Réttur - 01.02.1925, Blaðsíða 48

50
Rjeílur
stríð haldist um það, hversu ágóðaþóknunin eigi að
vera há.
2. Ágóðaþóknun er illkleyft að koma á við atvinnufyrir-
tæki ríkis og bæja- eða sveitafjelaga, að minsta kosti
landbúnað.
3. Ef ágóðinn er miðaður við Iangan tíma, er erfitt að
koma því við, þar sem tíð mannaskifti eru.
4. Spurning rís þá einnig um það, hvort verkamenn eigi
einnig að taka þátt í tapinu.
5. Pað gæti leitt til þess, að atvinnurekendur og verka-
menn tækju sig saman um það, að ofþyngja neytend-
unum.
6. Pað myndi leiða til þess, að ilt yrði að samræma laun
og ágóða veikamanna í hinum ýmsu atvinnugreinum.
7. Það myndi að mestu svifta verkalýðinn því bitrasta og
áhrifamesta vopni, er hann á í fórum sínum, en það
er máttur samtakanna og verkföllin.
Ýmsir fleiri gallar hafa verið tilnefndir á þessu skipulagi,
en of langt yrði að fara nákvæmlega út í það efni hjer.
Fjesýslumaður einn í Danmörku, E. Mörup að nafni, hefir
nýlega gefið út bók, sem lofsamar ágóðaþóknunina, er hann
hefir komið á í atvinnugrein sinni. En atvinnurekendur þar
í landi hafa yfirleitt tekið bók þessari fálega. Einnig hafa
jafnaðarmenn í Danmörku ákveðið mælt á rnóti þessu skipu-
lagi og telja það sumir aðeins koma á glundroða og deilum
meðal verkamannanna sjálfra. Mörup hefir nú af fjelagsmála-
ráðherranum verið skipaður í nefnd þá, er hefir til yfirvegunar
fyrirkomulag verklýðsmálanna, og hef r nefndarinnar verið
getið hjer á undan í kaflanum um rekstursráðshugmyndina í
Danmörku.
Víða hjer í álfunni hefir verið rætt talsvert um ágóðaþókn-
unina, og það skipulag komst á í einstaka atvinnugreinum,
en þó lítið til langframa. Og helst er útlit fyrir, að það
fyrirkomulag verði ekki til frambúðar, enda gengur krafa
verkamanna alment alls ekki í þá átt.