Mánudagsblaðið - 22.11.1948, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Jæja þá. Þér viljið ekki
gera það. Bendið mér á ein-
hvem, sem gerir það. Eg á
kunningja, sem mundu láta
mig hafa símanúmer ýmissa
lækna, en ég veit ekki, hvað
góðir þeir eru. Og að deyja
eftir „aðgerð af slíku tagi“,
eins og þér orðið það, er hálf
óviðkunnanleg tilhugsun.“
Hann sagði, aftur: „Róleg-
ar.“
„Eg sagði: „Þér eruð geð-
ugur maður.“
Hann sagði: „Það er ólík-
legt, að þér munduð deyja.
Hætturnar stafa af smitu
eim’örðungu; eða, sé læknir-
in af þeirri tegund, sen
byggja afkomu sína á þess
háttar starfsemi, þá getur
auðvitað 'hent, að hann hafi
verið kenndur kvöldið áður,
og hendur hans því ekki al-
veg öruggar .... Jæja, það
er engin ástæða til að vera
að gera yður hræddar. Hve
gamlar eruð þér annars?“
„Næstum tuttugu og fjög-
urra ára.“
„Þér gætuð verið nítján.“
Hann hikaði. „Stundumj
eiga læknar, sem lifa á þess'
háttar starfsemi, það til aði
segja, að aðgerðin sé nauð-
synleg, hvort sem hún er það
eða ekki .... Ef þér vilduð (
Ieyfa mér að skoða yður —“ i
Síðar: „Þér ættuð ebki að
draga það að ófyrirsynju. (
Þér virðist vera komin langtj
á þriðja mánuð. Eg þekki
mann, sem ég gæti mælt
með, sem var mér samtíða íj
læknaskólanum. Mér er sagtj
að hann noti mjög vísinda-
Jega aðferð. En hann verður
oft að eiga við kvenfólk, sem
er oft á tíðum móðursjúkt
og er. þess vegna dálítið —
það sem kalla mætti harð-
hentur. Eg er þess albúinn
að fara með yður, ef yður
þætti nokkuð varið 1 það.“
„Jæja þá, læknir, ef þér
[' ' uð beðið .um viðtal iá
laujardagsmorgun, þá gæti
ég komið því svo fyrir, að
ég fengi fití um daginn.“
„Mundi maðurinn yðar
fyl?ja yður.“
„Það held ég ekki.“
„Þá getið þér reitt yður á
mig. Hringið þér í mig á
morgun. Eg skal þá hafa tím-
ann ákveðinn.“
Eg var mjög þakklát þess-
um dugandi, unga manni.
Við Pétur áttum ekki fleiri
orðaskipti, þangað til á laug-
ardag. Mér heppnaðist að fá
part af kaupinu mínu út-
borgaðan fyrirfram, eftir að
ég hafði skjallað skrifstofu-
stjórann með dálítilli ósann-
sögli.
Laugardagur.
Eg klæddi mig af mikilli
vandvirkni og með þá til-
finningu, að ég yrði ef til vill
liðið lífc, áður en dagurinn |
væri á enda og að það skipti
ckki miklu máli, en ég kaus
heizt að vera þokkalegt lík.
Baðsölt voru notaleg. Fall-
ega saumuð nærfötin voru
SKILIN
eítir Anonymmis
FrainliaMssaga
7.
þægileg ihörundinu. Lífið
'hafði ihaft margar slíkar
þægilegar tilfinningar að
geyma, einu sinni, og því
ekki að njótá þeirra meðan
tiími var til? .Læknirinn
kæmi að sækja mig klukkan
tíu. Pétur , var farinn til
vinnu.
Eg hafði sagt við hann:
„Eg ætla að láta eyða fóstr-
inu í dag.“
Hann hafði sagt: „Þú um
það. Eg vona að það gangi
slysalaust.“
Skyldu þetta verða síðustu
orðin frá 'Pétri á þessu lífi.
Jæja — 'guð blessi hinn á-
kaflega góða unga lækni.
Hreinsandi krem, nærandi
krem, styrkjandi ikrem, and-
litsduft, farði, varalitur. En
þau stóreflis gráu augu, sem
ég hef og þétt svört augna
hár. Og óttalega er hörundið
á mér hvítt, samanborið við
svart, slétt hárið.
Skyldi það« vera satt að
langa langafi minn hafi átt
vingott við Indánastúlku og
þaðan stafi slétt, hrafnsvart
hárið? Skyldi hann hafa ver-
ið gpður við hana?
Svart hár, svartar augna-
ibrýr, fallegar herðar mjög
hvítar. Og hve mikið hafði
þetta ihjálpað mér? Meira. enj
nokfcuð annað, þrátt fyrir,
allt. I
„Kona, undir meðalhæð,
grannvaxin“..... mundi mig
vera að finna í dánarfréttum
dagblaðanna daginn eftir?
