Fréttablaðið - 23.09.2007, Qupperneq 77

Þú fékkst yfirleitt jákvæða dóma
fyrir það hlutverk þitt í A Matter of Life
and Death þótt sýningin væri umdeild.
„Já, það kom ágætlega út fyrir mig.“
Varstu strax í skólanum orðinn með-
vitaður um að þú yrðir fýsískur leikari?
„Já já, það var eitt af því sem ég
hugsaði þegar ég var í fimleikum að það
væri synd að geta ekki nýtt þetta.
Þjálfunin er svo rosaleg: maður æfir
fjóra fimm tíma á dag, alla daga
vikunnar og búinn að gera það í tíu ár
eða eitthvað. Svo sá maður kynslóðina
sem var á undan og var komin í
viðskiptafræði eða eitthvað og farin að
þybbast. Það væri synd að geta ekki nýtt
þetta. Þú getur ekki stundað þetta á
gamals aldri því líkaminn er yfirleitt
ónýtur. Það er ekkert dútl eins og golf
eða eitthvað. Ef ég fer inn í fimleikasal
núna þá er ég sex vikur að ná mér. Ég
hugsaði oft hvernig ég gæti nýtt þetta.
Leikhúsið var pottþétt eitthvað sem ég
gæti notað fimleika í og ég gæti
örugglega gert hluti sem aðrir gætu
ekki gert.“
Nú hafa menn verið að gagnrýna um
nokkurn tíma að hjá yngri leikstjórum;
þér, Hilmari, Balta, þá sé hið talaða orð
komið í annað eða þriðja sæti. Sýningar
verði meira sjónarspil og minni samtal.
Viltu kommentera á þetta?
„Þú þekkir það nú sjálfur að leik-
stjórn er heljarinnar djobb. Þetta eru
langir dagar og það fer mikið energí í
þetta. Það verður hver og einn að finna
það sem honum finnst hann þurfa að
gera. Ef maður á að fara að elta það
sem einhverjum öðrum finnst þá … Það
er talað um þetta líka í London, ég hef
séð fullt af textasýningum og mér
finnst þær yfirleitt hundleiðinlegar.
Mér bara hundleiðist yfirleitt í leikhús-
inu. Annaðhvort hætti ég að stunda
þetta fag eða ég geri það sem ég vil að
leikhúsið geri. Markmið mitt er í sjálfu
sér alltaf að blanda þessum tveimur
þáttum saman, hvor hjálpi hinum, eins
og er í Rómeó og Júlíu – hann er það
ástfanginn að hann flýgur. Og maður
verður hamingjusamur þegar maður
sér það gerast. Sumum nægir að heyra
hann segja þetta og sjá það fyrir sér,
öðrum ekki. Það er nú ekki eins og það
sé allt morandi í fýsisku leikhúsi svo ég
veit ekki hvað menn eru að tala um,
eins og í London: meirihlutinn af þessu
er bara talað leikhús.Það er fullt í boði
af talking heads. Svo er það líka fyrir
mig að nýta svið sem er tuttugu metra
hátt og þrjátíu metra breitt. Af hverju
áttu að standa kyrr og tala allan tímann
eða sitja í stól? Til hvers þá að byggja
tuttugu metra lofthæð? Þá get ég eins
hlustað á það í útvarpinu. En svo er ég
að fara að gera Tillsammans og þá
hentar ekki að vera í einhverjum
loftfimleikum. Þá snýst þetta um
eitthvað allt annað.“
Nú hafið þið komið að þremur myndum:
Love Is in the Air – heimildarmyndinni
um Rómeó og Júlíu, Börn og Fullorðnir
og nú er von á Brimi?
„Já, við erum komin með styrk frá
Kvikmyndamiðstöð og ráðumst í það
næsta vor eða næsta haust. Það fer
eftir annarri fjármögnun en héðan.
Við höfum áhuga á þessu listformi og
það er bara hvað sem kveikir í okkur
sem setur okkur í gang.“
Mér fannst hugmyndin alltaf að
baki Ást vera bíómynd?
„Það var það, það var upphaflega
hugmyndin. Sýningin er bara blue-
printið af bíómynd, þannig hugsaði ég
það. Við þurfum að koma Ást á það
stig að hún sé bíóhæf.“
Hvenær sérðu Tillsammans fara á
flakk?
„Hún verður keyrð hér frá desember
í tvo mánuði og fer síðan til Mexíkó og
Þýskalands og til Englands næsta
sumar. Þar ætlum við að gefa okkur
einhvern afmarkaðan tíma sem er sýnt,
átta til tíu mánuði. Við erum búnir að
gera samninga um það og síðan er bara
að senda út tilkynningar um að við
séum komnir með þessa sýningu og
bjóða mönnum að fá hana.“
Ætlarðu að leika í henni sjálfur?
„Nei, nei.“
Hvernig hefur það reynst þér, er
ekki erfitt að leika í þessum sýningum
sjálfur um leið og þú ert að setja þær
upp?
„Það var helvíti töff í Rómeó og
Júlíu, það var líka svo stórt verkefni og
maður hafði enga reynslu af þessu. Í
Hamskiptunum var það allt í lagi. Það
er auðveldara þar sem hann er svo ein-
angraður. Það er erfiðara í hópsenum
og þannig. Það hefur samt gengið ágæt-
lega enda hef ég í bæði skiptin verið
annar af tveimur leikstjórum. Það er
eins og með allt. Aðalatriðið er fólkið
sem maður velur með sér.“
Hvenær rennur Vesturports-samn-
ingur við borgina út?
„Við erum með samning við borg-
ina, fáum þrjár miljónir á ári þar, en
frá leiklistarráði er það bundið verk-
efnum: við fengum engan styrk í fyrra
en núna fyrir Tillsammans. Það er
algert „peanuts“ í öllu samhenginu.
Menn virðast ekki hafa raunveruleg-
an áhuga á því að kippa því í lag. Þessi
sjálfstæði bransi getur alveg virkað.
Það verður að viðurkenna sjálfstæðu
leikhúsin sem sérafl, eins og
Þjóðleikhús og Borgarleikhús.“
Það var bara algert slys að ég endaði í þessu fagi. Ég var í námi í Noregi og fór í eitthvað
stúdentaleikhús og það var hrikalega gaman, stemning og djamm og góðir vinir og svona. Svo ég
ákvað að sækja um hérna svo ég sæi ekki síðar eftir að hafa prófað það. Og svo komst ég inn.