Tíminn - 29.11.1987, Blaðsíða 9

Sunnudagur 29. nóvember 1987
Tíminn 9
að hann fann hjá sér sérstaka ástæðu
til að vakna einmitt þá, því ég var
margbúin að nefna dagsetninguna
fyrir hann og segja honum, hvað ég
hlakkaði til. Ég man allar helstu
dagsetningar síðan við byrjuðum að
vera saman og var búin að rifja hvert
einasta smáatriði upp fyrir hann,
meðan ég vissi ekki einu sinni, hvort
hann heyrði til mín.
Við hittumst fyrst á diskóteki í
ágúst 1983, hann fylgdi mér heim og
það varð upphafið... allt gekk svo
vel, að þau trúlofuðust fjórum mán-
uðum seina, fluttu saman í mars
1984 og giftu sig í júlí 1985. Athöfnin
fór fram hjá borgardómara, en þau
ætluðu að fá blessun kirkjunnar,
einhvern seinasta daginn, sem þau
byggju á Englandi. Helen hafði
brúðkaupsmyndina á náttborði Mic-
haels og talaði um kirkjubrúðkaup-
ið, þegar honum tók að batna.
- Hann talaði ekki mikið fyrstu
dagana, bað bara um það sem hann
vanhagaði um. Það var eins og hann
áttaði sig ekki á umhverfinu. En
smátt og smátt hvöttum við hann til
að tala. Ég benti á myndina og
spurði hver þetta væru. Hann svar-
aði að þetta værum við, þegar við
giftum okkur. Ef ég spurði hins
vegar: Hver er ég og hvenær giftum
við okkur, sagði hann bara: Ég
minnist þess ekki að hafa kvænst
þér. Það var sárt.
Vegna heilaskemmda í slysinu,
hafði minningin um síðustu tvö árin
þurrkast að mestu út og stundum
þekkti hann mig ekki einu sinni frá
degi til dags. Ég kom iðulega grát-
andi heim til mömmu, öll í uppnámi,
þegar svo bar undir.
1 hvert skipti sem ég kom, tók
hann að segja það sama: - Þú verður
að fyrirgefa, ljúfan, en ég man alls
ekki eftir að hafa nokkurn tíma
kvænst þér. Ég var farin að venjast
þessu og sagði bara að það myndi
rifjast upp fyrir honum seinna.
Helen reyndi að vera glaðleg og
bjartsýn, hvernig sem skap Michaels
kynni að vera og það var afar
misjafnt. - Svona gekk það þangað
til á afmælinu hans. Hann varð 23
ára einn skelfilegan miðvikudag í
september. Eins og venjulega fór ég
til hans og mætti honum í hjólastól
á ganginum, ásamt móður sinni og
bróður. Tengdamamma sagði að
Michael vildi tala við mig einslega.
Þau fóru og Michael sagði ósköp
blátt áfram.: - Ég vil fá skilnað.
Það var eins og ég hefði verið
slegin, en einhvern veginn tókst mér
að svara: - Hvernig geturðu beðið
um skilnað, þegar þú veist ekki einu
sinni að þú átt konu? Þá svaraði
hann: - Jaaa, mér finnst ég ekki vera
kvæntur þér og ef við skiljum, getum
við byrjað upp á nýtt og gift okkur
aftur. Þetta fannst mér gjörsamlega
út í hött og þá sagði hann upp úr eins
manns hljóði: - Nei, við skiljum
ekki.
Seinna sama dag talaði Michael
einslega við Helen aftur og þá sagði
hann: - Ég vil ekki skilja við þig, því
ég elska þig of mikið til þess. Raunar
sagðist hann alltaf elska mig, þó
hann myndi ekki neitt um samveru
okkar.
Þá gerðist það að þegar Helen
kom aftur daginn eftir, var henni
sagt að Michael vildi ekki hitta hana
og hefði hringt til lögfræðings til að
ganga frá skilnaðinum. - Ég gat
ekkert sagt, þetta varð mér svo
mikið áfall, að mér datt fyrst í hug
að hringja til pabba. Helen var í svo
miklu uppnámi, að faðir hennar
sendi hana til systur hennar í Winc-
hester í viku. Þegar hún kom aftur
heim, beið hennar bréf frá lögfræð-
ingnum, þar sem hann bað um allar
eigur Michaels.
Helen útvegaði sér lögfræðing og
fékk þá góðar fréttir. Hann sagði
að Michael gæti ekki fengið skilnað
í tvö ár, þar sem ég væri því
mótfallin og í öðru lagi vissi hann
ekki gjörla, hvað hann væri að gera.
Mér létti óskaplega.
Sex vikur voru liðnar frá því
Helen heimsótti Michael seinast,
þegar hann hringdi og kvaðst vilja
hitta hana. - Þegar ég kom, sagði
hann glaðlega. - Halló, ljúfan,
hvernig líður þér? Það var rétt eins
og ekkert hefði gerst. Þá bætti hann
við. -Fyrirgefðu þetta allt saman, ég
vil ekki skilja við þig... ég verð svo
ruglaður annað slagið.
Þegar ég fór heim, var ég reglulega
ánægð með tilveruna, en það hrundi
allt daginn eftir, þegar Mike sagði
pabba, að hann vildi aldrei sjá mig
framar og ætlaði að halda skilnaðin-
um til streitu, þrátt fyrir allt.
