þekkir a!!c hér á
Ve^malandi.
— Ég vil fá að tala við hana! Bodil segir þetta
óhugsað en ákveðið. Kæri Ragnar, getum við ekki
beðið hana að setjast hér við borðið hjá okkur?
— Jú auðvitað. Ef þú óskar þess.
Biseus verður yfir siq sæll, og Madeleine verður
a.m.k. eins ánægð og kurteisi krefst.
— Gaman að hitta þig aftur Ragnar. Það er ekki
eins langt síðan við ungfrú Odén skildum...
Hún er enn í grænum stígvélum með löngu jaðe-
hálsfestina. Kjóllinn er hvítur og ermalaus,
nákvæmlega eins og sá sem hún hafði verið í upp í
skóginum,en þessi er úr alsilki og f leginn í hálsinn,
og undirstrikar gullbrúnt útitekið hörundið. Stutt
svart hárið, magurt en fagurmeitlað andlitið, eðli-
legt brosið og mjög brún augun gera hana svo glæsi-
lega og töfrandi, að Bodil finnst hún sjálf næstum
vera eins og lítilssigld skólastúlka. Ragnar horfir
með aðdáun á hana.
— Býrðu hér á hótelinu að staðaldri Madeleine?
— Nei, ekki lengur. Ég bjó hér í fimm mánuði í
vor, en jaf nvel kóngaherbergið verður að lokum dá-
litið dapurlegt svo nú hef ég fengið hús að láni hjá
vinum mínum spölkorn í burtu héðan. — Kónga-
herbergið, nú það er ekkert annað? Þá er ekki
skrítið þótt starfsfólkið komið f ram við þig eins og
standspersónu.
— Nú, það er nú fremur auðvelt að verða
standspersóna, ef maður er svolítið elskulegur og
óspar á drykkjupeninga.
Ragnar og hún tala og tala, þau borða öll þrjú
andasteik og drekka rauðvin, og Madeleine stingur
skyndilega upp á því, að Bodil og hún þúist en þar
sem þeim hefur ekki farið svo mikið á milli til
þessa, hef ur þessi övænta uppástunga ekki hagnýta
þýðingu. Bodil f innur ekkert tilef ni til að leiða talið
að rauðu köttunum, og yfir kaffinu snýr Ragnar,
sem bersýnilega finnst þau vera að sóa tímanum,
sér að Bodil og segir beint út:
— Hefurðu eitthvað á móti því að við segjum
Madeleine upp alla söguna? Hún er málinu óvið-
komandi og getur kannski hjálpað okkur til að líta
skýrum augum á málið, og hún er enginn söguberi,
það held ég að ég geti ábyrgzt.
— Nei..ii, það hef ég ekki. Allsekki. Tala þú!
Og honum fekst það vel. Af einbeitni, án þess að
ýkja, en á spennandi hátt, sem kannski er svolítið
óhugnanlegur greinir hann frá málavöxtum. Bodil
veitir því athygli að hann gleymir engu í endursögn-
inni, ekki tilsvari eða blæbrigðamun. Þegar hann
hefur lokið máli sínu, eru augu Madeleine stór og
skelfd.
— En...en hvað þetta er óhugnanlegt! Og en hvað
þetta er skrýtið með kettlingana tvo. Þeir hljóta að
vera systkini Sintrams míns!
— Sintram, já. Bodil horfir fast í augu hennar.
Ertu viss um að hann sé ekki annar af kettlingum
Ingulill? Hvar fékkst hann?
— Hvar ég fékk hann...Á Marbakka, auðvitað. Ég
sá allan kettlingahópinn, þegar þeir voru ekki
meira en sólarhringsgamlir og við það tækifæri var
mér lofað að ég mætti síðar kaupa einn þeirra. I
París höfðum við alltaf ketti í húsinu og ég var
strax hrifin af þessum litlu, rauðu hnoðrum. Það
leið auðvitað nokkur tími þangað til ég gat sótt
Sintram, það var ekki f yrr en i lok síðasta mánaðar
að ég...
— Lok ágúst?
— Já, löngu eftir þann tíunda a.m.k.
Ragnar bíður átekta, og lætur konurnar tvær um
að útkljá einvígið sín í milli.
— Og heldur Bodil áfram ákveðin, þú hefur sem
sagt aldrei séð systur mína?
— Alls ekki. Þetta hljóta að vera einhver skelfi-
leg mistök frá hennar hálfu — þvi þú sagðir jú, að
hún hefði sagt þetta? Manstu nákvæmlega hvað
hún skrifaði.
— Það....það hef ur líklega ekki verið þú, sem hún
átti við.
— En, bætir Ragnar við með óþrigðulli rökfestu,
þú fékkst aðeins eitt póstkort f rá Marbakka. Hvað
annað bréf eða póstkort ertu nú að tala um? Ég
gekk útfrá, að þú hefðir sagt mér allt — ef þú hefur
ekki gert það, get ég varla komið þér að miklu
gagni.
— Allt í lagi, allt í lagi! Bodil er blóðrauð í fram-
anog sá liturer ekki sérlega vel við thaisilki. Það er
' 33