Fréttablaðið - 01.02.2006, Blaðsíða 42

MARKAÐURINN
A U R A S Á L I N
1. FEBRÚAR 2006 MIÐVIKUDAGUR18
F Y R I R T Æ K I
Á þessum árum var ekki hlaupið að því
að fá verslunarpláss í miðbænum og brá
Guðbrandur því á það ráð að opna verkstæði
hjá föður sínum, sem rak klæðskeraverk-
stæði í Aðalstræti 12, þar sem nú er veitinga-
staðurinn Maru. Húsið við Aðalstræti var í
eigu hinna kunnu kaupmanna, Silla og Valda,
sem ráku matvörubúðir víða um bæinn og
segir Guðbrandur þá hafa tekið vel í það
þegar hann bað um leyfi til að opna skart-
gripaverkstæði. „Gjörðu svo vel sögðu þeir,
hvað sem er. Svo lengi sem ekki er hægt að
borða það.“
Það varð því úr að Guðbrandur deildi húsa-
kynnum með klæðskeranum föður sínum.
„Ég byrjaði í hálfu herbergi og stillti út á
ströngunum hjá pabba. Þetta voru frábær ár,
það er alltaf skemmtilegast þegar hlutirnir
eru nýir og ferskir.“
Guðbrandur segir samkomulagið milli
feðganna alla tíð hafa verið gott þrátt fyrir
að kúnnahópurinn hafi ekki verið sá sami.
„Þetta var alveg ljómandi fínt. Pabbi var
mest í því að sauma úníform en lítið í því að
sérsauma. Það var aðallega saumað á fólk
sem annaðhvort var of hávaxið eða breitt til
að finna föt annars staðar.“
Guðbrandur var tuttugu og þriggja ára
gamall þegar hann sneri aftur úr námi en
telur ungan aldur ekki hafa háð sér. „Þetta
gekk eiginlega alveg ótrúlega vel frá fyrsta
degi og vatt smám saman upp á sig. Viðskiptin
jukust alltaf hægt og bítandi.“
Aðalstræti 12 brann á gamlársdag 1976,
þegar raketta flaug inn um þakglugga á hús-
inu, og flutti Guðbrandur þá verslunina
að Laugavegi 48a þar sem hún
hefur verið síðan. „Það var
auðvitað gríðarlegt áfall.
En það bjargaði mér að
ég var búinn að flytja
verkstæðið í bakhúsið
og tjónið varð því ekki jafn
mikið og það hefði getað orðið.“
FJÖLSKYLDUFYRIRTÆKI
Skartgripaverslun Guðbrands J. Jezorskis er
sannkallað fjölskyldufyrirtæki. Starfsmenn
eru þrír, Guðbrandur sjálfur, dóttir hans
Tína, sem líka er lærður gullsmiður og eigin-
konan Barbara Haage sem sér um daglegan
rekstur og afgreiðslu í versluninni.
Guðbrandur segir reksturinn alltaf hafa
gengið jafnt og þétt og ekki endilega fylgt
hagsveiflum. Árin í heild hafi alltaf verið
svipuð og afkoman að miklu leyti haldist
í hendur við framleiðni. „Kúnnahópurinn
hefur stækkað með árunum. Við höfum þó
alltaf haldið okkur við handverkið en ekki
lagst í neina fjöldaframleiðslu.“
Það eru helst gengissveiflur krónunnar
sem hafa haft áhrif á reksturinn. Guðbrandur
segir gengisfellingar á níunda áratugnum hafa
verið sérstaklega erfiðar. „Gengisfellingarnar
nýttust fyrirtækjum í útflutningi vel, til að
mynda fiskvinnslunni. En annað gilti um
okkur sem þurftum að kaupa allt inn.“
Útlendingar hafa alla tíð verið duglegir að
skipta við Guðbrand. Þegar hann var að byrja
kom fólk sem vann við framkvæmdir
á borð við Búrfellsvirkjun og
þá hafa margir laxveiði-
menn komið í verslunina
árum saman. Það er þó
ekki hægt að draga nein
nöfn upp úr Guðbrandi.
„Maður er svo sem ekkert að
hringja í blöðin þótt einhver fræg-
ur birtist. Slíkt borgar sig ekki,“ segir hann.
Guðbrandur segir ferðamenn kvarta undan
háu gengi krónunnar. „Handgerðir hlutir hafa
hingað til ekki þótt dýrir hér á landi, enda
ekki flokkaðir sem list líkt og víða erlendis.
Nú koma hins vegar Bandaríkjamenn og
kvarta, benda á að gripur sem kosti þúsund
dali hafi kannski verið á fimm hundruð dali
fyrir ári.“
ÁNÆGÐIR KÚNNAR BESTA AUGLÝSINGIN
Guðbrandur vill ekki gefa upp tölur úr rekstr-
inum en kveðst ekki kvarta. „Þetta hefur allt-
af gengið vel hjá okkur. Auðvitað getur gott
lengi batnað en þetta dugar okkar.“
Guðbrandur telur lykilinn að velgengni
liggja í því að taka eitt skref í einu, mikilvægt
sé að fara ekki fram úr sjálfum sér. „Það eru
takmörk fyrir því sem maður getur gert.
Áherslan hjá okkur hefur alla tíð verið á gott
handverk og vandaða hluti. Velgengni er ann-
ars undir manni sjálfum komin, þeirri vinnu
sem maður leggur í hlutina.“
Hann segist aldrei hafa auglýst mikið.
„Við auglýsum lítið og reynum að vanda valið
þegar við gerum það. Við leggjum mikið upp
úr gluggaútstillingum en annars eru ánægðir
viðskiptavinir besta auglýsing sem völ er á,“
segir Guðbrandur Jezorski.
Fjörutíu ára fjölskyldufyrirtæki
Guðbrandur Jezorski hefur rekið skartgripaverkstæði í miðbænum í fjörutíu ár, fyrst í Aðalstræti 12
og síðan á Laugavegi 48a. Guðbrandur lærði gullsmíði hér heima og í Þýskalandi og var staðráðinn
í því að hefja eigin rekstur þegar hann kæmi heim úr námi. Jón Skaftason spjallaði við Guðbrand og
komst að því að klæðskurður og skartgripasmíð fara vel saman.
GUÐBRANDUR JÓSEF JEZORSKI VIÐ STÖRF Guðbrandur hóf rekstur árið 1966 og deildi þá húsakynnum með föður sínum sem var klæðskeri.
„Ég byrjaði í hálfu herbergi og stillti út á ströngunum hjá pabba. Þetta
voru frábær ár, það er alltaf skemmtilegast þegar hlutirnir eru nýir og
ferskir.“
Skartgripaverslun
Guðbrands J. Jerzorski
Stofnuð: 1966
Starfsmenn: þrír
Verslun: Laugavegi 48a
Þá hafa bankarnir loksins skil-
að uppgjöri fyrir árið. Það er
Aurasálinni hulin ráðgáta af
hverju þessir bankar geta ekki
drifið þetta af á fyrstu dögum
ársins. Það getur varla verið
svo mikið mál að skoða hver
staðan er á bankareikningnum
í 31. desember og draga frá það
sem var á reikningnum sama
dag árið áður. KB banki hlýtur
til dæmis að eiga 50 milljarða
meira inn á bókinni sinni núna en
í fyrra og það er ótrúlegt hvernig
hægt er að flækja alla umræðu
um þessa einföldu staðreynd.
Endurskoðendur og bankamenn
hafa mikla hagsmuni af því að
láta líta út fyrir að þessi sáraein-
falda starfsemi sé eitthvað meira
en hún er.

