Réttur - 01.04.1938, Qupperneq 45

„Jæja“, sagði Daníel, og var orðinn fölur. „Segðu
Agostino að koma hingað á morgun um sama leyti, ég
skal gæta þess, að maðurinn sjái hann ekki“.
Litlu síðar kom Silvia og fór að tala við föður sinn.
„Sjúklingurinn okkar er miklu betri“, sagði hún, „það
væri fallega gert af þér að tala við hann öðru hvoru.
f
Þú sérð hvað tilviljunin hefir borið okkur góðan gest
að garði“.
„Vissulega langar mig til að tala við hann“, sagði
Daníel, og reyndi að dylja geðshræringu sína. „Við
getum öll borðað miðdegisverð saman“.
Ástandið við borðið var óþolandi. Daníel átti ó-
mögulegt með að horfa á manninn sitja á milli dætra
sinna. Hann afsakaði sig með því að hann hefði höf-
uðverk, og fór út.
Seinna komu hin út í aldingarðinn.
„Hvaða fréttir eru í blöðunum?“ spurði hinn svo-
kallaði verkfræðingur gestgjafa sinn. „Eg hefi ekki
séð blöð vikum saman“.
„Það hendir eitthvert slys á hverjum degi“, svar-
aði Daníel. „Það varð stórt járnbrautarslys i Frakk-
landi í gær, og mörg hundruð manna fórust“.
„Já, það vill til eitthvert slys á hverjum degi“, sagði
verkfræðingurinn, og notaði orðDaníels.„En þó er enn-
þá hörmulegra hvernig örlagastundina ber að. Hugs-
ið þið um þau hundruð, sem fórust í slysinu í gær. Þar
» voru stúdentar, bændur, verzlunarmenn, liðsforingj-
ar, læknar, hattarar, málflutningsmenn. Þeir voru í
sömu lestinni, og samt voru þeir ekki í sömu lest. —
Bændurnir voru að hugsa um afurðaverðið, mál-
flutningsmennirnir um kross Heiðursfylkingarinnar,
liðsforingjarnir að hugsa um að ná sér í auðugt kvon-
fang, læknarnir voru að rífast við borgarstjórann hjá
sér í huganum, stúdentana dreymdi dagdrauma um
nýju hálsbindin sín, Að þessu leyti ferðaðist hver í
sinni eigin lest. í mannfélaginu ferðaðist hver og einn
í sinni eigin lest. Ogsvo er þeim öllum skyndilega stung-
77