Þá var Helen allri lokið og hún
hefur ekki séð eiginmann sinn síðan.
Nú gengur hún með giftingarhring-
inn á hinni hendinni, því henni
finnst hún ekki gift lengur. Samt
vonast hún til að geta fært hann aftur
einn góðan veðurdag.
Seinast þegar hún sá Mike, gat
hann staðið með stuðningi, en fótur-
inn, sem brotnaði á fjórum stöðum,
verður mörg ár að gróa til fulls. Gera
þarf aðra aðgerð á handleggnum,
sem stál var sett í og talið er að
minnið geti lagast til fulls á fimm
árum. Hann hefur verið fluttur á
sjúkrahús í London, en fer heim til
foreldra sinna flestar helgar.
- Ég reyni að muna bara góðu
stundirnar, segir Helen döpur. -
Hann hefur breyst svo mikið á allan
hátt. Nú æpir hann á fólk og blótar
mikið, en það gerði hann aldrei
áður.
Foreldrar Michaels hafa einnig
veitt breytingunum athygli. - Hann
er ekki sá sonur sem við þekktum og
alls ekki sá Michael sem Helen
giftist, segir faðir hans. - Við erum
afskaplega slegin yfir meðferð hans
á Helen og það er sárt að sjá,
hvernig allur persónuleiki hans hefur
breyst, en hann er samt sonur okkar
og við elskum hann.
Helen bætir við: Hann hafði sér-
stakan og sterkan persónuleika, sem
heillaði mig strax og ég kynntist
honum. Hann var mjög rómantísk-
ur, við fórum oft út að borða, hann
sagði mér á hverjum degi, hversu
heitt hann elskaði mig og færði mér
oft rósir og konfekt. Ég hugsa oft um
það sem gæti hafa orðið...
Sumt fólk segir að ég hafi brugðist
honum, en það hefði ég aldrei gert
- hann yfirgaf mig. Mig langar oft til
að fara og hitta hann, en ég held að
hann sé búinn að steingleyma mér
nú orðið og það gæti gert illt verra.
Ef til vill er þetta aðferð Guðs til
að segja mér að okkur var ekki ætlað
líf saman, ég veit það ekki. Ég lifi
bara frá degi til dags og bíð og sé til,
hvort hann þiggur skilnaðinn eftir
tvö ár. Kannske vill hann mig þá. Ef
ekki, langar mig samt til að kynnast
honum og verða vinur hans. Ég get
ekki farið út með neinum öðrum.
Mig dreymir um að við verðum
aftur saman og að Mike verði eins
og hann var, eða allt að því. En það
veit enginn ennþá.
Helen með brúðkaupsmyndina af þeim Mike. Hann er allur annar
maður, skapbráður og tillitslaus og neitar gjörsamlega að viðurkenna
Helen sem eiginkonu sína.
Frá því að Victor VPC kom á markaðinn hefur hún verið mest selda einmenningstölvan á Isl-
andi. Á tímabilinu frá ágúst 1986 til ágúst 1987 hafa hátt á þriðja þúsund Victor tölvur verið
teknar í notkun hér á landi. Það segir meira en flest orð um vinsældir, ágæti og fjölhæfni
Victor tölvanna.
VKVOR

einmennings-
VictorVPC III
er nýjasta einmenningstölvan í Victor
fjölskyldunni. Hún er AT samhæfð og
hentar því vel fyrirtækjum og stofnun-
um. VPC III er með byltingarkenndri
nýjung sem felur í sér möguleika á 30
mb færanlegum viðbótardiski,
svokölluðum ADD-PACK, sem smellt
er í tölvuna með einu handtaki. Sér-
lega hagkvæmt við afritatöku og þegar
færa þarf upplýsingar á milli tölva, s.s.
fyrir endurskoðendur o.þ.h. Einnig
fáanleg með 60 mb hörðum diski
(samtals 90 mb með ADD-PACK).
- nú fáanleg meðibyltingar-
kenndri nýjung!
Victor tölvurnar eru nú í notkun í öll-
um greinum atvinnulífsins og reynast
einstaklega vel við erfiðar aðstæður.
Helstu ástæður vinsældanna eru án
efa afkastageta, stærra vinnslu- og
geymsluminni, falleg hönnun, hag-
stætt verð og síðast en ekki síst góð
þjónusta. Bilanatíðnin er einhver sú
lægsta sem þekkist, þrátt fyrir að
Victor hafi rutt brautina með fjölmarg-
ar nýjungar. Og nú fýlgir MS-Windows
Write & Paint forritið öllum Victor
tölvum sem eru með harðan disk.
Þrjár gerðir Victor einmenningstölva
eru nú fáanlegar: Victor VPC Ile, Victor
V 286 og Victor VPCIII.
Victor þjónar stofnunum og fyrirtækj-
um í iðnaði, sjávarútvegi, landbúnaði,
verslun, þjónustu sem og mennta-
stofnunum, námsmönnum og ein-
staklingum. Victor getur örugglega
orðið þér að liði líka. Athugaðu málið
og kynntu þér Victor örlítið betur- þú
verður ekki svikinn af því!
8
g
O)
=3
CO
EinarJ. Skúlason hf.
Grensásvegi 10, sími 68-69-33