Tíminn - 17.03.1974, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 17. marz 1974.
Tryggur var orðinn
gamall og farinn að
missa töluvert bæði sjón
og heyrn, og mikið
skorti á, að hann væri
eins fljótur á sprettinum
eins og fyrrum, þegar
hann var upp á sitt
bezta. Og húsbóndi hans
var ekki rétt vel ánægð-
ur með hann lengur. Svo
bar það við einn dag,
þegar Tryggur lá
frammi i bæjargöngum,
að hann heyrði bóndann
segja: — Nú er Tryggur
orðinn of gamall, við
verðum að losa okkur
við hann.
Þegar Tryggur heyrði
þessi orð varð honum
órótt innanbrjósts og
honum féllst hugur.
Hann ráfaði upp i skóg
og þar hitti hann úlfinn,
frænda sinn og tjáði hon-
um raunir sinar.
— Úr þvi að fólkið
launar þér svona þina
löngu og dyggu þjón-
ustu, sagði úlfurinn, þá
verð ég, hálfbróðir þinn,
að reyna að hjálpa þér.
Lofaðu mér nú að hugsa
mig um!
— Nú kemur mér ráð i
hug, sagði úlfurinn, þeg-
ar hann hafði hugsað sig
um dálitla stund. — Þú
skalt sjá til þess, að
hurðin á fjárhúsinu
standi i hálfa gátt i
kvöld. Svo ætla ég að
koma i nótt og taka eina
kindina og draga hana
með mér út. Þá skalt þú
fara að gelta eins hátt og
þú getur, svo að bóndinn
vakni og komi út. Og
undir eins og ég sé hann
koma, sieppi ég kindinni
og hypja mig á burt með
rófuna milli lappanna.
Alveg eins skulum við
fara að næstu nóttina á
eftir og eins þá þriðju,
en þá vil ég fá laun min
og sleppi ekki kindinni.
Allt fór eins og ráð
hafði verið fyrir gert.
Úlfurinn kom og náði i
eina kindina, Tryggur
gelti og bóndinn kom út
og sá úlfinn sleppa kind-
inni og laumast á burt.
Bóndinn ætlaði varla að
Brot á samningum
Tryggur var gamali
— en hygginn
trúa sinum eigin augum,
að Tryggur hefði verið
svona árvakur og athug-
ull. Og hver getur lýst
undrun bóndans, þegar
sami atburðurinn gerð-
ist nóttina eftir. Nú sá
bóndinn, að hann hafði
gert Trygg gamla rangt
til.
Þriðju nóttina kom
úlfurinn enn einu sinni,
Hann hlakkaði svo mikið
til þess að fá heila kind
að rifa i sig, þvi að sann-
ast að segja hafði hann
tekið sér það nærri að
sleppa aftur kindum
tvær næturnar á undan.
Það var næstum þvi til
of mikils mælzt af úlfi.
En i kvöld átti hann að
fá laun sin. Vatnið kom
fram i munninn á hon-
um, og þegar hann kom
inn i fjárhúsið var hann
miklu nákvæmari i val-
inu en áður og leitaði nú
uppi unga og feita kind
og ætlaði að hlaupa með
hana. En hvað heyrði
hann þá? Hundgá úti!
— Svikarinn þinn,
Tryggur, hugsaði úlfur-
inn með sér og tók undir
sig stökk, þvi að hver
vissi nema hann gæti
komizt undan þrátt fyrir
allt. En — ónei! Bóndinn
var á verði og kom
hlaupandi með byssuna
sina, svo nærri má geta,
að úlfurinn tók til fót-
anna.
Og nú var bóndinn
ekki lengur i vafa um, að
hann hefði haft Trygg
fyrir alveg rangri sök.
Honum datt ekki i hug,
að fara að lóga svo góð-
um og ábyggilegum
hundi.
Nú hafði Tryggur ráð-
ið fram úr málum sinum
við bóndann, en hins
vegar átti hann leiðin-
legan reikning ókljáðan
viðúlf frænda sinn. Dag-
inn eftir fór hann út i
skóg til þess að binda
enda á viðskipti þeirra.
Þar varð stutt viður-
eign. Úlfurinn réðst að
honum i bræði og sagði:
— Slóttugi svikarinn
þinn, þetta er þakklætið
fyrir, að ég sá þér fyrir
DAN
BARRV
&
*******
Númer niu^ f Okkur gengur ^
ekki of vel,
Hvellur!
er sigur
vegarinn.
Við förum fljótt Vertuhérna,
fram úr kostnJ Dalla.
aðaráætlun. Æ •m j **«»**&£&
Vertu við borðið, með ^ Ef geimræningj—-v
an ég litast um... v arnir eru hérna, y
viljum við fá sönnun.
Gættu þin!
Við höfum séð um^ Tilbúnir
það siðasta og skipt* um borð
^um miða á vörun^> foringi,
V^Sium