Heimilistíminn - 03.03.1977, Blaðsíða 24

sagði amma og hélt áfram heim. „Svo veiztu
góði minn, að tærnar þþinar sjást ekki gegnum
leista og skó.”
Ó, já,... alveg rétt. Því hafði hann alveg
gleymt. í dag átti hann einmitt að vera bæði i
sokkum og skóm. Venjulega var hann berfætt-
ur allt sumarið. En þegar hann fékk að fara
niður i sveit, horfði málið öðru visi við.
Hann hljóp heim i hendingskasti. Og þegar
hann stökk upp þrepin, var hann næstum dott-
inn um kisu, sem rétt I þvi kom fram, og var á
leiðinni út á tún.
,,Get ég fengið að borða núna?” kallaði hann.
„S..s..s. Hafðu ekki svona hátt, vinur minn”,
sagði mamma. ,,Þú mátt ekki vekja Mariu
litlu, hún er að sofna saftur. Það er ágætt að
hún fái sér dúr á ný, á meðan ég sýð grautinn.”
Hún hengdi grautarpottinn á járnið og ýtti
þvi siðan yfir eldinn.
Tóti gekk að vöggunni og gæðist niður i hana.
Já, vist var gaman að eiga litla systur. Þegar
hann sá hana fyrst, rétt eftir að hún fæddist,
ætlaði hann tæpast að trúa þvi, að svona litil
vera gæti verið til, með svona örlitla fingur og
tær. Og það var alveg furðulegt, hvað hún varð
fljótt spræk og sperrt. Ef hann rétti henni
höndina, greip hún svo fast um fingur hans, að
hann varð að losa tak hennar til að losna.
,,í dag ætlum við til prestsins til að ákveða,
hvenær þú verður skirð,” sagði hann lágt.
María litla lokaði augunum. Hún var aug-
sýnilega mjög syfjuð.
„Þetta er afar mikilvæg ferð, skal ég segja
þér. Amma þarf ekki að undrast, þó að ég þvoi
mér vel, þvi að margt getur komið fyrir i slikri
ferð.”
Allt í einu opnaaði Maria litla augun sin bláu
og leit til hans.
Hann vaggaðihenni hægt og rólega, á meðan
hann talaði við hana. Vaggan hennar stóð rétt
við rúm pabba og mömmu, svo að mamma
Hann vaggaði henni hægt og rólega, á meðan
hann talaði við hana. Vaggan hennar stóð rétt
við rúm pabba og mömmu, svo að mamma
þurfti ekki annað en að teygja fram handlegg-
inn til að vagga henni, ef hún grét á næturnar.
Nú varhún áreiðanlega sofnuð. Tóti laumað-
ist burt og klæddi sig i flýti.
Grauturinn var tilbúinn, og þau settust við
morgunverðarborðið.
Bárður litlikom nú tritlandi fram og nuddaði
stýrurnar úr augunum. Hann vaknaði alltaf
siðastur. Hann var rjóður i kinnum og amma
tók litla snáðann sinn strax i fangið.
„Við klæðum þig á eftir, vinur minn,” sagði
amma. ,,Nú verðum við að borða, svo að pabbi
og Tóti geti lagt sem fyrst af stað.”
„Má ég ekki fara lika?” spurði Bárður.
„Þú færð kannski að fara með i næsta
skipti,” sagðipabbi. „Þú veizt, að Brúnn getur
ekki með góðu móti borið okkur fleiri en tvo.”
„Þegar ég er orðinn stór, ætla ég að leggja
veg, sem nær alveg hingað upp að Bárðarbæ,
svo að við getum ekið i vagni, ” sagði Tóti.
„Ha...ha..ha. Þá færðu nóg að gera, Tóti
litli,” sagði afi og hló.
„Já, ég er hræddur um, að fólkinu þurfi að
fjölga hér i Stóradal, áður en við fáum veginn,”
sagði pabbi. „Það þarf marga menn til að ljúka
sliku verki og mun þó standa yfir i mörg ár.”
Tóti hugsaði málið nánar. Pabbi og afi höfðu
vafalaust rétt fyrir sér. Það voru bara tveir
bæir hér upp frá, Barðarbær og Akursel, og að-
eins fjórir fullorðnir karlmenn i öllum dalnum.
Niðri i sveitinni voru hins vegar margir bæir og
smáþorp og fjöldi vinnufærra karlmanna. Nei,
það var ekkert undarlegt, þó að þeir hefðu góða
vegi þar.
En skömmu seinna, þegar Tóti sat fyrir aft-
an pabba á bakinu á Brún, var hann i rauninni
mjög ánægður, þó að þau hefðu engan veg.
Ekkert var eins skemmtilegt og það að sitja á
hestbaki og virða fyrir sér það, sem fyrir augu
bar. Skröltið i vögnunum niðri i sveitinni var
svo mikið og svo leiðinlegt, að maður heyrði
ekkert annað, og svo fóru þeir svo hratt, að
maður sá eiginlega ekkert heldur.
En þegar þeir pabbi riðu svona eftir mjúkri
skógargötunni, gátu þeir heyrt greinilega öll
hljóð, sem bárust frá skóginum og athugað vel
allt, sem þá langaði til.
Þegar þeir komu niður að stöðuvatninu
fagra, sem Bárðarvatn nefndist, eftir Bárði
hinum elzta, sáu þeir, að fjöldi fiska vakti þar
viða i yfirborðinu, og það var ákaflega gaman
að sjá hringana, sem mynduðust i logninu,
þegar fiskarnir komu upp. öðru hverju hlupu
héraangar yfir skógarstíginn, rétt fyrir fram-
an þá, og það gerðist llka stundum, að þeir sáu
elgsdýrum bregða fyrir, þegar Brúnn rölti
skógarstíginn i rólegheitum eins og nú. Það var
alltaf jafn mikið tilhlökkunarefni að komast að
þvi, hverju þeir mundu mæta i næstu beygju á
stignum, og Tóti hafði glöggar gætur á öllu,
sem hann sá og heyrði.
24