Tíminn - 02.11.1975, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 2. nóvember 1975
Haldiöi kannski, að við getum
ekki sýnt klærnar?
Það er jafnan sæla og gleði á
hverju heimili, þegar fjölgun
verður i fjölskyldunni, og ekki
er að efa, að svo hefur einnig
verið i ljónabúrinu i Sædýra-
safninu, þegar ljónynjan þar
gaut þrem ljónshvolpum fyrir
skömmu.
Einhvern veginn mun svo
hafa til tekizt, að hún hefur ver-
ið mishrifin af þeim, þvi að einn
þeirra hvarf fljótlega eftir
hingaðkomu i þennan heim, og
þykir ekki örgrannt um, að
móðirin hafi lagt sér hann til
munns, hverjar svo sem orsakir
þess kunna að vera. Liklega
bara stór munnur og litill biti.
Og ljón eru nú einu sinni ljön.
Hér virtust málin komin i al-
gjört óefni. En þá kom málun-
um til bjargar ágætisfólk, sem
gerði sér ljóst, að smáljón eru jú
bara smáljón. betta fólk bjarg-
aöi ungunum tveim og fór bara
með þá heim til sin og ól þá á
mjólk úr pela, blandaðri lýsi, og
svo auðvitað rjóma, svo að þau
yrðu stór og sterk ljón, þegar
þau yrðu fullorðin, eins og sagt
er við sumt smáfólk.
Svo kom ljósmyndari frá
Timanum i heimsókn, og smá-
ljónin sýndu á sér prófilinn, eins
og segir i frægu verki, og þau
sýndu ýmislegt fleira. Ekki
brostu þau, en þau öskruðu tals-
vert, og þá varð ljósmyndaran-
um ekki um sel, þvi að eins og
allir vita, þá er öskur ljónsins
eitthvað það voðalegasta, sem
til er, og þegar það öskrar,
verður meira að segja Tarzan
sterki hræddur.
Ekki kannski við smáljón, —
sem meira að segja voru varla
farin að sjá, þegar sagan gerð-
ist, sem hér hefur verið frá sagt.
þú tekur svona kverkataki á
mér, góðurinn.
Attu ekki meira af þessum góða
drykk, sem þú gafst okkur áð-
an?
Segöu bara, að ég standi ekki
fram úr hnefa....
Ég get nefnilega öskrað alveg
ógurlega.
Skelfing getur maður orðiö
þreyttur á þessum ljósmyndur-
um.
Þú veizt hvað viö gerum við
buxurnar þfnar, ef þú verður
ekki almennilegur við okkur.
Ætli þetta sé það, sem þeir kalla mannfólk?