En í raun er þetta mjög einfaldur
bransi. Bankarnir taka við pen-
ingum hjá fólki og nota þá til að
lána þeim aftur. Svo rukka þeir
vexti fyrir það sem þeir lána en
borga einhverja málamyndar-
vexti til þeirra sem lána þeim
pening. Þetta er ekki flókið.

KB banki, Landsbankinn, Straumur
og Íslandsbanki hafa grætt meira
en 100 milljarða í fyrra. Það
er um 300 þúsund kall á hvern
Íslending. Aurasálin gerir sér
grein fyrir að þetta er ekki mik-
ill peningur fyrir hinn almenna
bankamann en það gæti þó
munað um þetta fyrir þá fáu
Íslendinga sem ekki hefur enn
tekist að fá vinnu við að hlaupa
um bankana með möppur og
pappíra.

Aurasálin hefur fylgst af áfergju
með svokölluðum kynningarfund-
um á uppgjörum bankana. Þar
mæta bankastjórarnir og halda
langar tölur um eiginfjárhlut-
föll, áhættudreifingu, erlenda
starfsemi, gengishagnað og svo
framvegis.

Á þessa fundi mæta fjárfestar og
kinka kolli þegar talnarunurnar
dynja á þeim og halda svo heim
og kaupa bréf og annað. Það
er hins vegar eitt best geymda
leyndarmálið á Íslenska mark-
aðnum að hvorki endurskoðend-
ur, bankastjórar eða fjárfestar
hafa minnstu hugmynd um hvað
þessi hugtök og hlutföll þýða.
Staðreyndin er nefnilega sú að
mestöll vinna bankanna nú um
stundir fer í að skálda upp ný orð
til þess að setja inn í næsta árs-
reikning.

Meðal orða sem Aurasálin hefur
frétt að verði frumsýnd á næsta
ári eru: Arðtekjur hlutdeildar-
starfsmanna, fjárkúgun einstakl-
inga og vaxtafangelsun skuldara.
Þá verður reiknað út nýtt hlutfall
H/A, sem er hlutfall hagnaðar af
arðsemi og er borið fram “HA!”.
Þá verður í fyrsta sinn reiknað út
hlutfallið ASN/I sem er margfeldi
af arði, fjölda erlendra dóttur-
fyrirtækja og nýjum viðskipta-
mönnum deilt með innri vexti á
samstæðugrunni.

Má því búast við að umræður um
uppgjör bankanna verði jafnvel
enn fyndnari á næsta á
Fyndin uppgjör