Líklega ekki.
Guð blessi unga lækninn,
sem ætlaði að gera sér svona
mikið ómak mín vegna. Eg
verð í módel-fötunum, sem
kaupmaðurinn seldi mér fyr*
ir tvær auglýsingar í Tízk-
unni. Mjúk, grá Jersey ull,
grár loðkragi og langar lín-
ingar og Ijósgul blússa.
Dökkrauð slaufan á vel við
örsmáan hattinn og gljáandi,
slé.tta töskuna. Skrautlegur
hólsklútur, rauður og blár,
og gráir skinnhanzkar, sem
áttu við sókkana og svartir
sportskór úr slönguskinni á
fæturna. Líti-1, grannvaxin,
hrædd kona, sérlega snotur.
„Það má vera, að ég sé
ekki hreinlíf, en — guði sé
lof —ég er þó hnein“.
Klukkuna vantar fimm
mínútur í'tíu. Egtmá til með [mínútur. Eg vil eindregið
hafði skilið hann eftir. Nei,
þetta var viðfcvæmni. Jæja,
þetta barn mundi ekki deyja,
því að það hafði aldrei verið
til.
Eg verð að láta ilmvatn í
vasaklútinn og hárið. Bara
nokkra dropa af gardeniu-
vatni, jéttan, þægilegan ilm
eins og maður notar á dag-
inn.
Pétur, Pétur.
Dyrabjöllunni er hringt.
Stúlkan fer til dyra. „Lækn-
irinn er kominn, frú.“
„Segðu honum, að ég komi
eftir augnablik. Nóra.“ Pen-
ingar, taska, hanzkar.
„Góðan daginn, læknir.“
„Þér lítið prýðilega út. Eg
vona, að bér séuð ekki tauga-
óstyrkar“.
(En sú spurning. Eg sem
var öll á nálum.)
„Alls ekki, læknir. Eigum
við þá að leggja af stað.“
f bílnum: „Þér munið á-
reiðanjega komast klaklaust
yfir þetta. Hraust fólk eins
og þér með heilbrigða kirtla
getur lagt á sig töluvert án
þess að biða tjón af. Eg er
ekki í nokkrum vafa um, að
þetta gengur allt vel. Þó að
yður kunni að þykia það
fremur — ónærgætið — þá
er það nú bón mín, ef þér
og maður yðar skiljið, að þér
látið mig vita, öðru hverju.
hvernig yður gengur.
Þér eruð mjög ungar og
hafið lífið framundan yður.“
(Er hann ekki háltiðleg-
ur?)
Hann heldur áfram: „Eg
múndi líta á það sem sérstök
fríðindi að fá að bjóða vður
til ikvöldverðar einhvern
tíma, þegar þér eruð bún-
ar að gleyma þessu leiðin-
lega atviki. Gjörið svo' vel að
hliðra yður ekki hjá því, að
hringja í mig,' hvenær sem
er, það mundi vera mé.r sönn
ánægjaV
(Geðugur, ungur maður.
Fremur snotur. Pétur, Pét-
ur, ertu að hugsa til mín?
Gefurðu nokkurt tóm frá
auglýsingarvinnunni til að
hugsa um mig — 1 fimm
mínútur.“
„Má ég spyrja yður að
einu, læknir — tebur þetta
mjög langan tíma.“
„í mesta lagi — tuttugu
=\
að finna vasaklut, sem á við
bláa litinn á hálsklútnum. Er
það áríðandi? Hvað er áríð-
andi? Barnið Patrekur, sem
dó, lítill og tannlaus og með
rjóðar varir? Að deyja, með-
an móðir hans var í burtu Og
ráða yður frá svæfingu, ef
þér haldið, að þér getið kom-
izt af án þess. Hjartað —“
„Alveg eins og þér segið
læknir.“ (Vildi ég eignast
þetta barn? Til lítils að hugsa
um það núna),
„Þér hafið verið mér ákaf-
lega góður, læknir. Þér meg-
ið vera vissir um að ég kann
að meta það. Mér er það til-
hlökkunareíni að hringja í
yður einhvern daginn á næst
unni, og spyrja, hvort þér
megið vera að því að borða
með mér.“
Það glaðnar yfir honum.
Jæja, kjóllinn minn er ljóm-
ondi fallegur, og ég er nógu
hörundsbjört til þess að geta
verið með hárauðan hatt.
„Þá erum við komin.
Gleymið þér nú ekki, að ég
verð nærstaddur og þetta
verður allt saman búið eftir
hálfa klukkustund.“
(Kannske verð ég liðið lík
þá, Hver veit? O, misstu ekki
kjarkinn, Patricia, Þúsund á
dag í Ghicago, er sagt).
