Tíminn - 17.08.1996, Blaðsíða 9

Laugardagur 17. ágúst 1996
9
Hennar rétta nafn var tal-
iö vera Maud Smith.
Einnig gekk hún undir
nöfnunum Maud Merton,
Croucher eöa Cooke.
Ekki fylgir sögunni
hvert nafnanna hún
notaöi þegar George
Cooke lögregluþjónn
kynntist henni.
Cooke var 27 ára
þegar þetta geröist, ár-
iö 1893, myndarlegur
maöur og hávaxinn.
Hann naut góös álits í
starfi sínu og var spáö
góöum frama innan
lögreglunnar, en hann
haföi gegnt störfum
innan hennar í rösk
fimm ár. Hann haföi
hitt Maud er hann
gekk vaktina á götum
borgarinnar, en hún
gekk líka sína „vakt",
því hún var ein svo-
kallaöra „dætra göt-
unnar". Hann varö ást-
fanginn af henni og
reyndi aö fá hana til
aö bæta ráö sitt. Hún
endurgalt tilfinningar
hans og þau hófu sam- \
búö.
En vegna þess hvað Co- 'Jý
oke var oft fjarverandi á nætur-
vöktum var Maud oft einmana og
saknaði félagsskapar karlmanna.
Því sótti allt fljótlega í fyrra horf.
Hún fór aö taka viðskiptavini
heim meö sér í íbúðina sem þau
Cooke leigðu saman. Oft kom til
hávaðarifrildis milli þeirra Cook-
es og margsinnis lofaöi Maud að
bæta ráð sitt og sveik það jafn oft.
Þau fluttu mörgum sinnum, en
það breytti litlu. Maud myndi
aldrei heyra einum manni til.
Hótanir
Eftir rifrildi og stapp í hálft
þriöja ár sagði Cooke Maud loks-
ins upp. Þá brást hún æf viö.
Henni var farið að þykja vænt um
hann á sinn hátt og vildi ekki
missa hann. í örvæntingu sinni
hótaöi hún að kæra hann fyrir yf-
irmönnum hans og kvaðst
mundu segja þeim aö hann hefði
lifað á því sem hún vann sér inn.
Engu aö síður fór Cooke frá
henni og hún stóð við hótun sína.
En yfirmenn lögreglunnar viröast
ekki hafa tekið mikið mark á orð-
um hennar. Þó kom það sér illa
fyrir Cooke að hafa tekið saman
við kvenmann eins og Maud.
Hann var leystur frá störfum í
mánuð og fluttur til Notting Hill.
Cooke trúlofaðist annarri
stúlku - þjónustustúlku hjá hefð-
arfrú - og hugðist giftast henni í
október sama ár. En Maud lét sér
ekki segjast. Að kvöldi 6. júní
1893 kom hún á lögreglustöðina í
Notting Dale og spurði eftir Co-
oke. Hann var ekki þar og hófst
nú dálítill eltingaleikur þar sem
þau fórust stöðugt á mis. Um ell-
efuleytið sá maður einn hvar lög-
regluþjónn stóð og reifst við konu
skammt frá Wormwood Scrubs
fangelsinu, en meðal skyldustarfa
Cookes var varðstaða fyrir utan
fangelsið. Annar lögregluþjónn,
Kemp að nafni, hafði átt að vera
með Cooke, en hann hafði tafist á
lögreglustöðinni fram til klukkan
að ganga tólf.
Þegar Kemp losnaði loksins af
stöðinni flýtti hann sér til móts
við starfsbróður sinn. Þegar þeir
mættust var farið að rigna og Co-
oke hafði farið í yfirhöfn sína.
Kemp minntist þess seinna að Co-
oke hefði verið í góðu skapi, þótt
veðrið væri leiðinlegt. Þeir gengu
saman í um 20 mínútur þar til Co-
oke þurfti að fara á salerni. Klukk-
an 4 e.m. fór Kemp af vaktinni, en
Cooke var áfram fram til kl. 6.
Þetta rösklega aldargamla mál segir frá laganna veröi
sem lenti í mjög vondum málum
AW' Samtímateikning af
1 morbinu fyrir utan fang-
elsib.
Lögregluþjonninn
og gleðikonan
Líkfundur
Klukkan 5.45 átti fjárhirðirinn
Henry Kimberley leið framhjá
fangelsinu með hundi sínum. Þá
kom hann auga á lík af konu sem
lá í grasinu fyrir utan fangelsis-
veggina. Hann lýsti aðkomunni
svo:
„Konan lá á bakinu með hend-
urnar krepptar á líkamanum.
Munnur hennar var úttroðinn af
mold, greinilega til að hún gæti
ekki æpt. Mér virtist sem hún
hefði legið á vinstri kinn í nokk-
urn tíma, en svo snúið sér upp í
loft er hún dó. Mikið storknað
blóð var á andliti hennar. Engin
merki sáust um átök."
