Heimilistíminn - 11.11.1976, Blaðsíða 15

og það var ekki seinna vænna, að bita i hitt
stykkið. Hakan var svo þétt við fæturna, að hún
ætlaði tæplega að geta opnað munninn. Það
tókst þó að lokum, og hún kyngdi bita af stykk-
inu, sem var i vinstri hendi.
„Þá er höfuðið aftur laust”, sagði Lisa glöð i
bragði, En sú gleði var ekki langvinn, þvi að
skyndilega varð hún þess vör, að axlirnar voru
hvergi nærri höfðinu. Þegar hún leit niður, sá
hún ekki annað en feikilega langan háls, sem
gnæfði upp úr grænu laufskrúðinu, langt fyrir
neðan.
„Hvað er allt þetta græna? Og hvað er orðið
af öxlunum minum? Og veslings hendurnar
minar, hvað er orðið af ykkur?” Hún hreyfðí tíf*
hendurnar, og kom þá dálitil hreyfing á lauf-
blöðin i fjarska.
Henni virtist ómögulegt, að ná með höndun-
um upp til höfuðsins, og reyndi hún þvi að
treygja höfuðið niður að fótunum. Sér til mik-
illar gleði komst hún að raun um, að hún gat
beygt hálsinn i allar áttir, likt og slanga. Hún
teygði nú hálsinn niður og lét hann mynda
glæsilegan boga. Blöðin, sem hún hafði verið
að brjóta heilann um, voru bara trjátopparnir,
hún var sem sé vaxin hátt upp yfir þá. Skyndi-
lega dró hún að sér hálsinn, þvi að stór dúfa
hafði flogið beint framan i hana og sló hana i
ákafa með vængjunum.
„Slanga!” kallaði dúfan.
„Ég er ekki slanga”, kallaði Lisa móðguð.
„Láttu mig i friði”.
„Ég endurtek það: „Slanga”, sagði dúfan.
Hún andvarpaði og sagði svo: „Ég hefi nú
reynt allt, en árangurslaust”.
„Ekki hefi ég hugmynd um, við hvað þú átt”,
sagði Lisa.
„Ég hefi reynt rætur trjánna, árbakkana og
limagarðana. En aldrei kemst maður undan
þessum bansettu slöngum”.
Lisa botnaði ekki vitund i þessu öllu, en hún
hugsaði sem svo, að það væri tilgangslaust að
segja nokkuð, fyrr en dúfan væri búin að rausa
eins og hana lysti.
„Það er svei mér nóg erfiði, að unga út
eggjunum, þó að það bætist ekki ofan á, að
þurfa sifellt að vera á verði fyrir slöngum. Mér
hefir tæplega komið dúr á auga i þrjár vikur”.
„Mér þykir mjög leitt, að þú skulir hafa orðið
fyrir ónæði”, sagði Lisa. Hún var nú farin að
skilja samhengið.
„Og einmitt þegar ég hafði valið mér hæsta
tréð i skóginum, og hélt, að nú mundi ég fá að
vera í friði, þá þarft þú að koma eins og skoll-
inn úr sauðarleggnum. Svei þér, slanga!” Dúf-
an var nú aftur orðin æst.
„Eg er ekki slanga, heyrirðu það”, sagði
Lísa. „Ég er — ég er —”
„Já, hvað ertu?” sagði dúfan. „Ég býst við,
að þú sért að reyna að finna upp einhverja
skreytni”.
„Ég er — litil telpa”, sagði Lisa dálitið hik-
andi, því að hún minntist þess hversu oft hún
hafði tekið stakkaskiptum”.
„Trúlegt er það, eða hitt þó heldur”, sagði
dúfan með djúpri fyrirlitningu. „Ég hefi séð
margar telpur um ævina en enga með þvilikan
háls. Nei, væna min, þú ert slanga, og þér þýðir
ekkert að bera á móti þvi. Þú ætlar kannske að
halda þvi fram, að þú hafir aldrei bragðað
egg?”
„Ég hefi oft borðað egg”, sagði Lisa, þvi að
hún var sannsögult barn. „En litil börn borða
egg, ekkert siður en slöngur”.
„Þetta er ósatt, og ef það væri satt, þá væru
þau einskonar slöngur, það er augljóst mál”,
mælti dúfan.
Þetta hafði Lisu ekki komið til hugar fyrr.
Hana setti hljóða, en dúfan hélt áfram. „Ég er
viss um, að þú ert að leita að eggjum, og þess
vegna er sama hvort þú ert litil telpa eða
slanga”.
„Mér er ekki sama”, greip Lisa fram i.
„Ég er alls ekki að leitx að eggjum, og þó að ég
fyndi egg, þá myndi ég ekki taka þau, þvi að
mér þykja þau vond hrá”.
,Hypjaðu þig þá burtu”, sagði dúfan úrill og
hagræddi sér aftur i hreiðri sinu. — Lisa reyndi
aðsmjúga inn á milli trjánna, en hálsinn flækt-
ist hvað eftir annað i grein, og hún varð oft að
stanza, til þess að losa sig. — Hún mundi nú allt
Frh. á bls. 38.
15