Skuggaleg biðstofa. Borð-
stofuhúsgögn með grænu
flosi. Engin tímarit. Sjúk-
lingar geta sökkt sér í hugs-
anir sínar, býst ég við. Dreg-
ið fyrir glugga. Skrælnaðar-
ar pottjurtir.
Læknirinn minn heldur í
höndina á mér alveg óper-
sónulega og mjög hjálpsam-
lega. Maður og stúlka koma
inn. Fötin hennar eru fátæk-
leg, en hún er fallegt, blíð-
legt barn með ljóst hár og
svo furðulega ungleg. Sautj-
án ára í mesta lagi.
Hún lítur á piltinn þann
arna eins og hann væri
frelsari henar. Hann er geð-
ugur piltur, bláeygður, gyð-
inglegur. Líklega um tvítugt
i mesta lagi.
„Læknir“ (1 hálfum hljóð-
um) „Þessi stúlka er ekki
annað en barn.“
„Eg sá það. Mér stendur
stuggur af svona stöðum.
Þarna er dr. Cohen.“
„Þetta er sjúklingurinn
minn.“
Dr. Cohen l'ízt vel á París-
arkjólinn. Skelfing er hann
harðneákjulegur á svipinn,
en öruggur og hreinn um
hendurnar.
„Gjörið þér svo vel.“
Skrifstofan er aðeins til
málamynda bersýnilega. —
Lækningastofan er mjög
hrein, ég verð að játa það.
Herbergi með fimm rúmum
er innaf. Hjúkrunaikona. O-
sköp er hún lagleg. Hún fær-
ir mann í lilju-hv'ítan slopp.
Skyldi liturinn vera tákn-
rænn, eða hafa þau keypt þá
í tylftum á útsölu. Eg verð
að gefa hjúkrunarkonunni
fimm dollara. Hún er fegin.)
„Verið þér nú ekki hrædd-
-f 11 w*Íy-» TT'.rí «->(\
Mánudagur 22. nóv. 1948.
læknirinn yðar hafi ráðlagt
yður að láta ekki svæfa yð-
ur. Það er mjög skynsam-
legt, satt að segja.“
.„Má ég halda í höndiná'"á
ýður, hjúkrunarkona?“
„Auðvitað, elskan mín.“
Bíta á jaxlinn. Núna.
Rúmið er ákaflega þægi-
legt. Þarna er læknirinn
minn. Eg verð að finna upp
á einhverju að segja honum,
einhverju viðei'gandi? Væri
hægt að segja: „Jæja, þá er
þessu lokið og mér er sama
þó ég hefði. ekki lifað það
af.“
Dyrnar á lækningastofunni
hallast aftur.
„Verið ekki að reyna að
tala. Þér eruð mjög hugprúð
ung kona.“ ,(Bara af því, að
ég .grét ekki framan í lækn-
inn, sem var svo svívirði-
legur að gera að gamni sínu
um laun syndarinnar.) „Eg
ætja að gefa yður róandi
sprautu. Reynið að sofna, og
ég kem svo aftur eftir tvo,
þrjá klukkutíma og fylgi yð-
ur heim.“
Hann er farinn.
Bara að hvíla sig, ekki
hugsa. Þarna er ljóshærða
stúlkubarnið að fara í hvíta
sloppinn sinn. Hana langar
til að tala.
„Heyrið þér, er það mjög
sárt?“
Eg verð að hjálpa litlu
stúlkunni. „Það er ekki svo
slæmt vina mín, og verður
bráðum búið.“ Hvað hún er
í fallegum, gulum undirkjól.
Og hefur fallegt unglings-
vaxtarlag.
Hún er mjög hrædd. Hátt-
ar svo seinlega. Hana langar
til að tala meira. Kannske
ég geti haldið mér vakandi.
„Gvöð, hvað ég er hrædd.
En kærastinn minn er helm-
ingi verri. Hann situr þarna
frammi og þurrkar svitann
af enninu.“
„Eg sá hann. Mér fannst
hann anzi laglegur.“
„Hann er gvöðdómlegur.
Hann gaf m^r þennan undir-
kjól. Eg fór í kjólinn til þess
að verða kjarkmeiri.“
Greyið litla.
„Þetta verður bráðum bú-
ið, þú veizt það.
' „Við mundum gifta okk-
ur strax og þá þyrfti ég ekki
að vera að þessu, bara
mamma hans er sanntrúaður
Gyðingur og mundi gefa upp
öndina ef hann giftist stelpu,
sem væri ekki júði. Hann
er góður við mönimu sína.
MANUMGSBLAÐXÐ
Eitstjóri og ábyrgðarniaður:
Agnar Bogason.
Blaðið kemur út á mánu-
dögum. — Verð 1 króna.
Afgreiðsla, Kirkjuhvoli 2
hæð, sími 3975.
rrentsmiðja Þjóðxiljans h.f.