Lögreglulæknir skoðaði líkið og
komst að því að hin látna virtist
hafa verið kjálkabrotin með
sparki. Höfuðkúpa hennar var
brotin á nokkrum stöðum og
hægra auga var sprungiö.
Hin látna reyndist vera Maud
Smith. Vitni bar að hann hefði
séð þau Cooke saman kvöldið áð-
ur. Konan sem Cooke leigði hjá
bar að Maud hefði komið daginn
áður og spurt eftir honum.
Cooke var spurður hvort hann
hefði ekki orðið líksins var þaðan
sem hann stób vörb við fangelsis-
vegginn. Hann sagði það hafa
verið útilokað, enda hefbu verið
kindur á beit sem skyggbu á það.
Sönnunargögn
Seinna um morguninn sást til
Cookes þar sem hann var að grafa
kylfu í garðinum fyrir utan húsib
þar sem hann bjó. Þegar grafið var
í garðinum fannst blóðug lög-
reglukylfa og blístra. Einnig fund-
ust blóðblettir á skónum og bux-
unum sem Cooke hafði verib í
morðnóttina. Er hann var spurb-
ur um blóöblettina sagðist Cooke
hafa skorið sig í þumalinn við að
skera tóbak. Hann viðurkenndi
að eiga kylfuna og blístruna sem
fundust í garðinum, en sagbist
hafa keypt hvortveggja af einum
starfsbróður sínum og hafa svo
viljað farga því.
Er hann var yfirheyrður um
varðstöðu sína morðnóttina láb-
ist honum að geta þess að Kemp
hafbi ekki slegist í fylgd með hon-
um fyrr en kl. 11.20. Hann sagði í
hálfum hljóðum við annan lög-
regluþjón, sem bjó í sama húsi, að
hann óskaði þess ab Kemp hefði
verið með honum alla nóttina.
SAKAMAL
„Þá hefði þetta ekki gerst."
Hann hvíslaði líka: „Þeir hafa
ekki fundið morðvopnið." Þá
hafði hin kylfan hans, sú blób-
uga, ekki uppgötvast.
Klukkan 6 e.h. þann 8. júní var
George Cooke ákærður fyrir
morðið á Maud Smith.
Hann virtist afslappabur þegar
hann steig í vitnastúkuna í lög-
reglurétti Vestur-Lundúna daginn
eftir.
í réttinum kom fram ab Cooke
var sofandi í híbýlum sínum þeg-
ar hann var handtekinn. Einnig
kom fram að eftir að Cooke hafði
verið fluttur til Notting Hill hafbi
Maud Smith hlotið áminningu
yfirvaldanna. Henni hafði verið
komið fyrir í sómasamlegum hí-
býlum, en hún undi sér þar ekki
lengi og sótti aftur á fyrri dvalar-
staöi. Hún hélt því fram ab Cooke
bæri ábyrgð á hvernig komib væri
fyrir henni.
Játning
Cooke var áfram hafður í
gæsluvarðhaldi, en hann tók því
meb bros á vör. Skömmu seinna
sagði hann vib rannsóknarlög-
reglumann: „Enginn má sköpum
renna." Síban játaði hann til fulls.
Játningin var lesin upp þegar
réttarhöld í máli Cookes hófust í
Old Bailey-dómshúsinu þann 6.
júlí 1893.
Sækjandi sagbi að þegar Cooke
sneri heim til sín kl. 6.30 að
morgni 7. júní, hafði honum ver-
ið ókunnugt um að lík hinnar
myrtu hafði fundist. Jöröin undir
líkinu var þurr, sem benti til þess
að morðið hefði verið framið fyrir
kl. 11, því þá hafði byrjað að
rigna. Leigusali Cookes hafði tek-
ið eftir því að honum virtist mjög
heitt og hann hafði ekki snætt
neinn morgunmat, kvaðst ekki
hafa neina matarlyst. Seinna sást
til hans vera að grafa í garöinum
Fyrrnefndur rannsóknarlög-
reglumaður hafði eftir Cooke:
„Þið hafið ekki rétta verkfærið
sem þetta var framið með. Þetta
var alls ekki framiö með þessari
kylfu" — hann átti þar vib kylf-
una sem fannst í garðinum —
„þetta var framið með kylfunni
sem ég var með á mér, venjulegu
kylfunni minni."
Cooke hafbi síðan haldið
áfram: „Þegar ég hafbi lokib ein-
um hring kringum fangelsið þetta
kvöld sá ég hana. Ég sagði: ,Hvab
ertu að gera hér?' Hún sagði: ,Ég
fer ekki héðan fyrr en þú ferð af
vakt.'
„Ég sagði: ,Þaö kemur brábum
annar lögregluþjónn beint hing-
að.' Hún sagði: ,Hann vildi ég
gjarnan hitta. Ég gæti sagt hon-
um eitt og annað.' Ég sagði: ,Burt
með þig.' Hún sagði: ,Ég fer ekk-
ert.'
„Eftir nokkurt rifrildi gekk ég
yfir grasflötina í áttina að þeim
stað þar sem hún fannst. Ég vildi
losna frá henni, en hún elti mig.
Á göngunni tók ég kylfuna mína
upp úr vasanum og stakk henni
upp í ermina. Nálægt þeim stab
þar sem hún fannst sagbi ég við
hana: ,Ætlarðu að fara?' Hún
sagði: ,Ég skal láta þig í friði fram
á sunnudag, en þá skaltu líka ...'
„Þá sneri hún höfðinu. Ég dró
upp kylfuna og sló hana á gagn-
augað. Hún féll og bærði aldrei á
sér. Síðan sló ég hana, tvisvar að
ég held, í höfuðið og einu sinni
undir kjálkann. Síðan steig ég á
hálsinn á henni og hélt
fætinum þar í um fimm
mínútur. Hún bærði
aldrei hið minnsta á sér.
„Síðan gekk ég aftur ab
fangelsinu og hitti Kemp
lögregluþjón. Ég sagbist
hafa gengið einn hring
liumhverfis fangelsið. Ég
var í besta skapi alla
Inóttina. Mér varð ekkert
um ab drepa hana. Mér
hefur liðið langtum bet-
’.ur síðan hún dó heldur
en mér leið áður. Ég
hafði ekki stundlegan
frið fyrir henni og var
mjög vansæll."
Morb eba mann-
dráp?
Verjandi Cookes sagði
við kviðdóminn að það
væri þeirra að skera úr
um hvort lögregluþjón-
inum hefði verið mis-
boðið svo mjög ab það
réttlætti dóm fyrir
manndráp frekar en
morð. Hann sagði að Co-
oke hefði veriö knúinn
til örvæntingar af stöb-
ugu kvabbinu í Maud.
Hún hafbi fylgt Cooke eftir
nóttina sem hún dó, og verjand-
inn gaf í skyn ab lögregluþjónn-
inn hefði greitt henni banahögg í
sjálfsvörn. Vitað var að Maud
Smith hafði verið í miklu upp-
námi rétt áður en hún nálgaðist
Cooke og því benti ekkert til þess
ab árás hans á hana hefði verið
ásetningsverk.
Dómarinn sagði hins vegar vib
kviðdómendur að það breytti
engu hvað fórnarlambib kynni að
hafa sagt við banamann sinn,
ekkert gæti breytt því að morð
hefði verið framið. Ekkert benti til
þess að konan hefði beitt ofbeldi
og þó hún hafi gert manninum
gramt í geði, þá nægði þab ekki til
að breyta ákærunni í manndráp.
Kvibdómendur voru aðeins frá
í 10 mínútur, sneru svo aftur og
lýstu George Cooke sekan um
morð. Þeir mæltu þó sterklega
meb miskunn vegna þess hve
honum hefði verið misboðið.
Lögregluþjónninn lét sér hvergi
bregða er úrskurðurinn var til-
kynntur. Er hann var dæmdur til
dauða leit hann upp til þriggja
kvenna, sem sátu í fremstu röð á
svölunum. Þær voru taldar vera
systur hans og unnusta. Ein þeirra
brast í móðursýkislegan grát og
var vísað út úr dómsalnum.
Unnusta Cookes skrifabi til
Viktoríu drottningar og hertoga-
ynjunnar af York. Hún benti á ab
bæbi líkskoöendur og kviðdóm-
urinn í Old Bailey hefbu mælt
með miskunn og ab sótt yrbi um
náðun.
Áfrýjunin bar þó ekki árangur
og ab morgni 25. júlí 1893 átti
George Samuel Cooke stefnumót
við böbulinn, Billington. Hann
gekk ákveðinn í fasi að gálganum
í Newgate- fangelsinu. Hann var
fölur og tekinn í andliti er hann
tók í hönd fangelsisstjórans og
þakkaði honum fyrir umsjá hans.
Fyrir utan fangelsið hafði múg-
ur manns safnast saman til að
bíða þess að svarti fáninn, sem
merkti að dauðadómi hefbi verið
fullnægt, yrði dreginn að hún.
Þegar fáninn birtist komst fólkið í
uppnám, konur æptu og ein féll í
yfirlið, en aðrir sungu og döns-
uðu. Enda var aftaka þessi nokk-
uð frábrugðin öðrum. Það var
ekki altítt að lögregluþjónn gengi
til fundar við böðulinn. ■